Strategie terapeutyczne u pacjentów z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym pozostających w opiece ambulatoryjnej w Polsce — badanie POSTER

Introduction. Hypertension is one of the most common risk factors of cardiovascular disease, which remains the major cause of death in Poland. Number of patients with controlled hypertension remains low. The aim of the study was to evaluate strategies of hypotensive pharmacotherapy, to determine prevalence of poorly controlled hypertension and of cardiovascular risk factors and comorbidities in these patients. Material and methods. Non-interventional, observational study was conducted in patients treated in various outpatient care settings. The study had two stages: 1) screening, with collection of baseline medical data in 50 patients with hypertension attending one physician; 2) collection of additional medical data concerning 10 patients with poorly controlled hypertension. Results. The total of 42,338 patients was included in the screening stage, and of those 54.3% had poorly controlled hypertension. In the latter group, the most prevalent cardiovascular risk factor was dyslipidemia (77.8%) and abdominal obesity (68.3%). More than 25% respondents were smokers. Ischaemic heart disease and diabetes were the most common comorbidities (33.4% and 31%, respectively). As to pharmacotherapy, 73% of patients received more than one antihypertensive agent (angiotensin converting enzyme inhibitor 59.7%, beta-blocker 45%, and diuretic 38.7%), and 10.6% subjects were treated with fixed dose combinations. In 38 patients antihypertensive therapy was modified more than a year before. Conclusions. Of all hypertensive patients in outpatient care setting, still more than half do not reach the target blood pressure values. In this group, the most common risk factors and comorbidities are dyslipidemias, obesity, ischaemic heart disease and diabetes. Nearly three-quarters of patients receive more than one hypotensive agent (usually angiotensin-converting enzyme inhibitor, beta-blocker, and diuretic). Antihypertensive therapy was not modified for more than six months in over 60% of patients.Wstęp. Nadciśnienie tętnicze jest jednym z najczęstszych czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego stanowiących główną przyczynę zgonów w Polsce. Liczba pacjentów z kontrolowanym nadciśnieniem tętniczym wciąż pozostaje mała. Celem pracy była ocena sposobów farmakoterapii nadciśnienia tętniczego, określenie częstości występowania niekontrolowanego nadciśnienia tętniczego oraz częstości występowania czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego i chorób współistniejących w tej grupie pacjentów. Materiał i metody. Przeprowadzono nieinterwencyjne badanie obserwacyjne wśród pacjentów ambulatoryjnej opieki medycznej. Badanie składało się z dwóch części: 1) badań przesiewowych, tj. zebrania podstawowych danych medycznych od 50 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym; 2) zebrania dodatkowych danych medycznych od 10 chorych z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym. Wyniki. W badaniu na etapie badań przesiewowych uczestniczyło 42 338 pacjentów. U 54,3% badanych stwierdzono brak kontroli nadciśnienia tętniczego. W tej grupie do najczęściej stwierdzanych czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowych należały zaburzenia lipidowe (77,8%) oraz otyłość brzuszna (68,3%). Ponad 25% badanych paliło tytoń. Najczęściej stwierdzanymi chorobami współistniejącymi były choroba niedokrwienna serca oraz cukrzyca (odpowiednio 33,4% i 31%). W ramach leczenia hipotensyjnego 73% pacjentów przyjmowało więcej niż jeden lek przeciwnadciśnieniowy (najczęściej inhibitor konwertazy angiotensyny 59,7%, beta-adrenolityk 45% i diuretyk 38,7%), a 10,6% badanych przyjmowało lek złożony. Terapia hipotensyjna nie była modyfikowana od ponad roku u 38% pacjentów. Wnioski. Spośród pacjentów z nadciśnieniem tętniczym pozostających pod opieką ambulatoryjną wciąż ponad połowa nie osiąga docelowych wartości ciśnienia. W tej grupie najczęstszymi czynnikami ryzyka i chorobami współistniejącymi są: zaburzenia lipidowe, otyłość brzuszna, choroba niedokrwienna serca i cukrzyca. Prawie 3/4 pacjentów przyjmuje więcej niż jeden lek hipotensyjny — najczęściej inhibitor konwertazy angiotensyny, beta-adrenenolityk i diuretyk. U ponad 60% chorych od ponad pół roku nie modyfikowano leczenia przeciwnadciśnieniowego

Self-monitoring of home blood pressure and the effectiveness of treatment in patients with hypertension and high cardiovascular risk

