Steroid-eluting epicardial pacing in children

Background: Permanent cardiac pacing is a known method of the treatment for children with bradycardia. Epicardial pacing is required in small children and in children with some congenital heart defects. Steroid-eluting leads (SEL) have been introduced to reduce implant site fibrosis and to retain permanent low-pacing threshold values. Our aim was to evaluate the pacing characteristic and follow-up of children with epicardial steroid-eluting pacing. Material and methods: We implanted steroid-eluting epicardial pacing systems in 53 children (age at implantation: 2 days - 17.5 years, mean 4.6 years), of whom 37 (70%) had congenital heart disease and 22 of these had already had cardiac surgery. These children formed group I. Group II was the control group and consisted of 29 children (age at implantation: 10 days - 13 years, mean 6.5 years) with non-steroid epicardial pacing systems; 15 patients (51%) had diagnosed congenital heart disease, and 9 of these had had cardiac surgery. The pacing threshold (PT) was obtained during implantation, before discharge, 1-3 and 6 months following implantation and then every 6 months. Results: In group I the mean PT during the implantation procedure was 1.6 V/0.4 ms and decreased significantly before discharge. In group II the PT during the implantation procedure was low and increased before discharge. In group I the PT of the atrial leads was low and stable during the follow-up period, while the PT of the ventricular leads slowly increased and four years following implantation was similar to that of group II. Conclusions: In children with permanent epicardial pacing the ventricular PT was significantly lower when steroid-eluting leads had been used then when these had not been used, but during the follow-up period the PT slowly increased, while the pacing threshold of atrial steroid-eluting leads remained stable

Analiza widmowa zmienności rytmu zatokowego u dzieci zdrowych

Cel pracy: Ocena wartości analizy widmowej zmienności rytmu zatokowego u dzieci zdrowych. Materiał i metody: Badaniami objęto 175 dzieci zdrowych w wieku 4–18 lat (śr. 11 ± 4): 88 chłopców i 87 dziewczynek. W zależności od wieku wyodrębniono 4 grupy pacjentów: grupa 1 — 4–7 lat (n = 27); grupa 2 — 7–11 lat (n = 64); grupa 3 — 11–15 lat (n = 58); grupa 4 — 15–18 lat (n = 26). Z 24-godzinnego zapisu EKG ocenie poddano 5-minutowe fragmenty z okresu czuwania i snu. Analizę częstotliwościową zmienności rytmu serca przeprowadzono za pomocą algorytmu szybkiej transformacji Fouriera (FFT). Wartości mocy widma uzyskano w następujących pasmach: ULF (0–0,0033 Hz), VLF (0,0033–0,04 Hz), LF (0,04–0,15 Hz), HF (0,15–0,4 Hz). Wartości wyznaczano w ms2, jako logarytm naturalny (ln) i w jednostkach znormalizowanych (nu). Oceniano również całkowitą moc widma (TP — bez składowej ULF) oraz iloraz wartości LF/HF. Wyniki: Nie stwierdzono znamiennych różnic między grupami wiekowymi w wartościach TP i VLF w ciągu dnia i podczas snu oraz LF i LF/HF w czasie snu. W czasie czuwania wartości LF (ms˛ i ln) były istotnie większe w grupie 4 niż w grupach 1 i 2, a LF (nu) — istotnie większe w grupach 3 i 4 w porównaniu z grupą 1. Wartości HF (nu) były znamiennie większe w grupie 1 niż w grupie 4, zarówno w czasie czuwania jak i w nocy. Iloraz LF/HF był istotnie większy w grupie 4 niż w grupach 1 i 2 (w czasie czuwania). Wnioski: Wartości mocy widma niskich częstotliwości (LF) różnią się w zależności od wieku

