Pięćdziesięcioletnia chora z zespołem Eisenmengera leczona antagonistą receptora endoteliny-1

Celowaną terapię tętniczego nadciśnienia płucnego u chorych z zespołem Eisenmengera stosuje się od kilku lat. W niniejszym doniesieniu przedstawiono przypadek pacjentki z zespołem Eisenmengera leczonej antagonistą receptora endoteliny-1 — bosentanem. Po początkowej poprawie wydolność fizyczna uległa ponownemu pogorszeniu najprawdopodobniej ze względu na bardzo niskie stężenie żelaza w surowicy krwi. Pełną korzyść z leczenia bosentanem odnoszą chorzy z zespołem Eisenmengera, u których skrupulatnie przestrzega się wszystkich zaleceń terapeutycznych związanych z powikłaniami ogólnoustrojowymi choroby. (Folia Cardiologica Excerpta 2011; 6, 4: 258–264

Seismocardiography - a non-invasive method of assessing systolic and diastolic left ventricular function in ischaemic heart disease

Background: Seismocardiography (SCG) is a new non-invasive method which can assess left ventricular function (LVF) during exercise testing based on cardiac time intervals (CTI). There are no data assessing cardiac time intervals during exercise ischaemia in patients with coronary artery disease. The aim of the study was to assess systolic and diastolic CTI in patients after myocardial infarction (MI) with ischaemia during the exercise tolerance test (ETT). Material and methods: Sixty post-MI patients were included in the study and subdivided into two groups, A and B. Group A consisted of 30 patients aged 61.7 &#177; 6 with normal left ventricular systolic function and left ventricular diastolic dysfunction based on Echo. Group B consisted of 30 patients aged 60.1 &#177; 6 with normal left ventricular systolic and diastolic function. During SCG the following parameters were analysed: pre-ejection period (PEP) in ms, left ventricular ejection time (LVET) in ms, PEP/LVET, myocardial performance index (MPI) and isovolumetric relaxation time (IVRT) in ms at rest and immediately after exercise. During ETT the following parameters were analysed: ETT duration in minutes, blood pressure (BP), heart rate (HR) and ST depression in mm. Results: In group A on SCG exercise-induced ischaemia changed PEP from 115 &#177; 13 to 116 &#177; 17 ms, LVET from 298 &#177; 22 to 290 &#177; 26 ms, PEP/LVET from 0.39 &#177; 0.05 to 0.40 &#177; 0.08, MPI from 0.39 &#177; 0.1 to 0.42 &#177; 0.1, IVRT from 67 &#177; 21 to 72 &#177; 21 ms and MO-RF from 115 &#177; 39 to 85 &#177; 20, p < 0.001, which suggests a deterioration of the left ventricular systolic and diastolic function. In group B on SCG exercise-induced ischaemia changed PEP from 116 &#177; 18 to 118 &#177; 15 ms, LVET from 305 &#177; 25 to 294 &#177; 27, PEP/LVET from 0.38 &#177; 0.07 to 0.40 &#177; 0.07, MPI from 0.37 &#177; 0.8 to 0.40 &#177; 0.09, IVRT from 59 &#177; 14 to 66 &#177; 17 and MO-RF from 112 &#177; 39 to 85 &#177; 28, p = 0.001, also suggesting a deterioration in left ventricular systolic and diastolic function in spite of the normal function at rest. There were no intergroup differences in ETT duration, HR and BP; only ST depression in group B was longer, 1.7 vs. 1.4 mm (p = 0.027). Conclusion: Seismocardiography is a helpful method of assessing left ventricular systolic and diastolic function in patients with exercise-induced ischaemia

Influence of exercise training on left ventricular diastolic function and its relationship to exercise capacity in patients after myocardial infarction

