How to manage patients with aortic stenosis?

Aortic stenosis is a form of valvular heart disease that is bound to be seen more and more often by healthcare professionals in the coming years. This is due to the increasing life expectancy and the increasing rate of incidental echocardiographic diagnosis in asymptomatic patients. No effective drug treatment for AS is available. Symptomatic patients with significant AS should be referred for surgery. When deciding the method and timing of management, cardiologists and cardiac surgeons should take into consideration the symptoms present, the patient.’s age (life expectancy) and the echocardiographic evaluation of the severity of stenosis. The riskto- benefit ratio of the various management options should be assessed individually. (Cardiol J 2007; 14: 510-517

Hypertension in aortic stenosis: More questions than answers

Although hypertension and aortic stenosis are the most common cardiovascular diseases, the impact of hypertension on the natural history of aortic stenosis, the structure and function of the left ventricle, the assessment of valve defect severity and its progression are not fully understood. Hypertension not only can modify the exploratory findings of aortic stenosis, but may also interfere with the assessment of severity, and even have an impact on patients outcome. In the absence of specific cohort studies, the nature of the association between aortic stenosis and high blood pressure is not clear and the published results are often contradictory. Unknown is the true frequency of both conditions, the rules of diagnosis and the treatment itself

Jak leczyć pacjentów ze stenozą aortalną?

Stenoza aortalna jest wadą serca, która w nadchodzacych latach będzie rozpoznawana coraz częściej. Wiąże się to z wydłużeniem przewidywanego okresu przeżycia i zwiekszonej częstości przypadkowych rozpoznań w czasie badania echokardiograficznego u pacjentów bez objawów. Nie ma skutecznej farmakoterapii tej wady. Chorzy ze stenozą aortalną, u których występują objawy, powinni być poddani leczeniu operacyjnemu. Podczas kwalifikacji do zabiegu należy uwzględnić rodzaj i nasilenie objawów, wiek pacjenta (przewidywany czas przeżycia) oraz echokardiograficzną ocenę zaawansowania wady. Trzeba również dokonać indywidualnej oceny ryzyka względem potencjalnych korzyści w odniesieniu do dostępnych metod leczenia. (Folia Cardiologica Excerpta 2008; 3: 13-20

Wyniki leczenia operacyjnego zwężenia lewego ujścia tętniczego u chorych w podeszłym wieku

Wstęp: W ciągu ostatnich lat obserwuje się wzrost populacji ludzi w podeszłym wieku. Postęp i rozwój kardiochirurgii spowodował, że operacyjne leczenie schorzeń serca przeprowadza się u pacjentów w 7. i 8. dekadzie życia. Cel pracy: Ocena wyników wczesnych i odległych leczenia operacyjnego zwężenia zastawki aortalnej u osób po 74 rż. badanych w Klinice Wad Nabytych Serca w latach 1993–2001. Materiał i metody: Badaniem objęto 43 pacjentów (wiek 74–83 lat) z gradientem przezzastawkowym 60–150 mm Hg (średnio 104 mm Hg). Rozpoznanie wady serca, ocenę stopnia zaburzeń hemodynamicznych i kwalifikację do leczenia operacyjnego ustalono na podstawie obrazu klinicznego i badań dodatkowych.W obserwacji wczesnej (30 dni) i odległej (średnio 32 miesiące) oceniano wydolność czynnościową według klasyfikacji NYHA oraz parametry echokardiograficzne lewej komory. Powyższe parametry porównano w grupie chorych z zastawką mechaniczną vs. biologiczną. Wyniki: U 17 pacjentów wszczepiono zastawkę biologiczną, a u 27 - mechaniczną. Nie zanotowano zgonów śródoperacyjnych. We wczesnym okresie pooperacyjnym zmarł 1 chory. Powikłania pooperacyjne dotyczyły ogółem 76% pacjentów. W obserwacji wczesnej stwierdzono istotną poprawę wydolności czynnościowej. Parametry echokardiograficzne lewej komory i jej kurczliwość nie zmieniły się istotnie po operacji, jedynie objętość końcoworozkurczowa wykazywała znamienną poprawę. W obserwacji odległej wystąpiły 3 zgony, nie odnotowano powikłań zakrzepowo-zatorowych ani krowotocznych. Stwierdzano dalszą poprawę stanu klinicznego, badania echokardiograficznie wykazywały istotną poprawę funkcji lewej komory. Wyniki w grupach z zastawką mechaniczną i biologiczną nie różniły się istotnie. Wnioski: Wiek nie stanowi przeciwwskazania do wykonania operacji wymiany zastawki aortalnej. W okresie pooperacyjnym występujące powikłania są częste, ale nie zagrażają życiu pacjentów. Obserwacje odległe wskazują na poprawę wydolności fizycznej i parametrów echokardiograficznych lewej komory. Nie wykazano istotnych różnic w parametrach echokardiograficznych opisujących lewą komorę i zastawkę aortalną między grupami pacjentów z wszczepioną zastawką sztuczną vs. biologiczną

