Frequency of serious complications following laparoscopic cholecystectomy

Neðst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkinn View/OpenIn the the last decade laparoscopic cholecystectomy has emerged as the prefered method in the treatment of gallbladder stones. It has proved to be safe and has a relatively low rate of complications. However, major bile duct injuries occur more frequently during laparoscopic cholecystectomy when compared to the open procedure. The aim of this study was to examine the types and frequency of complications occurring during the initial period of laparoscopic cholecystectomy (1991-1998) at Landspitali University Hospital with a special emphasis on major bile duct injuries. Materials and methods: A retrospective analysis was performed on patients charts and operative notes of those who underwent laparoscopic cholecystectomy during the years 1991-1998. Results: 1008 consecutive patients were included in the study of which 727 (72%) were females. Bile leak from the cystic duct or the gallbladder bed was the most common complication and occurred in 23 patients (2.3%). Twenty patients (2%) had an intra-abdominal bleeding postoperatively. Seventeen (1.5%) of the patients had retained stones. Four patients (0.4%) developed a haematoma in the gallbladder bed. Two patients (0.2%) had a lesion of a bile duct and three patients (3%) died in the postperative phase. One hundred and six (10.5%) laparoscopic cholecystectomies were converted to an open procedure with the number of conversions highest in the second year (23%) of the procedure but thereafter the conversion rate was between 5 and 10%. Of the operations which required conversion from a laparoscopic procedure to an open one 74 (70%) were operations done urgently or as an emergency. Conclusion: Laparoscopic cholecystectomy at Landspitali University Hospital is a safe procedure with a low incidence of complications including major biliary injury. These findings are in accordance with results from other similar studies.Tilgangur: Fyrsta gallkögunin á Íslandi var framkvæmd árið 1991. Hún er nú með algengari aðgerðum. Þekktur alvarlegur fylgikvilli aðgerðarinnar er áverki á gallpípu. Tilgangur þessarar rannsóknar var að kanna tegundir og tíðni fylgikvilla gallkögunar frá 1991-1998 á Landspítalanum með sérstakri áherslu á gallgangaáverka. Efniviður og aðferðir: Um er að ræða afturvirka rann­­sókn á öllum sjúklingum sem fóru í gallkögun á árunum 1991-1998. Farið var yfir sjúkraskrár allra sjúklinganna en þeir voru fundnir með ICD greiningum og aðgerðarnúmerum. Skráð voru aldur og kyn, hvort um bráðaaðgerð eða valaðgerð var að ræða og hvort snúið var yfir í opna aðgerð. Fylgikvillar, þar á meðal áverki á gallpípu eftir aðgerð, voru skráðir, svo og tíðni enduraðgerða. Niðurstöður: 1008 sjúklingar komu til aðgerðar fyrstu átta árin. Af þeim voru 727 (72%) konur. Algengasti fylgikvilli reyndist vera gallleki. Tuttugu og þrír sjúklingar (2,3%) fengu gallleka frá gallpíplu eða gallblöðrubeð í kjölfar aðgerðarinnar. Tuttugu sjúk­lingar (2%) fengu blæðingu í kviðarhol eftir aðgerð. Steinar urðu eftir í gallpípu hjá 17 sjúklingum (1,5%). Fjórir sjúklingar (0,4%) fengu blóðkökk (hematoma) í gallblöðrubeð. Tveir sjúklingar (0,2%) fengu skaða á gallpípu og þrír sjúklingar (0,3%) létust í kjölfar aðgerðarinnar. Hundrað og sex (10,5%) gallkögunum var snúið í opna aðgerð en fjöldi þeirra var mjög mismunandi milli ára, mest 29 (23%) annað árið, en eftir það á bilinu 5-10%. Sjötíu og fjórar (70%) þeirra aðgerða sem snúið var í opna aðgerð voru bráðaaðgerðir. Ályktun: Tíðni alvarlegra fylgikvilla eftir gallblöðru­aðgerðir með kviðsjá á Landspítala er lág og sambæri­leg við niðurstöður rannsókna erlendis frá

A female in her forties with dysphagia and chest pain. Esophageal leiomyoma. Case of the month.