Background: The study&#8217;s aim was to examine the effect of exercise training on left ventricular diastolic function (LVDF) and whether LVDF could predict an improvement in exercise capacity (EC) in post-myocardial infarction patients. Methods: Forty-eight males, aged 56.4 &#177; 7.2 years, with preserved left ventricular systolic function (LVSF) and mild diastolic dysfunction (the ratio of transmitral early left ventricular filling velocity to early diastolic mitral annulus velocity E/E&#8217; > 8 as the average of the septal and lateral annulus velocities), were assigned to either a training group (TG, n = 32) or controls (n = 16). Before, and at the end of the study, all patients underwent a cardiopulmonary test and echocardiography with tissue Doppler imaging (TDI). Results: After a 4.5-month training program, maximal oxygen consumption increased significantly in TG (26.66 &#177; 3.88 vs. 28.79 &#177; 5.00 mL/kg/min, p < 0.0001). TDI-derived E/E&#8217; did not change after the training program. After dividing TG according to septal E/E&#8217;s > 10 and 8 and < 8, exercise capacity improved significantly only in patients with E/E&#8217;s < 10 and E/E&#8217;l < 8. Conclusions: A 4.5-month training program in post-myocardial infarction patients with preserved LVSF and mild diastolic dysfunction led to improved exercise capacity only in TG. The diastolic function did not change significantly. The improvement in exercise capacity was significantly greater in patients with a better LVDF measured by TDI. (Cardiol J 2010; 17, 2: 136-142

Wpływ treningu fizycznego na funkcję rozkurczową lewej komory serca i jej związek z wydolnością fizyczną u pacjentów po zawale serca

Wstęp: Celem badania była ocena wpływu treningu fizycznego na funkcję rozkurczową lewej komory serca (LVDF) oraz określenie, czy wartość LVDF mogłaby stanowić czynnik predykcyjny poprawy wydolności fizycznej (EC) u pacjentów po zawale serca. Metody: Czterdziestu ośmiu mężczyzn w wieku 56,4 &#177; 7,2 roku z zachowaną funkcją skurczową (LVSF) i łagodną dysfunkcją rozkurczową lewej komory serca (iloraz prędkości wczesnego napływu mitralnego i prędkości wczesnorozkurczowej pierścienia mitralnego E/E&#8217; > 8 jako średnia prędkości mierzonych w części przegrodowej i bocznej pierścienia mitralnego) przypisano do grupy trenowanej (n = 32) lub kontrolnej (n = 16). Przed badaniem i na końcu badania u wszystkich chorych wykonano test ergospirometryczny i badanie echokardiograficzne z wykorzystaniem obrazowania metodą dopplera tkankowego (TDI). Wyniki: Po 4,5-miesięcznym programie treningowym maksymalne zużycie tlenu istotnie wzrosło w grupie trenowanej (26,66 &#177; 3,88 v. 28,79 &#177; 5,00 ml/kg/min, p < 0,0001). Wartości ilorazu E/E&#8217; ustalone na podstawie badania TDI nie zmieniły się po zakończeniu programu treningowego. Po podzieleniu grupy trenowanej według wartości ilorazu przegrodowej E/E&#8217;s > 10 i 8 i < 8 wydolność fizyczna istotnie się poprawiła jedynie u pacjentów z E/E&#8217;s < 10 i E/E&#8217;l < 8. Wnioski: Tylko w grupie trenowanej 4,5-miesięczny program treningowy u pacjentów po zawale serca z zachowaną LVSF i łagodną dysfunkcją rozkurczową lewej komory serca przyczynił się do poprawy wydolności fizycznej. Funkcja rozkurczowa nie zmieniła się istotnie. Poprawa wydolności fizycznej była istotnie większa u pacjentów z lepszą LVDF mierzoną za pomocą TDI. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 170-177

Sejsmokardiografia &#8212; nieinwazyjna metoda oceny czynności skurczowej i rozkurczowej mięśnia lewej komory w chorobie niedokrwiennej serca