Analiza widmowa zmienności rytmu zatokowego u dzieci zdrowych

Cel pracy: Ocena wartości analizy widmowej zmienności rytmu zatokowego u dzieci zdrowych. Materiał i metody: Badaniami objęto 175 dzieci zdrowych w wieku 4–18 lat (śr. 11 ± 4): 88 chłopców i 87 dziewczynek. W zależności od wieku wyodrębniono 4 grupy pacjentów: grupa 1 — 4–7 lat (n = 27); grupa 2 — 7–11 lat (n = 64); grupa 3 — 11–15 lat (n = 58); grupa 4 — 15–18 lat (n = 26). Z 24-godzinnego zapisu EKG ocenie poddano 5-minutowe fragmenty z okresu czuwania i snu. Analizę częstotliwościową zmienności rytmu serca przeprowadzono za pomocą algorytmu szybkiej transformacji Fouriera (FFT). Wartości mocy widma uzyskano w następujących pasmach: ULF (0–0,0033 Hz), VLF (0,0033–0,04 Hz), LF (0,04–0,15 Hz), HF (0,15–0,4 Hz). Wartości wyznaczano w ms2, jako logarytm naturalny (ln) i w jednostkach znormalizowanych (nu). Oceniano również całkowitą moc widma (TP — bez składowej ULF) oraz iloraz wartości LF/HF. Wyniki: Nie stwierdzono znamiennych różnic między grupami wiekowymi w wartościach TP i VLF w ciągu dnia i podczas snu oraz LF i LF/HF w czasie snu. W czasie czuwania wartości LF (ms˛ i ln) były istotnie większe w grupie 4 niż w grupach 1 i 2, a LF (nu) — istotnie większe w grupach 3 i 4 w porównaniu z grupą 1. Wartości HF (nu) były znamiennie większe w grupie 1 niż w grupie 4, zarówno w czasie czuwania jak i w nocy. Iloraz LF/HF był istotnie większy w grupie 4 niż w grupach 1 i 2 (w czasie czuwania). Wnioski: Wartości mocy widma niskich częstotliwości (LF) różnią się w zależności od wieku

Risk factors for cardiac arrhythmias in children with congenital heart disease after surgical intervention in the early postoperative period

ObjectiveEarly postoperative arrhythmias are a recognized complication of pediatric cardiac surgery.MethodsDiagnosis and treatment of early postoperative arrhythmias were prospectively analyzed in 402 consecutive patients aged 1 day to 18 years (mean 29.5 months) who underwent operation between January and December 2005 at our institute. All children were admitted to the intensive care unit, and continuous electrocardiogram monitoring was performed. Risk factors, such as age, weight, Aristotle Basic Score, cardiopulmonary bypass time, aortic crossclamp time, and use of deep hypothermia and circulatory arrest, were compared. Statistical analysis using the Student t test, Mann–Whitney U test, or Fisher exact test was performed. Multivariate stepwise logistic regression was used to assess the risk factors of postoperative arrhythmias.ResultsArrhythmias occurred in 57 of 402 patients (14.2%). The most common types of arrhythmia were junctional ectopic tachycardia (21), supraventricular tachycardia (15), and arteriovenous block (6). Risk factors for arrhythmias, such as lower age (P = .0041⁎), lower body weight (P = .000001⁎), higher Aristotle Basic Score (P = .000001⁎), longer cardiopulmonary bypass time (P = .000001⁎), aortic crossclamp time (P = .000001⁎), and use of deep hypothermia and circulatory arrest (P = .0188⁎), were identified in a univariate analysis. In the multivariate stepwise logistic regression, only higher Aristotle Basic Score was statistically significant (P = .000003⁎) compared with weight (P = .62) and age (P = .40); in the cardiopulmonary bypass group, only longer aortic crossclamp time was statistically significant (P = .007⁎).ConclusionLower age, lower body weight, higher Aristotle Basic Score, longer cardiopulmonary bypass time, aortic crossclamp time, and use of deep hypothermia and circulatory arrest are the risk factors for postoperative arrhythmias. Junctional ectopic tachycardia and supraventricular tachycardia were the most common postoperative arrhythmias

Rozwój fizyczny dzieci z całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym bez stałej stymulacji serca i po jej zastosowaniu