Efst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkin

Viral hepatitis B and C among immigrants in Iceland

Neðst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkinn View/OpenBACKGROUND: Viral hepatitis B and C are a major health problem worldwide. The prevalence of these diseases varies throughout the world. In Iceland, the incidence of hepatitis B and C has increased in recent years. At the same time, the number of immigrants from countries where viral hepatitis is endemic, has also increased. The aim of this study was to investigate the epidemiology of hepatitis B and C among immigrants in Iceland. MATERIAL AND METHODS: Immigrants from outside the European Economic Area (EEA) were screened for hepatitis B and C. Medical records for the years 2000-2002 were reviewed for country of origin, viral serology and liver transaminases. Information was gathered from the State Epidemiologist's central registry of notifiable diseases and from the Icelandic Directorate of Immigration on the number of residence permits issued. RESULTS: 70% of all immigrants from countries outside the EEA during the study period were included in the study. Blood samples were obtained from 2946 immigrants. 83 (2.8%) had hepatitis B and 24 (0.8%) had hepatitis C. Prevalence of hepatitis B was highest among immigrants from Africa,11/171 (6.4%; 95% CI: 3.3-11.2%) and hepatitis C among immigrants from Eastern Europe, 16/1502 (1.1%; 95% CI: 0.6-1.7%). 482 (16%) had serological markers of previous hepatitis B infection. Of all registered cases of hepatitis B, immigrants were 56% and of hepatitis C 10%. CONCLUSIONS: 1. Majority of those diagnosed with hepatitis B during the study period were immigrants. 2. Among immigrants, hepatitis B was more prevalent than hepatitis C. 3) The high prevalence of hepatitis B justifies screening for the disease in this population.Inngangur: Lifrarbólga B og C eru mikið heilsufarsvandamál í heiminum. Algengi þessara sjúkdóma er mjög mismunandi eftir landsvæðum. Hér á landi hefur nýgengi lifrarbólgu B og C aukist á undanförnum árum. Jafnframt hefur fjöldi innflytjenda, meðal annars frá löndum þar sem veirulifrarbólga er landlæg, aukist verulega. Tilgangur rannsóknarinnar var að kanna faraldsfræði lifrarbólgu B og C hjá innflytjendum á Íslandi. Efniviður og aðferðir: Kannaðar voru móttökuskrár lungna- og berklavarnadeildar Heilsu-verndarstöðvar Reykjavíkur og göngudeildar smitsjúkdóma á Barnaspítala Hringsins tímabilið 2000-2002 en á þessar deildir var flestum innflytjendum frá löndum utan EES vísað til skoðunar. Klínískar upplýsingar fengust úr sjúkraskrám göngudeilda Landspítala. Athugað var upprunaland og niðurstöður veirurannsókna og lifrarprófa. Einnig var aflað upplýsinga úr smitsjúkdómaskrá sóttvarnarlæknis og hjá Útlendingaeftirliti um fjölda útgefinna dvalarleyfa. Niðurstöður: Rannsóknin tók til um 70% innflytjenda frá löndum utan EES sem fengu dvalarleyfi á tímabilinu. Blóðsýni var tekið úr 2946 einstaklingum. Greindust 83 (2,8%) með lifrarbólgu B og 24 (0,8%) með lifrarbólgu C. Algengi lifrarbólgu B var hæst hjá innflytjendum frá Afríku 11/171 (6,4%; 95% CI: 3,3-11,2%) og lifrarbólgu C hjá innflytjendum frá Austur-Evrópu 16/1502 (1,1%; 95% CI: 0,6-1,7%) en 482 (16%) höfðu merki um fyrri sýkingu af völdum lifrarbólgu B. Af öllum tilkynntum tilfellum af lifrarbólgu B voru innflytjendur 56% og af lifrarbólgu C 10%. Ályktanir: 1. Meirihluti þeirra sem greindust á tímabilinu með lifrarbólgu B hér á landi voru innflytjendur. 2. Lifrarbólga B var algengari hjá innflytjendum en lifrarbólga C. 3. Algengi lifrarbólgu B réttlætir áframhaldandi skimun hjá innflytjendum enda er hægt að takmarka útbreiðslu sjúkdómsins með bólusetningum

The value of magnetic resonance cholangiopancreatography for the exclusion of choledocholithiasis.

