Interglaziale Klimaschwankungen in Nordost-Polen – palynologische und isotopengeochemische Untersuchungen an organischen Seesedimenten

Die Ergebnisse von δ18O- und δ13C-Bestimmungen an Seesedimenten aus dem Augustovian-Interglazial in Nordost-Polen lassen sich nicht einfach interpretieren, weil die δ18O-Werte für palynologisch kühle Perioden hoch (-4 bis -6‰), dagegen für einen palynologisch wärmeren Zeitraum niedriger (-8 bis -10‰) sind. Zusätzliche malakologische, palynologische und Isotopen-Untersuchungen weisen auf einen hohen Grad der Umlagerung älterer Sedimente vor allem in kühlen Perioden mit niedrigem Wasserstand hin. Die Annahme, dass allochthoner Kalzit aus tertiären marinen Sedimenten in die Sedimentationsbecken gelangte, ermöglicht eine plausible Interpretation der Isotopen-Kurven. Kühle Perioden sind charakterisiert durch erhöhte Erosion infolge Verringerung der Vegetation. Dadurch wurde allochthoner Kalzit mit hohen δ18O- und δ13C-Werten in das Becken transportiert. Warme Perioden dagegen sind durch eine reduzierte Redeposition von älteren Sedimenten gekennzeichnet, deshalb sind die Isotopen-Werte negativer. Aus dem Verlauf der Isotopen-Kurven kann deshalb nicht direkt auf Klimaänderungen, wohl aber indirekt auf klimatisch bedingt erhöhte bzw. erniedrigte Erosionsraten im Liefergebiet geschlossen werden.researc

Jacek Juzwiszyn (1971-2015)

11 listopada 2015 r. odszedª od nas Jacek Juzwiszyn, kolega i przyjacielwielu z nas, czªowiek »yczliwy ludziom, niezwykle uczynny i ogólnie lubiany,wspaniaªy nauczyciel matematyki, gª¦boko zaanga»owany w prace organizacyjneOddziaªu Wrocªawskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego.On November 11, 2015, Jacek Juzwiszyn, a colleague and friend of many of us, a human-friendly person, an extremely obliging and generally liked, great mathematics teacher, who was deeply involved in the organizational work of the Wroclaw Branch of the Polish Mathematical Society, left us

Leonhard Euler i Jakub Bernoulli – początki teorii sprężystości

Przedmiotem naszego artykułu będą prace Leonharda Eulera z roku 1744 i Jakuba Bernoulliego z lat 1691 i 1694 poświęcone analizie kształtu płaskich krzywych sprężystych, poddanych działaniu sił zewnętrznych. Omawiając późniejszą o pół wieku pracę Eulera nie mogliśmy pominąć prac Bernoulliego – od tych właśnie prac datuje bowiem się początek nowej dziedziny mechaniki – teorii sprężystości, a porównanie ich z pracąEulera znakomicie ilustruje wielkość przełomu, jaki dokonał się w matematyce w pierwszych dziesięcioleciach XVIII wieku, gdy do tego czasu powszechnie używane metody geometryczne zastąpiono metodami różniczkowymi. Interesująca nas praca Eulera ukazała się jako dodatek – Additamentum I: De curvis elasticis do jego traktatu poświęconego rachunkowi wariacyjnemu Methodus inveniendi lineas curvas maximi minimive proprietate gaudentes, sive Solutio problematis isoperimetrici latissimo sensu accepti. Lausanne 1744. Nie dysponując jej oryginalną wersją, korzystamy z niemieckiego tłumaczenia. Ukazało się ono w serii Ostwald’s Klassiker der exakten Wissenschaften nr 182, Lipsk, 1911. W tym samym tomie znajdują się również fragmenty interesujących nas prac Jakuba Bernoulliego: krótszy z pracy z roku 1691 i znacznie obszerniejszy z pracy z roku 1694. Same prace opublikowane były w Acta Eruditorum a następnie zamieszczone w I tomie pełnego wydania prac Jakuba: Opera, Geneve 1744

Teoria sprężystości w pracach Władysława Gosiewskiego

W artykule przedstawione są wyniki W. Gosiewskiego z lat 1872–76. Przy założeniu ciągłej struktury ośrodka sprężystego, autor wyprowadza równania klasycznej teorii sprężystości, rozpatruje postać zalezności tensora naprężeń od tensora deformacji, jak również pokazuje, że lokalny ruch ośrodka sprężystego opisuje – podobnie jak ruch ciała sztywnego w znanym twierdzeniu Poinsota – toczenie jednego stożka po drugim. W pracach z lat 1875 i 1876autor, w oparciu o mechanikę newtonowską, wyznacza siły międzyatomowe molekuły

Nonlocal elliptic problems

Some conditions for the existence and uniqueness of solutions of the nonlocal elliptic problem $-Δφ = M f(φ)/((∫_{Ω} f(φ))^p)$, $φ|_{\partial Ω}=0$ are given