Kardia Mobile applicability in clinical practice: A comparison of Kardia Mobile and standard 12-lead electrocardiogram records in 100 consecutive patients of a tertiary cardiovascular care center

Background: Mobile devices are gaining a rising number of users in all countries around the globe. Novel solutions to diagnose patients with out-of-hospital onset of arrhythmic symptoms can be easily used to record such events, but the effectiveness of these devices remain unknown.Methods: In a group of 100 consecutive patients of an academic cardiology care center (mean age 68 ± 14.2 years, males: 66%) a standard 12-lead electrocardiogram (ECG) and a Kardia Mobile (KM) record were registered. Both versions were assessed by three independant groups of physicians.Results: The analysis of comparisons for standard ECG and KM records showed that the latter is of lower quality (p < 0.001). It was non-inferior for detection of atrial fibrillation and atrial flutter, showed weaker rhythm detection in pacemaker stimulation (p = 0.008), and was superior in sinus rhythm detection (p = 0.02), though. The sensitivity of KM to detect pathological Q-wave was low compared to specificity (20.6% vs. 93.7%, respectively, p < 0.001). Basic intervals measured by the KM device, namely PQ, RR, and QT were significantly different (shorter) than those observed in the standard ECG method (160 ms vs. 180 ms [p < 0.001], 853 ms vs. 880 ms [p = 0.03] and 393 ms vs. 400 ms[p < 0.001], respectively).Conclusions: Initial and indicative value of atrial fibrillation and atrial flutter detection in KM is comparable to results achieved in standard ECG. KM was superior in detection of sinus rhythm than eye-ball evaluation of 12-lead ECG. Though, the PQ and QT intervals were shorter in KM as compared to 12-lead ECG. Clinical value needs to be verified in large studies, though

Randomized controlled clinical trials versus real-life atrial fibrillation patients treated with oral anticoagulants. Do we treat the same patients?

Background: The aim of the study was to compare clinical characteristics of real-life atrial fibrillation (AF) patients with populations included in randomized clinical trials (ROCKET AF and RE-LY).Methods: The analysis included 3528 patients who are participants of the ongoing, multicentre, retrospective CRAFT study. The study is registered in ClinicalTrials.gov: NCT02987062. The study is based on a retrospective analysis of hospital records of AF patients treated with vitamin K antagonists (VKAs) (acenocoumarol, warfarin) and non-vitamin K oral anticoagulants (NOACs) (dabigatran, rivaroxaban). CHADS2 score was used for risk of stroke stratification.Results: VKA was prescribed in 1973 (56.0%), while NOAC in 1549 (44.0%), including dabigatran — 504 (14.3%) and rivaroxaban — 1051 (29.8%), of the 3528 patients. VKA patients in the CRAFT study were at significantly lower risk of stroke (CHADS2 1.9 ± 1.3), compared with the VKA population from the RE-LY (2.1 ± 1.1) and the ROCKET-AF (3.5 ± 1.0). Patients in the CRAFT study treated with NOAC (CHADS2 for patients on dabigatran 150 mg — 1.3 ± 1.2 and on rivaroxaban — 2.2 ± 1.4) had lower risk than patients from the RE-LY (2.2 ± 1.2) and the ROCKET AF (3.5 ± 0.9).Conclusions: Real-world patients had a lower risk of stroke than patients included in the RE-LY and ROCKET AF trials

Measuring Platform for Quality Testing of Airport Lamps

W artykule przedstawiono opracowaną platformę pomiarową do badania jakości działania lamp lotniskowych. Urządzenie zostało skonstruowane w formie przyczepy dostosowanej do ciągnięcia przez samochód służb lotniskowych. Czujniki pomiarowe zabudowano jako matryce umieszczone pod spodem platformy, pod osłoną z gumy. Praca systemu jest nadzorowana przez mikrokomputer. Wyniki badania można obserwować na wbudowanym ekranie a także, dzięki transmisji bezprzewodowej, za pomocą urządzenia mobilnego. Weryfikację poprawności działania urządzenia przeprowadzono zarówno w warunkach laboratoryjnych, jak i podczas testów na drodze startowej oraz drogach kołowania Portu Lotniczego Poznań-Ławica.The paper presents a developed measurement platform for testing the quality of airport lamps. The device was built in the form of a trailer for pulling through the airport service car. The sensor matrixes are placed under the platform under the rubber cover. The system’s operation is supervised by a microcomputer. The measurement results can be observed on the built-in screen, as well as, thanks to wireless transmission, by means of a mobile device. Verification of the correct operation of the device was carried out both in laboratory conditions and during tests on the runway and taxiways of the Poznań-Ławica Airport

Czy nadir CD4 ma związek ze sztywnością naczyń u pacjentów zakażonych HIV leczonych antyretrowirusowo?

