Effect of gastrointestinal hormones and neurotransmitters on hunger and satiety

Otyłość i jej powikłania stanowią narastający problem zdrowia publicznego. Celem wielu badańjest poznanie mechanizmów homeostatycznych regulujących masę ciała. Dużą uwagę zwracasię na kontrolę poboru pokarmu przez hormony przewodu pokarmowego i neuroprzekaźniki.Duża część z nich stanowi sygnały prowadzące do zakończenia przyjmowania posiłku. Należądo nich m.in.: cholecystokinina (CCK), glukagopodobny peptyd 1 (GLP-1), peptyd YY (PYY),polipeptyd trzustkowy (PP), glukozależny peptyd insulinotropowy (GIP), oksyn tomodulina(OXM), leptyna, insulina, kortykoliberyna (CRH), nesfatyna-1, ksenina, transkrypt regulowanyprzez kokainę i amfetaminę (peptyd CART) i melanokortyna. Jak dotychczas nie wynalezionoskutecznego leku na otyłość, dlatego pogłębianie wiedzy na tema t wymienionych związkówmoże stworzyć nowe pola działań terapeutycznych w zakresie leczenia nadwa gi i otyłości.Obesity and its complications are a still increasing problem of public health. Many studies arefocused on understanding the homeostatic mechanisms which regulate body weight. Muchattention is paid to the control of food intake by gastrointestinal hormones and neurotransmitters.Many of them act as signals to the end meal consumption and they are called “satiety signals”.Satiety signals include: cholecystokinin (CCK), glucagon-like peptide-1 (GLP-1), peptide YY(PYY), pancreatic polypeptide (PP), glucose-dependent insulinotropic polypeptide (GIP), oxyntomodulin(OXM), leptin, insulin, cor ticotropin-releasing hormone (CRH), nesfatin-1, xenin,CART peptide (cocaine- and amphetamine-regulated transcript) and melanocortin. The effectiveanti-obesity drug have not been invented yet, therefore, advancing our knowledge about thesehormones and neuropeptides can be a new fields of therapeutic actions in the overweight andobesity treatment

Effect of treatment with reducing diet on body composition and modification of nutrients in daily food intake of obese women

