Heart failure patients from hospital settings in Poland: Population characteristics and treatment patterns, a multicenter retrospective study

Background: Despite physicians&#8217; increasing knowledge regarding heart failure (HF), a significant percentage of patients still do not receive adequate treatment. The aim of this multicentre, retrospective descriptive study was to reveal the pharmacotherapy patterns in HF patients hospitalized in cardiology (CARD) and internal medicine (INT) wards in Poland. Methods: Included into the study were 800 consecutive patients who were admitted to the hospitals: 350 patients from 7 CARD wards and 450 patients from 9 INT wards. Results: The average age in the study group was about 70 years (youngest participant under 40 and oldest at 95 years of age). Decompensation of HF or acute HF were the most frequent causes of hospitalization (in both groups > 50%). The main etiology was coronary artery disease, either alone or together with hypertension (from about 60% in INT patients to about 78% in CARD patients, p = NS). With regard to pharmacotherapy, angiotensin converting enzyme inhibitors were used in 81% of cases (77% CARD and 83% INT; p = 0.05); out of this group, doses were at optimal or larger in 39.3% of patients (38% CARD patients and 39.4% INT patients). Beta-blockers were administered in 31.4% and 19.1% of patients from the CARD and INT groups respectively (p < 0.0001), but optimal dosing was negligible. Conclusions: Compared with an assessment conducted several years ago, the past education initiatives have significantly improved the quality of standard-based HF treatment. However, suboptimal dosing and the use of drugs that do not improve prognosis remain an unresolved issue in this population. (Cardiol J 2008; 15: 169-180

Leczenie chorych w podeszłym wieku, z niewydolnością serca przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej

Wstęp: Niewydolność serca (HF) stanowi główny problem zdrowotny dzisiejszych społeczeństw. Obecnie dysponujemy jedynie niepełnymi danymi populacyjnymi dotyczącymi chorobowości na HF, farmakoterapii oraz rokowania tej grupy chorych. Celem prezentowanej pracy była ocena sposobu leczenia chorych z HF przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Materiał i metody: Badanie zaplanowano jako przekrojowe badanie epidemiologiczne (rejestracja kolejnych 50 chorych w wieku > 65 lat zgłaszających się do lecznictwa ambulatoryjnego). Rejestrowano dane z wywiadu (m.in. diagnostyka i leczenie HF), badania przedmiotowego i wyniki badań laboratoryjnych. Wyniki: Spośród włączonych 19 877 osób u 10 579 chorych (3901 mężczyzn i 6678 kobiet; 53% populacji wyjściowej) rozpoznano HF. U 68% zalecano stosowanie inhibitorów ACE, u 62% długodziałających preparatów nitrogliceryny, u 55% diuretyków, u 31% glikozydów naparstnicy, u 29% preparatów blokerów kanałów wapniowych, a u 22% &#946;-blokerów. Częstość podawania poszczególnych klas leków była zbliżona u obu płci, z wyjątkiem blokerów kanałów wapniowych, które otrzymywały częściej kobiety (p < 0,001), oraz długodziałających preparatów nitrogliceryny podawanych częściej mężczyznom (p < 0,001). Częstość stosowania inhibitorów ACE, długodziałających preparatów nitrogliceryny oraz glikozydów naparstnicy zwiększała się z wiekiem, odwrotnie niż blokerów kanałów wapniowych i &#946;-blokerów. Chorzy z HF zaliczeni do najbardziej zaawansowanej klasy według klasyfikacji NYHA częściej otrzymywali inhibitor ACE, glikozydy naparstnicy, długodziałające nitraty oraz diuretyki, natomiast blokery kanałów wapniowych i &#946;-blokery zalecano im znacznie rzadziej. Terapię skojarzoną inhibitorami ACE i &#946;-blokerami stosowano niezmiernie rzadko, zwłaszcza w przypadku chorych będących w IV klasie według NYHA. Wnioski: W porównaniu z populacjami z innych państw zarówno inhibitory ACE, jak i &#946;-blokery stosowano nieco częściej, przy czym te ostatnie zaleca się nadal zdecydowanie zbyt rzadko. Wysoki odsetek chorych z HF otrzymujących blokery kanałów wapniowych jest niepokojący, dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na popularyzację leczenia &#946;-blokerami oraz ich połączenia z inhibitorami ACE. (Folia Cardiol. 2004; 11: 707-718