Background: There are many factors associated with human immunodeficiency virus (HIV) patients having a greater risk of cardiovascular diseases (CVD). HIV damages vessel endothelium through chronic inflammation, which, combined with dys­lipidaemia, arterial hypertension, and antiretroviral therapy leads to the progression of atherosclerotic changes. Aim: Our goal was to determine if a CD4 nadir along with immunological, inflammatory, biochemical, and metabolic mark­ers can be associated with higher vessel stiffness and therefore an increased risk of CVD in patients undergoing antiretroviral therapy for HIV. Methods: Endothelial damage was evaluated in 20 patients (including four female) during successful antiretroviral therapy. We assessed the endothelial stiffness by recording the reactive hyperaemia of peripheral arteries using an Endo-PAT2000 (ITAMAR®) device. This device allowed us to measure the arterial tonometry and to determine the augmentation index for a pulse rate of 75/min (AI@75). We set the normal value for vessel stiffness at reactive hyperaemia index (RHI) > 1.67, as recommended by the manufacturer. Additionally, we recorded the length of antiretroviral therapy, number of CD4 lymphocytes, CD4 nadir, HIV viremia, and biochemical and immunologic results. Finally, we compared patients with normal and dysfunctional endothelium. Results: The only parameter significantly differentiating between the group with and group without endothelium dysfunction was platelet count (p = 0.012). Conclusions: We were not able to confirm the significance of a CD4 nadir in the progression of endothelial stiffness in HIV patients. However, platelet values could be an important complementary marker for assessing the risk for CVD amongst HIV patients undergoing antiretroviral treatment.Wstęp: Obecnie wiadomo, że istnieje wiele czynników wpływających na zwiększone ryzyko wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych u osób zakażonych ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV). HIV prowadzi do zniszczenia śródbłonka naczyń w mechanizmie indukcji przewlekłego procesu zapalnego, co razem z zaburzeniami lipidowymi, nadciśnieniem tętniczym i terapią antyretrowirusową prowadzi do progresji zmian miażdżycowych. Cel: Celem niniejszej pracy było ustalenie, czy najniższy kiedykolwiek notowany poziom limfocytów CD4 w powiązaniu z markerami immunologicznymi, zapalnymi, biochemicznymi, a także metabolitycznymi wiąże się ze zwiększoną sztywnością naczyń, a zatem i z podwyższonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych u pacjentów zakażonych HIV poddanych terapii lekami antyretrowirusowymi. Metody: Funkcję śródbłonka oceniano u 20 pacjentów (w tym u 4 kobiet) skutecznie leczonych lekami antyretrowirusowy­mi. Sztywność naczyń oceniano za pomocą pomiaru reaktywnego przekrwienia tętnic obwodowych z użyciem urządzenia Endo-PAT2000 (ITAMAR®). Urządzenie to pozwoliło na ocenę sztywności naczyń obwodowych i ustalenie współczynnika wzmocnienia przy tętnie 75/min (AI@75). Jako normę przy pomiarze sztywności naczyń przyjęto współczynnik reaktywnego przekrwienia (RHI) > 1,67, zgodnie z zaleceniami producenta. Ponadto uwzględniono czas trwania terapii antyretrowiruso­wej, liczbę limfocytów CD4, najniższe kiedykolwiek stężenie limfocytów CD4, wiremię HIV oraz parametry biochemiczne i immunologiczne. Na koniec porównano wyniki u pacjentów z prawidłową i upośledzoną funkcją śródbłonka. Wyniki: Jedynym parametrem istotnie różnicującym grupę z uszkodzeniem i bez dysfunkcji śródbłonka była liczba płytek krwi (p = 0,012). Wnioski: Nie udało się potwierdzić znaczenia najniższego kiedykolwiek stężenia CD4 jako czynnika sprzyjającego wzrostowi sztywności naczyń u pacjentów z HIV. Jednak liczba płytek krwi może być ważnym dodatkowym markerem stosowanym w ocenie ryzyka sercowo-naczyniowego u osób zakażonych HIV poddanych terapii lekami antyretrowirusowymi