Wstęp: Przewlekłe choroby serca mogą upośledzać rozwój fizyczny dzieci. Brakuje informacji o rozwoju dzieci z długotrwałą bradykardią. Celem niniejszej pracy była analiza somatycznego rozwoju dzieci z całkowitym niechirurgicznym blokiem przedsionkowo-komorowym (AV) i wpływ stałej stymulacji serca na ich rozwój fizyczny. Materiał i metody: Zbadano 122 dzieci z całkowitym blokiem AV w średnim wieku 5,8 roku na początku obserwacji. W badanej grupie było 87 dzieci z prawidłowym sercem, 30 z wadami serca (w tym 23 z niewielkimi zaburzeniami hemodynamicznymi) i 5 z kardiomiopatią. Objawy bradykardii występowały u 55 pacjentów. W okresie obserwacji (śr. 7,3 roku) masę ciała i wzrost mierzono przy każdej wizycie i porównywano z normami dla polskich dzieci. Z powodu objawów bradykardii u 71 pacjentów zastosowano stałą stymulację serca, z pierwszym układem VVI - u 49 dzieci, VVIR - u 20, DDD - u 2 pacjentów. Wyniki: W grupie bez stałej stymulacji serca od początku obserwacji stwierdzano istotnie słabszy rozwój fizyczny z niedoborem masy ciała (p = 0,01) i wzrostu (p = 0,005) utrzymujący się do końca obserwacji. U dzieci ze stałą stymulacją serca przed wszczepieniem stymulatora serca niedobór masy ciała i wzrostu (p < 0,001) był większy w porównaniu z dziećmi bez stałej stymulacji serca. Okres obserwacji po zastosowaniu stałej stymulacji serca wynosił średnio 5,2 roku. Zaobserwowano poprawę rozwoju somatycznego wraz z istotnym przyrostem wzrostu (p = 0,007), chociaż wciąż stwierdzano niedobór masy ciała (p < 0,001) i wzrostu (p = 0,03).Wnioski: Przewlekła bradykardia u dzieci z całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym powoduje opóźnienie ich fizycznego rozwoju. Przyspieszenie rytmu serca poprzez zastosowanie stałej stymulacji serca wpływa na poprawę rozwoju fizycznego, zwłaszcza przyrost wzrostu

Rozwój fizyczny dzieci z całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym bez stałej stymulacji serca i po jej zastosowaniu

Wstęp: Przewlekłe choroby serca mogą upośledzać rozwój fizyczny dzieci. Brakuje informacji o rozwoju dzieci z długotrwałą bradykardią. Celem niniejszej pracy była analiza somatycznego rozwoju dzieci z całkowitym niechirurgicznym blokiem przedsionkowo-komorowym (AV) i wpływ stałej stymulacji serca na ich rozwój fizyczny. Materiał i metody: Zbadano 122 dzieci z całkowitym blokiem AV w średnim wieku 5,8 roku na początku obserwacji. W badanej grupie było 87 dzieci z prawidłowym sercem, 30 z wadami serca (w tym 23 z niewielkimi zaburzeniami hemodynamicznymi) i 5 z kardiomiopatią. Objawy bradykardii występowały u 55 pacjentów. W okresie obserwacji (śr. 7,3 roku) masę ciała i wzrost mierzono przy każdej wizycie i porównywano z normami dla polskich dzieci. Z powodu objawów bradykardii u 71 pacjentów zastosowano stałą stymulację serca, z pierwszym układem VVI - u 49 dzieci, VVIR - u 20, DDD - u 2 pacjentów. Wyniki: W grupie bez stałej stymulacji serca od początku obserwacji stwierdzano istotnie słabszy rozwój fizyczny z niedoborem masy ciała (p = 0,01) i wzrostu (p = 0,005) utrzymujący się do końca obserwacji. U dzieci ze stałą stymulacją serca przed wszczepieniem stymulatora serca niedobór masy ciała i wzrostu (p < 0,001) był większy w porównaniu z dziećmi bez stałej stymulacji serca. Okres obserwacji po zastosowaniu stałej stymulacji serca wynosił średnio 5,2 roku. Zaobserwowano poprawę rozwoju somatycznego wraz z istotnym przyrostem wzrostu (p = 0,007), chociaż wciąż stwierdzano niedobór masy ciała (p < 0,001) i wzrostu (p = 0,03).Wnioski: Przewlekła bradykardia u dzieci z całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym powoduje opóźnienie ich fizycznego rozwoju. Przyspieszenie rytmu serca poprzez zastosowanie stałej stymulacji serca wpływa na poprawę rozwoju fizycznego, zwłaszcza przyrost wzrostu