Wstęp. Nadciśnienie tętnicze jest kluczowym czynnikiem ryzyka rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego i jedną z wiodących przyczyn zgonów na całym świecie. Obowiązujące wytyczne postępowania w nadciśnieniu tętniczym podkreślają zalety samokontroli ciśnienia tętniczego (BP) w warunkach domowych, a aktualne piśmiennictwo wspiera opinię, że domowe pomiary BP przyczyniają się do poprawy współpracy z chorymi i efektywności leczenia hipotensyjnego. Celem badania było zebranie danych na temat codziennych zwyczajów pacjentów w zakresie domowej kontroli BP oraz ocena związku między prowadzoną w warunkach domowych kontrolą BP a efektywnością leczenia pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym.Materiał i metody. Badanie przeprowadzono w populacji dorosłych pacjentów z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym, obserwowanych między dwiema wizytami W1 i W2, między którymi uczestnicy prowadzili samokontrolę wartości BP w warunkach domowych. Łącznie do analizy włączono 6656 pacjentów.Wnioski. Większość pacjentów wymagała politerapii hipotensyjnej dla osiągniecia prawidłowej kontroli BP. W badaniu nie wykazano, by prowadzenie dzienniczka samokontroli w warunkach domowych istotnie sprzyjało poprawie kontroli BP.Background. Hypertension is a key risk factor for the development of cardiovascular diseases and one of the leading causes of death worldwide. Existing guidelines for the management of hypertension highlight the advantages of self-home blood pressure monitoring, and the current literature supports the view that home pressure measurements contribute to the improvement of cooperation with the patients and the effectiveness of antihypertensive therapy. The aim of the study was to collect data on patient’s daily habits of home blood pressure control and to assess the relationship between conducted in the home BP control, and the effectiveness of treatment of patients with hypertension and high cardiovascular risk.Materials and methods. The study was conducted in a population of adult patients with diagnosed hypertension observed between the two visits W1 and W2, between which participants had engaged in self-monitoring of blood pressure at home. Totals for analysis included 6656 patients.Conclusion. Most patients require polytherapy to the achievements of proper control of blood pressure. The study has not been shown to lead logbook at home significantly contributed to improved blood pressure control

Screen-Pol 2 : active screening and early detection of type 2 diabetes in general practice in Poland : results of multicentre, national screening survey

