Pathogenesis and frequency of erectile dysfunction in diabetes mellitus

Zaburzenia erekcji są jednym z późnych powikłań cukrzycy. Celem badania ankietowego, które przeprowadzono w Katedrze i Klinice Gastroenterologii i Chorób Przemiany Materii Akademii Medycznej w Warszawie oraz w poradniach diabetologicznych, ogólnych w Warszawie było określenie częstości tego zaburzenia oraz jego uwarunkowań wobec innych powikłań cukrzycy. Do badania włączono 6670 mężczyzn (39 nie wyraziło zgody na udział w nim) w wieku 18&#8211;91 lat; średni wiek 55,14 &#177; 12,11 roku (średnia &#177; &#177; SD). Zaburzenia erekcji występowały u 4637 pacjentów, co stanowiło 69,52% całej grupy. W grupie chorych na cukrzycę typu 1, liczącej 1072 mężczyzn, zaburzenia erekcji wystąpiły u 591 osób (55,13%). W grupie chorych na cukrzycę typu 2, liczącej 5538 osób, zaburzenia erekcji wystąpiły u 4009 mężczyzn (72,39%). Średni czas od rozpoznania cukrzycy do pojawienia się problemów ze wzwodem w całej grupie wynosił 3,11 &#177; 6,28 roku (&#8211;33,42), u chorych na cukrzycę typu 1 &#8212; średnio 9,10 &#177; 7,81 roku (&#8211;15,42), zaś u chorych na cukrzycę typu 2 &#8212; 2,48 &#177; 5,55 roku (&#8211;33,30). Okres trwania zaburzeń erekcji wykazywał dodatnią korelację z wiekiem (r = 0,4552; p < 0,01), czasem trwania cukrzycy (r = 0,0746; p < 0,01), choroby wieńcowej (r = 0,4547; p < 0,01), choroby naczyniowej mózgu (r = 0,2881; p < 0,01), choroby naczyniowej kończyn dolnych (r = 0,3482; p < 0,01), retinopatii cukrzycowej (r = 0,3585, p < 0,01), nefropatii cukrzycowej (r = 0,2087; p < 0,01) i polineuropatii cukrzycowej (r = 0,407; p < 0,01). Na temat zaburzeń seksualnych wcześniej rozmawiało z lekarzem jedynie 2137 osób (33%). Impotencja erekcyjna jest częstym powikłaniem cukrzycy, współistniejącym z powikłaniami naczyniowymi i neurologicznymi, które często bywa pomijane w opiece diabetologicznej.Erectile dysfunction (ED) is one of late complication of diabetes mellitus. The aim of the study, performed in the Department of Gastroenterology and Metabolic Diseases and in Diabetic Clinics, was to assess the prevalence of the ED and relationship to other late complications of diabetes. 6670 diabetic men was included (39 did not agree to participate) to the study. The mean age of patients was 55.14 &#177; 12.11 yrs, mean &#177; SD (from 18 to 91 yrs) ED was found in 4,637 (69.52%). In subgroup with type 1 diabetes (1,072 men) ED occured in 591 (55.13%). In patients with type 2 diabetes (5,538 men) ED was reported in 4,009 men (72.39%). The onset of ED occurred on average after 3.11 &#177; 6.28 yrs (&#8211;33.42) since time of diagnosis of the diabetes in all group, but in patients with IDDM after 9.10 &#177; 7,81 yrs (&#8211;15.42), and in patients with NIDDM 2.48 &#177; 5.55 yrs (&#8211;30.30). The duration of ED has positive correlation with age (r = 0.4552; P < 0.01), duration of diabetes (r = 0.0746; P < 0.01), time length of coronary heart disease (r = 0.4547; P < 0.01), brain vascular disease (r = 0.2881; P < 0.01), legs vascular disease (r = 0.3585; P < 0.01) retinopathy (r = 0.3482; P < 0.01) nephropathy (r = 0.2087; P < 0.10), neuropathy (r = 0.407; P < 0.01). The ED was poorly recognized in Diabetic Clinics, only 2,137 (33%) patients addressed this problem to their physicians. ED is frequent complication of diabetes among other is vascular sometimes neglected in diabetic care

Sinus rhythm restoration and risk of stroke in patients with persistent atrial fibrillation