Wstęp: Sejsmokardiografia (SCG) jest nową nieinwazyjną metodą oceny funkcji skurczowej i rozkurczowej lewej komory na podstawie długości trwania podokresów w czasie próby wysiłkowej. Dotychczas nie oceniano czasów podokresów skurczu i rozkurczu w trakcie niedokrwienia spowodowanego wysiłkiem u osób z chorobą niedokrwienną serca. Celem pracy było wykazanie przydatności badania sejsmokardiograficznego w ocenie funkcji skurczowej i rozkurczowej lewej komory u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca z cechami niedokrwienia w czasie wysiłku. Materiał i metody: Sześćdziesięciu mężczyzn ze stabilną chorobą wieńcową po przebytym zawale serca podzielono na grupy A i B. Grupę A stanowiło 30 pacjentów w wieku 61,7 &plusmn; 6 lat z dodatnią próbą wysiłkową (ExT) oraz prawidłową frakcją wyrzutową i cechami nieprawidłowej funkcji rozkurczowej w badaniu echokardiologicznym (ECHO). Do grupy B włączono 30 pacjentów w wieku 60,1 &plusmn; 6 lat z dodatnią ExT oraz prawidłową frakcją wyrzutową i funkcją rozkurczową. U wszystkich badanych wykonano ECHO, ExT i SCG. Oceniano następujące parametry: na podstawie badania SCG - PEP, LVET, PEP/LVET, MPI, IVRT, MO-RF w spoczynku i bezpośrednio po wysiłku, na podstawie ExT - czas trwania próby, częstość rytmu serca, ciśnienie tętnicze w spoczynku i w czasie wysiłku oraz wielkość obniżenia odcinka ST w mm. Wyniki: Sejsmokardiograficzne parametry funkcji skurczowej lewej komory w spoczynku były prawidłowe w obu grupach, co potwierdziło prawidłową funkcję skurczową w badaniu ECHO. Natomiast w czasie niedokrwienia spowodowanego wysiłkiem w grupie A stwierdzono wydłużenie PEP z 115 &plusmn; 13 do 116 &plusmn; 17 ms, skrócenie LVET z 298 &plusmn; 22 do 290 &plusmn; 26 ms, wzrost PEP/LVET z 0,39 &plusmn; 0,05 do 0,40 &plusmn; 0,08, wzrost MPI z 0,39 &plusmn; 0,1 do 0,42 &plusmn; 0,1, skrócenie MO-RF z 115 &plusmn; 39 do 85 &plusmn; 20 (p < 0,001), oraz wydłużenie IVRT z 67 &plusmn; 21 do 72 &plusmn; 21 ms, co sugerowało pogorszenie funkcji skurczowej i rozkurczowej. W grupie B w czasie niedokrwienia sprowokowanego wysiłkiem stwierdzono wydłużenie PEP z 116 &plusmn; 18 do 118 &plusmn; 15 ms, skrócenie LVET z 305 &plusmn; 25 do 294 &plusmn; 27 ms, wzrost PEP/LVET z 0,38 &plusmn; 0,07 do 0,40 &plusmn; 0,07, wzrost MPI z 0,37 &plusmn; 0,08 do 0,40 &plusmn; 0,09, wydłużenie IVRT z 59 &plusmn; 14 do 66 &plusmn; 17 oraz skrócenie MO-RF z 112 &plusmn; 39 do 85 &plusmn; 28 (p = 0,001), co sugeruje pogorszenie funkcji skurczowej i rozkurczowej pomimo prawidłowej funkcji lewej komory w spoczynku. Nie stwierdzono istotnych różnic w zakresie osiągniętego obciążenia, czasu trwania próby i podwójnego produktu. Jedynie średnie obniżenie odcinka ST na szczycie obciążenia w grupie B było istotnie większe niż w grupie A (1,7 mm vs. 1,4 mm, p = 0,027). Wniosek: Sejsmokardiografia może być użyteczną metodą oceny funkcji skurczowej i rozkurczowej u chorych po zawale serca z cechami niedokrwienia mięśnia sercowego w czasie wysiłku

Bezobjawowe obniżenie odcinka ST u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym

Wstęp: Bezobjawowe obniżenie odcinka ST (ASTD) ma charakter przejściowy i jest rozpoznawane głównie na podstawie 24-godzinnego EKG. Zjawisko to po raz pierwszy zaobserwowano u osób z chorobą wieńcową, później zwrócono również uwagę na występowanie ASTD u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez współistniejących klinicznych objawów choroby wieńcowej. Cel pracy: Ocena częstości ASTD u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym oraz prześledzenie związku między występowaniem ASTD a dobowym rytmem ciśnienia, obecnością i rodzajem przerostu mięśnia sercowego oraz obecnością komorowych zaburzeń rytmu. Materiał i metody: Badaniami objęto 77 mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym nieleczonym bez współistniejących objawów choroby wieńcowej. W trybie ambulatoryjnym wykonywano: całodobową automatyczną rejestrację ciśnienia krwi, 24-godzinny zapis EKG, badanie echokardiograficzne oraz elektrokardiograficzną próbę wysiłkową. Jako kryterium rozpoznania ASTD stosowano obecność horyzontalnego lub skośnego ku dołowi obniżenia odcinka ST o co najmniej 1 mm (mierzone w odstępie co najmniej 60 ms od punktu J), trwające co najmniej 60 s, rozpoczynające się nie wcześniej niż 60 s od poprzedniego obniżenia odcinka ST. Analizowano liczbę epizodów w ciągu doby, czas ich trwania, maksymalne obniżenie i rozkład w ciągu doby. Wyniki: Obecność ASTD stwierdzono u 14 osób (18% badanych). Grupa z ASTD w porównaniu z grupą bez ASTD charakteryzowała się wyższymi wartościami skurczowego ciśnienia tętniczego w nocy: 130 &plusmn; 14 vs. 124 &plusmn; 12 mm Hg (p = 0,093), wyższymi wartościami średniego ciśnienia tętniczego w nocy: 98 &plusmn; 12 vs. 92 &plusmn; 10 mm Hg (p = 0,08), większym ładunkiem ciśnienia skurczowego w ciągu doby: 58% &plusmn; 29% vs. 44% &plusmn; 27% (p = 0,097) oraz nieznamiennie większym odsetkiem osób bez nocnego spadku ciśnienia skurczowego: 57% vs. 40%. Grupy nie różniły się istotnie częstością przerostu mięśnia sercowego ani częstością typów geometrii lewej komory. Wnioski: Bezobjawowe obniżenie odcinka ST jest zjawiskiem dość częstym u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym. Bezobjawowe obniżenie odcinka ST u osób z nadciśnieniem tętniczym nie wykazuje związku z przerostem lewej komory serca ani typem jej geometrii. Występowanie bezobjawowego obniżenia odcinka ST u osób z nadciśnieniem tętniczym może sugerować związek z wysokością ciśnienia tętniczego oraz z brakiem nocnego spadku ciśnienia tętniczego

Bezobjawowe obniżenie odcinka ST u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym

Wstęp: Bezobjawowe obniżenie odcinka ST (ASTD) ma charakter przejściowy i jest rozpoznawane głównie na podstawie 24-godzinnego EKG. Zjawisko to po raz pierwszy zaobserwowano u osób z chorobą wieńcową, później zwrócono również uwagę na występowanie ASTD u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez współistniejących klinicznych objawów choroby wieńcowej. Cel pracy: Ocena częstości ASTD u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym oraz prześledzenie związku między występowaniem ASTD a dobowym rytmem ciśnienia, obecnością i rodzajem przerostu mięśnia sercowego oraz obecnością komorowych zaburzeń rytmu. Materiał i metody: Badaniami objęto 77 mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym nieleczonym bez współistniejących objawów choroby wieńcowej. W trybie ambulatoryjnym wykonywano: całodobową automatyczną rejestrację ciśnienia krwi, 24-godzinny zapis EKG, badanie echokardiograficzne oraz elektrokardiograficzną próbę wysiłkową. Jako kryterium rozpoznania ASTD stosowano obecność horyzontalnego lub skośnego ku dołowi obniżenia odcinka ST o co najmniej 1 mm (mierzone w odstępie co najmniej 60 ms od punktu J), trwające co najmniej 60 s, rozpoczynające się nie wcześniej niż 60 s od poprzedniego obniżenia odcinka ST. Analizowano liczbę epizodów w ciągu doby, czas ich trwania, maksymalne obniżenie i rozkład w ciągu doby. Wyniki: Obecność ASTD stwierdzono u 14 osób (18% badanych). Grupa z ASTD w porównaniu z grupą bez ASTD charakteryzowała się wyższymi wartościami skurczowego ciśnienia tętniczego w nocy: 130 &plusmn; 14 vs. 124 &plusmn; 12 mm Hg (p = 0,093), wyższymi wartościami średniego ciśnienia tętniczego w nocy: 98 &plusmn; 12 vs. 92 &plusmn; 10 mm Hg (p = 0,08), większym ładunkiem ciśnienia skurczowego w ciągu doby: 58% &plusmn; 29% vs. 44% &plusmn; 27% (p = 0,097) oraz nieznamiennie większym odsetkiem osób bez nocnego spadku ciśnienia skurczowego: 57% vs. 40%. Grupy nie różniły się istotnie częstością przerostu mięśnia sercowego ani częstością typów geometrii lewej komory. Wnioski: Bezobjawowe obniżenie odcinka ST jest zjawiskiem dość częstym u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym. Bezobjawowe obniżenie odcinka ST u osób z nadciśnieniem tętniczym nie wykazuje związku z przerostem lewej komory serca ani typem jej geometrii. Występowanie bezobjawowego obniżenia odcinka ST u osób z nadciśnieniem tętniczym może sugerować związek z wysokością ciśnienia tętniczego oraz z brakiem nocnego spadku ciśnienia tętniczego