WSTĘP. Podstawowym celem programu przesiewowego była ocena częstości nierozpoznanej cukrzycy typu 2 (DM, diabetes mellitus), nieprawidłowej glikemii na czczo (IFG, impaired fasting glucose) i nieprawidłowej tolerancji glukozy (IGT, impaired glucose tolerance) oraz dystrybucji czynników ryzyka cukrzycy wśród pacjentów powyżej 45. roku życia, zgłaszających się do lekarzy pierwszego kontaktu w Polsce. MATERIAŁ I METODY. W każdym ośrodku badania lekarz prowadzący wybierał 100 kolejnych pacjentów powyżej 45. roku życia. Każdy pacjent wypełnił "Kwestionariusz samooceny". Pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka cukrzycy, czyli takich, u których liczba potwierdzonych przez lekarza objawów cukrzycy i/lub czynników ryzyka cukrzycy (łącznie z wiekiem) wyniosła 2 lub więcej, kwalifikowano do pomiaru glikemii przygodnej we krwi włośniczkowej (RCBG, random capillary blood glucose). Jeżeli glikemia przygodna we krwi włośniczkowej wynosiła poniżej 100 mg/dl (5,6 mmol/l), pacjent kończył udział w badaniu. Jeżeli glikemia przygodna wynosiła 200 mg/dl (11,1 mmol/l) lub więcej, u chorego rozpoznawano cukrzycę. Pacjentów, u których glikemia przygodna była większa lub równa 100 mg/dl, ale mniejsza niż 200 mg/dl kwalifikowano do oceny glikemii na czczo w osoczu krwi żylnej (FPG, fasting plasma glucose) i dalszej diagnostyki prowadzonej zgodnie z algorytmem rozpoznawania cukrzycy według wytycznych European Diabetes Policy Group 1998–1999 oraz Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization) 1999. WYNIKI. W badaniu wzięło udział 127 lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej z całego kraju. Prawidłowo wypełniony "Kwestionariusz samooceny" zwróciło 12 446 pacjentów. W tej grupie, uprzednio rozpoznaną cukrzycę miało 1271 chorych (10,2%). Analizą statystyczną objęto grupę 11 418 pacjentów z 11 900 chorych, w wieku 45 lat lub więcej, biorących udział w programie. Ostatecznie cukrzycę typu 2 rozpoznano u 615 chorych, co stanowiło 5,4% analizowanej populacji. Stan przedcukrzycowy rozpoznano u 339 pacjentów (3%), w tym nieprawidłową glikemię na czczo u 193 pacjentów (1,7%), a nieprawidłową tolerancję glukozy u 146 pacjentów (1,3%). W grupie chorych z nowo rozpoznanymi zaburzeniami gospodarki węglowodanowej (DM + IFG + + IGT) częstość wszystkich głównych czynników ryzyka cukrzycy (BMI ≥ 25 kg/m2, WHR > 0,9 u mężczyzn lub > 0,85 u kobiet, cukrzyca w wywiadzie rodzinnym, nadciśnienie tętnicze w wywiadzie, dyslipidemia w wywiadzie, wcześniej rozpoznane zaburzenia gospodarki węglowodanowej, w przypadku kobiet urodzenie dziecka o masie ciała > 4,5 kg) była istotnie wyższa (p < 0,001) niż w grupie pacjentów bez rozpoznanych zaburzeń. WNIOSKI 1. Badanie przesiewowe prowadzone w warunkach podstawowej opieki zdrowotnej pozwoliło wykryć cukrzycę typu 2 u 5,4% pacjentów po 45. roku życia, a stan przedcukrzycowy u 3% pacjentów. Ogółem zaburzenia gospodarki węglowodanowej rozpoznano po raz pierwszy u 8,4% pacjentów po 45. roku życia, zgłaszających się do lekarzy pierwszego kontaktu. 2. Pacjenci z cukrzycą znaną i nieznaną stanowili aż 15,6% ogółu badanych (> 45. rż.) pozostających pod opieką lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, a całość problematyki zaburzeń gospodarki węglowodanowej w praktyce tych lekarzy dotyczyła 18,6% pacjentów. 3. Zastosowana w badaniu ścieżka diagnostyczna okazała się prosta do wykonania i została zaakceptowana przez lekarzy pierwszego kontaktu, a wypełniany przez pacjentów "Kwestionariusz samooceny" ułatwił selekcję pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka cukrzycy.INTRODUCTION. The main objective of this screening survey was to determine the prevalence of undiagnosed diabetes mellitus (DM), impaired glucose tolerance (IGT) or impaired fasting glucose (IFG) and to evaluate the distribution of diabetes risk factors in primary care population aged 45 or more in Poland. MATERIAL AND METHODS. Each general practitioner participating in the study, selected 100 consecutive patients aged 45 or more. Patients were asked to fill in the "Self-evaluation questionnaires". High risk patients (at least two symptoms or two risk factors or one symptom and one risk factor including age) were qualified to the random capillary blood glucose (RCBG) measurement. Patients with RCBG level below 100 mg/dl (5.5 mmol/l) were considered as nondiabetics. Patients with RCBG level ≥ 200 mg/dl (11.1 mmol/l) were considered to be diabetic. Those with RCBG ≥ 100 mg/dl but < 200 mg/dl were offered fasting plasma glucose measurement (FPG) and further were screened for diabetes according to European Diabetes Policy Group 1998-1999 and WHO 1999 guidelines. RESULTS. 127 primary care physicians from all over the country participated in the study. 12 446 patients returned "Self-evaluation questionnaires". 10.2% patients in this group had previously diagnosed diabetes mellitus. 11 418 patients over 45 years old were included into the statistical analysis, out of 11 900 patients participating in the study. Finally the prevalence of undiagnosed DM, IFG and IGT was 5.4%, 1.7% and 1.3% respectively. In patients with newly diagnosed glucose metabolism disturbances (DM + + IFG + IGT), frequency of diabetes risk factors (BMI ≥ 25 kg/m2, WHR > 0,85 in women and WHR > 0,9 in men, family history of DM, hypertension, dyslipidemia, previously identified hiperglycemia, in women: delivery of a baby weighing > 4.5 kg) was significantly higher (p < 0.001) than in patients without disturbances in glucose metabolism . CONCLUSIONS 1. Previously undiagnosed diabetes mellitus was discovered in 5,4% of the primary care population over 45 years old. Prediabetic state - IFG or IGT - was found in 1.7% and 1.3% respectively. 2. Patients with known and unknown diabetes constituted as much as 15.6% of total number of patients (over 45 years old) treated by primary care physicians and this group of physicians was dealing with 18.6% patients with carbohydrate disturbances. 3. Physicians found "Self-evaluation questionnaires" for patients as feasible and helpful in the screening for diabetes risk factors and symptoms. Diagnostic pathway proposed in the study, was evaluated as easy to implement in general practice