Elektrody nasierdziowe uwalniające sterydy w stałej stymulacji serca u dzieci

Wstęp: Stała stymulacja serca jest uznaną metodą leczenia bradyarytmii u dzieci. U małych dzieci i w niektórych patologiach układu krążenia konieczne jest zastosowanie elektrod nasierdziowych. Przyjmuje się, że sterydy uwalniane na końcu elektrod nasierdziowych, zmniejszając miejscowe włóknienie, przyczyniają się do utrzymania niskiego progu stymulacji serca. Celem pracy była ocena przebiegu stymulacji serca u dzieci z EP z elektrodami uwalniającymi sterydy. Materiał i metody: Pierwszą badaną grupę stanowiło 53 dzieci z EP z elektrodami uwalniającymi sterydy, w wieku od 2 doby życia do 17,5 roku (śr. 4,6 roku) w momencie zabiegu. U 37 (70%) z nich rozpoznano wrodzoną wadę serca, 22 przebyło operację serca. Do grupy II - kontrolnej zakwalifikowano 29 dzieci z EP niesterydowymi wszczepionymi w wieku od 10 doby życia do 13 lat (śr. 6,5 roku). U 15 (51%) rozpoznano wrodzoną wadę serca, 9 leczono kardiochirurgicznie. Przebieg stymulacji analizowano retro- i prospektywnie. Progi stymulacji (PT) mierzono w czasie wszczepienia EP, przy wypisie, po 1&#8211;3 oraz po 6 miesiącach od zabiegu, a następnie co pół roku. Wyniki: U pacjentów z I grupy PT podczas wszczepienia EP wynosił średnio 1,6 V/0,4 ms i istotnie obniżał się już w pierwszych dniach po zabiegu, natomiast u pacjentów z grupy II początkowo niski PT, później narastał. W okresie obserwacji PT elektrod przedsionkowych uwalniających sterydy były stabilne, a komorowych powoli wzrastały i po 4 latach od zabiegu były porównywalne z PT elektrod niesterydowych. Wnioski: U dzieci z EP progi stymulacji komorowej są istotnie niższe po zastosowaniu elektrod uwalniających sterydy w porównaniu z elektrodami niesterydowymi, jednak powoli się podnoszą

Napadowy częstoskurcz nadkomorowy u dzieci z zespołem Ebsteina

Wstęp: Zespół Ebsteina jest stosunkowo rzadką wadą wrodzoną serca (< 1%). Celem pracy była analiza częstoskurczów u dzieci z zespołem Ebsteina. Materiał i metody: Badaniami objęto 30 dzieci (20 dziewczynek, 10 chłopców) w wieku od 1 doby życia do 12 lat (śr. 16 miesięcy) w chwili postawienia diagnozy. U 23 dzieci stwierdzono inne wady serca: ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu drugiego (12 pacjentów), atrezja, hipoplazja, bądź zwężenia pnia i tętnic płucnych (7 osób), ubytki w przegrodzie międzykomorowej (2 chorych), skorygowane przełożenie wielkich pni tętniczych (1 pacjent), niedomykalność tętnicy płucnej (1 osoba). U 11 chorych stwierdzono zespół preekscytacji Wolffa-Parkinsona- White&#8217;a (WPW), u 10 - blok przedsionkowo-komorowy I°. Wyniki: Czas obserwacji wynosił od 5 dób do 18 lat (śr. 8 lat). U 2 osób wykonano plastykę balonową tętnicy płucnej lub tętnic płucnych. Jednemu pacjentowi założono stent do tętnic płucnych. U pozostałych chorych wykonano następujące typy operacji kardiochirugicznych: zespolenie systemowo płucne typu Blalock-Taussig, plastykę tętnic płucnych, zespolenie Glena, plastykę zastawki trójdzielnej z wszczepieniem homograftu aortalnego, dwukierunkowe zespolenie Glena, zamknięcie ubytków w przegrodzie międzykomorowej i międzyprzedsionkowej. Częstoskurcz nadkomorowy występował u 10 pacjentów: u 8 chorych częstoskurcz ortodromowy, u 2 osób częstoskurcze orto- i antydromowe. U wszystkich dzieci napadom częstoskurczu towarzyszyły zaburzenia hemodynamiczne z obniżeniem ciśnienia parcjalnego tlenu we krwi. W leczeniu profilaktycznym częstoskurczów stosowano propafenon, sotalol i amiodaron. Dwóch pacjentów poddano zabiegowi ablacji dodatkowych dróg przewodzenia z bardzo dobrym wynikiem końcowym. Wnioski: Z zespołem Ebsteina często współistnieje zespół WPW, a napady częstoskurczu leczy się trudno. Zespołowi WPW w zespole Ebsteina zazwyczaj towarzyszy blok przedsionkowo-komorowy I°. (Folia Cardiol. 2003; 10: 683-688