Wstęp. Leczenie przeciwzakrzepowe zmniejsza częstość udarów niedokrwiennych centralnego układu nerwowego (CUN) u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków (AF, atrial fibrillation). Nie wiadomo jednak, czy przywrócenie i utrzymanie rytmu zatokowego w tej grupie pacjentów pozwala zmniejszyć częstość udarów. Celem pracy była ocena wpływu przywrócenia rytmu zatokowego na częstość udarów niedokrwiennych CUN u chorych z przetrwałym AF. Materiał i metody. Badano grupę 205 pacjentów (K/M 71/134; śr. wieku 60,8 &plusmn; 11,2 roku) z przetrwałym AF, w wieku 50&#8211;75 lat, zakwalifikowanych do programu How To Treat Chronic Atrial Fibrillation (HOT CAFE), w którym porównywano w sposób prospektywny i randomizowany odległe efekty dwóch strategii terapeutycznych: kontroli częstości rytmu komór u chorych, u których pozostawiono AF i jednocześnie długotrwale stosowano leczenie przeciwzakrzepowe (grupa I) lub przywrócenia i utrzymania SN (grupa II). W obu grupach oceniano częstość udarów CUN. Dopuszczalna etiologia AF wiązała się z chorobą niedokrwienną serca, nadciśnieniem tętniczym, nieistotną hemodynamicznie wadą zastawkową serca (z wyłączeniem stenozy mitralnej). Zdarzało się również, że nie miała uchwytnej przyczyny (idiopatyczne AF). Średni czas obserwacji wynosił co najmniej 12 miesięcy. Wyniki. W grupie I 101 pacjentów (K/M 38/63; śr. wieku 61,4 &plusmn; 17,6 roku) poddano profilaktyce przeciwzakrzepowej zgodnie z obowiązującymi standardami. W grupie II u 104 chorych (K/M 33/71; śr. wieku 60,4 &plusmn; 7,9 roku) wykonano planową kardiowersję elektryczną po wcześniejszym stosowaniu doustnych antykoagulantów przez 3 tygodnie i przez co najmniej 4 tygodnie po przywróceniu rytmu zatokowego. Skuteczność tego zabiegu wynosiła 86,3%, a po roku rytm ten utrzymywał się u 63,5% chorych. W czasie badania obserwowano 3 udary niedokrwienne CUN, przy czym wszystkie wystąpiły w grupie pacjentów zakwalifikowanych do przywrócenia rytmu zatokowego; dwa z nich (1,9%) wystąpiły w 3. dobie po zabiegu kardiowersji, 1 (0,9%) wiązał się z późnym nawrotem AF. Wnioski. Próba przywrócenia i utrzymania rytmu zatokowego nie zmniejsza ryzyka udarów CUN u chorych z przetrwałym AF w porównaniu do chorych, u których pozostawiono AF i jednocześnie stosowano profilaktyczne leczenie przeciwzakrzepowe.Background. The efficacy of oral anticoagulation in primary stroke prevention in pts with atrial fibrillation (AF) is well recognized. It is still unknown whether the strategy of cardioversion (CV) and efforts to maintain sinus rhythm (SR) in pts with persistent AF reduce effectively thromboembolic complications. Aim of the study was to assess impact of SR restoration on relative risk of systemic embolization episodes frequency in pts with persistent AF. Material and methods. How To Treat Patients With Chronic Atrial Fibrillation (HOT CAFE Polish Study) was designed to evaluate in randomized, multicenter and prospective manner risks and advantages of two therapeutical strategies in patients (pts) with chronic atrial fibrillation (CAF): rate control vs. rhythm control. Inclusion criteria were: pts age 50-75 years, CAF lasting from 7 days up to 2 years with etiology of arrhythmia related to hypertension, ischemic heart disease and hemodynamic insignificant valvular heart disease or lack of assessable etiology (idiopathic AF). Our study population comparised 205 pts (F/M 71/134; mean age 60.8 &plusmn; 11.2 year). Observation period was 12 months. Results. 104 pts (F/M 33/71; mean age 60.4 &plusmn; 7.9) were randomly assigned to rhythm control (group II). At the end of follow-up, 63.5% of pts remained in SR. Anticoagulation therapy was considered in all 101 pts (F/M 38/63; mean age 61.4 &plusmn; 17.6) assigned to the rate control group (group I) and there were no thromboembolic complications observed. Three pts suffered ischemic strokes in the rhythm control arm (NS). Two of them (1.9%), both resulting in death, were observed on the third day following successful CV. The third stroke (0.9%) which was not disabling, affected a patient with AF recurrence. Conclusions. The strategy of SR restoration and maintenance in pts with persistent AF does not reduce the risk of thromboembolic complications

