Recent Legal Literature

Daniel: The Elements of the Law of Negotiable Instruments; Tiffany: The Law of Real Property and Other Interests in Land; Stearns: The Law of Suretyship. Covering Personal Suretyship, Commercial Guaranties, Suretyship as Related to Negotiable Instruments, Bonds to Secure Private Obligations, Official and Judicial Bonds Surety Companies

สัญญาค้ำประกันเป็นมรดกตกทอดแก่ทายาทหรือไม่

Dose Suretyship Redeem the Successor?บทคัดย่อสัญญาค้ำประกัน เป็นการประกันด้วยตัวบุคคลโดยผู้ค้ำประกันทำสัญญากับเจ้าหนี้ว่าหากลูกหนี้ผิดนัดต่อเจ้าหนี้ ผู้ค้ำประกันจะชำระหนี้แทนลูกหนี้ ซึ่งแตกต่างจากการประกันหนี้ในลักษณะอื่น เช่น จำนองหรือจำนำ โดยกรณีจำนองหรือจำนำนั้นผู้จำนองหรือผู้จำนำจะนำทรัพย์สินไปเป็นประกันหนี้ ซึ่งกรณีสัญญาค้ำประกันนั้นกฎหมายไม่ได้กำหนดแบบไว้แต่อย่างใด กำหนดไว้แต่เพียงว่าหากจะมีการฟ้องร้องให้บังคับคดีตามสัญญาค้ำประกันจะต้องมีหลักฐานเป็นหนังสืออย่างใดอย่างหนึ่งลงลายมือชื่อผู้ค้ำประกัน หากเจ้าหนี้ใช้หลักฐานเป็นหนังสือที่ลงลายมือชื่อผู้ค้ำประกันมาเป็นหลักฐานในการฟ้องร้องให้ผู้ค้ำประกันรับผิดตามสัญญา หลักฐานดังกล่าวไม่ต้องปิดอากรแสตมป์ก็ใช้เป็นหลักฐานในการฟ้องร้องได้ แต่อย่างไรก็ตาม หากสัญญาค้ำประกันทำเต็มรูปแบบลงลายมือชื่อผู้ค้ำประกันและเจ้าหนี้ เช่นนี้ สัญญาค้ำประกันถือเป็นหนังสือตราสารอย่างหนึ่ง ซึ่งหากจะใช้สัญญาดังกล่าวฟ้องร้องผู้ค้ำประกันให้รับผิดตามสัญญา สัญญาค้ำประกันนั้นก็จะต้องติดอากรแสตมป์จึงจะใช้ฟ้องคดีนั้นได้จากกรณีที่สัญญาค้ำประกันเป็นการประกันด้วยบุคคล เมื่อลูกหนี้ผิดนัดต่อเจ้าหนี้ในขณะที่ผู้ค้ำประกันยังมีชีวิตอยู่ ความรับผิดของผู้ค้ำประกันย่อมเกิดขึ้นแล้วและต่อมาผู้ค้ำประกันถึงแก่ความตาย ความรับผิดของผู้ค้ำประกันย่อมเป็นมรดกตกแก่ทายาทของผู้ค้ำประกัน เนื่องจากความรับผิดของผู้ค้ำประกันไม่ใช่เรื่องเฉพาะตัวของผู้ค้ำประกัน แต่หากเป็นกรณีที่ผู้ค้ำประกันถึงแก่ความตายก่อนที่ลูกหนี้จะผิดนัดต่อเจ้าหนี้ ผู้เขียนเห็นว่า สัญญาค้ำประกันน่าจะต้องระงับเพราะจากที่กล่าวมาแล้วว่าการทำสัญญาค้ำประกันเป็นการประกันหนี้ด้วยตัวบุคคลซึ่งน่าจะเป็นสัญญาเฉพาะตัวของผู้ค้ำประกัน สิทธิและหน้าที่ตามสัญญาค้ำประกันจึงไม่น่าจะเป็นมรดกตกทอดแก่ทายาท ดังนั้น หากลูกหนี้ผิดนัดต่อเจ้าหนี้ภายหลังที่ผู้ค้ำประกันถึงแก่ความตายถือว่าความรับผิดของผู้ค้ำประกันเกิดหลังจากที่ผู้ค้ำประกันถึงแก่ความตาย ทายาทของผู้ค้ำประกันจึงไม่น่าจะต้องรับผิดต่อเจ้าหนี้ แต่อย่างไรก็ตามมีคำพิพากษาฎีกาที่ 1268/2555 วินิจฉัยว่า แม้ผู้ค้ำประกันจะถึงแก่ความตายก่อนลูกหนี้ผิดนัดต่อเจ้าหนี้ ความรับผิดก็ยังคงต้องตกแก่ทายาทของผู้ค้ำประกัน ด้วยความเคารพในคำพิพากษาฎีกาดังกล่าว ผู้เขียนเห็นว่า เมื่อผู้ค้ำประกันถึงแก่ความตายก่อนที่ความรับผิดของผู้ค้ำประกันจะเกิดขึ้น ทายาทของผู้ค้ำประกันจึงหาจำต้องรับผิดต่อเจ้าหนี้แต่อย่างใดไม่ABSTRACTSuretyship is a guarantee by person whereby the surety has entered into a contract with creditor and binds himself to satisfy an obligation in lieu of a debtor if debtor fails to perform such obligation. The contract of suretyship is different from mortgage and pledge as it requires no registration or consignment of properties. Neither has its form, suretyship requires merely written evidence unilaterally signed by the surety for purpose of enforcement. Such the document requires no even affixture of duty stamps. The case is different when it bears signature of the creditor together with the one of the surety. With two signatures of the parties, the contract is treated by law as a written instrument of which requires affixture of duty stamps in order to be enforced by creditor.As the matter of fact that suretyship is a guarantee by person, there is thus a legal issue subject to attention of this research and that is regarding the death of the surety. Whereas the Supreme Court, in its decision No. 1268/2555 (2012), has previously ruled that though the surety had passed away before the debtor was in default, such death will not redeem his successor from suretyship liability, its discretion is yet problematic in view of the author and that hence brought this article to analyze and discuss on this problematic issue.This research is of an opinion that where the surety passes away before the debtor be in default, suretyship liability shall then become dissolved provided that suretyship by its nature is purely personal to the surety. Successor shall not then be liable unless such death happens to take place after debtor is in default and that, according to the law of succession, successor shall inherit both rights and duties of the deceased, including this liability of suretyship

