6 research outputs found
Por贸wnanie oko艂ozabiegowych st臋偶e艅 wybranych bia艂ek ostrej fazy u chorych na cukrzyc臋 typu 2 i u os贸b bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do t臋tnicy wie艅cowej
Wst臋p: Wysokie st臋偶enia marker贸w zapalnych stanowi膮 czynnik prognostyczny rozwoju cukrzycy
typu 2 u os贸b zdrowych oraz wskazuj膮 na chorych z cukrzyc膮 zagro偶onych du偶ym
ryzykiem incydent贸w sercowo-naczyniowych. Celem niniejszej pracy by艂a ocena oko艂ozabiegowych
st臋偶e艅 wybranych bia艂ek ostrej fazy u pacjent贸w z cukrzyc膮 typu 2 i os贸b bez cukrzycy
poddanych elektywnej implantacji stentu do t臋tnicy wie艅cowej.
Materia艂 i metody: Do prospektywnego badania kohortowego kolejno w艂膮czono 31 chorych
na cukrzyc臋 i 167 os贸b bez tego schorzenia. Wszystkich leczono z powodu stabilnej d艂awicy
piersiowej metod膮 przezsk贸rnej angioplastyki wie艅cowej z implantacj膮 stentu. Krew do oznacze艅
bia艂ka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem
oraz po 6 i 24 godzinach, a tak偶e po up艂ywie miesi膮ca od interwencji. Wizyty kontrolne po
zabiegu angioplastyki przeprowadzano po up艂ywie tygodnia, miesi膮ca i p贸艂 roku (z pr贸b膮
wysi艂kow膮) oraz po 3 miesi膮cach i po roku (bez pr贸by wysi艂kowej). Kliniczne objawy restenozy
weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: Zaobserwowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami
CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu u chorych na cukrzyc臋 i u os贸b bez tego
schorzenia. St臋偶enia CRP we wszystkich punktach pomiaru oraz SAA po 24 godzinach
i miesi膮cu od interwencji by艂y istotnie wi臋ksze u chorych na cukrzyc臋. Cukrzyca w wywiadzie,
du偶y wska藕nik masy cia艂a i podesz艂y wiek wi膮za艂y si臋 z podwy偶szonym st臋偶eniem CRP przed
zabiegiem w analizie 1-wymiarowej, podczas gdy po utworzeniu modelu wieloczynnikowego
obecno艣膰 cukrzycy utraci艂a istotno艣膰 statystyczn膮. Kliniczna restenoza wyst膮pi艂a w trakcie
rocznego okresu obserwacji u 30 pacjent贸w, bez istotnych r贸偶nic mi臋dzy grupami.
W analizie z u偶yciem modelu regresji logistycznej wykazano zwi臋kszone st臋偶enia SAA przed
zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy,
natomiast obecno艣膰 cukrzycy po uwzgl臋dnieniu st臋偶e艅 mediator贸w zapalnych nie mia艂a znaczenia
prognostycznego w analizie wielowymiarowej. Wnioski: Chorzy na cukrzyc臋 typu 2 poddani implantacji stentu do natywnej t臋tnicy wie艅cowej
charakteryzuj膮 si臋 wi臋ksz膮 oko艂ozabiegow膮 aktywacj膮 czynnik贸w zapalnych w por贸wnaniu
z osobami bez cukrzycy. Jednocze艣nie w populacji og贸lnej wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej
wywo艂anej wszczepieniem stentu okre艣la ryzyko jawnego klinicznie nawrotu zw臋偶enia
Por贸wnanie oko艂ozabiegowych st臋偶e艅 wybranych bia艂ek ostrej fazy u chorych na cukrzyc臋 typu 2 i u os贸b bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do t臋tnicy wie艅cowej
Wst臋p: Wysokie st臋偶enia marker贸w zapalnych stanowi膮 czynnik prognostyczny rozwoju cukrzycy
typu 2 u os贸b zdrowych oraz wskazuj膮 na chorych z cukrzyc膮 zagro偶onych du偶ym
ryzykiem incydent贸w sercowo-naczyniowych. Celem niniejszej pracy by艂a ocena oko艂ozabiegowych
st臋偶e艅 wybranych bia艂ek ostrej fazy u pacjent贸w z cukrzyc膮 typu 2 i os贸b bez cukrzycy
poddanych elektywnej implantacji stentu do t臋tnicy wie艅cowej.