Wyniki leczenia operacyjnego zwężenia lewego ujścia tętniczego u chorych w podeszłym wieku

Wstęp: W ciągu ostatnich lat obserwuje się wzrost populacji ludzi w podeszłym wieku. Postęp i rozwój kardiochirurgii spowodował, że operacyjne leczenie schorzeń serca przeprowadza się u pacjentów w 7. i 8. dekadzie życia. Cel pracy: Ocena wyników wczesnych i odległych leczenia operacyjnego zwężenia zastawki aortalnej u osób po 74 rż. badanych w Klinice Wad Nabytych Serca w latach 1993–2001. Materiał i metody: Badaniem objęto 43 pacjentów (wiek 74–83 lat) z gradientem przezzastawkowym 60–150 mm Hg (średnio 104 mm Hg). Rozpoznanie wady serca, ocenę stopnia zaburzeń hemodynamicznych i kwalifikację do leczenia operacyjnego ustalono na podstawie obrazu klinicznego i badań dodatkowych.W obserwacji wczesnej (30 dni) i odległej (średnio 32 miesiące) oceniano wydolność czynnościową według klasyfikacji NYHA oraz parametry echokardiograficzne lewej komory. Powyższe parametry porównano w grupie chorych z zastawką mechaniczną vs. biologiczną. Wyniki: U 17 pacjentów wszczepiono zastawkę biologiczną, a u 27 - mechaniczną. Nie zanotowano zgonów śródoperacyjnych. We wczesnym okresie pooperacyjnym zmarł 1 chory. Powikłania pooperacyjne dotyczyły ogółem 76% pacjentów. W obserwacji wczesnej stwierdzono istotną poprawę wydolności czynnościowej. Parametry echokardiograficzne lewej komory i jej kurczliwość nie zmieniły się istotnie po operacji, jedynie objętość końcoworozkurczowa wykazywała znamienną poprawę. W obserwacji odległej wystąpiły 3 zgony, nie odnotowano powikłań zakrzepowo-zatorowych ani krowotocznych. Stwierdzano dalszą poprawę stanu klinicznego, badania echokardiograficznie wykazywały istotną poprawę funkcji lewej komory. Wyniki w grupach z zastawką mechaniczną i biologiczną nie różniły się istotnie. Wnioski: Wiek nie stanowi przeciwwskazania do wykonania operacji wymiany zastawki aortalnej. W okresie pooperacyjnym występujące powikłania są częste, ale nie zagrażają życiu pacjentów. Obserwacje odległe wskazują na poprawę wydolności fizycznej i parametrów echokardiograficznych lewej komory. Nie wykazano istotnych różnic w parametrach echokardiograficznych opisujących lewą komorę i zastawkę aortalną między grupami pacjentów z wszczepioną zastawką sztuczną vs. biologiczną

Raised red cell distribution width as a prognostic marker in aortic valve replacement surgery