To access publisher's full text version of this article, please click on the hyperlink in Additional Links field or click on the hyperlink at the top of the page marked Files. This article is open access.To investigate the ability of Magnetic resonance cholangiopancreatography (MRCP) to exclude choledocholithiasis (CDL) in symptomatic patients.Patients suspected of choledocholithiasis who underwent MRCP from 2008 through 2013 in a population based study at the National University Hospital of Iceland were retrospectively analysed, using ERCP and/or intraoperative cholangiography as a gold standard diagnosis for CDL.Overall 920 patients [66% women, mean age 55 years (SD 21)] underwent MRCP. A total of 392 patients had a normal MRCP of which 71 underwent an ERCP investigation demonstrating a CBD stone in 29 patients. A normal MRCP was found to have a 93% negative predictive value (NPV) and 89% probability of having no CBD stone demonstrated as well as no readmission due to gallstone disease within six months following MRCP. During a 6-month follow-up period of the 321 patients who did not undergo an ERCP nine (2.8%) patients were readmitted with right upper quadrant pain and elevated liver tests which later normalised with no CBD stone being demonstrated, three (0.9%) patients were readmitted with presumed gallstone pancreatitis, two (0.6%) patients were readmitted with cholecystitis and two (0.6%) patients were lost to follow-up. Seven patients of those 321 underwent an intraoperative cholangiography (IOC) and all were negative for CBD stones. For the sub-group requiring ERCP following a normal MRCP the NPV was 63%.Our results support the use of MRCP as a tool for exclusion of choledocholithiasis with the potential to reduce the amount of unnecessary ERCP procedures

Surgical treatment of hepatocellular carcinoma at Landspitali The National University Hospital of Iceland 1993 – 2012

To access publisher's full text version of this article, please click on the hyperlink in Additional Links field or click on the hyperlink at the top of the page marked FilesInngangur: Lifrarfrumukrabbamein er meðal algengustu krabbameina í heimi. Nýgengi á Íslandi er með því lægsta sem þekkist og er helsta ástæða þess talin lág tíðni á skorpulifur. Læknandi meðferð felur í sér skurðaðgerð með lifrarígræðslu eða hlutabrottnámi á lifur, en einungis um 30% sjúklinga eru skurðtækir við greiningu. Markmið þessarar rannsóknar var að kanna hversu margir sjúklingar gangast undir lifrarbrottnám vegna lifrarfrumukrabbameins á Landspítala og kanna árangur skurðaðgerða. Efniviður og aðferðir: Rannsóknin var afturskyggn þýðisrannsókn sem náði til allra þeirra einstaklinga 18 ára og eldri sem gengust undir skurðaðgerð við lifrarfrumukrabbameini á Landspítala frá 1. janúar 1993 til 31. desember 2012. Upplýsingum var safnað úr sjúkraskrám. Notast var við lýsandi tölfræði. Niðurstöður: Á tímabilinu gengust 22 einstaklingar undir hlutabrottnám lifrar, þar af 12 (55%) í stærri lifraraðgerð. Í heildina greindust 105 einstaklingar með lifrarfrumukrabbamein, 6 fóru í lifrarígræðslu og alls gengust 28 (27%) einstaklingar undir skurðaðgerð. Meðalstærð æxla var 8,5 cm (3-22). Fjórir einstaklingar voru með skorpulifur. Tíðni alvarlegra fylgikvilla í aðgerð var 23% og eftir aðgerð 32% (Clavien-Dindo flokkar III og IV). Alls þurftu þrír enduraðgerð. Enginn sjúklingur lést innan 30 daga frá aðgerð. Tólf sjúklingar höfðu greinst með endurkomu á sjúkdómi (55%) við lok rannsóknartímabilsins og 11 létust. 23% aðgerðarsjúklinga létust innan árs frá aðgerð. Ályktun: Eins og sýnt hefur verið fram á erlendis er hlutfall skurðtækra einstaklinga með lifrarfrumukrabbamein á Íslandi lágt. Lágt hlutfall þeirra sem greinast eru með skorpulifur eða þekktan undirliggjandi lifrarsjúkdóm. Tíðni alvarlegra fylgikvilla er hærri hér en í erlendum rannsóknum, sem skýrist að öllum líkindum af því að um mun stærri æxli er að ræða, en dánartíðni er sambærileg.Surgical treatment of hepatocellular carcinoma at Landspitali The National University Hospital of Iceland 1993 – 201