Materia艂 i metody: Do prospektywnego badania kohortowego kolejno w艂膮czono 31 chorych
na cukrzyc臋 i 167 os贸b bez tego schorzenia. Wszystkich leczono z powodu stabilnej d艂awicy
piersiowej metod膮 przezsk贸rnej angioplastyki wie艅cowej z implantacj膮 stentu. Krew do oznacze艅
bia艂ka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem
oraz po 6 i 24 godzinach, a tak偶e po up艂ywie miesi膮ca od interwencji. Wizyty kontrolne po
zabiegu angioplastyki przeprowadzano po up艂ywie tygodnia, miesi膮ca i p贸艂 roku (z pr贸b膮
wysi艂kow膮) oraz po 3 miesi膮cach i po roku (bez pr贸by wysi艂kowej). Kliniczne objawy restenozy
weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: Zaobserwowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami
CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu u chorych na cukrzyc臋 i u os贸b bez tego
schorzenia. St臋偶enia CRP we wszystkich punktach pomiaru oraz SAA po 24 godzinach
i miesi膮cu od interwencji by艂y istotnie wi臋ksze u chorych na cukrzyc臋. Cukrzyca w wywiadzie,
du偶y wska藕nik masy cia艂a i podesz艂y wiek wi膮za艂y si臋 z podwy偶szonym st臋偶eniem CRP przed
zabiegiem w analizie 1-wymiarowej, podczas gdy po utworzeniu modelu wieloczynnikowego
obecno艣膰 cukrzycy utraci艂a istotno艣膰 statystyczn膮. Kliniczna restenoza wyst膮pi艂a w trakcie
rocznego okresu obserwacji u 30 pacjent贸w, bez istotnych r贸偶nic mi臋dzy grupami.
W analizie z u偶yciem modelu regresji logistycznej wykazano zwi臋kszone st臋偶enia SAA przed
zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy,
natomiast obecno艣膰 cukrzycy po uwzgl臋dnieniu st臋偶e艅 mediator贸w zapalnych nie mia艂a znaczenia
prognostycznego w analizie wielowymiarowej. Wnioski: Chorzy na cukrzyc臋 typu 2 poddani implantacji stentu do natywnej t臋tnicy wie艅cowej
charakteryzuj膮 si臋 wi臋ksz膮 oko艂ozabiegow膮 aktywacj膮 czynnik贸w zapalnych w por贸wnaniu
z osobami bez cukrzycy. Jednocze艣nie w populacji og贸lnej wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej
wywo艂anej wszczepieniem stentu okre艣la ryzyko jawnego klinicznie nawrotu zw臋偶enia
Wp艂yw rodzaju i obj臋to艣ci wybranych niejonowych 艣rodk贸w cieniuj膮cych na odpowied藕 zapaln膮 u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej
Wst臋p: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej implantacj膮 stentu do t臋tnicy wie艅cowej
okre艣la ryzyko nawrotu zw臋偶enia. Celem niniejszej pracy by艂a ocena wp艂ywu rodzaju i obj臋to艣ci
wybranych niejonowych 艣rodk贸w cieniuj膮cych na st臋偶enia bia艂ek ostrej fazy oraz wyst臋powanie
klinicznej restenozy.
Materia艂 i metody: Przeprowadzono analiz臋 post hoc prospektywnego badania kohortowego
obejmuj膮cego 198 pacjent贸w z d艂awic膮 stabiln膮, leczonych przezsk贸rn膮 angioplastyk膮 wie艅cow膮
z implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej. Chorych por贸wnywano w zale偶no艣ci od rodzaju
i obj臋to艣ci u偶ytego 艣rodka cieniuj膮cego. Dost臋pne niejonowe 艣rodki kontrastowe (jomeprol,
jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonuj膮cego zabieg. Krew do
oznacze艅 bia艂ka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed
zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesi膮cu od interwencji. Wizyty kontrolne po艂膮czone
z pr贸b膮 wysi艂kow膮 przeprowadzano po 7 dniach, miesi膮cu i po up艂ywie p贸艂 roku od angioplastyki.