Leczenie chorych w podeszłym wieku, z niewydolnością serca przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej

Wstęp: Niewydolność serca (HF) stanowi główny problem zdrowotny dzisiejszych społeczeństw. Obecnie dysponujemy jedynie niepełnymi danymi populacyjnymi dotyczącymi chorobowości na HF, farmakoterapii oraz rokowania tej grupy chorych. Celem prezentowanej pracy była ocena sposobu leczenia chorych z HF przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Materiał i metody: Badanie zaplanowano jako przekrojowe badanie epidemiologiczne (rejestracja kolejnych 50 chorych w wieku > 65 lat zgłaszających się do lecznictwa ambulatoryjnego). Rejestrowano dane z wywiadu (m.in. diagnostyka i leczenie HF), badania przedmiotowego i wyniki badań laboratoryjnych. Wyniki: Spośród włączonych 19 877 osób u 10 579 chorych (3901 mężczyzn i 6678 kobiet; 53% populacji wyjściowej) rozpoznano HF. U 68% zalecano stosowanie inhibitorów ACE, u 62% długodziałających preparatów nitrogliceryny, u 55% diuretyków, u 31% glikozydów naparstnicy, u 29% preparatów blokerów kanałów wapniowych, a u 22% &#946;-blokerów. Częstość podawania poszczególnych klas leków była zbliżona u obu płci, z wyjątkiem blokerów kanałów wapniowych, które otrzymywały częściej kobiety (p < 0,001), oraz długodziałających preparatów nitrogliceryny podawanych częściej mężczyznom (p < 0,001). Częstość stosowania inhibitorów ACE, długodziałających preparatów nitrogliceryny oraz glikozydów naparstnicy zwiększała się z wiekiem, odwrotnie niż blokerów kanałów wapniowych i &#946;-blokerów. Chorzy z HF zaliczeni do najbardziej zaawansowanej klasy według klasyfikacji NYHA częściej otrzymywali inhibitor ACE, glikozydy naparstnicy, długodziałające nitraty oraz diuretyki, natomiast blokery kanałów wapniowych i &#946;-blokery zalecano im znacznie rzadziej. Terapię skojarzoną inhibitorami ACE i &#946;-blokerami stosowano niezmiernie rzadko, zwłaszcza w przypadku chorych będących w IV klasie według NYHA. Wnioski: W porównaniu z populacjami z innych państw zarówno inhibitory ACE, jak i &#946;-blokery stosowano nieco częściej, przy czym te ostatnie zaleca się nadal zdecydowanie zbyt rzadko. Wysoki odsetek chorych z HF otrzymujących blokery kanałów wapniowych jest niepokojący, dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na popularyzację leczenia &#946;-blokerami oraz ich połączenia z inhibitorami ACE. (Folia Cardiol. 2004; 11: 707-718

Chorzy z niewydolnością serca leczeni w warunkach szpitalnych w Polsce: charakterystyka oraz metody leczenia, retrospektywna analiza wieloośrodkowa