Lokaðir miltisáverkar á Borgarspítalanum 1979-1989

Neðst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkinn View/OpenSurgeons have gradually changed their view on splenectomy. Management has changed from splenectomy to splenography or non-operative treatment in selected cases. The aim of this study was to review our experience on closed splenic rupture at Reykjavik City Hospital. Forty four cases of blunt splenic trauma treated at the Reykjavik City Hospital 1979-1989 were reviewed. There were 23 males and 21 female. Most of the patients were young with 65% of the group under 25 years of age. Two thirds were traffic accidents and additional injuries were present in 66% of cases. The injury severity score was 28 mean with a range from 16-75 (median 24). Thirty patients were treated by early operation with splenectomy in 28 and splenography in two. Fourteen were initially treated non-operatively but five had to undergo laparotomy with splenectomy in four and splenorraphy in one. Splenorraphy was therefore done in 3 out of 35 cases operated on or 8.6%. The spleen was saved in altogether 26.3% of the cases. Two patients died (4.6%). Pneumovax was given as a routine post-operatively but no attempt was made in this study to discover the incidence of OPSI nor the efficiency of the vaccination. A review of the literature indicates that splenorraphy should be attempted more often. For non-operative treatment patients have to be selected very carefully.Meðferð miltisáverka hefur smám saman verið að breytast í þá átt að nú er lögð aukin áhersla á að varðveita miltað í stað þess að taka það. Tilgangur þessarar rannsóknar var að kanna hvernig meðferð á lokuðum miltisáverka var háttað á Borgarspítalanum 1979-1989, athuga árangur og fylgikvilla og kanna hvort meðferðin hafi verið í takt við tímann. Fjörutíu og fjórir lokaðir miltisáverkar greindust á umræddu tímabili. Karlar voru 23 og konur 21. Flestir sjúklinganna voru ungt fólk og í tveimur af hverjum þremur tilvikum var um bílslys að ræða. Viðbótaráverkar voru fyrir hendi í 66% tilfella og var heildaráverkastig (ISS) reiknað út fyrir hvern sjúkling. Blóðgjafarþörf og legutími jukust í beinu hlutfalli við heildaráverkastig. Sjúklingarnir skiptust í tvo hópa. Í öðrum hópnum voru 30 sjúklingar sem skornir voru upp innan sex stunda frá slysinu. Gert var við miltað í tveimur en 28 misstu miltað. Í hinum hópnum voru 14 sjúklingar sem ákveðið var að meðhöndla án uppskurðar, ef kostur væri. Þeir voru yngri og minna slasaðir en sjúklingarnir í fyrri hópnum. Af þessum 14 þurftu þó fimm að fara í uppskurð áður en lauk og þar af misstu fjórir miltað. Af 44 sjúklingum misstu því 32 miltað (72,7%) en hjá 12 tókst að varðveita það (26,3%). Tveir sjúklingar dóu (4,6%), annar úr blóðmissi vegna miltisáverkans en hinn úr heilaáverka. Allir sjúklingar sem misstu miltað voru bólusettir (pneumovax). Enginn þeirra fékk yfirþyrmandi blóðeitrun (OPSI) í legunni en í þessari rannsókn var engin tilraun gerð til að meta tíðni blóðeitrunar hjá miltislausum eða áhrif bólusetningar. Samanburður við aðra bendir til að gera ætti við fleiri miltu