Dizopiramid, sotalol i propafenon w zapobieganiu nawrotom migotania przedsionków &#8212; obserwacja roczna

Wstęp: Stosowanie leków antyarytmicznych poprawia odległy efekt kardiowersji elektrycznej przetrwałego migotania przedsionków (AF). Celem badania była ocena skuteczności sekwencyjnego stosowania leków antyarytmicznych. Materiał i metody: U 104 pacjentów w wieku 60,4 &plusmn; 7,9 roku z przetrwałym AF przeprowadzono planową kardiowersję elektryczną. Po uzyskaniu rytmu zatokowego dołączano do terapii jeden z następujących leków antyarytmicznych (lek I): propafenon, sotalol lub dizopiramid. Wybierano go w sposób otwarty, na podstawie etiologii i czasu trwania AF oraz wieku chorego. W przypadku nieskuteczności stosowanego leczenia i nawrotu AF przeprowadzano kolejną kardiowersję elektryczną, a następnie pacjent otrzymywał inny spośród wymienionych leków antyarytmicznych (lek II). Wyniki: Po rocznej obserwacji rytm zatokowy utrzymywał się u 27 chorych (48,2%) stosujących lek I, niezależnie od przyjmowanego preparatu (mediana nie istnieje). Spośród chorych otrzymujących propafenon jako lek I, po roku rytm zatokowy utrzymywał się u 14 osób (51,9%) (mediana nie istnieje); sotalol był skuteczny u 11 chorych (44,0%) (mediana nie istnieje), a dizopiramid odpowiednio u 2 osób (50%). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic dotyczących utrzymania rytmu zatokowego w obserwacji rocznej u pacjentów stosujących poszczególne leki antyarytmiczne (p > 0,47). U 27 chorych, u których wystąpił nawrót AF przeprowadzono powtórną kardiowersję elektryczną i dołączono kolejny lek antyarytmiczny (lek II). Spośród badanych 11 chorych (40,7%) otrzymało propafenon, 10 pacjentów (37,0%) &#8212; sotalol, a 6 osób (14,8%) &#8212; dizopiramid. Łącznie rytm zatokowy utrzymywał się u 2 chorych (7,0%), u których konieczne było przeprowadzenie kolejnej kardiowersji i zmiana leczenia antyarytmicznego ze względu na stwierdzany brak skuteczności wcześniej zaleconej terapii (mediana 14 dni). Rytm zatokowy po zakończeniu obserwacji stwierdzono u 1 osoby (9,1%) leczonej propafenonem i 1 chorego (16,6%) przyjmującego dizopiramid. Nie wykazano istotnych różnic pomiędzy stosowanymi lekami antyarytmicznymi w zapobieganiu nawrotom AF podczas rocznej obserwacji po przeprowadzeniu drugiej kardiowersji elektrycznej (p > 0,63). Obserwowano istotne statystycznie różnice w sumarycznym efekcie prowadzonej profilaktyki antyarytmicznej po pierwszej i drugiej kardiowersji elektrycznej (lek I vs. lek II; p < 0,01). Wnioski: Skuteczność poszczególnych leków w profilaktyce nawrotu AF jest zbliżona, niezależnie od podawanego preparatu, jednak w istotny sposób zależy od kolejności jego zastosowania po przywróceniu rytmu zatokowego. (Folia Cardiol. 2005; 12: 169&#8211;180

Dizopiramid, sotalol i propafenon w zapobieganiu nawrotom migotania przedsionków &#8212; obserwacja roczna

