The pathomorphologist’s role in the era of personalised therapy regarding the case of colorectal tumours

Colorectal cancer is one of the most common epithelial tumours amongst humans. Effective treatment requires a multidisciplinary approach and in some cases target therapy. In order to introduce treatment, both the clinical stage and pathomorphological diagnosis have to be taken into account. An analysis of the microscopic appearance as well as immunohistochemical and molecular tests are the basis of proper diagnosis. Biomarkers for diagnosis of colorectal cancer can be divided into two groups. The first one constitutes diagnostic and prognostic markers which are commonly used by pathologists. They are useful in the recognition of morphological and clinical features of tumours. The second group of biomarkers is used additionally and has predictive value. In an era of personalised therapy, the pathomrothologist’s role is to assess the prognostic and predictive biomarkers, in order to identify patients who will benefit from molecular targeted therapy. In the case of colorectal cancer mutations of genes: KRAS, NRAS and BRAF are clinically significant. A lack of the aforementioned mutations correlates with a better response to anti-EGRF therapy

New pathomorphological classification of melanomas

Melanoma is a neoplasm whose biology we are getting to know better and better. The consequence of this is the latest edition of “WHO Classification of Skin Tumours 4th edition, 2018”. The division presented in this paper takes into account the character of growth and location of melanoma, but also results from the analysis of the most frequent mutations oc­curring in this neoplasm. The assessment of the stage of melanoma progression, based on two most important prognostic microscopic features, i.e. the depth of infiltration and the presence or absence of ulceration, remains valid

Scientifi c cancer societies and National Cancer Registry cooperation for uniforming pathological diagnosis in oncology

Postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne u chorych na złośliwe nowotwory zależy — w znacznym stopniu — od prawidłowości i szybkości uzyskania rozpoznania patomorfologicznego. Obecna złożoność diagnostyki patomorfologicznej nowotworów (w tym — konieczność określenia możliwych do zidentyfi kowania czynników prognostycznych i predykcyjnych) powoduje, że raporty patomorfologiczne powinny mieć charakter synoptyczny. Obecny artykuł przedstawia zasady i harmonogram konieczne do wprowadzenia systemu raportowania wyników patomorfologicznych, który jest wzorowany na wytycznych Amerykańskiego Towarzystwa Patologów.Diagnostic and therapeutic management in patients with malignant neoplasms depends — in large extent — on the acuuracy and timeliness of pathological diagnosis. Current complexity of pathological diagnosis of cancer (ie, requirement to describe identifable prognostic and predictive factors) results in the necessity of having reports prepared in a synoptic way. This paper presents the principles and time schedule necessary for system of pathology reporting implementation based on College of American Pathologists guidelines

Rola patomorfologa w erze terapii personalizowanej na przykładzie nowotworów jelita grubego

Rak jelita grubego (RJG) to jeden z najczęstszych nowotworów nabłonkowych rozwijających się u człowieka. Prawidłowe leczenie wymaga multidyscyplinarnego podejścia do pacjenta oraz — w wybranych przypadkach — zastosowania terapii celowanej. Podstawą do wyboru metody leczenia jest stopień klinicznego zaawansowania nowotworu oraz diagnoza patomorfologiczna. Rozpoznanie nowotworu wynika z analizy obrazu mikroskopowego wraz z oceną biomarkerów immunohistochemicznych i molekularnych, które można podzielić na dwie grupy. Grupa pierwsza to biomarkery o wartości diagnostycznej oraz prognostycznej. Są one stosowane w codziennej pracy patomorfologa i służą do określenia cech morfologicznych i klinicznych nowotworów jelita grubego. Biomarkery drugiej grupy mają wartość predykcyjną i są zalecane przez klinicystów. Rolą patomorfologa w erze terapii personalizowanej jest ocena czynników prognostycznych i predykcyjnych, które wytypują pacjentów odnoszących korzyść z terapii celowanej molekularnie. W raku jelita grubego przydatna klinicznie jest ocena mutacji genów KRAS, NRAS i BRAF. Brak mutacji w wyżej wymienionych genach wiąże się z lepszą odpowiedzią na terapię anty-EGFR

Znaczenie współpracy patomorfologa i onkologa w leczeniu guzów podścieliskowych przewodu pokarmowego (GIST)