WSTĘP. Podstawową metodą leczenia otyłości jest zmiana nawyków żywieniowych i zwiększenie wydatku energetycznego. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności rocznej terapii kobiet zbilansowaną dietą 1500 kcal. MATERIAŁ I METODY. Program obejmował ocenę sposobu żywienia, badania antropometryczne oraz badanie składu ciała. Ocenę ilościową dziennych racji pokarmowych przeprowadzono za pomocą programu komputerowego Dieta 2. Badaniem objęto 60 kobiet (średnia wieku wynosiła 46 ± 12,42 roku) i oceniono ich wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index [kg/m²]). Skład ciała oznaczano metodą bioimpedancji elektrycznej. Wszystkie otrzymane wyniki poddano analizie statystycznej z wykorzystaniem programu STATISTICA 8.0. WYNIKI. Wyodrębniono dwie grupy: I - kobiety, które po 12 miesiącach stosowania diety uzyskały redukcję masy ciała i II - kobiety, u których po rocznej dietoterapii masa ciała nie zmieniła się lub wzrosła powyżej wartości wyjściowej. Po roku średnia redukcja masy ciała u kobiet z grupy I wynosiła 4,4 ± 2,9 kg, natomiast kobiety z grupy II przytyły średnio o +1,8 ± 1,7 kg. U kobiet z grupy I istotnie zmniejszyła się procentowa zawartość tkanki tłuszczowej średnio o 3,9 ± 4,1%. Osiągnięte efekty mogły być zależne od wieku respondentek oraz ich wyjściowej masy ciała. Nie stwierdzono różnic istotnych statystycznie między jadłospisami kobiet z grupy I i II zarówno na początku badania, jak i po roku stosowania diety niskoenergetycznej (zobserwowano jednak różnice nieistotne statystycznie w kaloryczności stosowanej diety i zawartości węglowodanów). Zmniejszenie wartości energetycznej diety u kobiet z grupy I korelowało dodatnio z uzyskaną redukcją zawartości tkanki tłuszczowej. WNIOSKI. Niniejsze badanie wskazuje na konieczność prowadzenia większej liczby szkoleń w zakresie żywienia podczas terapii odchudzającej. Do zaleceń dietetycznych należy także dodatkowo wprowadzić regularne ćwiczenia fizyczne w celu zwiększenia wydatku energetycznego. Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii 2010, tom 6, nr 4, 179-188INTRODUCTION. The primary treatment of obesity is changing eating habits and increasing energy expenditure. The purpose of this study was to evaluate the effectiveness of the annual treatment of women by 1500 kcal balanced diet. MATERIAL AND METHODS. The program included an assessment of diet, anthropometric and body composition measurements. Quantitative assessment of daily food rations were performed using the computer program Dieta 2. The study included 60 women (average age was 46 ± 12.42 years) and assessed them body mass index (BMI kg/m²). Body composition was determined by bioelectrical impedance. All results were statistically analyzed using STATISTICA 8.0. RESULTS. There were identified two groups: I - the women who after 12 months of diet gained weight reduction and II in which after the annual diet therapy body weight remained unchanged or increased above baseline. After one year, the average weight loss in women from group I was 4.4 ± 2.9 kg, while in women in group II body weight increased on average of 1.8 ± 1.7 kg. In women from group I the percentage of body fat significantly decreased by an average of 3.9 ± 4.1%. The effects may be dependent on the age and initial body weight of the respondents. There were no statistically significant differences between women menu in group I and II, both at baseline and after low energy diet (however, statistically insignificant differences in the calorie diet and carbohydrate content were observed). Reducing dietary energy value of women in group I correlated positively with reduction in body fat. CONCLUSIONS. This research shows that more dietetic training is needed in dietary weight loss therapy. In addition to the diet also regular physical activity should be recommended, to increase energy expenditure. Endocrinology, Obesity and Metabolic Disorders 2010, vol. 6, No 4, 179-18

Postprandial metabolic and hormonal response to meals with varying carbohydrate content (preliminary examination)