Późne potencjały komorowe u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym

Wstęp: Późne potencjały komorowe (LP) są potencjałami mikrowoltowymi, które znajdują się w końcowej fazie zespołu QRS. Mają one tak niską amplitudę, że nie są wykrywane w standardowym zapisie EKG (rejestracja sygnałów o amplitudzie 0,1&#8211;1 mV), a ujawniają się dopiero w elektrokardiogramie wysokiego wzmocnienia, który wykrywa sygnały 100 razy mniejsze). U osób z nadciśnieniem tętniczym bez klinicznych cech choroby wieńcowej, przeciążenie lewej komory i przerost mięśnia sercowego mogą prowadzić do zwolnienia przewodzenia śródkomorowego, rzadziej do powstania LP. Późne potencjały komorowe stwierdzane u osób z nadciśnieniem tętniczym różnią się kształtem i czasem trwania od LP stwierdzanych u chorych po zawale serca lub u osób z arytmogenną dysplazją prawej komory. Celem pracy była ocena częstości LP u osób z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym oraz prześledzenie związku z wartościami ciśnienia tętniczego krwi, geometrią i funkcją lewej komory, przerostem mięśnia sercowego oraz występowaniem komorowych zaburzeń rytmu serca. Materiał i metody: Badaniami objęto 58 mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym nieleczonym, w wieku 25-53 lat (średnio 43 &plusmn; 7 lat), bez klinicznych cech choroby wieńcowej. W warunkach ambulatoryjnych wykonywano: elektrokardiogram spoczynkowy, elektrokardiogram wysokiego wzmocnienia, całodobową automatyczną rejestrację ciśnienia krwi, badanie echokardiograficzne, całodobową ambulatoryjną rejestrację elektrokardiogramu metodą Holtera oraz elektrokardiograficzny test wysiłkowy. Jako kryterium rozpoznania LP przyjęto czas trwania zespołu QRS > 120 ms oraz wartość średniokwadratową amplitudy końcowych 40 ms uśrednionego zespołu QRS (RMS 40 ms) < 25 &#956;V lub czas trwania sygnału o niskiej amplitudzie, czyli czas trwania końcowej części zespołu QRS o amplitudzie poniżej 40 &#956;V (LAS 40 &#956;V) > 38 ms. Wyniki: Obecność LP rozpoznano u 10 z 58 osób (17% badanych). U pacjentów z LP w porównaniu z osobami bez LP stwierdzono tendencję do większego ładunku ciśnienia skurczowego w ciągu dnia - 63% vs. 48% (p = 0,067) oraz większą frakcję wyrzutową lewej komory ocenianą metodą echokardiograficzną - 73% vs. 68% (p < 0,05). Nie zaobserwowano znamiennej statystycznie różnicy w występowaniu nieprawidłowej geometrii lewej komory wśród pacjentów z LP w porównaniu z osobami bez LP. U większości chorych z nadciśnieniem tętniczym stwierdzono występowanie komorowych zaburzeń rytmu, przy czym grupy z LP i bez LP nie różniły się istotnie częstością ani rodzajem arytmii. Wnioski: Późne potencjały komorowe występują u 17% chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym. Występowanie późnych potencjałów komorowych u osób z nadciśnieniem tętniczym może sugerować związek z wartością ciśnienia tętniczego w ciągu dnia. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym nie stwierdzono związku pomiędzy obecnością LP a występowaniem i nasileniem arytmii komorowej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 655-665

Relationship between renal resistive index and target organ damage in patiens with treated primary hypertension