Gastrointestinal stromal tumors (GIST) are derived from stem cells and cells of Cajal pacemaker cells (the cellsthat are responsible for the regulation of gastrointestinal motility, occurring in Auerbach’s plexus and around it). Forthe diagnosis of GIST tumors are crucial activating mutations within the KIT or PDGFRA genes (plateled-derivedgrowth factor receptor a) encoding membrane receptors. In the next 80–95% of GIST states CD117 expression[1]. It remains the primary marker to confirm the diagnosis of gastrointestinal stromal tumors. It is also importantfrom the clinical point of view, that the place of mutation in these genes is predictive for the selection of therapy.Important from a therapeutic point is also to determine whether the tumor at diagnosis is the primary tumor, therecurrent or metastatic foci of the most common location in the abdominal wall, retroperitoneal, or liver.The beneficial effect of treatment of patients with Gastrointestinal stromal tumors with imatinib dramaticallychanged the prognosis and significantly improved survival in this group of patients. In order to obtain good resultsof the therapy is well established histopathological diagnosis complemented by immunohistochemical studyof CD117 and useful antibody panel for differential diagnosis with other mesenchymal tumors. A major test toconfirm the diagnosis is the KIT gene mutation and PDGFRA, which is also a predictor for the treatment of GIST,especially in tumors with a high risk of aggressiveness.Nowotwory podścieliskowe przewodu pokarmowego (GIST) wywodzą się z komórek macierzystych oraz komórekrozrusznikowych komórek Cajala (są to komórki odpowiedzialne za regulację perystaltyki przewodu pokarmowego;występujące w splocie Auerbacha i wokół niego). Dla diagnostyki guzów GIST kluczowe są mutacje aktywującew obrębie genów KIT lub PDGFRA (plateled-derived growth factor receptor a) kodujących receptory błonowe.W 80–95% GIST stwierdza się ekspresję CD117 [1]. Pozostaje ona nadal podstawowym markerem do potwierdzeniarozpoznania guzów podścieliskowych przewodu pokarmowego. Istotne jest również z klinicznego punktuwidzenia to, że miejsce mutacji w wymienionych genach jest czynnikiem predykcyjnym w odniesieniu do wyborumetody terapii. Ważne z terapeutycznego punktu jest także stwierdzenie, czy nowotwór w momencie rozpoznaniajest guzem pierwotnym, jego wznową czy ogniskami przerzutowymi o najczęstszej lokalizacji w ścianie jamybrzusznej, przestrzeni zaotrzewnowej lub wątrobie.Korzystny efekt leczenia chorych na GIST imatynibem radykalnie zmienił rokowanie i znacznie poprawił przeżyciew wymienionej grupie chorych. Warunkiem uzyskania dobrych wyników terapii jest prawidłowo ustalone rozpoznaniehistopatologiczne uzupełnione badaniami immunohistochemicznymi z CD117 i panelem przydatnych przeciwciałdo diagnostyki różnicowej z innymi nowotworami mezenchymalnymi. Istotnym potwierdzeniem rozpoznania jestbadanie mutacji genów KIT i PDGFRA, które jest także czynnikiem predykcyjnym w odniesieniu do terapii GISTzwłaszcza w guzach o wysokim ryzyku agresywności

Rzadki obraz dermoskopowy przetrwałego znamienia Spitz u dorosłego pacjenta

Artykuł prezentuje rzadki przypadek przetrwałego (obecnego od dzieciństwa) znamienia Spitz u 43-letniego mężczyzny; z uwagi na brak korelacji kliniczno-dermoskopowej stanowiło ono problem diagnostyczny. W badaniu dermoskopowym stwierdzono pięć kolorów i atypowy wieloskładnikowy wzorzec utworzony przez atypową siatkę barwnikową, negatywną siatkę, krótkie, białe i lśniące linie, asymetrycznie rozłożone czarne i brązowe kropki, grudki oraz smugi, a także atypowe polimorficzne naczynia krwionośne. Ze względu na obraz sugerujący czerniaka zmiana została wycięta chirurgicznie i zbadania histopatologicznie. Badanie histopatologiczne wsparte dodatkowymi barwieniami immunohistochemicznymi umożliwiło rozpoznanie złożonego znamienia Spitz. Niezwykłość tego przypadku jest związana z faktem, że powstałe de novo znamiona Spitz są bardzo rzadkie u osób dorosłych powyżej 40. roku życia. Nawet w populacjach o wysokim wskaźniku zachorowalności na czerniaki ten typ znamion występuje rzadziej niż czerniaki. Innym powodem tego faktu jest ich ewolucja, zakończona po kilku–kilkunastu latach regresją, która ostatecznie prowadzi do stabilizacji i utworzenia najczęściej znamienia złożonego. W literaturze zebranej w bazie PubMed nie znaleziono przypadku przetrwałego znamienia Spitz, aczkolwiek autorzy nie wątpią, że takie przypadki istnieją

