Management of small, asymptomatic, non-functioning pancreatic neuroendocrine tumours: follow-up, ablation, or surgery?

Non-functioning pancreatic neuroendocrine tumours (NF-pNETs) are potentially malignant neoplasms that are detected with increasing frequency. The management of small (≤ 2 cm) asymptomatic NF-pNETs remains an area of controversy and clinical dilemma. Follow-up seems to be a reasonable strategy because of the relatively limited metastatic potential of these tumours, the good clinical prognosis, and considering the high complication rate associated with surgery. However, some studies show metastatic potential of these tumours, fuelling an ongoing debate in the literature regarding their management. Making the decision to observe or perform surgery is thus not an easy task. New, promising therapeutic methods involving ablation under endoscopic ultrasound (EUS) guidance with ethanol or radiofrequency ablation have been applied for these lesions with good clinical outcomes but only with short-term follow-up data. In this review, we address the emerging question of when to follow-up and when to perform surgery for small asymptomatic pancreatic tumours, with consideration of the potential of ablative therapies

Neuroendokrynne torbielowate nowotwory trzustki — punkt widzenia gastroenterologa

Cystic pancreatic tumors are detected with increasing frequency and remain a clinical problem. Since they have different potential of malignancy the management and decision making process is a hard task. Guidelines, concerning pancreatic cystic tumors indicate the management with mucinous, serous cystic pancreatic neoplasms and solid pseudopappilary tumor, while the management with pancreatic cystic neuroendocrine tumors is not included into these standards. This review tries to answer the question are the cystic pancreatic neuroendocrine tumors different entity from solid tumors of neuroendocrine origin.The management and differential diagnosis of these neoplasms with special focus on features on imaging studies allowing preoperative diagnosis are discussed.Torbielowate guzy trzustki są coraz częściej wykrywane w badaniach obrazowych i stanowią problem kliniczny. Charakteryzują się różnym potencjałem transformacji w guzy złośliwe, dlatego też postępowanie z tego typu zmianami jest trudnym zadaniem. Wytyczne dotyczące guzów torbielowatych trzustki odnoszą się głównie do torbielowatych nowotworów surowiczych, śluzowych i guza pseudobrodawkowatego, podczas gdy postępowanie z torbielowatymi guzami neuroendokrynnymi trzustki nie zostało w nich uwzględnione. W prezentowanej pracy autorzy próbują odpowiedzieć na pytanie, czy torbielowate guzy neuroendokrynne trzustki mają odmienną biologię niż guzy lite, przedstawiają również postępowanie oraz diagnostykę różnicową tych zmian, ze szczególnym uwzględnieniem charakterystyki torbielowatych nowotworów neuroendokrynnych w badaniach radiologicznych i endosonograficznych pozwalających na postawienie przedoperacyjnej diagnozy

Nuclear Pedigree Criteria for the Identification of Individuals Suspected to Be at Risk of an Inherited Predisposition to Gastric Cancer

Gastric cancer is the second most frequently diagnosed malignancy worldwide and therefore represents a significant healthcare burden. Environmental and genetic factors are involved in the development of gastric cancer. To date only one clear genetic predisposition has been identified involving mutations in the E-cadherin gene. The disease phenotype in patients harbouring E-cadherin mutations appears to be specifically related to diffuse gastric cancer. Little is known genetically about the other forms of gastric cancer. Since there is a growing awareness about the necessity of early intervention criteria have been developed that aid the identification of hereditary forms of gastric cancer. The aim of the current study was to identify minimal inclusion criteria so that nuclear pedigree families can be provided with risk assessment and/or genetic testing

Evidence of stem cells mobilization in the blood of patients with pancreatitis : a potential link with disease severity

A growing number of studies indicate the potential involvement of various populations of bone marrow-derived stem cells (BMSCs) in tissue repair. However, the mobilization of BMSCs to the peripheral blood (PB) in acute and chronic pancreatitis (AP and CP) has not been investigated. A total of 78 patients were assigned into AP, CP, and healthy control groups in this study. Using flow cytometry, we found that VSELs, EPCs, and $CD133^{+}SCs$ were mobilized to the PB of patients with both AP and CP. Interestingly, AP and CP patients exhibited lower absolute number of circulating MSCs in the PB compared to healthy individuals. SC mobilization to the PB was more evident in patients with AP than CP and in patients with moderate/severe AP than mild AP. Using ELISA, we found a significantly increased HGF concentration in the PB of patients with AP and $SDF1\alpha$ in the PB of patients with CP. We noted a significant positive correlation between $SDF1\alpha$ concentration and the mobilized population of $CD133^{+}SCs$ in AP and between C5a and the mobilized population of VSELs moderate/severe AP. Thus, bone marrow-derived SCs may play a role in the regeneration of pancreatic tissue in both AP and CP, and mobilization of VSELs to the PB depends on the severity of AP

Skuteczna alkoholowa ablacja guza insulinowego trzustki, obserwacja 4-letnia. Opis przypadku i przegląd literatury