SCREEN-POL 2 - active screening and early detection of type 2 diabetes in general practice in Poland. Results of multicentre, national screening survey

WSTĘP. Podstawowym celem programu przesiewowego była ocena częstości nierozpoznanej cukrzycy typu 2 (DM, diabetes mellitus), nieprawidłowej glikemii na czczo (IFG, impaired fasting glucose) i nieprawidłowej tolerancji glukozy (IGT, impaired glucose tolerance) oraz dystrybucji czynników ryzyka cukrzycy wśród pacjentów powyżej 45. roku życia, zgłaszających się do lekarzy pierwszego kontaktu w Polsce. MATERIAŁ I METODY. W każdym ośrodku badania lekarz prowadzący wybierał 100 kolejnych pacjentów powyżej 45. roku życia. Każdy pacjent wypełnił &#8222;Kwestionariusz samooceny&#8221;. Pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka cukrzycy, czyli takich, u których liczba potwierdzonych przez lekarza objawów cukrzycy i/lub czynników ryzyka cukrzycy (łącznie z wiekiem) wyniosła 2 lub więcej, kwalifikowano do pomiaru glikemii przygodnej we krwi włośniczkowej (RCBG, random capillary blood glucose). Jeżeli glikemia przygodna we krwi włośniczkowej wynosiła poniżej 100 mg/dl (5,6 mmol/l), pacjent kończył udział w badaniu. Jeżeli glikemia przygodna wynosiła 200 mg/dl (11,1 mmol/l) lub więcej,u chorego rozpoznawano cukrzycę. Pacjentów, u których glikemia przygodna była większa lub równa 100 mg/dl, ale mniejsza niż 200 mg/dl kwalifikowano do oceny glikemii na czczo w osoczu krwi żylnej (FPG, fasting plasma glucose) i dalszej diagnostyki prowadzonej zgodnie z algorytmem rozpoznawania cukrzycy według wytycznych European Diabetes Policy Group 1998&#8211;1999 oraz Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization) 1999. WYNIKI. W badaniu wzięło udział 127 lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej z całego kraju. Prawidłowo wypełniony &#8222;Kwestionariusz samooceny&#8221; zwróciło 12 446 pacjentów. W tej grupie, uprzednio rozpoznaną cukrzycę miało 1271 chorych (10,2%). Analizą statystyczną objęto grupę 11 418 pacjentów z 11 900 chorych, w wieku 45 lat lub więcej, biorących udział w programie. Ostatecznie cukrzycę typu 2 rozpoznano u 615 chorych, co stanowiło 5,4% analizowanej populacji. Stan przedcukrzycowy rozpoznano u 339 pacjentów (3%), w tym nieprawidłową glikemię na czczo u 193 pacjentów (1,7%), a nieprawidłową tolerancję glukozy u 146 pacjentów (1,3%). W grupie chorych z nowo rozpoznanymi zaburzeniami gospodarki węglowodanowej (DM + IFG + + IGT) częstość wszystkich głównych czynników ryzyka cukrzycy (BMI &#8805; 25 kg/m2, WHR > 0,9 u mężczyzn lub > 0,85 u kobiet, cukrzyca w wywiadzie rodzinnym, nadciśnienie tętnicze w wywiadzie, dyslipidemia w wywiadzie, wcześniej rozpoznane zaburzenia gospodarki węglowodanowej, w przypadku kobiet urodzenie dziecka o masie ciała > 4,5 kg) była istotnie wyższa (p < 0,001) niż w grupie pacjentów bez rozpoznanych zaburzeń. WNIOSKI 1. Badanie przesiewowe prowadzone w warunkach podstawowej opieki zdrowotnej pozwoliło wykryć cukrzycę typu 2 u 5,4% pacjentów po 45. roku życia, a stan przedcukrzycowy u 3% pacjentów. Ogółem zaburzenia gospodarki węglowodanowej rozpoznano po raz pierwszy u 8,4% pacjentów po 45. roku życia, zgłaszających się do lekarzy pierwszego kontaktu. 2. Pacjenci z cukrzycą znaną i nieznaną stanowili aż 15,6% ogółu badanych (> 45. rż.) pozostających pod opieką lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, a całość problematyki zaburzeń gospodarki węglowodanowej w praktyce tych lekarzy dotyczyła 18,6% pacjentów. 3. Zastosowana w badaniu ścieżka diagnostyczna okazała się prosta do wykonania i została zaakceptowana przez lekarzy pierwszego kontaktu, a wypełniany przez pacjentów &#8222;Kwestionariusz samooceny&#8221; ułatwił selekcję pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka cukrzycy.INTRODUCTION. The main objective of this screening survey was to determine the prevalence of undiagnosed diabetes mellitus (DM), impaired glucose tolerance (IGT) or impaired fasting glucose (IFG) and to evaluate the distribution of diabetes risk factors in primary care population aged 45 or more in Poland. MATERIAL AND METHODS. Each general practitioner participating in the study, selected 100 consecutive patients aged 45 or more. Patients were asked to fill in the &#8222;Self-evaluation questionnaires&#8221;. High risk patients (at least two symptoms or two risk factors or one symptom and one risk factor including age) were qualified to the random capillary blood glucose (RCBG) measurement. Patients with RCBG level below 100 mg/dl (5.5 mmol/l) were considered as nondiabetics. Patients with RCBG level &#8805; 200 mg/dl (11.1 mmol/l) were considered to be diabetic. Those with RCBG &#8805; 100 mg/dl but < 200 mg/dl were offered fasting plasma glucose measurement (FPG) and further were screened for diabetes according to European Diabetes Policy Group 1998-1999 and WHO 1999 guidelines. RESULTS. 127 primary care physicians from all over the country participated in the study. 12 446 patients returned &#8222;Self-evaluation questionnaires&#8221;. 10.2% patients in this group had previously diagnosed diabetes mellitus. 11 418 patients over 45 years old were included into the statistical analysis, out of 11 900 patients participating in the study. Finally the prevalence of undiagnosed DM, IFG and IGT was 5.4%, 1.7% and 1.3% respectively. In patients with newly diagnosed glucose metabolism disturbances (DM + + IFG + IGT), frequency of diabetes risk factors (BMI &#8805; 25 kg/m2, WHR > 0,85 in women and WHR > 0,9 in men, family history of DM, hypertension, dyslipidemia, previously identified hiperglycemia, in women: delivery of a baby weighing > 4.5 kg) was significantly higher (p < 0.001) than in patients without disturbances in glucose metabolism.CONCLUSIONS1. Previously undiagnosed diabetes mellitus was discovered in 5,4% of the primary care population over 45 years old. Prediabetic state &#8212; IFG or IGT &#8212; was found in 1.7% and 1.3% respectively. 2. Patients with known and unknown diabetes constituted as much as 15.6% of total number of patients (over 45 years old) treated by primary care physicians and this group of physicians was dealing with 18.6% patients with carbohydrate disturbances. 3. Physicians found &#8222;Self-evaluation questionnaires&#8221; for patients as feasible and helpful in the screening for diabetes risk factors and symptoms. Diagnostic pathway proposed in the study, was evaluated as easy to implement in general practice