Badania kontrolne bez pr贸by wysi艂kowej wykonywano po 3 miesi膮cach oraz po roku od
zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: Grupy pacjent贸w, u kt贸rych zastosowano r贸偶ne rodzaje 艣rodk贸w cieniuj膮cych, nie
r贸偶ni艂y si臋 wyj艣ciow膮 charakterystyk膮. Kliniczna restenoza wyst膮pi艂a w trakcie rocznego okresu
obserwacji u 30 os贸b, bez istotnych r贸偶nic w zale偶no艣ci od u偶ytego kontrastu. Zaobserwowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami CRP i SAA po
24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej okaza艂a
si臋 niezale偶na od rodzaju i obj臋to艣ci podanego 艣rodka cieniuj膮cego. W analizie z u偶yciem
modelu regresji logistycznej wykazano podwy偶szone st臋偶enia SAA przed zabiegiem oraz CRP
i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy. Rodzaj i obj臋to艣膰
kontrastu nie korelowa艂y z najwy偶szymi st臋偶eniami mediator贸w zapalnych w przeciwie艅stwie
do ich przedzabiegowych warto艣ci.
Wnioski: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej do
t臋tnicy wie艅cowej oraz wyst臋powanie klinicznej restenozy nie wi膮偶膮 si臋 z rodzajem i obj臋to艣ci膮
wsp贸艂cze艣nie stosowanych 艣rodk贸w cieniuj膮cych
Wp艂yw rodzaju i obj臋to艣ci wybranych niejonowych 艣rodk贸w cieniuj膮cych na odpowied藕 zapaln膮 u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej
Wst臋p: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej implantacj膮 stentu do t臋tnicy wie艅cowej
okre艣la ryzyko nawrotu zw臋偶enia. Celem niniejszej pracy by艂a ocena wp艂ywu rodzaju i obj臋to艣ci
wybranych niejonowych 艣rodk贸w cieniuj膮cych na st臋偶enia bia艂ek ostrej fazy oraz wyst臋powanie
klinicznej restenozy.
Materia艂 i metody: Przeprowadzono analiz臋 post hoc prospektywnego badania kohortowego
obejmuj膮cego 198 pacjent贸w z d艂awic膮 stabiln膮, leczonych przezsk贸rn膮 angioplastyk膮 wie艅cow膮
z implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej. Chorych por贸wnywano w zale偶no艣ci od rodzaju
i obj臋to艣ci u偶ytego 艣rodka cieniuj膮cego. Dost臋pne niejonowe 艣rodki kontrastowe (jomeprol,
jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonuj膮cego zabieg. Krew do
oznacze艅 bia艂ka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed
zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesi膮cu od interwencji. Wizyty kontrolne po艂膮czone
z pr贸b膮 wysi艂kow膮 przeprowadzano po 7 dniach, miesi膮cu i po up艂ywie p贸艂 roku od angioplastyki.
Badania kontrolne bez pr贸by wysi艂kowej wykonywano po 3 miesi膮cach oraz po roku od
zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: Grupy pacjent贸w, u kt贸rych zastosowano r贸偶ne rodzaje 艣rodk贸w cieniuj膮cych, nie
r贸偶ni艂y si臋 wyj艣ciow膮 charakterystyk膮. Kliniczna restenoza wyst膮pi艂a w trakcie rocznego okresu
obserwacji u 30 os贸b, bez istotnych r贸偶nic w zale偶no艣ci od u偶ytego kontrastu. Zaobserwowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami CRP i SAA po
24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej okaza艂a
si臋 niezale偶na od rodzaju i obj臋to艣ci podanego 艣rodka cieniuj膮cego. W analizie z u偶yciem
modelu regresji logistycznej wykazano podwy偶szone st臋偶enia SAA przed zabiegiem oraz CRP
i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy. Rodzaj i obj臋to艣膰
kontrastu nie korelowa艂y z najwy偶szymi st臋偶eniami mediator贸w zapalnych w przeciwie艅stwie
do ich przedzabiegowych warto艣ci.
