Евалуација на соодветност на систем кај HPLC метод за определување содржина на мелоксикам во инјекции

Евалуацијата на соодветноста на систем е интегрален дел од многу аналитички методи. Истата се базира на принципот дека опремата, електрониката, аналитичките операции и примероците за анализа претставуваат еден интегрален систем кој соодветно треба да биде евалуиран, со цел да се утврди дали истиот ги задоволува потребните стандарди на аналитичкиот метод. Соодветноста на систем треба да се разликува од валидацијата на аналитички метод. Имено, валидација се прави само еднаш, откако аналитичкиот метод ќе биде развиен, а соодветноста на систем може да се евалуира периодично, со цел да се утврди дали системот функционира правилно, и дали истиот е во можност да ја изврши соодветната анализа. Евалуацијата на соодветноста на систем се прави преку посебни параметри, означени како параметри за соодветност на систем. Нивниот избор, пред сè, зависи од видот на аналитичкиот метод. Во конкретниот случај, соодветноста на системот за HPLC, Waters Alliance (Waters corporation, USA), за изведба на реверзно – фазен изократски метод за определување на содржина на мелоксикам во инјекции, беше евалуирана преку три параметри: фактор на капацитет, фактор на симетрија и број на теоретски подови. Факторот на капацитет го покажува степенот до кој мелоксикамот се распределува во стационарната од мобилната фаза, факторот на симетрија ја покажува симетријата на хроматографскиот пик од мелоксикам, додека бројот на теоретски подови ја покажува способноста на колоната да даде тесен и остар хроматографски пик од мелоксикам. За потребите на евалуацијата, направени беа шест последователни инјектирања од претходно подготвен стандарден раствор на мелоксикам, и за секое од инјектирањата, определени беа параметрите за соодветност на систем

Спектрофотометриска применливост на нефармакопејски хроматографски метод за определување на содржина на мелоксикам во инјекции

Во нашата држава, контролата на квалитет на лековите е регулирана според Законот за лекови и медицински средства и Правилникот за начинот на контрола на квалитет на лековите и начинот на признавање на анализите на сериите на лековите. Истата се врши според начелата на Добрата контролна лабораториска практика, аналитичките методи содржани во документацијата на производителот или пак други валидирани аналитички методи кои се во согласност со барањата на Европската фармакопеја, Националниот додаток и другите признаени фармакопеи. Валидирани аналитички методи за определување на содржина на активни супстанции во готови лекови веќе се достапни во меѓународно признаените фармакопеи. На пример, хроматографски метод, базиран на реверзно-фазна хроматографија, опишан во тековното издание на Британската фармакопеја, се користи за определување на содржина на мелоксикам во инјекции. Градиентното елуирање го прави овој метод подолготраен и покомплициран за изведба, главно поради поголемата потрошувачка на мобилна фаза, методот не е економски исплатлив. Заради надминување на овие недостатоци, развиени и соодветно валидирани се и други, поедноставни методи за истата цел. Имено, развиен и валидиран е хроматографски метод, базиран на реверзно-фазна хроматографија, кој наместо градиентна, користи изократска елуција, како резултат на што, истиот е побрз, поедноставен за изведба и економски поисплатлив, споредено со фармакопејскиот метод. Сепак, и двeте методи претставуваат солидна основа за развивање на уште еден поедноставен спектрофотометриски метод за определување на содржина на мелоксикам во инјекции. Всушност, овој метод е развиен преку процена на спектрофотометриската применливост на нефармакопејскиот хроматографски метод

Development and validation of HPLC method for content determination of Meloxicam in injections