Heart failure patients from hospital settings in Poland: Population characteristics and treatment patterns, a multicenter retrospective study

Background: Despite physicians&#8217; increasing knowledge regarding heart failure (HF), a significant percentage of patients still do not receive adequate treatment. The aim of this multicentre, retrospective descriptive study was to reveal the pharmacotherapy patterns in HF patients hospitalized in cardiology (CARD) and internal medicine (INT) wards in Poland. Methods: Included into the study were 800 consecutive patients who were admitted to the hospitals: 350 patients from 7 CARD wards and 450 patients from 9 INT wards. Results: The average age in the study group was about 70 years (youngest participant under 40 and oldest at 95 years of age). Decompensation of HF or acute HF were the most frequent causes of hospitalization (in both groups > 50%). The main etiology was coronary artery disease, either alone or together with hypertension (from about 60% in INT patients to about 78% in CARD patients, p = NS). With regard to pharmacotherapy, angiotensin converting enzyme inhibitors were used in 81% of cases (77% CARD and 83% INT; p = 0.05); out of this group, doses were at optimal or larger in 39.3% of patients (38% CARD patients and 39.4% INT patients). Beta-blockers were administered in 31.4% and 19.1% of patients from the CARD and INT groups respectively (p < 0.0001), but optimal dosing was negligible. Conclusions: Compared with an assessment conducted several years ago, the past education initiatives have significantly improved the quality of standard-based HF treatment. However, suboptimal dosing and the use of drugs that do not improve prognosis remain an unresolved issue in this population. (Cardiol J 2008; 15: 169-180

