Kobieta w wieku 58 lat z bólem w klatce piersiowej

We present the case of a 58-year-old woman with suspected myocardial infarction. Coronarography did not reveal changes in coronary arteries. Laboratory tests revealed increases in troponin and inflammation parameters, and therefore MRI was performed. This showed subendocardial ischaemic necrosis with organ viability preservation in the heart muscle. As a result, myocardial infarction with non obstructive coronary arteries (MINOCA) was diagnosed.Przedstawiono opis przypadku 58-letniej pacjentki z podejrzeniem zawału serca. Weryfikacja koronarograficzna niepotwierdziła zmian w naczyniach wieńcowych. Ze względu na wzrost parametrów stanu zapalnego i markerów martwicymięśnia sercowego w badaniach laboratoryjnych wykonano badanie rezonansu magnetycznego serca, na którym uwidoczniono podwsierdziowe ogniska martwicy z zachowaniem żywotności w mięśniu sercowym, co pozwoliło rozpoznaćzawał serca bez zmian w naczyniach wieńcowych (MINOCA)

Echocardiography findings in patients with ST segment elevation myocardial infarction and type 2 diabetes mellitus treated with primary percutaneous coronary angioplasty

Background: The development of heart failure following myocardial infarction (MI) in patients with diabetes mellitus (DM) is related to the extent of the infarction zone and underlying primary diabetic cardiomyopathy. Echocardiography allows the monitoring of systolic dysfunction following MI. Left ventricular ejection fraction (LVEF) is one of the most important prognostic indicators in patients after MI. Methods: The aim of the study was to assess the effect of type 2 DM on postinfarct left ventricular (LV) remodeling in patients with acute ST segment elevation MI treated with primary percutaneous transluminal coronary angioplasty. One hundred and ten patients were enrolled to the study and divided into two groups: group 1 included 41 subjects with type 2 DM, and group 2 included 57 subjects without DM. Echocardiographic parameters of LV systolic function including LVEF, LV end-diastolic volume (LVEDV), and LV end-systolic volume (LVESV) were compared between the study groups. Results: Both study groups showed statistically significant decrease in LVEF. However, significant LV dilatation was seen only in patients without DM but not in patients with DM. Conclusion: Long-term DM leads to the remodeling and the fibrosis of cardiac interstitial tissue, limiting acute ventricular dilatation and resulting in stiffening of the heart

Idiosynkratyczna reakcja na kontrast podczas koronarografii pod postacią hipertermii oraz afazji czuciowo-ruchowej

The paper presents a case of 67-year-old man in whom coronarography was performed after positive exercise electrocardiography. During the angiography, extremely rare contrast reaction occured. Within the next few hours patient’s clinical condition deteriorated significantly, so that he required special and atypical treatment. Finally, the patient recovered completely without any neurological or other deficits.W pracy zaprezentowano przypadek 67-letniego pacjenta, poddanego badaniu koronarograficznemu poprzedzonemu dodatnią elektrokardiograficznie próbą wysiłkową. Po badaniu angiograficznym u chorego wystąpiła niezwykle rzadko spotykana reakcja uczuleniowa na środek kontrastowy. W ciągu kilku godzin doszło do znacznego pogorszenia stanu klinicznego, który po zastosowaniu niestandardowego leczenia wycofał się, nie pozostawiając neurologicznych ani innych ubytków na zdrowiu

Echokardiograficzne zmiany u chorych na cukrzycę typu 2 po przebytym zawale serca z uniesieniem odcinka ST, leczonych pierwotną przezskórną angioplastyką wieńcową