Introduction: EUS-guided ethanol ablation of insulinoma is a new method of treatment of this neuroendocrine tumour. Ablation is recommended in patients who are poor surgical candidates or refuse surgery. We present a case of an 81-year-old female with symptomatic insulinoma, treated successfully with EUS-guided alcoholic ablation, along with a literature review including 28 other previously described cases. The effectiveness, safety of the therapy, and technical procedure-related issues are summarised. To the best of our knowledge, this is the first described case of successful insulinoma EUS-guided ablation in Poland. Material and methods: We searched the PubMed/Medline database to identify cases of EUS-guided alcoholic ablation. Our analysis included 14 articles (case reports or case series), with a total of 27 patients and 31 tumours described, published before February 2017. Results: The described tumours were relatively small (mean 13 mm), and the most common location was pancreatic head. The mean ethanol volume injected to the tumour was 1.8 ml and the concentration of infused alcohol varied from 95% to 98%.Side effects were observed in six cases; apart from one, they were mild and self-limiting. There was only one severe adverse event, treated conservatively with success. The median follow-up was 14.4 months (2–55 months). In all described cases ablation led to improvement of the symptoms and normalisation of glycaemia. Conclusions: The EUS-guided alcoholic ablation of insulinoma is a safe and effective method of treatment in patients who are poor surgical candidates and/or refuse surgery. The adverse effects are rare and mild and were observed when the volume of injected ethanol was equal to or above 3.0 ml. However, the data is limited, the follow-up is relatively short, and prospective studies are needed to confirm the long-term effects of treatment. The study shows also that there are important procedural differences (concentration and volume of alcohol, needle gauge, number of sessions) between the endoscopists, which should be specified.Wstęp: Przedstawiono 81-letnią chorą z objawowym guzem insulinowym głowy trzustki. Pacjentka, z uwagi na liczne choroby współistniejące, została zdyskwalifikowana z leczenia chirurgicznego. Leczona diazoksydem, ciągłymi wlewami z glukozy, analogami somatostatyny bez istotnej poprawy(obserwowano działania niepożądane). Następnie pod kontrolą EUS wykonano alkoholową ablację zmiany. Nie obserwowano powikłań. Odstawiono diazoksyd, obserwując normalizację glikemii. Pacjentka w 4-letniej obserwacji pozostaje bez objawów klinicznych hipoglikemii. Według naszej wiedzy jest to pierwszy opisany przypadek skutecznej alkoholowej ablacji guza insulinowego w Polsce. W pracy przeprowadzono przegląd literatury i podsumowanie wcześniej przeprowadzonych i opisanych zabiegów alkoholowej ablacji guzów insulinowych, ze szczególnym naciskiem na skuteczność i bezpieczeństwo, czas obserwacji po leczeniu i szczegóły techniczne przeprowadzenia procedury. Materiał i metody: Przeszukano bazę Pub Med/Medline, aby zidentyfikować opisane przypadki alkoholowej ablacji guza insulinowego trzustki. Do analizy włączono 14 artykułów opublikowanych przed końcem lutego 2017, w których opisano łącznie 27 przypadków i 31 guzów insulinowych. Wyniki: Opisane guzy były stosunkowo małymi zmianami (średnio 13 mm), ich najczęstsza lokalizacją była głowa trzustki. Średnia objętość podawanego alkoholu to 1,8 ml, a stężenie wynosiło 95–98%. Efekty uboczne obserwowano w 6 przypadkach, poza jednym były one łagodne i ustępowały samoistnie. Zaobserwowano tylko jedno poważne powikłanie leczone zachowawczo z sukcesem. Średni czas obserwacji pacjenta wyniósł 14,4 miesiąca (od 2 do 55 miesięcy). U wszystkich opisanych chorych ablacja doprowadziła do ustąpienia objawów i normalizacji glikemii. Wnioski: Alkoholowa ablacja guza insulinowego trzustki pod kontrolą EUS jest bezpieczną i skuteczną metoda leczenia tego guza u pacjentów z przeciwwskazaniami do zabiegu lub takich, którzy nie godzą się na zabieg. Większość powikłań ma charakter łagodny i były one obserwowane, gdy objętość podawanego do guza etanolu przekraczała 3,0 ml. Krótki czas obserwacji pacjentów i niewielka liczba opisanych przypadków, sprawiają że konieczne jest zaplanowanie badań prospektywnych, które mogłyby potwierdzić długoterminowe efekty leczenia. Analiza pokazuje również, że występują istotne różnice pomiędzy endoskopistami w zakresie sposobu przeprowadzenia samej procedury (stężenie i objętość alkoholu, rozmiar igły, liczba sesji). Powinno dążyć się do sprecyzowania sposobu jej wykonania.

A rare cause of chronic diarrhoea: a diagnosis to keep in mind

Not required for Clinical Vignette

Chłoniak MALT dwunastnicy. Opis przypadku i przegląd literatury

Przedstawiono przypadek 69-letniego mężczyzny  skierowanego do poradni gastrologicznej, po przebytym epizodzie krwawienia z przewodu pokarmowego, z łagodną anemią mikrocytarną. Na podstawie wykonanych badań, w których kluczową rolę odegrała ultrasonografia jamy brzusznej, postawiono rozpoznanie chłoniaka MALT opuszki dwunastnicy. Nie stwierdzono zakażenia Helicobacter pylori. W leczeniu zastosowano radioterapię radykalną i uzyskano remisję choroby (czas obserwacji 9 miesięcy). Dotychczas w literaturzepisano 45 chorych z chłoniakiem MALT dwunastnicy, u 19 chorych zmiany zlokalizowane były w opuszce dwunastnicy, u połowy chorych stwierdzono zakażenie H. pylori. U 16 chorych zastosowano leczenie eradykacyjne, z czego u 9 chorych uzyskano remisję. Pozostali chorzy leczeni byli chemioterapią, radioterapią, operacyjnie lub stosowano kombinacje wyżej wymienionych  metod. U większości chorych uzyskano remisję choroby (czas obserwacji od 3 tygodni do 12 lat); zgon wystąpił jedynie u 3 chorych.  Chłoniak MALT dwunastnicy jest nowotworem o dobrym rokowaniu, a związki pomiędzy zakażeniem H. pylori  i skuteczność leczenia eradykacyjnego są mniejsze niż w przypadku chłoniaka MALT żołądka