Surgical treatment of aortic coarctation in adults: Beneficial effect on arterial hypertension

Background: The aim of this study was to determine the outcome after surgical repair of aortic coarctation in adults, analysing its effect on arterial blood pressure. Methods: Twenty-five adults (9 women, 16 men), mean age 43.4 years (19 to 70 years), underwent aortic coarctation surgical repair. All patients suffered from preoperative hypertension. Mean blood pressure was 182/97 mm Hg. Sixteen (64%) patients demonstrated reduced load capacity. Operative technique was resection and end-to-end anastomosis for 5 patients (20%), interposition of a Dacron-tube graft for 3 patients (12%), Dacron-patch dilatation was performed in 7 (28%) patients, and in 10 (40%) patients we performed an extra-anatomical bypass graft. Results: Early mortality occurred in 1 patient (4%). The mean blood pressure was reduced [systolic 182 mm Hg vs. 139 mm Hg (p < 0.001), diastolic 97 mm Hg vs. 83 mm Hg (p < 0.001)] in all patients. In 12 patients, blood pressure normalized immediately after surgery, in 7 patients it remained slightly elevated (systolic blood pressure between 140-160 mm Hg), and 1 patient suffered from prolonged arterial hypertension. Preoperatively, all patients were treated with antihypertensive drugs. Eleven of 20 patients received long-term medication during follow- up. In the remaining 4 patients, medication lists were unobtainable in retrospect. The mean follow-up was 7.1 years (min. 1.0 years; max. 16.6 years). One patient (5%) died from cardiac failure 12.4 years after the operation. On average, the New York Heart Association (NYHA) class was improved by 0.92. Conclusions: The surgical repair of aortic coarctation in adults can be performed with low surgical risk. Surgery reduces hypertension and permits more effective medical treatment

Cardiac myxomas: Short- and long-term follow-up

Background: Cardiac myxomas are the most frequently encountered benign intracardiac tumors, that, if left untreated, are inexorably progressive and potentially fatal. Patients with cardiac myxoma can be treated only by surgical removal. This study summarizes our experience over 22 years with these tumors. Methods: Fifty seven patients (M/F: 14/43, age: 57.9 &#177; 14.6 years) with cardiac myxomas underwent surgical resection at our institution. There were 82.4% left atrial myxomas, 14.0% right atrial myxomas, 3.6% biatrial myxomas. The duration of symptoms prior to surgery ranged from 6 to 1,373 days (median 96 days). The surgical approach comprised complete wide excision. The diagnostic methods, incidence of thromboembolic complications, valve degeneration, surgical repair techniques, recurrence and re-operation were reviewed and the Kaplan-Meier survival curve was calculated. Results: There were no in-hospital deaths. Hospital stay amounted to a mean of 13.7 &#177; 6.9 days. Late follow-up was available for 54 (94.7%) patients for a median 7.5 years after surgery (23 days to 21.4 years). Fifty two patients are alive, while five patients had died after a mean interval of 6.3 years. Cause of death was cardiac in 40% of the patients (n = 2) and non-cardiac in the other 60% (n = 3). Conclusions: Surgical excision of cardiac myxoma carries a low operative risk and gives excellent short-term and long-term results. Surgical excision of the tumor appears to be curative, with few recurrences at long-term follow-up. After diagnosis, surgery should be performed urgently, in order to prevent complications such as embolic events or obstruction of the mitral orifice. Follow-up examination, including echocardiography, should be performed regularly

Chirurgiczne leczenie koarktacji aorty u dorosłych - korzystny wpływ na nadciśnienie tętnicze

Wstęp: Celem badania była ocena chirurgicznej korekcji koarktacji aorty u dorosłych, z analizą jej wpływu na ciśnienie tętnicze. Metody: Dwadzieścia pięć osób dorosłych (9 kobiet, 16 mężczyzn, średni wiek 43,4 roku 19.&#8211;70. rż.) przebyło chirurgiczną korekcję koarktacji aorty. U wszystkich chorych przed operacją obserwowano nadciśnienie tętnicze. Średnie ciśnienie tętnicze wynosiło 182/97 mm Hg. U 16 osób (64%) stwierdzono zmniejszoną wydolność wysiłkową. Zastosowana technika operacyjna obejmowała resekcję miejsca zwężenia i zespolenie &#8222;koniec do końca&#8221; u 5 chorych (20%). U 3 pacjentów (12%) wszczepiono pełną dakronową protezę naczyniową. Operację poszerzenia z użyciem łaty dakronowej wykonano u 7 (28%) osób, a u pozostałych 10 (40%) chorych wszczepiono ekstraanatomiczny pomost omijajacy miejsce zwężenia cieśni aorty. Wyniki: Wczesna śmiertelność okołooperacyjna dotyczyła 1 chorego (4%). Średnia wartość ciśnienia tętniczego została zredukowana [ciśnienie skurczowe 182 mm Hg v. 139 mm Hg (p < 0,001), ciśnienie rozkurczowe 97 mm Hg v. 83 mm Hg (p < 0,001)] u wszystkich pacjentów. U 12 chorych ciśnienie tętnicze uległo normalizacji natychmiast po zabiegu chirurgicznym, u 7 pozostało nieznacznie podwyższone (ciśnienie skurczowe 140-160 mm Hg), a u 1 chorego nadciśnienie tętnicze utrzymywało się długotrwale. Przed operacją wszystkich pacjentów leczono za pomocą preparatów przeciwnadciśnieniowych. Spośród 20 pacjentów, którzy byli objęci długotrwałą obserwacją pooperacyjną (follow-up), 11 chorych wymagało przeciwnadciśnieniowego leczenia farmakologicznego. Czterech chorych z powodu zmiany miejsca zamieszkania było nieosiągalnych. Średni okres obserwacji wynosił 7,1 roku (min. 1 rok; maks. 16,6 roku). Jedna osoba zmarła w późnym okresie pooperacyjnym z powodu niewydolności serca 12,4 roku po operacji. Klasa NYHA poprawiła się średnio o 0,92. Wnioski: Chirurgiczną korekcję zwężenia cieśni aorty u dorosłych można przeprowadzić przy niskim ryzyku operacyjnym. Operacja redukuje nadciśnienie tętnicze i pozwala zmniejszyć liczbę stosowanych preparatów przeciwnadciśnieniowych