Wstęp: Pomimo wzrastającej wiedzy lekarzy dotyczącej niewydolności serca (HF) znaczący odsetek chorych nadal nie jest właściwie leczony. Celem niniejszego wieloośrodkowego, retrospektywnego badania opisowego była ocena metod farmakoterapii stosowanych u chorych z HF, hospitalizowanych na oddziałach kardiologicznych oraz chorób wewnętrznych w Polsce. Metody: Do badania włączono kolejnych 800 chorych przyjętych do szpitali: 350 pacjentów z 7 oddziałów kardiologicznych i 450 pacjentów z 9 oddziałów chorób wewnętrznych. Wyniki: Średnia wieku w opisywanej grupie wynosiła około 70 lat (najmłodszy chory miał mniej niż 40 lat, najstarszy > 95 lat). Najczęstszymi przyczynami hospitalizacji były dekompensacja HF oraz ostra HF (w obu grupach > 50%). Najczęstszą etiologię stanowiła choroba wieńcowa, zarówno izolowana, jak i współwystępująca z nadciśnieniem tętniczym (od ok. 60% w grupie pacjentów z oddziałów chorób wewnętrznych do ok. 78% chorych z oddziałów kardiologicznych, p = NS). W ramach farmakoterapii inhibitory receptora angiotensyny stosowano u 81% chorych (77% osób z oddziałów kardiologicznych i 83% pacjentów z oddziałów chorób wewnętrznych, p = 0,05); wśród tych pacjentów stosowane dawki leków były zgodne z zaleceniami lub większe u 39,3% chorych (38% osób z oddziałów kardiologicznych i 39,4% pacjent ów z oddziałów chorób wewnętrznych). Beta-adrenolityki stosowano u 31,4% i 19,1% osób, odpowiednio na oddziałach kardiologicznych i wewnętrznych (p < 0,0001), jednak nie przestrzegano zalecanych dawek. Wnioski: W porównaniu z oceną sprzed kilku lat zaobserwowano znaczącą poprawę jakości leczenia chorych z HF zgodnie ze standardami, prawdopodobnie w następstwie przeprowadzenia szkoleń edukacyjnych dla lekarzy. Problemem pozostaje jednak stosowanie zbyt małych dawek leków oraz preparatów, które nie wpływają na rokowanie

Characteristics of the heart failure population in Poland: ZOPAN, a multicentre national programme

Background: It is difficult to define the optimal management of elderly heart failure (HF) patients with complex comorbidities. Thus, comprehensive characterisation of HF patients constitutes a crucial pre-condition for the successful management of this fragile population. Aim: To analyse the &#8216;real life&#8217; HF patients, including the evaluation of their health conditions, management and their use of public health resources. Methods and results: We examined 822 consecutive patients diagnosed with HF in NYHA classes II&#8211;IV in primary care practices. The mean age was 68.5 years, and 56% were male. Only 23% of the patients who were of pre-retirement age remained professionally active. Ischaemic or hypertension aetiology was found in 90% of participants. Nearly all patients had multiple comorbidities. Most patients received converting enzyme inhibitors (88%) and beta-blockers (77%), 60% of them both, although dosing was frequently inadequate. During the six months preceding the study, 31% had cardiovascular hospitalisation and 66% required unscheduled surgery visits. Conclusions: The real life HF population differs from trial populations. Most of the real life patients who had not yet reached retirement age were professionally inactive, mainly due to a disability caused by cardiovascular conditions. Moreover, extremely few participants were free from any comorbidity. Compared to 20th century Polish data, there has been an improvement in the overall quality of HF-recommended pharmacotherapy. It must be stressed, however, that the percentage of those on optimal dosage remains unsatisfactory. Kardiol Pol 2011; 69, 1: 24-31Wstęp: Ustalenie optymalnego leczenia pacjentów w podeszłym wieku z niewydolnością serca (HF), którzy są obciążeni wieloma chorobami współistniejącymi, jest zagadnieniem szczególnie trudnym. Dlatego też podstawą skutecznego postępowania w tej grupie osób jest dokładna charakterystyka populacji. Cel: Celem pracy była analiza charakterystyki chorych z HF na podstawie codziennej praktyki lekarskiej, z oceną ich stanu zdrowia, jakości opieki oraz stopnia obciążenia dla systemu opieki zdrowotnej. Metody i wyniki: Do badania włączono 822 kolejnych pacjentów ambulatoryjnych z HF w II-IV klasie NYHA z ośrodków podstawowej opieki zdrowotnej. Średni wiek badanej grupy wynosił 68,5 roku, 56% stanowili mężczyźni, a 23% pacjentów w okresie przedemerytalnym pozostawała aktywna zawodowo. Etiologia niedokrwienna lub nadciśnienie tętnicze było wskazywane jako przyczyna HF w 90% przypadków. Choroby współistniejące stwierdzano u prawie wszystkich badanych osób. Większość pacjentów otrzymywała inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (88%), a 77% - beta-adrenolityki, z czego 60% chorych przyjmowało połączenie tych dwóch leków, przy czym ich dawkowanie było niższe od zalecanego. W okresie 6 miesięcy poprzedzających badanie 31% osób było hospitalizowanych z przyczyn sercowo-naczyniowych, a 66% wymagało dodatkowych, nieplanowanych wizyt lekarskich. Wnioski: Rzeczywisty obraz populacji chorych z HF różni się od opisywanego w badaniach klinicznych. Większość pacjentów w okresie przedemerytalnym była nieaktywna zawodowo, przede wszystkim z powodu chorób sercowo-naczyniowych. Dodatkowo brak chorób współistniejących stwierdzano jedynie u niewielkiego odsetka osób. W porównaniu z poprzednimi danymi w przypadku populacji polskiej poprawiła się jakość opieki nad chorymi z HF w odniesieniu do stosowanej farmakoterapii, nadal jednak dawkowanie leków odbiega od standardów. Kardiol Pol 2011; 69, 1: 24-3