WSTĘP. Zaburzenia homeostazy energetycznej organizmu zależną od czynników genetycznych, hormonalnych/metabolicznych i środowiskowych oraz ich wzajemnych interakcji. W wielu badaniach potwierdzono wpływ diety o różnej zawartości podstawowych składników odżywczych na centralne i obwodowe mechanizmy regulacji łaknienia. Celem pracy była ocena zmian metabolicznych i hormonalnych po posiłkach o różnej zawartości węglowodanów. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 20 zdrowych mężczyzn w wieku 28&#8211;52 lat, ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) 19,6&#8211;43,0 kg/m2 (średnie BMI 28,0 &#177; 5,8 kg/m2). Badani w 2-tygodniowym odstępie czasowym otrzymali standaryzowane izokaloryczne (450 kcal) posiłki: Nutridrink Fat Free, w którym 89% energii pochodziło z węglowodanów, oraz Cubitan, w którym 45% energii pochodziło z węglowodanów. Na czczo, 30, 60, 120, 180 i 240 minut po posiłku oznaczano stężenia glukozy, insuliny, triacylogliceroli, leptyny i greliny całkowitej oraz, metodą kalorymetrii pośredniej, oceniono oksydację substratów energetycznych. WYNIKI. Po posiłku, w którym 89% energii pochodziło z węglowodanów, wykazano wyższe stężenia glukozy (p < 0,01) i insuliny (p < 0,01). W 180. minucie po posiłku wysokowęglowodanowym u 15% (3 osób) oraz w 240. minucie u 25% (5 osób) badanych odnotowano glikemię poniżej 60 mg/dl (hipoglikemie). Po posiłku, w którym 45% energii pochodziło z węglowodanów, wykazano wyższe stężenia triacylogliceroli (p = 0,02) i jednoczesne zwiększenie oksydacji kwasów tłuszczowych (p < 0,01). Obserwowano też tendencję (p =0,12) do zmniejszenia stężenia greliny po posiłku, w którym 45% energii pochodziło z węglowodanów, czego nie stwierdzono po posiłku wysokowęglowodanowym. Odnotowano różne stężenie leptyny (p = 0,03), której stężenia wzrastały istotnie (p = 0,01), począwszy od 60. minuty po spożyciu posiłku o mniejszej zawartości węglowodanów. WNIOSKI. Uzyskane wyniki wskazują, że następstwa metaboliczne i hormonalne po spożyciu posiłku wysokowęglowodanowego mogą zaburzać równowagę między czynnikami biorącymi udział w regulacji łaknienia. Zaobserwowane zmiany mogą sprzyjać występowaniu otyłości.INTROCUCTION. Disorders of energy homeostasis depend on interactions between genetic, hormonal/metabolic and environmental factors. Several studies have confirmed the influence of diet with different nutrients content on central and peripheral mechanisms that regulate energy balance.The aim of the study was to evaluate metabolic and hormonal response to meals with different carbohydrate content. MATERIALS AND METHODS. Twenty healthy men aged 28&#8211;52 years and body mass index (BMI) 19.6&#8211;43.0 kg/m2 (average BMI 28.0 &#177; 5.8 kg/m2) were examined. Subjects received (in two weeks interval) standardized (450 kcal) meals: Nutridrink Fat Free (89% of energy from carbohydrate) and Cubitan (45% of energy from carbohydrate). Plasma glucose, insulin, triacyloglicerol, leptin and total ghrelin levels were measured at 0&#8217;, 30&#8217;, 60&#8217;, 120&#8217;, 180&#8217; and 240&#8217; min after meal ingestion. Substrate oxidation was determined by indirect calorimetry. RESULTS. After the meal containing 89% of energy from carbohydrates we found higher glucose (p < 0.01) and insulin (p < 0.01) concentrations. At 180 min after the high-carbohydrate meal in 15% (3 men), and at 240 minutes in 25% (5 men) of subjects glucose levels < 60 mg/dl (hypoglycemia) were noted. After the meal containing 45% of energy from carbohydrates, triacyloglicerols levels were higher (p = 0.02) and lipid oxidation was increased (p < 0.01). We observed tendency (p = 0.12) to reduce plasma ghrelin levels after meal with 45% of total energy as carbohydrates, which was not observed after high-carbohydrate meal. Moreover, varying secretion of leptin (p = 0.03) was noted. Concentrations of leptin increased significantly (p = 0.01) from 60 minutes after meal with lower carbohydrate content. CONCLUSIONS. The results indicate that metabolic and hormonal response after a high-carbohydrate meal ingestion may affect unfavourably the balance between factors involved in appetite regulation. Observed changes may favor obesity

Intake of Meals Containing High Levels of Carbohydrates or High Levels of Unsaturated Fatty Acids Induces Postprandial Dysmetabolism in Young Overweight/Obese Men

Postprandial metabolic response depends on the meals’ components and can be different in normal weight and obese people. However, there are some discrepancies between various reports. The aim of this study was to determine the metabolic response after intake of standardised meals with various fat and carbohydrate contents and to determine the differences among normal weight and overweight/obese individuals. The study group comprised 46 healthy men. The participants were divided into two groups and study was carried out using a crossover method. Group I received high- and normal-carbohydrate meals, whereas group II received high-carbohydrate and high-fat meals. Glucose, insulin, triglyceride, and free fatty acids levels were measured at fasting state and at 30, 60, 120, 180, and 240 minutes after meal intake. Despite the lack of differences in glucose levels, insulin levels were higher among overweight/obese individuals after each meal. TG and FFA levels were higher after normal-carbohydrate and high-fat meals. Moreover, in overweight/obese young men after high-fat meal intake postprandial hypertriglyceridemia was observed, even if meals contained predominantly unsaturated fatty acids, and fasting triglycerides levels were in normal range. The conducted study showed that postprandial metabolic response depends not only on the meal macronutrient content but also on the current body mass index (BMI)