The principal aim of this paper is to establish and validate a rapid, simple, and economical approach that employs high-pressure liquid chromatography, capable of routinely assessing the content of Meloxicam present in injections. To accomplish this goal, it is necessary to meet the requirements outlined by the International Council for Harmonisation of Technical Requirements for Pharmaceuticals for Human Use, as well as the specifications delineated in the contemporary editions of the internationally recognized pharmacopeias that pertain to the design and validation of analytical methodologies. The analytical methodology was performed with the utilization of a high-performance liquid chromatography system, Waters Alliance (Waters corporation, USA), consisting of a quadrupole pump, an e-2695 separation module, and an automatic sampler. The optimization of the detection wavelength was accomplished using the Waters 2489 UV/Vis detector and Empower 3 software was employed for data processing. Separation was achieved via the deployment of a LiChrospher 100, RP-18 (5 μm) column. The mobile phase used in the study consisted of a combination of Acetonitrile and ultrapure water, in a 60:40 ratio, respectively. The pH of the water component was subsequently adjusted to 3.1 with the addition of glacial acetic acid. This reversed-phase column approach, using an isocratic method, was then utilized for the successful validation of the analytical method. According to the obtained results, the developed analytical method exhibits accuracy and precision under consistent conditions over a limited period and on a single sample, as well as precision when conducted in the same laboratory on the same day by two analysts. Furthermore, the method is specific, linear across the range, and robust against variations in the ratio of the mobile phase components, the pH of the water in the mobile phase, and the flow rate. These findings support the utility and reliability of the developed methodology for the routine determination of Meloxicam content in injections. In conclusion, the reversed-phase column approach using an isocratic method proved to be a successful and robust analytical method for the determination of Meloxicam content in injections. This fast, simple, and cost-effective alternative offers a promising solution for the analysis of other related drugs with similar chemical properties. Furthermore, the simplicity and ease of application of this method offer significant advantages, as it does not require any special preparation of the working environment or prior training of the analyst. Thus, this method represents a valuable contribution to the field of pharmaceutical analysis, and it may facilitate the quality control of Meloxicam-containing products. Overall, this study provides a foundation for further development and optimization of analytical methods for the analysis of other drugs with similar properties, leading to better quality control and improved patient safety

Development and Validation of HPLC method for determination of Methylprednisolone aceponate in cream.

The validation results show that the method is accurate, precise, robust, selective, and linear in the given range. It is easily applicable because it does not require complex sample preparation, or special preparation of the working environment. Also, due to the easy availability of the organic solvents used as a mobile phase, the method is economically affordable. This method offers important contribution to scientific knowledge and it can be routinely used for content determination of MPA in MPA cream

Development and Validation of HPLC method for determination of Methylprednisolone aceponate in cream

Methylprednisolone aceponate (MPA) is an active pharmaceutical ingredient (API), used as a potent topical glucocorticoid that treats various types of eczema and psoriasis. Compared to other glucocorticoids, MPA has high efficiency and reduced application (once a day). The need to develop and validate a method for routine content determination of MPA in MPA cream, arose due to the lack of individual monograph, both for the active ingredient and for the dosage form, in any of the official and valid editions of different pharmacopoeias. Therefore, the aim of our study was to develop and validate a simple and rapid reversed-phase HPLC method for the routine determination of MPA in MPA cream. The method performance was fully validated according to the ICH Q2(R1) Guideline by a determination of accuracy, precision, specificity, linearity, and range. The impact of the system or method changes on the obtained results, was evaluated through the robustness of the method

Laboratory diagnosis of infections caused by chlamydia trachomatis, experiences from the PHF Clinical Hospital “M.D. Trifun Panovski” – Bitola for the period from 2013 to 2019

Introduction: The term sexually transmitted diseases (STDs) refer to a variety of clinical syndromes and infections caused by pathogens that can be acquired and transmitted through sexual activity. A typical example of a pathogen that can cause this type of diseases is Chlamydia trachomatis. Chlamydia trachomatis, the most important cause of human diseases of all Chlamydia, is divided into two biovars that reflect the fundamental differences in their invasion of cell cultures and their involvement in human diseases. The oculogenital biovar causes minimal invasive trachoma, inclusion conjunctivitis, oculogenital infections and reactive arthritis. The LGV biovar causes lymphogranuloma venereum, a more invasive genital tract infection associated with lymphoid pathology. In general, uncomplicated urogenital infections caused by this bacterium are treated with azithromycin or doxycycline. If this type of infection occurs during pregnancy, then the use of the antibiotic amoxicillin is justified. Aims of the study: To show the number of diagnosed and registered patients with Chlamydia infections for the period from 2013 to 2019 and to analyze the obtained data depending on the age, place of residence, social status and nationality of the patients. As such, the results should make a significant theoretical and practical contribution to identifying the need for routine medical examinations and the development of early diagnosis of Chlamydia infections, which are key aspects for the effective treatment of this sexually transmitted disease. Materials and methods: For the purpose of the study, data obtained from patients with Chlamydia infections, diagnosed and treated at the PHF Clinical Hospital “M.D. Trifun Panovski” – Bitola, were analyzed. The data were collected over a period of seven years (from 2013 to 2019) and included patients from: Prilep, Bitola, Krusevo, Makedonski Brod, Resen, as well as from the surrounding villages of these cities. The whole study was done according to the methodology and apparatus used at the PHF Clinical Hospital “M.D. Trifun Panovski” – Bitola. Results: According to the study, of the total number of patients diagnosed and registered in the period from 2013 to 2019, the majority (80 patients) were aged between 26 and 40 years. In terms of place of residence, almost 86 % or 104 patients came from urban areas, while 17 patients came from rural areas. When it comes to social status, the majority of patients – 63, were unemployed, unlike the remaining 58 who were employed. During this period, out of 121 people diagnosed and registered with Chlamydia infections, 115 were Macedonians, 5 were Roma and only 1 person was Albanian. Conclusion: Chlamydia is one of the most common sexually transmitted diseases. As such, it is most commonly seen in women between the ages of 15 and 24, and it can be transmitted through vaginal, oral and anal sex, but can also be transmitted during the childbirth process. Although most patients have no visible symptoms, the disease should not be ignored and should be treated with appropriate antibiotic therapy. Keywords: Sexually transmitted diseases; Chlamydia; Infection; Genitourinary system

