En de hemel als dak boven je hoofd ... : ruimte maken voor geloof in christelijk onderwijs

Catechese, geloofsopvoeding, christelijk onderwijs, het zijn geen eenvoudige zaken in onze tijd. Sommige biologieleraren wringen zich behoedzaam in allerlei bochten om met het evolutieverhaal niet al te veel schade aan te richten in de geloofsbeleving van hun leerlingen. Voor velen zijn wetenschap en geloof echter al dermate fundamenteel verschillend dat ze er juist daarom geen probleem meer van maken. Wetenschap en geloof hebben dan elk betrekking op een eigen verhaal dat gaat over een andere werkelijkheid. Geloof en wetenschap kunnen zo naast elkaar bestaan. Maar kan dat ook in het onderwijs? Helpen we het kind wel wanneer we zo twee (misschien nog wel meer) verhalen vertellen met elk hun eigen waarheid. Maken zo we de werkelijkheid niet juist ontoegankelijker? Elk baken dat het kind in de werkelijkheid van het ene verhaal ontwaart blijkt in het andere verhaal al snel een dwaallicht te zijn. Voor christelijk onderwijs, dat geloof en wetenschap beide onder één dak moet brengen, een onhoudbare positie. In dit artikel wordt nagegaan hoe beide verhalen werkelijk onder een dak te brengen zijn

Напрями формування та використання доходів місцевих бюджетів

У статті обґрунтовано основні завдання та проблеми у формуванні доходів, їх використання органами місцевого самоврядування і запропоновано напрями їх вирішення. Досліджено фінансову децентралізацію, податковий потенціал регіонів України. Розкрито поняття самостійності місцевих бюджетів.Substantiate the main tasks and challenges and suggested directions for their solution in the formation of revenues and their use by local governments. Investigate the financial decentralization, fiscal capacity of regions of Ukraine and the independence of local budgets

Het volle leven : de aardrijkskunde van Gerard Jan Ligthart

In onze tijd zien we in het aardrijkskundeonderwijs een beweging waarbij geprobeerd wordt kinderen steeds meer actief bij de leerstof te betrekken. Methoden bevatten steeds minder tekst en steeds meer vragen en opdrachten. Door leerlingen zelf actief met de stof bezig te laten zijn worden betere leerresultaten verwacht. Bij Ligthart zien we evenwel dat niet de activiteit op zich het leren stimuleert, maar slechts die activiteit, die door echte belangstelling gedragen wordt. En voor die belangstelling zijn in de eerste plaats verband en samenhang van verschijnselen belangrijk, het levensverband van het volle leven, en dat zijn zaken die door de grote nadruk op eigen activiteit nogal eens ondersneeuwen. Bij vragen en opdrachten wordt meestal ingezoomd op specifieke onderdelen van de zaak, waardoor het overzicht over het totaal nogal eens verloren gaat. Overzicht, samenhang en levensverband vragen om rehabilitatie van het verhaal en de vertelling in de aardrijkskunde-didactiek

Tussen regel en regelmaat : geografie als sociale wetenschap

Regelmatig keert de vraag terug waarom de geografie als sociale wetenschap zo opvallend afwezig is in het maatschappelijk debat. Is het de bescheidenheid van geografen, die niet graag voorop lopen in de media, of heeft het te maken met de aard van het vak en het type onderzoek dat geografen doen. Probeert de geograaf als wetenschapper wellicht te veel ‘neutraal’ te blijven? Beperkt hij zich teveel tot het in kaart brengen van ruimtelijke processen zonder zich over die processen ook een oordeel te durven vormen? Misschien is het mogelijk aansluiting te zoeken bij meer ethisch georiënteerde stromingen in de sociale wetenschappen die zoeken naar de opvattingen over ‘het goede leven’ die achter de regels van de sociale werkelijkheid verborgen liggen

Natuur- en milieu-educatie, tussen beleven en overleven : een cultuurpedagogisch vraagstuk