Wstęp: Stosowanie leków antyarytmicznych poprawia odległy efekt kardiowersji elektrycznej przetrwałego migotania przedsionków (AF). Celem badania była ocena skuteczności sekwencyjnego stosowania leków antyarytmicznych. Materiał i metody: U 104 pacjentów w wieku 60,4 &plusmn; 7,9 roku z przetrwałym AF przeprowadzono planową kardiowersję elektryczną. Po uzyskaniu rytmu zatokowego dołączano do terapii jeden z następujących leków antyarytmicznych (lek I): propafenon, sotalol lub dizopiramid. Wybierano go w sposób otwarty, na podstawie etiologii i czasu trwania AF oraz wieku chorego. W przypadku nieskuteczności stosowanego leczenia i nawrotu AF przeprowadzano kolejną kardiowersję elektryczną, a następnie pacjent otrzymywał inny spośród wymienionych leków antyarytmicznych (lek II). Wyniki: Po rocznej obserwacji rytm zatokowy utrzymywał się u 27 chorych (48,2%) stosujących lek I, niezależnie od przyjmowanego preparatu (mediana nie istnieje). Spośród chorych otrzymujących propafenon jako lek I, po roku rytm zatokowy utrzymywał się u 14 osób (51,9%) (mediana nie istnieje); sotalol był skuteczny u 11 chorych (44,0%) (mediana nie istnieje), a dizopiramid odpowiednio u 2 osób (50%). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic dotyczących utrzymania rytmu zatokowego w obserwacji rocznej u pacjentów stosujących poszczególne leki antyarytmiczne (p > 0,47). U 27 chorych, u których wystąpił nawrót AF przeprowadzono powtórną kardiowersję elektryczną i dołączono kolejny lek antyarytmiczny (lek II). Spośród badanych 11 chorych (40,7%) otrzymało propafenon, 10 pacjentów (37,0%) &#8212; sotalol, a 6 osób (14,8%) &#8212; dizopiramid. Łącznie rytm zatokowy utrzymywał się u 2 chorych (7,0%), u których konieczne było przeprowadzenie kolejnej kardiowersji i zmiana leczenia antyarytmicznego ze względu na stwierdzany brak skuteczności wcześniej zaleconej terapii (mediana 14 dni). Rytm zatokowy po zakończeniu obserwacji stwierdzono u 1 osoby (9,1%) leczonej propafenonem i 1 chorego (16,6%) przyjmującego dizopiramid. Nie wykazano istotnych różnic pomiędzy stosowanymi lekami antyarytmicznymi w zapobieganiu nawrotom AF podczas rocznej obserwacji po przeprowadzeniu drugiej kardiowersji elektrycznej (p > 0,63). Obserwowano istotne statystycznie różnice w sumarycznym efekcie prowadzonej profilaktyki antyarytmicznej po pierwszej i drugiej kardiowersji elektrycznej (lek I vs. lek II; p < 0,01). Wnioski: Skuteczność poszczególnych leków w profilaktyce nawrotu AF jest zbliżona, niezależnie od podawanego preparatu, jednak w istotny sposób zależy od kolejności jego zastosowania po przywróceniu rytmu zatokowego. (Folia Cardiol. 2005; 12: 169&#8211;180

Porównanie leczenia szpitalnego przewlekłej niewydolności serca między chorymi na cukrzycę i bez cukrzycy