Short-term antihypertensive efficacy of perindopril according to clinical profile of 3,188 patients: A meta-analysis

Background: Perindopril, a long-acting angiotensin converting enzyme-inhibitor, reduces incidence of cardiovascular end points in a wide range of patients. This effect depends on both the antihypertensive and blood pressure lowering unrelated effects. The aim of the study was to check the possible influence of patients' clinical profile on the antihypertensive efficacy of perindopril. Methods: A meta-analysis of individual data of hypertensive patients enrolled in five open studies tested the efficacy and safety of perindopril over a 12-week treatment period. Results: We included data of 3,188 men (39%) and women, aged on average 53 years, whose baseline systolic/diastolic blood pressure averaged 163/99 mm Hg and on average declined by 27/17 mm Hg. Mean duration of hypertension was five years, and 34% of patients had prior cardiovascular complications. We found no difference in the antihypertensive effect of perindopril in patients with complicated vs non-complicated hypertension (DSBP 0.05, 95%CI: -1.5 to 1.6 mm Hg, p = 0.95), in older vs younger patients (DSBP 2.4, 95%CI: -3.2 to 7.9 mm Hg, p = 0.41), in men vs women (DSBP -1.43, 95%CI: -3.4 to 0.5, p = 0.15), and in patients with long-lasting vs shorter duration of hypertension (DSBP 0.0, 95%CI: -1.0 to 1.0 mm Hg, p = 1.0). The antihypertensive effect of perindopril was stronger in patients with greater (&#8805; 160 mm Hg) systolic blood pressure (DSBP 12.3, 95%CI: 5.5 to 19.0, p = 0.0004). The effect on diastolic blood pressure tended to be greater in younger patients (DDBP -0.63, 95%CI: -1.2 to -0.02 mm Hg, p = 0.04). Conclusions: Perindopril is an effective antihypertensive medication. Seems not to be adversely affected by the clinical profile of the patient. (Cardiol J 2010; 17, 3: 259-266

Efficacy and tolerability of perindopril in the treatment of essential hypertension in postmenopausal women