Jakość opieki nad pacjentami hospitalizowanymi z niewydolnością serca w Polsce w 2013 - wyniki drugiej edycji badania

Background: Optimal management of heart failure (HF) patients is crucial to reduce both mortality and the number of hospital admissions, at the same time improving patients’ quality of life. Aim: The aim of the study was to assess the quality of care of hospitalised patients with HF in Poland in 2013 and compare it with the results of a similar survey performed in 2005. Methods: The presented study was conducted from April to November 2013 in a sample of 260 hospital wards in Poland, recruited by stratified proportional sampling. Similarly to the first study edition in 2005, a trained nurse contacted physicians, who filled out the study questionnaires on the last five patients with HF, who had been discharged from an internal or cardiological ward. HF did not have to be a major cause of hospital admission. Results: The mean age of the 1300 hospitalised patients was 72.1 years, an increase of 2.3 years since the 2005 survey. The proportion of patients classified as New York Heart Association IV decreased from 28.5% in 2005 to 22.1% in 2013. In comparison with 2005, more patients had concomitant disorders such as hypertension (79.5% vs. 71.0%), diabetes (46.2% vs. 33.2%), and chronic renal failure (33.4% vs. 19.4%). Access to echocardiography has improved in recent years: it was available for 98.9% of the surveyed hospital wards (93% in 2005) and it was performed during the hospitalisation in 60.2% of the patients (58.8% in 2005). In 2013 N-terminal pro-B-type natriuretic peptide was accessible for 80.8% of hospital wards (12.8% in 2005) and the test was performed in 31.3% of the hospitalised patients (3.3% in 2005). Angiotensin-converting enzyme inhibitor (ACEI) or angiotensin receptor blockers (ARB) were administered in 68.9% of HF discharged patients, beta-blockers in 84.8%, mineralocorticoid receptor antagonist (MRA) in 57.9%, diuretics in 85.9%, and digoxin in 23%. The respective numbers in 2005 were 85.9%, 76.0%, 65.4%, 88.9%, and 38.4%. The decrease in prescription of ACEI or ARB resulted from lesser usage of these drugs in internal medicine wards (from 84.3% in 2005 to 55.6% in 2013). Conclusions: In comparison to the analogous project run in 2005, an improvement in some areas of HF treatment was observed in Polish hospitals, such as accessibility to echocardiography and natriuretic peptide measurement as well as beta-blocker and MRA use. At the same time, a meaningful decrease in ACEIs or ARBs usage in internal wards was observed, which might be the result of the ageing of the HF population and an increased number of comorbidities.Wstęp: Optymalne postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne z pacjentami z niewydolnością serca (HF) jest kluczowym elementem w redukcji