Porównanie charakterystyki klinicznej rzeczywistych pacjentów z migotaniem przedsionków leczonych antagonistami witaminy K, dabigatranem lub rywaroksabanem — wyniki badania CRAFT

Background: The first-line drugs for the treatment of non-valvular atrial fibrillation (AF) are non-vitamin K antagonist oral anticoagulants (NOACs), which are preferred over vitamin K antagonists (VKAs). There is some evidence that there are dis-crepancies between everyday clinical practice and the guidelines. Aim: The study aimed to compare the characteristics of patients on VKAs, dabigatran, and rivaroxaban in everyday practice (i.e. baseline characteristics, drug doses, risk factors for bleeding and thromboembolic events). Additionally, we assessed the frequency of prescription of different oral anticoagulants (OACs) in recent years.Methods: This study consisted of data from the multicentre CRAFT (MultiCentre expeRience in AFib patients Treated with OAC) study (NCT02987062). This was a retrospective analysis of hospital records of AF patients (hospitalised in the years 2011–2016) treated with VKAs (acenocoumarol, warfarin) and NOACs (dabigatran, rivaroxaban). A total of 3528 patients with non-valvular AF were enrolled in the CRAFT study. Results: The total cohort consisted of 1973 patients on VKA, 504 patients on dabigatran, and 1051 patients on rivaroxaban. Patients on rivaroxaban were older (70.5 ± 13.1 years) and more often female (47.9%), compared with those on VKAs (67.0 ± 12.8 years, p &lt; 0.001; 35.5%, p &lt; 0.001) and on dabigatran (66.0 ± 13.9 years, p &lt; 0.001; 38.9%, p = 0.001). Among NOACs, patients with persistent and permanent AF were more likely to receive rivaroxaban (54.7% and 73.4%, re-spectively) than dabigatran (45.3%, p &lt; 0.001 and 26.6%, p = 0.002, respectively). Patients on rivaroxaban had higher risk of thromboembolic events (CHA2DS2VASc 3.9 ± 2.0, CHADS2 2.2 ± 1.4) than those on VKAs (3.3 ± 2.0, 1.9 ± 1.3) and on dabigatran (3.1 ± 2.0, 1.8 ± 1.3). Patients on rivaroxaban had also a higher rate of prior major bleeding (11.2%) than those on VKAs (6.7%, p &lt; 0.001) and on dabigatran (7.3%, p = 0.02). Patients on lower doses of dabigatran and rivaroxaban had a significantly higher risk of thromboembolic and bleeding events. Use of VKAs in the year 2011 was reported in over 96% of patients on OACs, but this proportion decreased to 34.6% in 2016. In the last analysed year (2016) AF patients were treated mainly with NOACs — dabigatran (24.2%) and rivaroxaban (41.3%). Conclusions: The prescription of VKAs declined significantly after the introduction of NOACs. Patients treated with different OACs demonstrated a distinct baseline clinical profile. The highest risk of thromboembolic events and incidence of major bleedings was observed in patients on rivaroxaban, in comparison to patients on VKAs and dabigatran. Among NOACs, patients treated with lower doses of dabigatran and rivaroxaban were older and had a significantly higher risk of thromboembolic and bleeding events.Wstęp: Lekami pierwszego rzutu stosowanymi w prewencji udaru mózgu w niezastawkowym migotaniu przedsionków (AF) są doustne leki przeciwkrzepliwe niebędące antagonistami witaminy K (NOAC). Są preferowane ponad antagonistami witaminy K (VKA). Istnieją jednak dowody na to, że codzienna praktyka kliniczna jest daleka