Rozwój społeczny wybranych krajów Bliskiego Wschodu

Adam Smith pod koniec XVIII wieku stwierdził, że materialne bogactwo kraju nie warunkuje dobrobytu społecznego. Mierzenie poziomu rozwoju danego kraju wyłącznie za pomocą miar ekonomicznych, takich jak poziom produktu krajowego brutto nie oddaje całości złożonego problemu, jakim jest rozwój. Współcześnie bardziej niż kiedykolwiek należy skupić się na miarach opisujących rozwój społeczny, a nie jedynie wzrost gospodarczy. Pomimo podnoszenia na forum międzynarodowym problematyki krajów rozwijających się nadal zbyt mało jest konkretnych działań w stosunku do politycznych deklaracji. Jednym z narzędzi mających wspomagać rozwój społeczny jest pomoc rozwojowa płynąca od zamożnych donatorów – państw wysoko rozwiniętych. Celem artykułu jest przeanalizowanie poziomu rozwoju wybranych krajów zaliczanych do państw Bliskiego Wschodu (Iraku, Syrii, Jemenu i Libanu) na postawie wyselekcjonowanych wskaźników w latach 2000–2015. Cezura czasowa wyznaczona została ze względu na realizację Milenijnych Celów Rozwoju ukierunkowanych na podnoszenie jakości życia w krajach najuboższych. Osiągnięcie założonego celu wymagało nakreślenia czytelnikom opisu poszczególnych miar i ich interpretacji oraz uwarunkowań regionalnych determinujących rozwój państw arabskich. Tekst wzbogacony został o badanie statystycznej zależności pomiędzy poziomem rozwoju społecznego a wysokością pomocy rozwojowej przeznaczonej przez Wielką Brytanię

Bliski Wschód wobec wyzwań i zagrożeń współczesności

Tom podzielony został na trzy bloki tematyczne, obejmujące kolejno zagadnienia polityczne (3 rozdziały), gospodarcze (3 rozdziały) i społeczno-kulturowe (2 rozdziały). Opracowanie otwiera artykuł E. Hryhorowicza, który omawia politykę zagraniczną Jordanii – na tle innych państw regionu. M. Mruk przygląda się aspiracjom niepodległościowym Kurdów w Islamskiej Republice Iranu, na które wpływa przede wszystkim rozwój wydarzeń w irackim Kurdystanie. Dyplomacji meczetowej Turcji, tj. wykorzystywaniu religii do celów polityki zagranicznej, poświęcony jest rozdział autorstwa A. Spancerskiej. Kolejne trzy rozdziały dotyczą różnych kwestii gospodarczych. Rozdział A.A. Rabczun jest najogólniejszy, gdyż odnosi się do pomocy rozwojowej w świecie arabsko-muzułmańskim. A. Rogoda dokonuje porównania między relacjami państwo-biznes w przed- (1962–1978) i porewolucyjnym Iranie (1979–2005). M. Zaremba pokazuje, jakie szanse i zagrożenia niesie dla Bliskiego Wschodu zaproponowana przez Xi Jinpinga w 2013 roku chińska inicjatywa Pasa i Drogi (Belt and Road Initiative, BRI). N. Zajączkowska próbuje zweryfikować najczęstsze stereotypy i uprzedzenia, których ofiarą padają indyjscy muzułmanie. Ostatni tekst, zamykający zarówno część społeczno-kulturową, jak i cały tom, poświęcony został egipskim serialom ramadanowym autorstwa E. Wolny-Abouelwafa

The reputation of the biggest donors of official development assistance

The global crisis of trust has led to a shift in the paradigms of shaping competitiveness. The states as entities of global competition, in times of growing demand for trust, conduct activities in various areas in order to build their position in the world. One of these tools is international public relations and its specialisation, which is the country’s social responsibility. One of the most important tools of social responsibility of the country is the official development assistance (ODA). The aim of this article is to verify the role of the social responsibility of the state in shaping the reputation of the largest donors of official development assistance.