Analysis of the mechanism of action and the antimicrobial activity of certain antiseptics and disinfectants against bacillus spp., acinetobacter spp., klebsiella spp., serratia marcescens and candida spp. as one of the most common causes of intra–hospital infections

Undoubtedly, one of the biggest problems facing the modern medicine, as well as the healthcare management in the hospitals and the other healthcare facilities, is the emergence of intra–hospital or nosocomial infections. Namely, in the late nineteenth century, intensive development was evident in the medicine, and especially in the surgery, as one of the medical branches. As a result of such a development, certain basic standards in the field of hygiene in hospitals and other healthcare facilities have been established, microorganisms have been identified, and a major step has been made in the treatment of the most infections caused by microorganisms themselves. Despite such avant–garde changes, intra–hospital infections still remain a major cause of morbidity and mortality, which in a direct or indirect way cause an increase in hospital care costs and an increase in the incidence of new health risks in the community. It is for these reasons that intra–hospital infections are said to be not only a major problem for the modern medicine, but also a huge problem in the management of costs within a particular healthcare facility. The emergence of the resistance of microorganisms to antibiotics, as well as the emergence of new pathogens, which can be transmitted through different pathways, is due to the great advances made in pharmaceutical and medical biotechnology, on the one hand, and the irrational use of antibiotics, on the other hand. In addition, public pressure on healthcare facilities and the lack of properly trained staff additionally aggravates adequate control of intra–hospital infections. Also, many health professionals consider that the onset of the era of antibiotic use has greatly eliminated the possibility of intra–hospital infections. However, it is necessary to know that maintaining high–level hygiene in hospitals and other healthcare facilities is perhaps the most important step in the overall eradication of intra–hospital infections. Such high–level hygiene can be achieved by the proper use of antiseptics and disinfectants, commonly referred to as biocides. Namely, these compounds have the ability to directly destroy microorganisms or inhibit their growth, development and production. As such, antiseptics and disinfectants differ in that antiseptics are administrated to living tissues, while disinfectants remove microorganisms from various objects, equipment or from the immediate environment. Proper use of antiseptics and disinfectants reduces the possibility of intra–hospital infections, which means that their improper use may result in the appearance of this type of infections. The goals of this study are to present some of the most common microorganisms that cause the occurrence of intra–hospital infections; to present the mechanisms of action of the most frequently used antiseptics and disinfectants in hospital conditions; to give guidance as to which antiseptic or disinfectant would be most suitable for use against the microorganism which occurs in the function of the causative agent of the intra–hospital infection. To accomplish these goals, as a method, we used the Kirby–Bauer disk–diffusion method and as a microbiological growth medium, we used Mueller–Hinton agar. The zone of inhibition, through which the antimicrobial activity is expressed, was measured using a ruler and expressed in millimeters (mm). From the obtained results, we determined which antiseptic or disinfectant is best to be used against the microorganisms that were covered by this research

Механизам на дејство и карактеристики на одредени антисептици и дезинфициенси во корелација со нивната активност врз селектирани микроорганизми