Wstęp Celem pracy była ocena związku między wskaźnikiem oporu wewnątrznerkowego (RI) a wartościami ciśnienia tętniczego uzyskanymi w trakcie automatycznej całodobowej rejestracji ciśnienia i powikłaniami narządowymi u pacjentów z leczonym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 220 osób: 125 chorych z leczonym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym oraz 95 zdrowych osób z prawidłowym ciśnieniem - grupa kontrolna. U każdego pacjenta wykonano badania biochemiczne, całodobowy ambulatoryjny pomiar ciśnienia tętniczego oraz badanie dopplerowskie tętnic szyjnych i tętnic nerkowych i badanie echokardiograficzne. Wyniki Wartości RI w grupie nadciśnienia tętniczego były znamiennie wyższe w porównaniu z wartościami RI w grupie kontrolnej (0,63 &#177; 0,07 vs. 0,59 &#177; 0,05; p < 0,01); powyższa różnica była również znamienna po uwzględnieniu podziału pod względem płci. Również wartości wskaźnika pulsacji (PI) były istotnie wyższe w grupie nadciśnienia tętniczego w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej (1,16 &#177; 0,26 vs. 1,05 &#177; 0,19; p < 0,01). W grupie nadciśnienia tętniczego w jednoczynnikowej liniowej analizie korelacji wykazano istotny związek między RI a wiekiem, wysokością ciśnienia tętna i ambulatoryjnego wskaźnika sztywności tętnic (AASI) oraz średnią wartością rozkurczowego ciśnienia z okresu doby, GFR, IMT, wskaźnikiem E/E&#8217; i RWT. W analizie wieloczynnikowej tylko korelacja między RI a IMT była niezależna statystycznie od innych zmiennych uwzględnionych w modelu. Wnioski Wyniki pracy wskazują na istnienie dodatniej korelacji RI z wczesnymi powikłaniami narządowymi nadciśnienia tętniczego, a zwłaszcza z IMT tętnicy szyjnej. Wykazano ponadto, że wartości RI są większe u pacjentów z leczonym hipotensyjnie nadciśnieniem tętniczym w porównaniu z grupą osób z prawidłowym ciśnieniem tętniczym.Background The objective of the study was to evaluate renal resistive index (RI) value in patients with treated hypertension in relation to ABPM values and target organ damage. Material and methods The study included two groups. Group 1 consisted of 125 patients aged 51.2 &#177; 12.2 with treated essential hypertension (EH), group 2 consisted of 95 normotensive, healthy subjects aged 37.9 &#177; 10.4. In both groups biochemical evaluations, ABPM, echocardiography, carotid and renal arteries ultrasound and Doppler studies were performed. Results RI values in patients with treated EH were significantly higher as compared to RI values in the normotensive, control group (0.63 &#177; 0,07 vs. 0.59 &#177; 0.05; p < 0.01). This difference was still significant after dividing according to the sex. PI values in EH group were also significantly higher as compared with control group. In an univariate analysis, in the hypertensive group, RI values correlated with age, PP and AASI values, mean 24-h diastolic blood pressure values, GFR, carotid IMT and with echocardiographic parameters: E/E&#8217; ratio and RWT. In the multivariate analysis, RI values correlated independently only with carotid IMT. Conclusions In our study renal resistive values were positively correlated with early target organ damage. The resistive index was higher in those with a long-standing treated hypertension as compared to normotensive subjects

Evaluation of plasma adiponectine concentration in relation to selected cardiovascular risk factors in patients with essential hypertension