Wnioski: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej do
t臋tnicy wie艅cowej oraz wyst臋powanie klinicznej restenozy nie wi膮偶膮 si臋 z rodzajem i obj臋to艣ci膮
wsp贸艂cze艣nie stosowanych 艣rodk贸w cieniuj膮cych
Wybrane bia艂ka ostrej fazy u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej
Wst臋p: Pomimo licznych doniesie艅 dotycz膮cych czynnik贸w ryzyka powik艂a艅
i restenozy, w tym prac na temat bia艂ek ostrej fazy, dok艂adna stratyfikacja ryzyka
u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej (PTCA) jest wci膮偶 przedmiotem bada艅.
Celem pracy by艂a ocena zale偶no艣ci wyst臋powania zgon贸w, zawa艂贸w serca i ponownych
rewaskularyzacji (ocenianych 艂膮cznie) oraz restenozy u pacjent贸w z d艂awic膮 piersiow膮
bolesn膮 zale偶nie od st臋偶enia biochemicznych marker贸w stanu zapalnego.
Materia艂 i metody: Badanie mia艂o charakter prospektywnej, kohortowej pr贸by
z rocznym okresem klinicznej obserwacji chorych. St臋偶enia bia艂ka C-reaktywnego
(CRP) i surowiczego bia艂ka amyloidowego (SAA) oznaczono metod膮 nefelometryczn膮
u 138 pacjent贸w z d艂awic膮 piersiow膮 stabiln膮 i 16 chorych z d艂awic膮 piersiow膮
niestabiln膮. Krew do oznacze艅 pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 18–24 godzinach,
a tak偶e po 1, 3, 6, 12 miesi膮cach po zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano
angiograficznie.
Wyniki: St臋偶enia CRP oznaczane 18–24 godzin i 6 miesi臋cy po angioplastyce
okaza艂y si臋 czynnikami predykcyjnymi wyst膮pienia zgonu, zawa艂u serca i potrzeby
rewaskularyzacji, ocenianymi 艂膮cznie (MACE), oraz wyst膮pienia restenozy. Warto艣ci
SAA, zmierzone przed zabiegiem oraz po 6 i po 18–24 godzinach, a tak偶e po miesi膮cu
od PTCA, jak r贸wnie偶 CRP oznaczone przed angioplastyk膮 i po 6 godzinach, 1, 3,
12 miesi膮cach nie mia艂y wp艂ywu na wyst臋powanie wspomnianych kryteri贸w oceny. Szczytowe
warto艣ci st臋偶e艅 CRP i SAA wyst膮pi艂y po 18–24 godzinach od zabiegu. Mi臋dzy st臋偶eniami
CRP oznaczanymi 18–24 godzin oraz 6 miesi臋cy po PTCA istnieje wysoka, istotna
korelacja liniowa. Rozleg艂o艣膰 zmian mia偶d偶ycowych oceniana liczb膮 zaj臋tych t臋tnic
wie艅cowych nie wi膮za艂a si臋 ze st臋偶eniem CRP.
Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdzaj膮 kluczow膮 rol臋 procesu zapalnego w
destabilizacji zmian mia偶d偶ycowych i procesie restenozy oraz wskazuj膮 na istnienie
odczynu zapalnego wywo艂anego zabiegiem angioplastyki wie艅cowej. Pacjenci po PTCA
z wysokim st臋偶eniem CRP (> 6,3 mg/l) s膮 bardziej zagro偶eni ostrym incydentem wie艅cowym
i restenoz膮, dlatego wymagaj膮 szczeg贸lnego nadzoru kardiologicznego w okresie
kilkunastu miesi臋cy po zabiegu w przeciwie艅stwie do chorych z niskim st臋偶eniem
tego markera (CRP < 2,5 mg/l), kt贸rzy znajduj膮 si臋 w grupie niskiego ryzyka (OR
dla MACE 2,1; OR dla restenozy 2,2). (Folia Cardiol. 2003; 10: 733–742
Wybrane bia艂ka ostrej fazy u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej
Wst臋p: Pomimo licznych doniesie艅 dotycz膮cych czynnik贸w ryzyka powik艂a艅
i restenozy, w tym prac na temat bia艂ek ostrej fazy, dok艂adna stratyfikacja ryzyka
u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej (PTCA) jest wci膮偶 przedmiotem bada艅.
Celem pracy by艂a ocena zale偶no艣ci wyst臋powania zgon贸w, zawa艂贸w serca i ponownych
rewaskularyzacji (ocenianych 艂膮cznie) oraz restenozy u pacjent贸w z d艂awic膮 piersiow膮
bolesn膮 zale偶nie od st臋偶enia biochemicznych marker贸w stanu zapalnego.
Materia艂 i metody: Badanie mia艂o charakter prospektywnej, kohortowej pr贸by
z rocznym okresem klinicznej obserwacji chorych. St臋偶enia bia艂ka C-reaktywnego
(CRP) i surowiczego bia艂ka amyloidowego (SAA) oznaczono metod膮 nefelometryczn膮
u 138 pacjent贸w z d艂awic膮 piersiow膮 stabiln膮 i 16 chorych z d艂awic膮 piersiow膮
niestabiln膮. Krew do oznacze艅 pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 18–24 godzinach,
a tak偶e po 1, 3, 6, 12 miesi膮cach po zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano
angiograficznie.
Wyniki: St臋偶enia CRP oznaczane 18–24 godzin i 6 miesi臋cy po angioplastyce
okaza艂y si臋 czynnikami predykcyjnymi wyst膮pienia zgonu, zawa艂u serca i potrzeby
rewaskularyzacji, ocenianymi 艂膮cznie (MACE), oraz wyst膮pienia restenozy. Warto艣ci
SAA, zmierzone przed zabiegiem oraz po 6 i po 18–24 godzinach, a tak偶e po miesi膮cu
od PTCA, jak r贸wnie偶 CRP oznaczone przed angioplastyk膮 i po 6 godzinach, 1, 3,
12 miesi膮cach nie mia艂y wp艂ywu na wyst臋powanie wspomnianych kryteri贸w oceny. Szczytowe
warto艣ci st臋偶e艅 CRP i SAA wyst膮pi艂y po 18–24 godzinach od zabiegu. Mi臋dzy st臋偶eniami
CRP oznaczanymi 18–24 godzin oraz 6 miesi臋cy po PTCA istnieje wysoka, istotna
korelacja liniowa. Rozleg艂o艣膰 zmian mia偶d偶ycowych oceniana liczb膮 zaj臋tych t臋tnic
wie艅cowych nie wi膮za艂a si臋 ze st臋偶eniem CRP.
Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdzaj膮 kluczow膮 rol臋 procesu zapalnego w
destabilizacji zmian mia偶d偶ycowych i procesie restenozy oraz wskazuj膮 na istnienie
odczynu zapalnego wywo艂anego zabiegiem angioplastyki wie艅cowej. Pacjenci po PTCA
z wysokim st臋偶eniem CRP (> 6,3 mg/l) s膮 bardziej zagro偶eni ostrym incydentem wie艅cowym
i restenoz膮, dlatego wymagaj膮 szczeg贸lnego nadzoru kardiologicznego w okresie
kilkunastu miesi臋cy po zabiegu w przeciwie艅stwie do chorych z niskim st臋偶eniem
tego markera (CRP < 2,5 mg/l), kt贸rzy znajduj膮 si臋 w grupie niskiego ryzyka (OR
dla MACE 2,1; OR dla restenozy 2,2). (Folia Cardiol. 2003; 10: 733–742