Антисептиците и дезинфициенсите претставуваат голема група на соединенија во која се вбројуваат: алкохоли, алдехиди, кисели и базни соединенија, анилиди, бигваниди, диамидини, халогениди, тешки метали и нивни соединенија, пероксиди, феноли, бис–феноли, халофеноли, кватернерни амониумови соединенија и испарливи соединенија за стерилизација. Со заедничко име, антисептиците и дезинфициенсите се означуваат како биоциди, кои пак, претставуваат соединенија со способност директно да ги уништуваат микроорганизмите или да инхибираат нивен раст, развој и репродукција. Вообичаено, биоцидите кои го инхибираат растот на микроорганизмите ја добиваат наставката „–статик“, а биоцидите кои директно ги уништуваат микроорганизмите ја добиваат наставката „–цид“. Овие хемиски соединенија манифестираат различно дејство во зависност од концентрацијата во која се применуваат. Главната разлика помеѓу антисептиците и дезинфициенсите е местото на апликација. Како такви, антисептиците ги отстрануваат микроорганизмите (бактерии, габи, вируси, паразити со различен степен на патогеност и вирулентност) кога ќе бидат администрирани на живи ткива, за разлика од дезинфициенсите кои ги отстрануваат микроорганизмите од различни објекти, опрема или пак, ги отстрануваат патогените од непосредната околина. Механизмот на дејство на антисептиците и дезинфициенсите се должи на нивна интеракција со површината на клетката од микроорганизмот, при што, истите пенетрираат во интрацелуларниот простор каде ги напаѓаат есенцијалните клеточни компоненти. Како резултат на тоа, антисептиците и дезинфициенсите се интегрален дел од практиките за контрола и превенција на појавата на интрахоспитални инфекции. Еден од најголемите проблеми со кои се соочува модерната медицина е појавата на интрахоспитални (болнички, нозокомијални) инфекции. Станува збор за локализирани или генерализирани инфекции предизвикани од микроорганизми во периодот на хоспитализација. Поконкретно, интрахоспитални се оние инфекции за кои не постои доказ дека се јавиле или пак, настанал период на инкубација на инфекцијата при болничкиот прием. Овие инфекции може да се јават поради неправилна употреба на антисептиците и дезинфициенсите. За да се употребуваат во болнички услови, антисептиците и дезинфициенсите треба да исполнуваат неколку критериуми: да бидат лесни за употреба, да не бидат испарливи, да не манифестираат штетен ефект врз опремата, вработените во болницата и пациентите, да не поседуваат непријатен мирис и да манифестираат ефикасност за релативно краток временски интервал. Целите на овој труд е да се претстават најчестите микроорганизми кои предизвикуваат појава на интрахоспитални инфекции; да се претстават карактеристиките и механизмите на дејство на најчесто употребуваните антисептици и дезинфициенси во болнички услови; да се дадат насоки во поглед на тоа кој антисептик, односно дезинфициенс, би бил најсоодветен за употреба против микроорганизмот, кој се јавува во функција на причинител на интрахоспиталната инфекција. Воспоставувањето на ваков пристап е круцијално бидејќи е неопходно да се знае кој антисептик, односно дезинфициенс има најголема активност спрема микроорганизмот предизвикувач на интрахоспиталната (нозокомијалната) инфекција. Како резултат на тоа, инциденцата на овој тип инфекции ќе биде значително намалена

Mechanism of action and characteristics of certain antiseptics and disinfectants in correlation with their activity on selected microorganisms

Antiseptics and disinfectants represent a large group of compounds such as: alcohols, aldehydes, acid and base compounds, anilides, biguanides, diamidines, halogen release agents, heavy metals and their compounds, peroxygens, phenols, bis–phenols, halophenols, quaternary ammonium compounds and volatile compounds for sterilization. Both antiseptics and disinfectants are labeled as biocides which are compounds that have the ability to destroy microorganisms or prevent their growth, development and reproduction. Usually, when referring to biocides that inhibit growth, other terms may be more specific, such as “–static” and when referring to biocides that kill the target microorganism the term “–cidal” is often used. These chemical compounds have different effects depending on the concentration in which they are used. The main difference between antiseptics and disinfectants is the place of application. As such, antiseptics remove microorganisms (bacteria, fungi, viruses, parasites that have varying degree of pathogenicity and virulence) from living tissues while disinfectants remove the same type of microorganisms from variety of objects and equipment, or to remove pathogens from the immediate environment. The action of antiseptics and disinfectants is due to mutual reaction with the cell surface of the microorganisms, followed by their penetration into the cells and the influence on a certain target area. As a result of that, antiseptics and disinfectants are an integral part of the practices for controlling infections and preventing the occurrence of intra–hospital infections. One of the biggest problems facing modern medicine is the occurrence of the intra–hospital (inpatient, nosocomial) infections. These infections can be defined as localized or generalized infections caused by microorganisms acquired during hospitalization. More specifically, an intra–hospital infection is one for which there is no evidence that the infection was present or incubating at the time of a hospital admission. In fact, these infections can result from inappropriate use of antiseptics and disinfectants. To be used in hospital conditions, antiseptics and disinfectants must meet several criteria: easy to use; non–volatile; not harmful to equipment, staff or patients; free from unpleasant smells and effective within a relatively short time. The goals of this study are to present the most common microorganisms that cause the occurrence of intra–hospital infections; to present the characteristics and mechanisms of action of the most frequently used antiseptics and disinfectants in hospital conditions; to give guidance as to which antiseptic or disinfectant would be most suitable for use against the microorganism which occurs in the function of the causative agent of the intra–hospital infection. The establishment of such an approach is crucial because it is necessary to know which antiseptic or disinfectant has the greatest activity against the microorganism which is the cause of the intra–hospital (nosocomial) infection. As a result of that, the incidence of intra–hospital infections will be minimized