Er zijn in de natuur- en milieu-educatie twee wegen te onderkennen. De eerste weg vertrekt vanuit de beleving van de natuur, de andere vanuit de wetenschappelijk-technische oplossing van milieuproblemen. In mijn bijdrage wil ik duidelijk maken dat binnen de natuur- en milieu-educatie deze beide benaderingen elkaar niet kunnen missen. Het probleem is evenwel dat natuurbeleving plaatsvindt op een andere, kleinere ruimtelijke schaal dan de schaal waarop milieuproblemen spelen. De vraag is dan hoe beide bij elkaar te houden zijn. Door de keuze voor een levensechte beschrijving van de natuur (waarbij ik verwijs naar het legendarische werk van Heimans en Thijsse) is het mogelijk om beide benaderingen toch op eenzelfde schaalniveau bij elkaar te houden. In Dutch environmental education there are two different practices to be discern. The first focusses on environmental perception of natural phenomena. Children should personally go into the natural environment and learn to appreciate this environment as it is. The other practice follows the way of science and technology. Along this way children should learn how to solve environmental problems in a technical manner. In the article I have argued that both ways need one another. When one way is forgotten, there is no real education. Problematic however is that both ways have there own spacial scales. Environmental problems are often of a regional, national or a global scale and environmental perception is always on a local scale. Therefor it is important to have the proper environmental literature that can replace the personal presence in the environmental perception and that can conserve the spacial scale of the environmental problems. This way both the appreciation of the environment and the ability of solving environmental problems may be conserved in the environmental education

Het Nederlandse zeekleilandschap

Over het Nederlandse Landschap werd al veel geschreven, meestal vanuit het perspectief van de historische cultuurlandschapsgeografie. Deze studie benadert het Nederlandse Zeekleilandschap vanuit een regionaal geografisch-perspectief, waarbij het landschap wordt beschouwd als onderdeel van het ‘regionaal milieu’. Ontwikkelingen in het landschap worden daarbij doorgetrokken tot in de huidige tijd en zowel fysisch als sociaal-geografisch belicht. Zo ontstaat een inzichtelijk beeld van de structuur van het Nederlandse Zeekleilandschap zoals zich dat vandaag aan ons voordoet. De studie bevat een uitvoerige verantwoording van de gevolgde werkwijze. Het document is geschreven als werkdocument bronnenstudie ten behoeve van het project GISET (Geografische Informatiesystemen voor Educatieve Toepassingen) van de werkgroep Geografie voor Educatie van de Universiteit Utrecht

Een nieuw beschavingsoffensief : over het begrip ‘vrijheid’ in het pedagogisch denken

Het thema "vrijheid, een vervloekte zegen" lijkt pedagogen op het lijf geschreven. Zo lang als de pedagogiek bestaat worstelt ze met de spanning tussen grenzen stellen en vrijheid bieden. In de samenleving van vandaag lijkt de vrijheid een probleem geworden. De politiek wijst dan al snel naar opvoeders en pedagogen: zij moeten kinderen weer leren waar de grenzen liggen. Zij moeten kinderen normen en waarden bijbrengen, nieuwe deugdzaamheid, om de vrijheid in te dammen en uitwassen te voorkomen. Een nieuw beschavingsoffensief. Het is echter de vraag of opvoeders en pedagogen zich daarvoor moeten lenen. Is het terecht dat de overheid deze grote verantwoording bij hen neerlegt? Of moeten we ons maar liever niet voor het karretje van een nieuwe moraal laten spannen. Tegen de achtergrond van de traditie van het christen-pedagogisch denken wordt nagegaan in hoeverre het hedendaagse beschavingsoffensief opvoeders en pedagogen past

De (on)voorspelbaarheid van ruimtelijk handelen

De Nijmeegse hoogleraar Ernste maakt zich zorgen over de verklarende kracht van de geografische theorievorming. Ruimtelijke actoren lijken zich steeds minder voorspelbaar te gedragen. Niet alleen is hun gedrag niet langer te voorspellen, ook achteraf is het lastig te reconstrueren waarom er zus of zo gehandeld is. Het ruimtelijk gedrag lijkt een hoge mate van willekeur te krijgen, een hoge mate van irrationaliteit. Ernste ziet daarin een belangrijke uitdaging voor de geografische theorievorming. Immers, als ruimtelijk gedrag zich aan onze theorievorming gaat onttrekken, is het slecht met de geografie als wetenschap gesteld. Om die dreiging te keren roept Ernste de hulp in van Helmuth Plessner, biologisch antropoloog uit het begin van de vorige eeuw. Voor mij is het evenwel de vraag of het nodig is deze ‘buitenstaander’ in te roepen voor het oplossen van onze problemen. Is de geografische traditie van zichzelf niet rijk genoeg om op deze problematiek een antwoord te geven