Lokaðir miltisáverkar á Borgarspítalanum 1979-1989

Neðst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkinn View/OpenSurgeons have gradually changed their view on splenectomy. Management has changed from splenectomy to splenography or non-operative treatment in selected cases. The aim of this study was to review our experience on closed splenic rupture at Reykjavik City Hospital. Forty four cases of blunt splenic trauma treated at the Reykjavik City Hospital 1979-1989 were reviewed. There were 23 males and 21 female. Most of the patients were young with 65% of the group under 25 years of age. Two thirds were traffic accidents and additional injuries were present in 66% of cases. The injury severity score was 28 mean with a range from 16-75 (median 24). Thirty patients were treated by early operation with splenectomy in 28 and splenography in two. Fourteen were initially treated non-operatively but five had to undergo laparotomy with splenectomy in four and splenorraphy in one. Splenorraphy was therefore done in 3 out of 35 cases operated on or 8.6%. The spleen was saved in altogether 26.3% of the cases. Two patients died (4.6%). Pneumovax was given as a routine post-operatively but no attempt was made in this study to discover the incidence of OPSI nor the efficiency of the vaccination. A review of the literature indicates that splenorraphy should be attempted more often. For non-operative treatment patients have to be selected very carefully.Meðferð miltisáverka hefur smám saman verið að breytast í þá átt að nú er lögð aukin áhersla á að varðveita miltað í stað þess að taka það. Tilgangur þessarar rannsóknar var að kanna hvernig meðferð á lokuðum miltisáverka var háttað á Borgarspítalanum 1979-1989, athuga árangur og fylgikvilla og kanna hvort meðferðin hafi verið í takt við tímann. Fjörutíu og fjórir lokaðir miltisáverkar greindust á umræddu tímabili. Karlar voru 23 og konur 21. Flestir sjúklinganna voru ungt fólk og í tveimur af hverjum þremur tilvikum var um bílslys að ræða. Viðbótaráverkar voru fyrir hendi í 66% tilfella og var heildaráverkastig (ISS) reiknað út fyrir hvern sjúkling. Blóðgjafarþörf og legutími jukust í beinu hlutfalli við heildaráverkastig. Sjúklingarnir skiptust í tvo hópa. Í öðrum hópnum voru 30 sjúklingar sem skornir voru upp innan sex stunda frá slysinu. Gert var við miltað í tveimur en 28 misstu miltað. Í hinum hópnum voru 14 sjúklingar sem ákveðið var að meðhöndla án uppskurðar, ef kostur væri. Þeir voru yngri og minna slasaðir en sjúklingarnir í fyrri hópnum. Af þessum 14 þurftu þó fimm að fara í uppskurð áður en lauk og þar af misstu fjórir miltað. Af 44 sjúklingum misstu því 32 miltað (72,7%) en hjá 12 tókst að varðveita það (26,3%). Tveir sjúklingar dóu (4,6%), annar úr blóðmissi vegna miltisáverkans en hinn úr heilaáverka. Allir sjúklingar sem misstu miltað voru bólusettir (pneumovax). Enginn þeirra fékk yfirþyrmandi blóðeitrun (OPSI) í legunni en í þessari rannsókn var engin tilraun gerð til að meta tíðni blóðeitrunar hjá miltislausum eða áhrif bólusetningar. Samanburður við aðra bendir til að gera ætti við fleiri miltu