od wytycznych. Brakuje danych opisujących różnice w fenotypie rzeczywistej populacji w zależności od rodzaju przepisywanego doustnego leku przeciwkrzepliwego (OAC). Cel: Celem badania było porównanie charakterystyki (choroby towarzyszące, ryzyko zakrzepowo-zatorowe i krwotoczne, dawki leków) pacjentów leczonych VKA, dabigatranem i riwaroksabanem spotkanych w codziennej praktyce. Dodatkowo oceniono częstotliwość przepisywania różnych OAC w ostatnich latach. Metody: Analiza objęła dane z wieloośrodkowego badania CRAFT (MultiCentre expeRience in AFib patients Treated with OAC; NCT02987062). Przeprowadzono retrospektywną analizę dokumentacji pacjentów z AF (hospitalizowanych w latach 2011–2016) leczonych VKA (acenokumarol, warfaryna) i NOAC (dabigatran, riwaroksaban). Do badania CRAFT włączono 3528 pacjentów z niezastawkowym AF leczonych OAC. Wyniki: Całkowita grupa obejmowała 1973 pacjentów stosujących VKA, 504 pacjentów dabigatran i 1051 pacjentów riwaroksaban. Średni wiek całej populacji wynosił 67,9 ± 13,2 roku, natomiast 40,2% stanowiły kobiety. Pacjenci z grupy riwaroksabanu byli starsi (70,5 ± 13,1 roku) i częściej płci żeńskiej (47,9%), w porównaniu z pacjentami stosującymi VKA (67,0 ± 12,8 roku, p < 0,0001; 35,5%, p < 0,0001) i dabigatranu (66,0 ± 13,9 roku, p < 0,0001; 38,9%, p = 0,001). Pacjenci z przewlekłym i utrwalonym AF spośród NOAC częściej otrzymywali riwaroksaban (odpowiednio 54,7% i 73,4%) niż dabigatran (odpowiednio 45,3%, p < 0,0001 i 26,6%, p = 0,002). W porównaniu z dabigatranem i VKA u osób stosujących riwaroksaban częściej stwierdzano niewydolność serca, przebyty zawał serca lub chorobę tętnic obwodowych, udar mózgu lub przejściowy atak niedokrwienny oraz przewlekłą obturacyjną chorobę płuc. W konsekwencji pacjenci przyjmujący riwaroksaban charakteryzowali się większym ryzykiem zdarzeń zakrzepowo-zatorowych (CHA2DS2VASc 3,9 ± 2,0; CHADS2 2,2 ± 1,4) niż w przypadku VKA (3,3 ± 2,0; 1,9 ± 1,3) i dabigatranu (3,1 ± 2,0; 1,8 ± 1,3). Pacjenci przyjmujący riwaroksaban cechowali się również wyższą częstością wcześniejszych krwawień (11,2%) niż chorzy stosujący VKA (6,7%, p < 0,0001) oraz dabigatran (7,3%, p = 0,02). Pacjenci przyjmujący większe dawki NOAC (150 mg dabigatranu i 20 mg riwaroksabanu) byli istotnie młodsi (odpowiednio 60,0 ± 12,4 roku; 65,2 ± 12,9 roku) niż pacjenci przyjmujących niższe dawki NOAC (odpowiednio 75,8 ± 10,2 roku; p < 0,0001 i 78,5 ± 8,6 roku; p < 0,0001). Pacjenci otrzymujący niższe dawki dabigatranu i riwaroksabanu charakteryzowali się znacznie wyższym ryzykiem wystąpienia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i krwotocznych. Stosowanie VKA w 2011 roku odnotowano u ponad 96% chorych z AF, natomiast w 2016 roku już zaledwie u 34,6%. Podczas gdy w 2016 roku dabigatran otrzymywało 24,2% osób, a riwaroksaban nawet 41,3%. Wnioski: Częstość stosowania VKA znacznie spadła od czasu wprowadzenia NOAC. Pacjenci leczeni różnymi OAC wykazali odmienny profil kliniczny. Największe ryzyko zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i częstość występowania dużych krwawień obserwowano u pacjentów przyjmujących riwaroksaban w porównaniu z chorymi stosującymi VKA i dabigatran. Wśród NOAC pacjenci leczeni mniejszymi dawkami dabigatranu i riwaroksabanu byli starsi i cechowali się znacznie większym ryzykiem wystąpienia zakrzepicy i krwawienia