Жанравая стратэгія творчасці Людмілы Рублеўскай

У творчасці Людмілы Рублеўскай спалучаюцца розныя стылёвыя плыні і кірункі ( імпрэсіянізм, неарамантызм, натуралізм, рэалізм і інш .). Жанравы сінкрэтызм прозы Л. Рублеўскай, прадаўжальніцы традыцый У. Караткевіча, – сведчанне эвалюцыі спосабаў адлюстравання гістарычнай тэмы ў нацыянальнай літаратуры, арыгінальнасці творчага почырку пісьменніцы. Мастацкія набыткі Л. Рублеўскай прадстаўлены наступнымі жанрамі і міжжанравымі ўтварэннямі: міфічнымі / міфалагічнымі навеламі , «шляхецкімі апавяданнямі», гістарычнымі аповесцямі, пабудаванымі па прынцыпу «двусветавасці», гатычным раманам , містычнай аповесцю, раманам -інтрукцыяй, раманам -лабірынтам і інш

Тэкст. Структурныя адзінкі тэксту

У артыкуле разглядаецца структурная арганізацыя тэксту, вызначаецца спецыфіка асноўных тэкставых адзінак

Словазлучэнне. Сказ. Аднасастаўныя сказы. Аднародныя члены сказа. Зваротак

Подаются различные практические задания по синтаксису простого предложения

Драматургія пакалення „Бум-Бам-Літ”

The article presents the works of young Belarusian dramatists who write in Belarusian: Viktar Zhybul, Volga Gapeyeva, or Hanna Tsikhanava. It compares their works with the dramas authored by their peers, Belarusian Russian-speaking dramatists: Pavel Pryazhko, Andrei Kureichik, Diana Balyko, and others. The author maintains that most plays in Belarusian were written in the aesthetics of the theater of the absurd, which already became history for contemporary art and was never popular with Belarusian audiences. In contrast, Russian-speaking authors imitate the tradition of the Russian psychological school or follow the model of Russian new drama; their works are more modern and more varied in terms of genres.The article presents the works of young Belarusian dramatists who write in Belarusian: Viktar Zhybul, Volga Gapeyeva, or Hanna Tsikhanava. It compares their works with the dramas authored by their peers, Belarusian Russian-speaking dramatists: Pavel Pryazhko, Andrei Kureichik, Diana Balyko, and others. The author maintains that most plays in Belarusian were written in the aesthetics of the theater of the absurd, which already became history for contemporary art and was never popular with Belarusian audiences. In contrast, Russian-speaking authors imitate the tradition of the Russian psychological school or follow the model of Russian new drama; their works are more modern and more varied in terms of genres.Artykuł nie zawiera streszczenia w języku białoruskim