Wstęp Główną przyczyną zgonów u kobiet w okresie pomenopauzalnym są choroby układu sercowo-naczyniowego. Nadciśnienie tętnicze jest jednym z najczęstszych czynników ryzyka rozwoju choroby wieńcowej, obok cukrzycy i palenia tytoniu. Ze względu na uwarunkowania patogenetyczne sprzyjające rozwojowi nadciśnienia tętniczego u kobiet po menopauzie, przypuszcza się, że szczególnie korzystne efekty można byłoby uzyskać, stosując inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE). Celem pracy była ocena skuteczności i tolerancji długodziałającego tkankowego inhibitora ACE - perindoprilu - w leczeniu nadciśnienia tętniczego u kobiet po menopauzie. Materiał i metody Grupę badaną stanowiło 667 kobiet w wieku po menopauzie (54,9 &plusmn; 5,4 roku) z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym. Okres leczenia obejmował 12 tygodni. Podczas pierwszej wizyty zalecano przyjmowanie perindoprilu w dawce 4 mg raz na dobę. Po 4 i 8 tygodniach leczenia, w wypadku uzyskania niewystarczającej kontroli ciśnienia tętniczego (DBP &#8805; 90 mm Hg i jednocześnie brak znamiennego - o &#8805; 10 mm Hg - obniżenia w porównaniu z poprzednią wizytą) zalecano zwiększenie dawki dobowej do 8 mg. Jeśli w okresie stosowania zwiększonej dawki perindoprilu nadal nie uzyskano zadowalającej kontroli ciśnienia, po 8 tygodniach dołączano indapamid o powolnym uwalnianiu (SR) w dawce 1,5 mg na dobę. Wyniki Po 4, 8 i 12 tygodniach leczenia normalizację wartości ciśnienia rozkurczowego (< 90 mm Hg) uzyskano u odpowiednio: 42,4%, 67,6% i 84,3% kobiet. U 74,2% chorych, dzięki zastosowaniu monoterapii perindoprilem w dawce 4 lub 8 mg na dobę przywrócono prawidłowe wartości DBP. U kolejnych 8,7% kobiet uzyskano obniżenie DBP poniżej 90 mm Hg za pomocą terapii skojarzonej perindoprilem w dawce 8 mg i indapamidem SR w dawce 1,5 mg. Podczas badania nie stwierdzono ciężkich zdarzeń niepożądanych. Do najczęściej zgłaszanych objawów niepożądanych należał kaszel (5,1%). Inne objawy, takie jak: ból głowy, nudności, osłabienie oraz złe samopoczucie, a także zawroty głowy pojawiły się odpowiednio u: 1,5%, 1%, 0,9% i 0,7% chorych. Działania niepożądane były przyczyną odstawienia leku u 2,7% kobiet. Komfort życia jako dobry lub znakomity oceniło aż 94,5% badanych kobiet. Wniosek Podsumowując, perindopril - długodziałający, tkankowy inhibitor ACE - jako skuteczny lek hipotensyjny o szerokim działaniu plejotropowym i dobrej tolerancji można stosować w terapii nadciśnienia tętniczego u kobiet po menopauzie.Background Cardiovascular disease is the main cause of death among postmenopausal women and arterial hypertension, apart from diabetes and smoking, is a major risk factor of its development. The pathogenetic mechanisms of arterial hypertension among postmenopausal women suggest that angiotensin converting enzyme inhibitors (ACEI) posses several favorable effects, which are desirable in this population. Therefore, the aim of our study was to evaluate the efficacy and tolerability of long acting, tissue ACEI - perindopril, in the treatment of hypertension in postmenopausal women. Material and methods We studied 667 postmenopausal women (54.9 &plusmn; 5.4 years) with mild and moderate hypertension. The treatment period lasted 12 weeks. At the first visit, all the patients started receiving perindopril at the dose of 4 mg per day. After 4 and 8 weeks of treatment, in those subjects where diastolic blood pressure was still &#8805; 90 mm Hg and did not decrease by &#8805; 10 mm Hg in comparison with the last visit, the dose of perindopril was increased to 8 mg per day. If, after 8 weeks, the patient still had elevated blood pressure values, slow release indapamid at the dose of 1.5 mg per day was added. Results After 4, 8 and 12 weeks of treatment, the normalization of diastolic blood pressure (< 90 mm Hg) was achieved in 42.4%, 67.6% and 84.3% of cases respectively. 74.2% of treated women responded well to the monotherapy with perindopril. In 8.7% cases indapamid at a dose of 1.5 mg had to be added to 8 mg of perindopril. No serious adverse events were noted during the study. The most frequent adverse event was cough, present in 5.1% of patients. Other adverse events were: headache (1.5%), nausea (1%), fatigue (0.9%) and vertigo (0.7%). Only 2.7% of women discontinued the study due to adverse events. 94.5% of women rated their life comfort during this therapy regimen as good or excellent. Conclusion Our results show that perindopril - long acting, tissue ACEI, is a very effective and a well tolerated drug in the therapy of hypertension in postmenopausal women

Other cardiovascular risk factors in patients with arterial hypertension and different risk of cardiovascular death according to SCORE charts in the RISK study population