Evaluation of radiological and clinical efficacy of ^{90}Y-DOTATATE} therapy in patients with progressive metastatic midgut neuroendocrine carcinomas

Background: To evaluate the radiological and clinical therapeutic effectiveness of ^{90}Y-octreotate [DOTATATE] inpatients with progressive somatostatin receptor-positive midgut neuroendocrine carcinomas (GEPNETs). Material/Methods: The study group: 34 patients, with histological proven extensive non-resectable and progressive midgut GEP-NETs. Radionuclide therapy (^{90}Y-DOTATATE) was given i.v. with a mean activity per administration 3,82 GBq. Initial clinical tumor responses were assessed 6-7 weeks after therapy completion and then once 3-monthly. The objective tumor response was classified according to the RECIST, initially between 4-6 months and then after each of the 6 months interval. Results: At 6 months after treatment completion, radiological tumor response was observed in 6 subjects with PR (19%), 25 presented SD (78%) and single had PD (3%). Overall clinical response to therapy at 6 months follow-up was observed in 23 patients (68%), SD in 5 patients (15%) and PD in 6 (18%). A year after therapy radiological tumour response was seen in 11 patients (44%), SD had 12 subjects (44%) and DP was noted in 2 patients. Two years after completed therapy PR was seen in 6 patients (33%), SD in additional 11 subjects (61%), single patient had PD. Clinical response to treatment in terms of PR and SD were noted in 22 patients (88%) after 1 year and in 14 patients (87%) after 2 years. Median PFS was 20 months, while the median OS was 23 months. In the 6 patients with clinical PD within initial 6 months the median PFS was 6 months and OS 11 months, while in those with SD or PR PFS was 22 months and OS 26 months (P<0.05). Conclusions: Therapy with ^{90}Y-DOTATATE} is effective in terms of clinical response, however the radiological response measured by the RECIST criteria underestimates benefits of this type of therapy in patients with progressive somatostatin receptor-positive midgut neuroendocrine carcinomas

Contemporary principles of diagnostic and therapeutic management in cervical and ovarian neuroendocrine tumors

Enhancing knowledge about neuroendocrine neoplasms causes the need to improve management of these tumors. Althoughthese tumors are rare in clinical practice, their biological diversity makes both diagnostics and therapy a challengefor contemporary oncology. The article discusses the latest developments in the diagnostic procedures and methods oftreatment of the cervical and ovarian neuroendocrine tumors. Algorithms are presented to understand the differences intherapeutic management in these malignancies

Prognosis of the patients suffered from uterine carcinosarcoma from rural and urban areas

Objectives: Uterine carcinosarcoma is a very aggressive neoplasm. Patients’ median age at diagnosis ranges from 62 to 67 years. The aim of this study was to compare treatment results and prognostic factors for residents of urban and rural areas suffering from uterine carcinosarcoma. Material and methods: Clinical outcomes of 58 uterine carcinosarcoma patients treated in one institution were assessed: 25 residents of rural and 33 of urban areas. All the patients were treated by using surgery followed by chemotherapy (48 pts) or radiotherapy (10 pts). Standard chemotherapy regimen comprised of paclitaxel 175 mg/m2 and carboplatin on day one at area under curve (AUC) six every 21 days. Radiotherapy was performed by combined treatment – tele and brachytherapy. External beam pelvic radiation therapy (EBRT) once a day, five days a week with a daily fraction size of 1.8 Gy over five weeks at cumulative dose 50.4 Gy was the first part of adjuvant treatment. High-dose-rate (HDR) brachytherapy at dose 22.5 Gy was the second part of radiotherapy. Results: A strong correlation between tumor diameter and the presence of lymph node metastasis was observed. Tumor size greater then 4.5 cm correlated with presence of node involvement and this parameter was statistically significant (p = 0.015). There was no significant correlation between other analyzed clinical factors and overall survival. In the period 2004 – 2010 43.5% (10/23) and 50% (14/28) of rural and urban residents, respectively, died due to carcinosarcoma progression. Conclusion: Uterine carcinosarcoma patients in rural and urban areas seem to have similar outcomes.