Wstęp W dostępnym piśmiennictwie istnieje niewielka liczba doniesień, w których oceniano stężenie adiponektyny w osoczu u chorych z łagodnym nadciśnieniem pierwotnym, bez współistniejących powikłań narządowych, zaburzeń metabolicznych oraz chorób układu sercowo-naczyniowego. Celem pracy była ocena stężenia adiponektyny w osoczu u chorych z nowo wykrytym niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym w odniesieniu do wybranych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Materiał i metody Do badania włączono 54 chorych w wieku 20-50 lat (śr. wieku 38 &#177; 8,5 roku), z nowo wykrytym, dotychczas nieleczonym hipotensyjnie nadciśnieniem tętniczym. Z badania wykluczono chorych z otyłością, zespołem metabolicznym, powikłaniami narządowymi nadciśnienia tętniczego oraz współistniejącymi chorobami, między innymi układu sercowo-naczyniowego. Grupę kontrolną stanowiły 53 zdrowe osoby w wieku 20&#8211;50 lat (śr. wieku 38 &#177; 9,5 roku), dobrane pod względem płci, wieku, wskaźnika masy ciała i zawartości tkanki tłuszczowej z prawidłowym ciśnieniem tętniczym. U wszystkich chorych włączonych do badania wykonywano kliniczne pomiary ciśnienia tętniczego, ABPM, badania biochemiczne (w tym oznaczenie stężenia adiponektyny), badanie echokardiograficzne oraz badanie Doppler duplex tętnic nerkowych. Wyniki Porównywane grupy nie różniły się istotnie pod względem wieku, płci, ocenianych parametrów biochemicznych oraz pod względem wskaźnika masy ciała, procentowej zawartości tkanki tłuszczowej oraz obwodu talii. Nie stwierdzono statystycznie znamiennych różnic w stężeniu adiponektyny w osoczu między chorymi z nadciśnieniem pierwotnym a grupą kontrolną (6,70 &#177; 3,79 &#181;g/ml vs. 5,70 &#177; 2,95 &#181;g/ml, NS). Stężenie adiponektyny w osoczu było istotnie wyższe u kobiet niż u mężczyzn, zarówno u chorych z nadciśnieniem tętniczym, jak i w grupie kontrolnej. W grupie chorych z nadciśnieniem pierwotnym oraz u osób z prawidłowym ciśnieniem tętniczym nie wykazano korelacji pomiędzy stężeniem adiponektyny w osoczu a wartościami ciśnienia skurczowego oraz rozkurczowego, ocenianymi w ABPM w ciągu całej doby, w czasie dnia oraz w godzinach nocnych. W całej grupie badanej, u chorych z nadciśnieniem pierwotnym oraz w grupie kontrolnej wykazano istnienie odwrotnej zależności między stężeniem adiponektyny w osoczu a obwodem talii (odpowiednio: r = -0,52, p < 0,0001, r = -0,61, p < 0,001 i r = -0,46, p < 0,0001). Wykazano również zależność między stężeniem adiponektyny w osoczu a stężeniem cholesterolu frakcji HDL i triglicerydów. Obserwowano ujemną korelację między stężeniem adiponektyny w osoczu a masą lewej komory. Nie stwierdzono korelacji między stężeniem adiponektyny w osoczu a wskaźnikiem masy lewej komory serca. Wnioski Uzyskane wyniki nie wskazują na istnienie prostej zależności między stężeniem adiponektyny w osoczu a wysokością ciśnienia skurczowego i rozkurczowego. Uzyskane wyniki mogą wskazywać na związek między stężeniem adiponektyny i rozwojem zaburzeń metabolicznych u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez uchwytnych klinicznie zmian narządowych oraz bez zespołu metabolicznego i chorób współistniejących.Background Clinical trials have shown that adiponectin levels were significantly decreased in patients with severe hypertension, insulin resistance and other cardiovascular disorders eg coronary artery disease. The objective of our study was to evaluate the role of adiponectin in mild and moderate hypertension, and to estimate its relationship with metabolic risk factors in hypertensive patients. Material and methods The study included 2 groups. Group 1 consisted of 54 untreated persons aged 38 &#177; 8.5, with mild to moderate essential hypertension; group 2 - 53 healthy subjects aged 38 &#177; 9.5 with normal blood pressure. Patients with obesity, severe hypertension, organ damage due to hypertension and with other cardiovascular disorders were not included. In both groups antropometric (BMI, body mass index, waist circumference) and biochemical parametres including plasma adiponectin concentration were evaluated. ABPM, echocardiography and renal arteries ultrasound examination were also performed. Results There was no significant difference in concentration of adiponectin in plasma beetwen hypertensive patients (6.7 &#177; 3.79 &#181;g/ml) and control group (5.7 &#177; 2.95 &#181;g/ml). Both hypertensive and normotensive women were characterized by higher plasma adiponectin concentration as compared with respectively hypertensive and normotensive men. In both groups positive correlation between adiponectine and concentration of HDL-cholesterol (p < 0.0001; r = 0.56) was found. In both groups negative correlations between adiponectine plasma concentration and BMI, waist circumference, creatinine and triglicerides concentrations were also found. Conclusions In our study there was no significant difference between plasma adiponectin concentration. These data may suggest relationship between plasma adiponectin concentration and the development of metabolic abnormalities in patients with mild to moderate hypertension without organ damage or concomitant cardiovascular diseases and metabolic syndrome