Wstęp Indeks SCORE obejmuje tylko niektóre istotne czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego. Celem pracy było porównanie częstości występowania innych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym o różnym ryzyku zgonu sercowo- naczyniowego według SCORE w populacji badania RISK. Materiał i metody Badaniem objęto 1054 pacjentów z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym I lub II stopnia, świeżo rozpoznanym lub dotychczas nieleczonym, w wieku 53,4 &#177; 11,7 roku, pozostających pod opieką poradni specjalistycznych w Polsce. U wszystkich pacjentów oceniano 10-letnie ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych za pomocą tablic SCORE dla regionów Europy o wysokim ryzyku. Następnie w podgrupach o różnym ryzyku zgonu ( 10%) oceniano częstość występowania innych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego, takich jak: obciążony wywiad rodzinny, otyłość, podwyższone stężenie triglicerydów, kreatyniny, kwasu moczowego, glukozy oraz podwyższone tętno. Wyniki W ostatecznej ocenie uwzględniono 1038 pacjentów. Małe ryzyko (< 5%) oszacowano u 615 pacjentów, średnie (5-10%) u 249 chorych, a duże ryzyko (> 10%) u 174 pacjentów. Dodatni wywiad rodzinny w kierunku nadciśnienia tętniczego oraz przedwczesnego występowania incydentów sercowo-naczyniowych, izolowane nadciśnienie skurczowe, otyłość, zwiększona częstość rytmu serca, podwyższone stężenie kwasu moczowego nie występowały częściej w podgrupach z różnym ryzykiem sercowonaczyniowym oszacowanym według tabel SCORE. Podwyższona glikemia, podwyższone stężenie kreatyniny i triglicerydów występowały istotnie częściej w podgrupie chorych z niskim i umiarkowanym ryzykiem (< 5%) niż w podgrupie ze znacznie zwiększonym (> 10%) ryzykiem według SCORE. Wnioski Wyższe ryzyko sercowo-naczyniowe oszacowane na podstawie SCORE wiąże się z podwyższonym stężeniem triglicerydów, kreatyniny oraz wyższą glikemią.Background Comparison of prevalence of cardiovascular risk factors not included in the SCORE index in patients with mild and moderate hypertension and different risk of cardiovascular death according to SCORE charts in the RISK study population. SCORE index includes only some of the significant cardiovascular risk factors. Material and methods 1054 patients with grade 1 or 2 new-onset or not treated essential hypertension, aged 53.4 &#177; 11.7 years admitted to specialist outpatient clinics in Poland were included in the study. 10-years cardiovascular death risk (according to SCORE charts for high-risk regions of Europe) was assessed in each patient. Subsequently the prevalence of other cardiovascular risk factors eg. positive family history, obesity, high triglyceride, creatinine, uric acid, glucose levels, were compared in subgroups of different risk of cardiovascular death ( 9%) using chi square test. Results The final assessment included 1038 patients. Low risk (below 5%) was present in 615 patients, high risk (5-10%) was present in 249 patients and significantly high risk (over 10%) - in 174 patients. There were no significant differences of positive familiar history of hypertension and premature cardiovascular events, isolated systolic hypertension, obesity, high heart rate and high uric acid level between subgroups with different cardiovascular risk according to SCORE charts. Elevated glucose, creatinine and triglycerides levels were significantly more frequent in subgroup with low risk (below 5%) than in subgroup with significantly high risk (over 10%) according to SCORE charts. Conclusions Higher cardiovascular risk according to SCORE charts is associated with higher triglyceride, creatinine and glucose levels but not with increased heart rate, positive family history of HTN or premature cardiovascular events, hyperuricemia and obesity

Chorzy z niewydolnością serca leczeni w warunkach szpitalnych w Polsce: charakterystyka oraz metody leczenia, retrospektywna analiza wieloośrodkowa

Wstęp: Pomimo wzrastającej wiedzy lekarzy dotyczącej niewydolności serca (HF) znaczący odsetek chorych nadal nie jest właściwie leczony. Celem niniejszego wieloośrodkowego, retrospektywnego badania opisowego była ocena metod farmakoterapii stosowanych u chorych z HF, hospitalizowanych na oddziałach kardiologicznych oraz chorób wewnętrznych w Polsce. Metody: Do badania włączono kolejnych 800 chorych przyjętych do szpitali: 350 pacjentów z 7 oddziałów kardiologicznych i 450 pacjentów z 9 oddziałów chorób wewnętrznych. Wyniki: Średnia wieku w opisywanej grupie wynosiła około 70 lat (najmłodszy chory miał mniej niż 40 lat, najstarszy > 95 lat). Najczęstszymi przyczynami hospitalizacji były dekompensacja HF oraz ostra HF (w obu grupach > 50%). Najczęstszą etiologię stanowiła choroba wieńcowa, zarówno izolowana, jak i współwystępująca z nadciśnieniem tętniczym (od ok. 60% w grupie pacjentów z oddziałów chorób wewnętrznych do ok. 78% chorych z oddziałów kardiologicznych, p = NS). W ramach farmakoterapii inhibitory receptora angiotensyny stosowano u 81% chorych (77% osób z oddziałów kardiologicznych i 83% pacjentów z oddziałów chorób wewnętrznych, p = 0,05); wśród tych pacjentów stosowane dawki leków były zgodne z zaleceniami lub większe u 39,3% chorych (38% osób z oddziałów kardiologicznych i 39,4% pacjent ów z oddziałów chorób wewnętrznych). Beta-adrenolityki stosowano u 31,4% i 19,1% osób, odpowiednio na oddziałach kardiologicznych i wewnętrznych (p < 0,0001), jednak nie przestrzegano zalecanych dawek. Wnioski: W porównaniu z oceną sprzed kilku lat zaobserwowano znaczącą poprawę jakości leczenia chorych z HF zgodnie ze standardami, prawdopodobnie w następstwie przeprowadzenia szkoleń edukacyjnych dla lekarzy. Problemem pozostaje jednak stosowanie zbyt małych dawek leków oraz preparatów, które nie wpływają na rokowanie