The US withdrawal and the scramble for Syria

Amerykańska strategia wojskowa w Syrii podlegała w tym równaniu dwóm zmiennym niezależnym: prezydentom Trumpowi i Erdoğanowi. Ten drugi był niezmiennie zdeterminowany, by zlikwidować Rojavę i w miarę możliwości rozszerzyć granice Turcji zgodnie z "Paktem Narodowym", a ten pierwszy, wierny doktrynie "America First", opowiadał się za wycofaniem z "niekończących się wojen" na Bliskim Wschodzie.The US military strategy in Syria was subjected to two independent variables in this equation: presidents Trump and Erdoğan. The latter was stead- fastly committed to dismantling Rojava and, if possible, expanding the borders of Turkey according to the "National Pact." And the former, loyal to the "America Firs"” doctrine, favored disengagement from the "endless wars" in the Middle East

The Biden administration and Rojava : old wine, new bottle?

One of the domains of US foreign policy stuck on autopilot relates to Syria and, most importantly, Rojava (or AANES by its official name). The Biden administration inherited a quandary from its predecessor with no easy solution. On the one hand, the hostility of other actors in the region—especially Russia, Turkey, Iran, and Syria—render a continued US presence in northeastern Syria untenable in the long term. On the other hand, Washington cannot abandon its partners in the fight against ISIS as they did before—at least not before securing a deal beneficial to all sides. So what will President Joe Biden do with regards to Rojava? Will he adopt the policy enacted during Barack Obama's second term? Or will he implement a new policy to address the new challenges? This article examines the challenges for US foreign policy with regards to Rojava and, on the basis of the developments thus far, analyzes whether the Biden administration's approach will replicate Obama‐era policy

Proxy warfare on the cheap : the partnership between the USA and the Syrian Kurds

Ta książka rzuca światło na amerykańską strategię wojny zastępczej w czasach współczesnych na przykładzie syryjskiej wojny domowej. Wojtek Michnik i Spyridon Plakoudas łączą historię współczesną ze stosunkami międzynarodowymi i studiami strategicznymi, aby zaoferować aktualną i krytyczną analizę tego wyjątkowego partnerstwa między państwem (USA) a podmiotem niepaństwowym (syryjskimi Kurdami) przeciwko innemu podmiotowi niepaństwowemu (ISIS) - w ramach szerszej syryjskiej wojny domowej. Argumentują, że partnerstwo to skończyło jako miecz obosieczny: z jednej strony pokonało ISIS przy minimalnych kosztach pieniężnych i krwawych w porównaniu z wojną w Iraku, ale z drugiej strony uwikłało USA w splątaną sieć rywalizacji i konfliktu z innymi mocarstwami bez łatwego wyjścia. Innymi słowy, proxy warfare może okazać się ostatecznie niezbyt tanią inwestycją.This book illuminates the US strategy of proxy warfare in modern times with the Syrian Civil War as a case study. Wojtek Michnik and Spyridon Plakoudas fuse modern history with international relations and strategic studies in order to offer an up-to-date and critical analysis of this unique partnership between a state (USA) and a non-state actor (Syrian Kurds) against another non-state actor (ISIS) - amidst the wider Syrian civil war. They argue that this partnership ended up as a double-edged sword: on the one hand, it defeated ISIS at a minimum cost in money and blood in comparison to the Iraq War, but, on the other hand, it ensnared the USA into a tangled web of competition and conflict with other powers with no easy way-out. In other words, proxy warfare may prove a not-so-cheap investment in the end

Turkish imperialism : whither the Syrian Kurds?

On October 9, 2019, the Turkish army and its proxy Syrian National Army (SNA) invaded the autonomous Kurdish region in northeastern Syria. Accompanied by a White House clarification that US forces in the area would not resist the Turkish incursion and would be shortly withdrawn from Syria, kindled immediate accusations of Washington's betrayal of its loyal Kurdish ally. In reality, this move by the Trump administration was a corollary of the incoherent and contradictory policy vis-à-vis the Syrian civil war in general, and the fight against the self-proclaimed Islamic State (ISIS) in particular, bequeathed by the Obama administration to its successor. This culminated in a narrow counterterrorism strategy that relied heavily on the Kurds for fighting the Islamist terror organization while giving little thought to the implications of this strategy for Kurdish relations with the Assad regime and Turkey. As a result, Operation Peace Spring threw the most stable and peaceful corner of Syria into disarray and set in train a "scramble for the Syrian Kurdistan" that seems to have closed the lid on Kurdish hopes for autonomous, if not independent existence. Note: Copyright: Middle East Forum.9 października 2019 r. armia turecka i jej proxy Syryjska Armia Narodowa (SNA) dokonały inwazji na autonomiczny region kurdyjski w północno-wschodniej Syrii. Towarzyszące temu wyjaśnienie Białego Domu, że siły amerykańskie w tym rejonie nie stawią oporu tureckiemu wtargnięciu i zostaną wkrótce wycofane z Syrii, rozpaliło natychmiastowe oskarżenia o zdradę Waszyngtonu wobec lojalnego kurdyjskiego sojusznika. W rzeczywistości to posunięcie administracji Trumpa było następstwem niespójnej i sprzecznej polityki wobec syryjskiej wojny domowej w ogóle, a walki z samozwańczym Państwem Islamskim (ISIS) w szczególności, przekazanej przez administrację Obamy jej następcy. Kulminacją tego procesu była wąska strategia antyterrorystyczna, która w dużym stopniu opierała się na Kurdach w walce z islamistyczną organizacją terrorystyczną, przy czym nie zastanawiano się nad konsekwencjami tej strategii dla relacji Kurdów z reżimem Asada i Turcją. W rezultacie operacja "Pokojowa Wiosna" doprowadziła do chaosu w najbardziej stabilnym i spokojnym zakątku Syrii i zapoczątkowała "walkę o syryjski Kurdystan", która, jak się wydaje, zamknęła kurdyjskie nadzieje na autonomiczną, jeśli nie niezależną egzystencję. Uwaga: Copyright: Middle East Forum