Wstęp: U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca (CHF) i współistniejącą cukrzycą wskaźnik śmiertelności wczesnej i odległej jest wyższy. Stosowanie u tych pacjentów inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) oraz beta-adrenolityków wpływa na zmniejszenie chorobowości i śmiertelności. Celem badania było porównanie sposobu farmakoterapii CHF prowadzonej w warunkach szpitalnych w grupie chorych na cukrzycę i pacjentów bez cukrzycy. Materiał i metody: Badaniem objęto kolejnych 433 pacjentów w wieku 38-98 lat, hospitalizowanych z powodu CHF w Szpitalu Klinicznym Akademii Medycznej w okresie od października 2000 do maja 2002 roku. Do grupy I zakwalifikowano 125 pacjentów z CHF i współistniejącą cukrzycą, a do grupy II - 308 pacjentów z CHF i bez cukrzycy. Porównania leczenia farmakologicznego CHF w obu grupach dokonano na podstawie szczegółowej analizy danych zawartych w historiach chorób. Ponadto przeprowadzono ankietę, w której 12 losowo wybranych lekarzy odpowiedziało na pytania dotyczące leczenia CHF. Odpowiedzi następnie porównywano z rzeczywistym sposobem postępowania. Wyniki: Pacjenci z CHF i współistniejącą cukrzycą byli starsi, częściej zakwalifikowani do III&#8211;IV klasy według klasyfikacji NYHA. Częściej występowała u nich choroba wieńcowa, nadciśnienie tętnicze i zaburzenia gospodarki lipidowej. Częstość stosowania inhibitorów ACE w leczeniu CHF u chorych na cukrzycę i pacjentów bez cukrzycy była podobna (63,2 vs. 65,6%; p = NS). U chorych na cukrzycę istotnie rzadziej stosowano beta-blokery (59,2 vs. 73,7%; p < 0,01). Nie wykazano różnic w częstości stosowania antagonistów receptora angiotensyny II, diuretyków pętlowych, diuretyków tiazydowych, glikozydów nasercowych oraz antagonistów aldosteronu. Wśród losowo wybranych lekarzy prowadzących leczenie pacjentów z CHF 75% deklarowało łączne stosowanie inhibitora ACE i beta-blokerów, a rzeczywista częstość tego połączenie była istotnie niższa u chorych na cukrzycę niż u pacjentów bez cukrzycy (57,6 vs. 70,0%; p < 0,05). Wnioski: Chorym na cukrzycę w leczeniu CHF zalecano istotnie rzadziej beta-blokery oraz połączenie inhibitora ACE i beta-blokerów. Mimo znajomości przez lekarzy zasad leczenia pacjentów z CHF i współistniejącą cukrzycą należy dążyć do powszechniejszego stosowania połączenia terapii inhibitorem ACE z beta-blokerami. (Folia Cardiol. 2004; 11: 799-806

Porównanie leczenia szpitalnego przewlekłej niewydolności serca między chorymi na cukrzycę i bez cukrzycy

Wstęp: U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca (CHF) i współistniejącą cukrzycą wskaźnik śmiertelności wczesnej i odległej jest wyższy. Stosowanie u tych pacjentów inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) oraz beta-adrenolityków wpływa na zmniejszenie chorobowości i śmiertelności. Celem badania było porównanie sposobu farmakoterapii CHF prowadzonej w warunkach szpitalnych w grupie chorych na cukrzycę i pacjentów bez cukrzycy. Materiał i metody: Badaniem objęto kolejnych 433 pacjentów w wieku 38-98 lat, hospitalizowanych z powodu CHF w Szpitalu Klinicznym Akademii Medycznej w okresie od października 2000 do maja 2002 roku. Do grupy I zakwalifikowano 125 pacjentów z CHF i współistniejącą cukrzycą, a do grupy II - 308 pacjentów z CHF i bez cukrzycy. Porównania leczenia farmakologicznego CHF w obu grupach dokonano na podstawie szczegółowej analizy danych zawartych w historiach chorób. Ponadto przeprowadzono ankietę, w której 12 losowo wybranych lekarzy odpowiedziało na pytania dotyczące leczenia CHF. Odpowiedzi następnie porównywano z rzeczywistym sposobem postępowania. Wyniki: Pacjenci z CHF i współistniejącą cukrzycą byli starsi, częściej zakwalifikowani do III&#8211;IV klasy według klasyfikacji NYHA. Częściej występowała u nich choroba wieńcowa, nadciśnienie tętnicze i zaburzenia gospodarki lipidowej. Częstość stosowania inhibitorów ACE w leczeniu CHF u chorych na cukrzycę i pacjentów bez cukrzycy była podobna (63,2 vs. 65,6%; p = NS). U chorych na cukrzycę istotnie rzadziej stosowano beta-blokery (59,2 vs. 73,7%; p < 0,01). Nie wykazano różnic w częstości stosowania antagonistów receptora angiotensyny II, diuretyków pętlowych, diuretyków tiazydowych, glikozydów nasercowych oraz antagonistów aldosteronu. Wśród losowo wybranych lekarzy prowadzących leczenie pacjentów z CHF 75% deklarowało łączne stosowanie inhibitora ACE i beta-blokerów, a rzeczywista częstość tego połączenie była istotnie niższa u chorych na cukrzycę niż u pacjentów bez cukrzycy (57,6 vs. 70,0%; p < 0,05). Wnioski: Chorym na cukrzycę w leczeniu CHF zalecano istotnie rzadziej beta-blokery oraz połączenie inhibitora ACE i beta-blokerów. Mimo znajomości przez lekarzy zasad leczenia pacjentów z CHF i współistniejącą cukrzycą należy dążyć do powszechniejszego stosowania połączenia terapii inhibitorem ACE z beta-blokerami. (Folia Cardiol. 2004; 11: 799-806

