Григорій Епік

Епік Григорій Данилович (1901–1937) – український письменник, кіносценарист, перекладач і публіцист

Omgaan met zelfbeschadiging

Interview met Nienke Kool voor de V&VN website

Help, mijn patiënt lijdt aan een complexe dissociatieve identiteitsstoornis (DIS)

Soms kan een heftige gebeurtenis zo traumatisch zijn dat zij door het slachtoffer buiten het bewustzijn wordt geplaatst. Deze mensen kunnen een dissociatieve stoornis ontwikkelen. Bij een complexe dissociatieve stoornis kan sprake zijn van meerdere persoonlijkheden. Wat te doen als een patiënt met zo’n dissociatieve stoornis in het algemeen ziekenhuis wordt opgenomen

Dissociatieve stoornissen

De diagnoses dissociatieve identiteitsstoornis en dissociatieve stoornis n.a.o. worden de laatste jaren steeds vaker gesteld. Dit komt doordat steeds meer behandelaren bekend zijn met deze stoornis, deze eerder herkennen en betrekken bij hun diagnostiek. In dit artikel wordt ingegaan op de complexe dissociatieve stoornis, symptomen, diagnostiek en behandeling

Communicatie en contact maken bij zelfbeschadiging. Vanuit het perspectief van de psychiatrisch verpleegkundige

Automutilatie vertrekt vanuit een noodsituatie. Het is een poging tot evacuatie van ondraaglijke inhouden, tot vermindering van onnoembare spanningen, tot non-verbale communicatie… Het is vaak een vorm van zich behelpen zonder appel op of tussenkomst van de ander en gaat dan gepaard met verstomming, zwijgen of verzwijgen. Daden nemen de plaats in van woorden. Hier en daar kan automutilatie evolueren tot een soort verslaving of addictie, die in een spielerei wel eens met één d geschreven wordt: a-dictie. Zonder spreken. Binnen de hulpverlening is het in elk geval van het grootste belang een professionele houding en inzet te bewaren tegenover dit soms traumatiserend verschijnsel. Het is geen sinecure om de neiging tot reageren vanuit diverse negatieve gevoelens door te denken, te verteren en te bevatten. Automutilatie is een uiterst gevoelig en complex thema dat menig GGZ-werker voor bijzondere uitdagingen plaatst. Conform het profiel van deze boekenreeks wordt een en ander vanuit diverse theoretische en klinische perspectieven belicht. Zo wordt gezorgd voor meerdere kaarten die er hopelijk (nu eens naast, dan weer op elkaar) toe bijdragen een duister en onherbergzaam gebied te helpen ontsluiten

Interview zelfbeschadeging-Nienke Kool

Nienke Kool geïnterviewd door AJN (Artsen Jeugdgezondheidszorg Nederland) . Zie link voor het persberich

Een wond die niet dichtgaat

Een slecht genezende wond kan het onverwachte gevolg van zelfbeschadiging zijn. Dan lopen somatische en psychiatrische zorg ineens door elkaar. Voorkomen moet worden dat onbekendheid met het andere specialisme tot meer schade leidt. Aan de hand van een somatische casus wordt geschetst hoe dit proces kan verlopen. Het doel van dit artikel is de kwaliteit van zorg aan psychiatrische patiënten met een wond te optimaliseren. Wondbehandeling en psychiatrische zorg lijken moeilijk verenigbaar. Door de eigen specifieke gerichtheid op ofwel de somatische ofwel de psychiatrische zorg, is het voor een verpleegkundige lastig zich te verplaatsen in de problematiek van de patiënt als deze buiten het eigen aandachtsgebied valt. Door het ontbreken van kennis en vaardigheden lukt het niet altijd met de juiste professionele blik naar problematiek te kijken en adequaat te handelen. Ook leidt het gedrag van de patiënt met een psychiatrisch beeld en een wond vaak tot onbegrip bij de somatische hulpverleners en andersom leidt het bij de psychiatrisch hulpverleners vaak tot een onjuist behandelbeleid. Hierdoor bestaat het risico dat een wond bij een psychiatrische patiënt gemakkelijk tot complicaties leidt die de wondgenezing verstoren, waardoor er een slecht genezende wond is. Wonden bij psychiatrische patiënten die slecht genezen worden geassocieerd met zelfbeschadigend gedrag, wat kan leiden tot vooroordelen aan de kant van de somatische hulpverlener. Zowel de psychische als de fysieke littekens kunnen aanwezig blijven. Dit artikel heeft tot doel deze schade zoveel mogelijk te beperken door inzicht en handvatten te geven om de kwaliteit van zorg aan psychiatrische patiënten met een wond te optimaliseren en dit vanuit het brede somatische en psychiatrische perspectief te bekijken

Zelfbeschadigend gedrag: complex, maar herstel is mogelijk

Abstract: Self-harming behavior: complex, but recovery is possible Self-harming behavior among adolescents is an alarming phenomenon: it is a sign of underlying suffering and not knowing how to handle this. Often, there are intense and overwhelming emotions which are unbearable for these patients, or emotions can be completely absent. There are indications that the number of adolescents who self-harm is increasing. In contact with these young people the attitude of professionals is extremely important. Selfharming behavior also has a great impact on professionals, in some cases leading to a deterioration of the relationship with the patient who self-harms. In the first part of this article the phenomenon of self-harm will be described, as well as the prevalence of self-harm among adolescents. In the second part, a qualitative study regarding the patients’ perspective on recovery from severe self-harming behavior is presented. Semi-structured interviews were conducted with 12 women who had successfully stopped their severe self-harming behavior. Although the participants were adults, their problems started during adolescence, thereby influencing their recovery. The study was executed based on the grounded theory method. The researchers found that the process of stopping self-harm proceeds according to six phases. The bond between professional and patient was identified as key to all phases of the process of recovery. Interventions should focus on strengthening the therapeutic relationship between professional and patient, encouraging patients to develop a more positive self-image and stimulate them to learn alternative behavior for self-harm

'Iets in mij wil toch blijven leven': Aafje's verhaal: lessen voor verpleegkundigen

Aafje is slachtoffer van langdurige incest en geweld binnen haar eigen gezin. Vanaf haar derde jaar wordt zij misbruikt door haar vader, vanaf haar twaalfde jaar door haar broer. Ook een derde familielid is bij het misbruik betrokken. Het duurt voort tot haar negentiende jaar. Aafje groeit zo op in een bedreigende, onveilige omgeving. Het verhaal van Aafje is opgetekend in een biografie. Een confronterend verhaal over wat er mis kan gaan in de hulpverlening. Tegelijkertijd een verhaal van hoop en herstel: dat het mogelijk is om na jarenlange ernstige traumatisering en een moeizame gang door de ggz, te herstellen en een menswaardig leven te leiden. Als verpleegkundigen kunnen we veel leren van Aafjes levensgeschiedenis

Zelfverwondend gedrag

bijdrage Nienke Kool in handboek Effectief Verplegen (deel 2