Анализа на механизмот на дејство и антимикробната активност на одредени антисептици и дезинфициенси врз bacillus spp., acinetobacter spp., klebsiella spp., serratia marcescens и candida spp. како едни од најчестите предизвикувачи на интрахоспиталните инфекции

Несомнено, еден од најголемите проблеми со кој се соочува модерната медицина, како и здравствениот менаџмент во болничките и другите здравствени установи, е појавата на интрахоспиталните, односно нозокомијалните инфекции. Имено, кон крајот на XIX век, во медицината, а особено во хирургијата, како една од медицинските гранки, се забележува интензивен развоj. Како резултат на ваквиот развој, воспоставени се одредени базични стандарди во областа на хигиената во болниците и другите здравствени установи, овозможена е идентификација на микроорганизмите, а направен е и голем чекор во поглед на лекувањето на повеќето инфекции. И покрај ваквите авангардни промени, интрахоспиталните инфекции, остануваат голема причина за морбидитет и морталитет, поради што, истите на директен или индиректен начин, предизвикуваат зголемување на трошоците за болничка нега и зголемување на инциденцата за појава на нови здравствени ризици во општествената заедница. Токму поради овие причини се вели дека интрахоспиталните инфекции не само што претставуваат огромен проблем за модерната медицина, туку истовремено претставуваат и огромен проблем во областа на менаџирањето на трошоците во рамките на одредена здравствена установа. Појавата на резистентност на микроорганизмите спрема антибиотиците, како и појавата на нови патогени, кои може да бидат трансмитирани по различни патишта, се должи на големиот напредок на фармацевтската и медицинската биотехнологија, од една страна и нерационалната примена на антимикробните средства, од друга страна. Покрај тоа, притисокот од јавноста врз здравствените установи и недостатокот на соодветно обучен персонал, дополнително ја отежнува адекватната контрола на интрахоспиталните инфекции. Исто така, голем дел од здравствените професионалци сметаат дека со започнувањето на ерата на употреба на антибиотиците, во голема мера е искоренета можноста за појава на интрахоспиталните инфекции. Сепак, неопходно е да се знае дека одржувањето на хигиената на високо ниво во болничките и другите здравствени установи, е можеби најзначајниот чекор во поглед на искоренувањето на интрахоспиталните инфекции, а тоа може да се постигне со правилна употреба на антисептиците и дезинфициенсите, заеднички означени како биоциди. Имено, станува збор за соединенија кои имаат способност директно да ги уништуваат микроорганизмите или да го инхибираат нивниот раст, развој и продукција, а се разликуваат по тоа што антисептиците се администрираат на живи ткива, додека дезинфициенсите ги отстрануваат микроорганизмите од различни објекти, опрема или пак, од непосредната околина. Правилната употреба на антисептиците и дезинфициенсите ја намалува можноста за појава на интрахоспитални инфекции, што значи дека нивната неправилна употреба може да резултира со појава на ваков тип на инфекции. Целите на овој труд е да се претстават некои од најчестите микроорганизми кои предизвикуваат појава на интрахоспитални инфекции; да се претстават механизмите на дејство на најчесто употребуваните антисептици и дезинфициенси во болнички услови и да се дадат насоки во поглед на тоа кој антисептик, односно дезинфициенс, би бил најсоодветен за употреба против микроорганизмот, кој се јавува во функција на причинител на интрахоспиталната инфекција. За реализација на овие цели, како метод на работа беше користен Kirby–Bauer диск–дифузиониот метод, а како хранителна подлога беше користен агарот по Müeller–Hinton. Зоната на инхибија, преку која се изразува антимикробната активност, беше мерена со помош на линијар и изразена во милиметри (mm). Врз основа на добиените резултати, утврдивме кој антисептик, односно дезинфициенс, е најдобро да се користи против микроорганизмите кои беа опфатени со ова истражување