Frequency of serious complications following laparoscopic cholecystectomy

Neðst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkinn View/OpenIn the the last decade laparoscopic cholecystectomy has emerged as the prefered method in the treatment of gallbladder stones. It has proved to be safe and has a relatively low rate of complications. However, major bile duct injuries occur more frequently during laparoscopic cholecystectomy when compared to the open procedure. The aim of this study was to examine the types and frequency of complications occurring during the initial period of laparoscopic cholecystectomy (1991-1998) at Landspitali University Hospital with a special emphasis on major bile duct injuries. Materials and methods: A retrospective analysis was performed on patients charts and operative notes of those who underwent laparoscopic cholecystectomy during the years 1991-1998. Results: 1008 consecutive patients were included in the study of which 727 (72%) were females. Bile leak from the cystic duct or the gallbladder bed was the most common complication and occurred in 23 patients (2.3%). Twenty patients (2%) had an intra-abdominal bleeding postoperatively. Seventeen (1.5%) of the patients had retained stones. Four patients (0.4%) developed a haematoma in the gallbladder bed. Two patients (0.2%) had a lesion of a bile duct and three patients (3%) died in the postperative phase. One hundred and six (10.5%) laparoscopic cholecystectomies were converted to an open procedure with the number of conversions highest in the second year (23%) of the procedure but thereafter the conversion rate was between 5 and 10%. Of the operations which required conversion from a laparoscopic procedure to an open one 74 (70%) were operations done urgently or as an emergency. Conclusion: Laparoscopic cholecystectomy at Landspitali University Hospital is a safe procedure with a low incidence of complications including major biliary injury. These findings are in accordance with results from other similar studies.Tilgangur: Fyrsta gallkögunin á Íslandi var framkvæmd árið 1991. Hún er nú með algengari aðgerðum. Þekktur alvarlegur fylgikvilli aðgerðarinnar er áverki á gallpípu. Tilgangur þessarar rannsóknar var að kanna tegundir og tíðni fylgikvilla gallkögunar frá 1991-1998 á Landspítalanum með sérstakri áherslu á gallgangaáverka. Efniviður og aðferðir: Um er að ræða afturvirka rann­­sókn á öllum sjúklingum sem fóru í gallkögun á árunum 1991-1998. Farið var yfir sjúkraskrár allra sjúklinganna en þeir voru fundnir með ICD greiningum og aðgerðarnúmerum. Skráð voru aldur og kyn, hvort um bráðaaðgerð eða valaðgerð var að ræða og hvort snúið var yfir í opna aðgerð. Fylgikvillar, þar á meðal áverki á gallpípu eftir aðgerð, voru skráðir, svo og tíðni enduraðgerða. Niðurstöður: 1008 sjúklingar komu til aðgerðar fyrstu átta árin. Af þeim voru 727 (72%) konur. Algengasti fylgikvilli reyndist vera gallleki. Tuttugu og þrír sjúklingar (2,3%) fengu gallleka frá gallpíplu eða gallblöðrubeð í kjölfar aðgerðarinnar. Tuttugu sjúk­lingar (2%) fengu blæðingu í kviðarhol eftir aðgerð. Steinar urðu eftir í gallpípu hjá 17 sjúklingum (1,5%). Fjórir sjúklingar (0,4%) fengu blóðkökk (hematoma) í gallblöðrubeð. Tveir sjúklingar (0,2%) fengu skaða á gallpípu og þrír sjúklingar (0,3%) létust í kjölfar aðgerðarinnar. Hundrað og sex (10,5%) gallkögunum var snúið í opna aðgerð en fjöldi þeirra var mjög mismunandi milli ára, mest 29 (23%) annað árið, en eftir það á bilinu 5-10%. Sjötíu og fjórar (70%) þeirra aðgerða sem snúið var í opna aðgerð voru bráðaaðgerðir. Ályktun: Tíðni alvarlegra fylgikvilla eftir gallblöðru­aðgerðir með kviðsjá á Landspítala er lág og sambæri­leg við niðurstöður rannsókna erlendis frá

A female in her forties with dysphagia and chest pain. Esophageal leiomyoma. Case of the month.