zarówno ponownych hospitalizacji, jak i umieralności w tej grupie chorych. Cel: Celem pracy była ocena jakości opieki u hospitalizowanych pacjentów z HF w Polsce w 2013 r. i porównanie z wynikami podobnego badania przeprowadzonego w 2005 r. Metody: Badania prowadzono od kwietnia do listopada 2013 r. w 260 oddziałach szpitalnych w Polsce: internistycznych i kardiologicznych. Podobnie jak w pierwszej edycji badania w 2005 r., specjalnie przeszkolona pielęgniarka kontaktowała się z jednym z lekarzy, który wypełniał ankiety charakteryzujące stan kliniczny i przebieg hospitalizacji 5 pacjentów z HF wypisanych ostatnio z oddziału w stanie poprawy. Niewydolność serca nie musiała być główną przyczyną hospitalizacji. Wyniki: Średni wiek 1300 hospitalizowanych pacjentów wynosił 72,1 roku i wzrósł o 2,3 roku od 2005 r. Odsetek pacjentów zaklasyfikowanych do IV klasy wg New York Heart Association zmniejszył się z 28,5% w 2005 r. do 22,1% w 2013 r.. W 2013 r., w porównaniu z badaniem w 2005 r., więcej pacjentów miało zdiagnozowane choroby współistniejące tj. nadciśnienie (odpowiednio: 79,5% vs. 71,0%), cukrzycę (46,2% vs. 33,2%), przewlekłą niewydolność nerek (33,4% vs. 19,4%). Dostępność echokardiografii w ciągu ostatnich lat poprawiła się, badanie było możliwe do wykonania w obrębie 98,9% ankietowanych oddziałów szpitalnych (93% w 2005 r.). Jednak, na podstawie informacji uzyskanych od lekarzy, w trakcie ostatniej hospitalizacji badanie wykonano u 60,2% ankietowanych pacjentów (58,8% w 2005 r.). W 2013 r. oznaczenie N-końcowego propeptydu natriuretycznego typu B było dostępne dla 80,8% badanych oddziałów szpitalnych (12,8% w 2005 r.); podczas ostatniej hospitalizacji badanie wykonano u 31,3% hospitalizowanych pacjentów z HF (3,3% w 2005 r.). Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACEI) lub antagonistów receptora angiotensyny (ARB) zalecono 68,9% wypisywanym z oddziału pacjentom z HF, beta-adrenolityk — 84,8%, antagonistę aldosteronu — 57,9%, diuretyk — 85,9%, a digoksynę — 23% wypisywanych osób. W 2005 r. odsetek chorych przyjmujących kolejno wymienione grupy leków kształtował się następująco: 85,9%; 76,0%; 65,4%; 88,9% i 38,4%. Zmniejszona częstość stosowania ACEI lub ARB wynika z ich rzadszego przepisywania na oddziałach internistycznych — w 2005 r. były stosowane u 84,3% pacjentów, a w 2013 r. zalecono je 55,6% chorym. Wnioski: W porównaniu z analogicznym projektem zrealizowanym w 2005 r. w pewnych obszarach opieki nad pacjentem z HF w lecznictwie zamkniętym odnotowano poprawę, szczególnie w zakresie stosowania echokardiografii, oceny stężenia peptydów natriuretycznych oraz przepisywania beta-adrenolityków i antagonistów aldosteronu. Zwraca uwagę wyraźne zmniejszenie przepisywania ACEI lub ARB, co może być wynikiem starzenia się populacji pacjentów z HF oraz wzrostu liczby chorób współistniejących.