LECZENIE SZPITALNE NIEWYDOLNOŚCI SERCA Różnice pomiędzy kardiologami a internistami STANDARDY MEDYCZNE A PRAKTYKA LEKARSKA

Background: A marked progress in the treatment of chronic heart failure (CHF) took place during the last decade. Large, randomised studies documented the role of angiotensin-converting enzyme inhibitors (ACE-I) and beta-blockers in the reduction of mortality and morbidity in CHF.Aim: To assess differences in the management of CHF patients between cardiologists and internists.Methods: Medical records of 433 patients with CHF, aged 38-98 years, hospitalised between October 2000 and May 2002 in an academic centre, were retrospectively analysed. Cardiologists treated 241 patients, and internists - 192 patients. In addition, 12 randomly selected physicians who treated CHF patients, filled-in a questionnaire concerning CHF treatment. Next, the answers were compared with the actual treatment, documented in patients medical files.Results: There were significant differences in the CHF treatment between cardiologists and internists. Cardiologists significantly more often prescribed ACE-I in NYHA class III patients (77% vs 58%, p=0.003), beta-blockers in all NYHA classes (80% vs 57%,

Original article The prognostic value of renal dysfunction in patients with chronic heart failure: 12-month follow-up

Introduction: Renal function assessment is an important element of management and therapeutic decision-making in patients with chronic heart failure (CHF). Aim: To evaluate the prognostic value of renal dysfunction in patients with CHF in 12-month follow-up. Methods: 639 consecutive patients hospitalised in our department from 1 July 2002 to 31 December 2003 with diagnosis of CHF (NYHA II-IV), based on medical records, were initially enrolled in the study. Patients underwent one-year follow-up. Finally, 498 patients, aged 22-98 years (mean age 69&#177;12 years) in whom creatinine concentration was measured and creatinine clearance was estimated at admission with the Cockroft-Gault quotation and with long-term follow-up results obtained, were enrolled in the study. Patients were divided into two groups according to the creatinine level: Group I without renal dysfunction (creatinine level 1.4 mg/dl). Results: Patients with renal dysfunction were significantly older and more likely to be male and in NYHA class III-IV (pWstęp: Ocena funkcji nerek jest ważnym elementem postępowania i podejmowania decyzji terapeutycznych u pacjentów z niewydolnością serca (NS). Cel: Celem pracy była ocena wartości rokowniczej zaburzeń czynności nerek u pacjentów z NS w obserwacji 12-mies. Metodyka: Na podstawie dokumentacji medycznej do badania wstępnie zakwalifikowano 639 kolejnych pacjentów hospitalizowanych w I Katedrze i Klinice Kardiologii w okresie od 1 lipca 2002 r. do 31 grudnia 2003 r. z rozpoznaną NS (NYHA II-IV), którzy zostali poddani obserwacji rocznej. Ostatecznie do badania włączono 498 pacjentów w wieku 22&#8211;98 lat (średnia wieku 69&#177;12 lat), u których wykonano oznaczenie stężenia kreatyniny, w chwili przyjęcia do Kliniki wyliczono klirens kreatyniny na podstawie równania Cockrofta-Gaulta oraz uzyskano wynik obserwacji odległej. Na podstawie stężenia kreatyniny pacjentów podzielono na 2 grupy: grupa I (n=350) &#8211; bez zaburzeń czynności nerek i z stężeniem kreatyniny 1.4 mg/dl. Wyniki: Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek byli istotnie starsi, częściej płci męskiej, w klasie NYHA III&#8211;IV oraz z etiologią niedokrwienną NS (

Case reportsUnfortunate outcome of subsequent vascular complications in female patients assigned to percutaneous coronary intervention &#8211; case report

We present a case of a 58-year-old female who underwent elective PCI of the left anterior descending coronary artery. The procedure was complicated by vessel dissections and myocardial infarction. Cardiogenic shock complicated acute coronary syndrome required intraaortic balloon pumping what led to descending aortic dissection successfully treated with stentgraft implantation. However, the patient died due to intractable cardiogenic shock