Efst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkin

Viral hepatitis B and C among immigrants in Iceland

Neðst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkinn View/OpenBACKGROUND: Viral hepatitis B and C are a major health problem worldwide. The prevalence of these diseases varies throughout the world. In Iceland, the incidence of hepatitis B and C has increased in recent years. At the same time, the number of immigrants from countries where viral hepatitis is endemic, has also increased. The aim of this study was to investigate the epidemiology of hepatitis B and C among immigrants in Iceland. MATERIAL AND METHODS: Immigrants from outside the European Economic Area (EEA) were screened for hepatitis B and C. Medical records for the years 2000-2002 were reviewed for country of origin, viral serology and liver transaminases. Information was gathered from the State Epidemiologist's central registry of notifiable diseases and from the Icelandic Directorate of Immigration on the number of residence permits issued. RESULTS: 70% of all immigrants from countries outside the EEA during the study period were included in the study. Blood samples were obtained from 2946 immigrants. 83 (2.8%) had hepatitis B and 24 (0.8%) had hepatitis C. Prevalence of hepatitis B was highest among immigrants from Africa,11/171 (6.4%; 95% CI: 3.3-11.2%) and hepatitis C among immigrants from Eastern Europe, 16/1502 (1.1%; 95% CI: 0.6-1.7%). 482 (16%) had serological markers of previous hepatitis B infection. Of all registered cases of hepatitis B, immigrants were 56% and of hepatitis C 10%. CONCLUSIONS: 1. Majority of those diagnosed with hepatitis B during the study period were immigrants. 2. Among immigrants, hepatitis B was more prevalent than hepatitis C. 3) The high prevalence of hepatitis B justifies screening for the disease in this population.Inngangur: Lifrarbólga B og C eru mikið heilsufarsvandamál í heiminum. Algengi þessara sjúkdóma er mjög mismunandi eftir landsvæðum. Hér á landi hefur nýgengi lifrarbólgu B og C aukist á undanförnum árum. Jafnframt hefur fjöldi innflytjenda, meðal annars frá löndum þar sem veirulifrarbólga er landlæg, aukist verulega. Tilgangur rannsóknarinnar var að kanna faraldsfræði lifrarbólgu B og C hjá innflytjendum á Íslandi. Efniviður og aðferðir: Kannaðar voru móttökuskrár lungna- og berklavarnadeildar Heilsu-verndarstöðvar Reykjavíkur og göngudeildar smitsjúkdóma á Barnaspítala Hringsins tímabilið 2000-2002 en á þessar deildir var flestum innflytjendum frá löndum utan EES vísað til skoðunar. Klínískar upplýsingar fengust úr sjúkraskrám göngudeilda Landspítala. Athugað var upprunaland og niðurstöður veirurannsókna og lifrarprófa. Einnig var aflað upplýsinga úr smitsjúkdómaskrá sóttvarnarlæknis og hjá Útlendingaeftirliti um fjölda útgefinna dvalarleyfa. Niðurstöður: Rannsóknin tók til um 70% innflytjenda frá löndum utan EES sem fengu dvalarleyfi á tímabilinu. Blóðsýni var tekið úr 2946 einstaklingum. Greindust 83 (2,8%) með lifrarbólgu B og 24 (0,8%) með lifrarbólgu C. Algengi lifrarbólgu B var hæst hjá innflytjendum frá Afríku 11/171 (6,4%; 95% CI: 3,3-11,2%) og lifrarbólgu C hjá innflytjendum frá Austur-Evrópu 16/1502 (1,1%; 95% CI: 0,6-1,7%) en 482 (16%) höfðu merki um fyrri sýkingu af völdum lifrarbólgu B. Af öllum tilkynntum tilfellum af lifrarbólgu B voru innflytjendur 56% og af lifrarbólgu C 10%. Ályktanir: 1. Meirihluti þeirra sem greindust á tímabilinu með lifrarbólgu B hér á landi voru innflytjendur. 2. Lifrarbólga B var algengari hjá innflytjendum en lifrarbólga C. 3. Algengi lifrarbólgu B réttlætir áframhaldandi skimun hjá innflytjendum enda er hægt að takmarka útbreiðslu sjúkdómsins með bólusetningum