An Essay on Independence, Interdependence, and the Suretyship Principle

In this article, Professor Peter A. Alces investigates the tension that exists between the independent and interdependent nature of contractual relations arising in suretyship agreements and letter of credit transactions. This discussion is particularly timely as the American Law Institute is currently revising both the Restatement of the Law of Suretyship and Article 5 of the Uniform Commercial Code, Letters of Credit. This article discerns a basic incongruity between the two revisions\u27 treatment of interrelated multiple party rights and discusses the consequences that this incongruity can be expected to have upon commercial transactions

Personal Guarantees and Sureties between Commercial Law and Consumers in the United States

Guaranties and suretyships reduce the risk of default and today remain essential arrangements in many commercial and consumer transactions. A guarantor or surety promises to pay for the debt of a third party and may become primarily liable on that debt. Despite the significance of such a promise and the resulting obligation, U.S. law does not clearly distinguish between a guarantor and surety in a consumer or commercial context. This is of particular relevance, because in a consumer context a guaranty often has a gratuitous or sentimental element and a guarantor may not always be fully aware of the risks and liabilities involved with a guarantee promise. U.S. law generally considers guaranties and suretyships simply as third-party beneficiary contracts to which common law contract principles apply. This, in turn, makes guaranties and suretyships primarily a state law concern, resulting in significant differences of suretyship laws among all U.S. jurisdictions. As such, the U.S. lacks a uniform body of law in this area and makes consumer protection in a guaranty and suretyship context perfunctory at best

Responsibility for Another’s Debt: Suretyship, Solidarity, and Imperfect Delegation

Legal evolution is often achieved by taking a fresh look at venerable institutions whose interpretation has become thwarted, constricted, or stale. Presumptions established to protect debtors and sureties at articles 1525 and 2335 of the Civil Code of Québec have prevented jurists from borrowing freely from the rules of solidarity and suretyship. Where one person is undoubtedly responsible for the debt of another, even in the absence of a suretyship agreement, the author argues it should be possible to apply the law of suretyship by analogy. Where two persons are each liable to perform the same obligation in full, it is likewise appropriate to apply the rules of solidarity.The author’s analysis proceeds in three parts: an introduction of the basic structure of suretyship and solidarity (Part I), a discussion of important differences in the law of suretyship and solidarity (Part II), and an argument that the solidarity and suretyship models should be used to illuminate analogous complex relations where multiple persons are responsible for the same debt (Part III). More specifically, in the situation of imperfect delegation, where a person assumes liability to a creditor for payment of a debt owed by another, but the original debtor is not discharged and remains liable in case of non-payment by the new debtor, it is appropriate to apply by analogy the law of suretyship.L’évolution du droit est souvent rendue possible grâce à l’étude attentive de règles anciennes, qu’une interprétation trop rigide, maintes fois répétée, a fait dévier de leur sens premier. Ainsi, les présomptions mises en place aux articles 1525 et 2335 du Code civil du Québec pour protéger les débiteurs et les cautions ont empêché les juristes de puiser librement dans les règles de la solidarité et du cautionnement à titre de droit commun. Selon l’auteure, dès lors qu’il est établi qu’une personne est responsable pour la dette d’autrui, il devrait être possible, même en l’absence d’un contrat de cautionnement, d’appliquer par analogie le droit du cautionnement. Il devrait en être de même de l’application du régime juridique des obligations solidaires, lorsque deux personnes sont tenues d’exécuter une même obligation dans son intégralité.L’analyse de l’auteure se déroule en trois temps : la mise en évidence de la structure de base du cautionnement et de la solidarité, l’analyse des principales différences de régime entre le cautionnement et la solidarité et, finalement, l’argument selon lequel les modèles du cautionnement et de la solidarité peuvent être exploités afin de clarifier les relations juridiques complexes qui leur sont analogues, dans lesquelles plusieurs personnes sont responsables pour la même dette. S’agissant enfin de la délégation imparfaite, à savoir la reprise d’une dette sans libération du débiteur d’origine, l’auteure démontre qu’il convient d’appliquer par analogie les règles du cautionnement aux relations juridiques entre les parties

The National Credit Act Regarding Suretyships and Reckless Lending

In terms of the National Credit Act a credit provider may conclude a credit agreement with a consumer only after he has made a proper financial assessment and concludes that the consumer will be able to satisfy all of his obligations under all his credit agreements. However, a practice of not conducting this affordability assessment has evolved amongst certain credit providers where the credit agreement involved is a suretyship agreement. This article investigates whether or not a suretyship agreement is indeed a credit agreement in terms of the National Credit Act, and if a financial assessment should be conducted in the case of a suretyship agreement. The main aim of the article is to try to identify what the concept of a “credit guarantee”, as defined in the Act, encompasses and ultimately if the common-law contract of suretyship falls under this definition. Our conclusion is that “credit guarantee” is as vague and problematic as many of the other definitions in the Act. If one reads the Act in its entirety (including the regulations to the Act), it seems unlikely that the legislature intended not to regulate common-law suretyships also.