Background and aim: Several studies have reported that elevated red cell distribution width (RDW) is associated with poor outcomes in patients with coronary artery disease, chronic heart failure and aortic stenosis following transcatheter aortic valve replacement. Their prognostic utility in patients undergoing aortic valve replacement (AVR) surgery is unknown. Methods: We prospectively evaluated the prognostic value of RDW in a group of 191 consecutive patients with severe symptomatic aortic stenosis undergoing AVR. The pre-defined primary endpoint at the 30-day follow-up was composed of: all cause mortality, perioperative myocardial infarction, perioperative renal failure, prolonged mechanical ventilation, stroke, heart failure, successfully resuscitated cardiac arrest, the occurrence of multiple-organ failure, and the need for additional surgery for any reason. The secondary endpoint was total mortality. Results: The composite endpoint occurred in 54 patients. In univariate analysis RDW (p < 0.0001), haemoglobin level (p = 0.005), haematocrit (p = 0.01), red blood cell count (RBC; p = 0.002), glomerular filtration rate (p = 0.003), New York Heart Association classification (p = 0.02), atrial fibrillation (p = 0.0044), and pulmonary blood pressure (p = 0.004) were associated with the occurrence of the composite endpoint. RDW (p = 0.0005), haemoglobin level (p = 0.004), haematocrit (p = 0.004), RBC (p = 0.0009) and mean corpuscular volume (p = 0.01) were associated with an increased risk of death. In multivariate analysis, RDW (OR 3.274; 95% CI 1.285–8.344; p = 0.0003) and RBC (OR 0.373; 95% CI 0.176–0.787; p = 0.0097) remained independent predictors of the composite endpoint. Receiver operating characteristic analysis determined a cut-off value of RDW for the prediction of the occurrence of the combined endpoint at 14.1%. Conclusions: Elevated RDW is associated with a worse outcome following AVR, independent of RBC.  Wstęp: W dotychczasowych badaniach wykazano, że podwyższone wartości rozkładu objętości erytrocytów (RDW) są związane z gorszym rokowaniem u osób z chorobą wieńcową, niewydolnością serca czy ciężką stenozą aortalną leczoną przezcewnikowym wszczepieniem zastawki aortalnej. Znaczenie RDW u pacjentów poddawanych operacji chirurgicznej wymiany zastawki aortalnej jest nieznane. Cel: Celem niniejszej pracy była ocena wartości prognostycznej RDW u chorych poddawanych operacyjnemu leczeniu ciężkiej stenozy aortalnej. Metody: Prospektywne badanie przeprowadzono w grupie kolejnych 191 pacjentów z ciężką objawową stenozą aortalną poddawanych operacyjnemu leczeniu wymiany zastawki aortalnej. Na z góry zdefiniowany pierwszorzędowy złożony punkt końcowy w obserwacji 30-dniowej składało się wystąpienie następujących powikłań: zgonu z wszystkich przyczyn, okołozabiegowego zawału serca, okołooperacyjnej niewydolności nerek, przedłużonej wentylacji mechanicznej, udaru ośrodkowego układu nerwowego, skutecznie resuscytowanego zatrzymania akcji serca, niewydolności wielonarządowej i konieczności reoperacji z jakiejkolwiek przyczyny. Drugorzędowym punktem końcowym była śmiertelność. Wyniki: Pierwszorzędowy złożony punkt końcowy w obserwacji 30-dniowej zaobserwowano u 54 pacjentów. W analizie jednoczynnikowej predyktorami wystąpienia pierwszorzędowego punktu końcowego były: RDW (p < 0,0001), hemoglobina (p = 0,005), hematokryt (p = 0,01), liczba erytrocytów (p = 0,002), wskaźnik przesączania kłębuszkowego (p = 0,003), stopień niewydolności serca wg klasyfikacji NYHA (p = 0,02), migotanie przedsionków (p = 0,0044) i ciśnienie w tętnicy płucnej (p = 0,004). Wartości RDW (p = 0,0005), hemoglobiny (p = 0,004), hematokrytu (p = 0,004), liczba erytrocytów (p = 0,0009) i średnia objętość erytrocytów (p = 0.01) wiązały się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zgonu. Analiza wieloczynnikowa potwierdziła znaczenie RDW (OR 3.274; 95% Cl 1,285–8,344; p = 0,0003) jako niezależnego predyktora wystąpienia pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego. Przy użyciu statystyki krzywej ROC wyznaczono punkt odcięcia RDW dla wystąpienia złożonego punktu końcowego na poziomie 14,1% (pole pod krzywą 0,07; p = 0,008). Wnioski: Wyższe wartości RDW są związane z gorszym rokowaniem u pacjentów poddawanych operacji wymiany zastawki aortalnej, niezależnie od liczby erytrocytów.

Dyspersja odstępu QT u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej

Dyspersja odstępu QT u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej Cel pracy: Ocena czasu trwania i dyspersji odstępu QT u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej oraz ocena zależności parametrów repolaryzacji od wieku, płci, stanu wydolności układu krążenia, obecności lub braku istotnych zmian w tętnicach wieńcowych oraz stopnia przerostu lewej komory. Materiał: Badaniem objęto 334 pacjentów (215 mężczyzn i 119 kobiet) z izolowanym zwężeniem zastawki aortalnej zakwalifikowanych do operacji wymiany zastawki. Średni wiek chorych wynosił 58 ± 11 lat (20–81). Metoda: Dyspersję (QTd) i czas trwania odstępu QT (wartości korygowano za pomocą formuły Bazetta — QTc) oceniano w standardowych zapisach EKG (przesuw 50 mm/s). W analizie uwzględniono również dane kliniczne oraz wyniki badania echokardiograficznego i koronarografii. Wyniki: Średnia QTd wynosiła 62 ± 22 ms, czas trwania QT max — 415 ± 32 ms, QTc — 449 ± 36 ms. U około 1/3 chorych QTd nie przekraczała 50 ms. Wartości QTd nie były zależne od wieku i płci badanych osób oraz od parametrów echokardiograficznych, w tym stopnia przerostu lewej komory (r = 0,08, p = NS). Wyniki QTd nie były również zależne od klasy NYHA oraz obecności istotnych zmian w tętnicach wieńcowych. Wnioski: Dyspersja odstępu QT jest zwiększona u pacjentów z istotnym zwężeniem zastawki aortalnej, aczkolwiek u około 1/3 z nich pozostaje w granicach normy. Wartość dyspersji nie zależy od wieku, płci badanych, stanu klinicznego oraz stopnia przerostu lewej komory. Współistnienie choroby wieńcowej nie zmienia dyspersji QT w badanej grupie

Transapical aortic valve implantation – a rescue procedure for patients with aortic stenosis and “porcelain aorta”

Surgical aortic valve replacement (AVR) still remains the treatment of choice in symptomatic significant aortic stenosis (AS). Due to technical problems, extensive calcification of the ascending aorta (“porcelain aorta”) is an additional risk factor for surgery and transapical aortic valve implantation (TAAVI) is likely to be the only rescue procedure for this group of patients. We describe the case of an 81-year-old woman with severe AS and “porcelain aorta”, in whom the only available life-saving intervention was TAAVI