Wstęp: Rozwój pozawałowej niewydolności serca u chorego na cukrzycę zależy od wielkości obszaru martwicy mięśnia sercowego oraz od pierwotnej nienaczyniowej kardiomiopatii cukrzycowej. Echokardiografia umożliwia monitorowanie pozawałowej dysfunkcji skurczowej serca. Frakcja wyrzutowa lewej komory (LVEF) jest jednym z ważniejszych parametrów prognostycznych u pacjentów po zawale serca. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu cukrzycy typu 2 na przebudowę pozawałową serca u chorych po przebytym zawale z uniesieniem odcinka ST (STEMI) leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową (PTCA). Metody: Do badania zakwalifikowano 110 osób. Pacjentów podzielono na 2 grupy - 41 chorych na cukrzycę typu 2 i 57 osób bez cukrzycy. W badaniu porównano zmiany parametrów skurczowych lewej komory serca (LVEF, LVEDV, LVESV). Wyniki: W obu badanych grupach zaobserwowano znamienne zmniejszenie LVEF, jednak u chorych na cukrzycę nie następowała istotna statystycznie rozstrzeń lewej komory w porównaniu z osobami bez cukrzycy. Wniosek: Wieloletnia cukrzyca powoduje przebudowę tkanki śródmiąższowej mięśnia sercowego z jej włóknieniem. Proces ten ogranicza szybką rozstrzeń komór serca i wpływa na powstanie tzw. "sztywnego serca"

Morfologia zatoki wieńcowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewnątrzsercowej

Wstęp: Ujście zatoki wieńcowej (CSo) stanowi podstawę tzw. trójkąta Kocha, w którego obrębie przebiega droga wolna węzła przedsionkowo-komorowego, będąca celem aplikacji prądu o częstotliwości radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy było porównanie wielkości CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewnątrzsercowej (ICE) u pacjentów z AVNRT, chorych z AVRT oraz u osób bez wywiadu tachyarytmii. Materiał i metody: Badaniem objęto 14 chorych z AVNRT (w wieku śr. 41,2 ± 11,3 roku) i 11 pacjentów z AVRT (w wieku śr. 45,8 ± 13,2 roku). Grupę kontrolną stanowiło 16 osób poddanych zabiegowi implantacji układu stymulującego z użyciem ICE (w wieku śr. 57,8 ± 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar podłużny CSo określano, stosując ICE. Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (śr. ± SD: 20,7 ± 7,3 vs. 16,3 ± 4,4 vs. 17,1 ± 5,2 mm). U pacjentów z AVNRT CSo miało istotnie większe pole powierzchni niż u osób z AVRT (p = 0,01), a także w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej (p = 0,04). Wymiar podłużny CSo był istotnie dłuższy u pacjentów z AVNRT niż u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (τKendall) między polem powierzchni CSo a wiekiem, płcią, powierzchnią ciała oraz maksymalnym odstępem AH (atrium-His). Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzują się większym CSo w porównaniu z osóbami bez tej formy częstoskurczu. Różnice w wielkości CSo mogą stanowić element anatomicznego substratu niezbędnego do wystąpienia podwójnej elektrofizjologii węzła przedsionkowo-komorowego

Morfologia zatoki wieńcowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewnątrzsercowej

Wstęp: Ujście zatoki wieńcowej (CSo) stanowi podstawę tzw. trójkąta Kocha, w którego obrębie przebiega droga wolna węzła przedsionkowo-komorowego, będąca celem aplikacji prądu o częstotliwości radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy było porównanie wielkości CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewnątrzsercowej (ICE) u pacjentów z AVNRT, chorych z AVRT oraz u osób bez wywiadu tachyarytmii. Materiał i metody: Badaniem objęto 14 chorych z AVNRT (w wieku śr. 41,2 ± 11,3 roku) i 11 pacjentów z AVRT (w wieku śr. 45,8 ± 13,2 roku). Grupę kontrolną stanowiło 16 osób poddanych zabiegowi implantacji układu stymulującego z użyciem ICE (w wieku śr. 57,8 ± 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar podłużny CSo określano, stosując ICE. Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (śr. ± SD: 20,7 ± 7,3 vs. 16,3 ± 4,4 vs. 17,1 ± 5,2 mm). U pacjentów z AVNRT CSo miało istotnie większe pole powierzchni niż u osób z AVRT (p = 0,01), a także w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej (p = 0,04). Wymiar podłużny CSo był istotnie dłuższy u pacjentów z AVNRT niż u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (τKendall) między polem powierzchni CSo a wiekiem, płcią, powierzchnią ciała oraz maksymalnym odstępem AH (atrium-His). Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzują się większym CSo w porównaniu z osóbami bez tej formy częstoskurczu. Różnice w wielkości CSo mogą stanowić element anatomicznego substratu niezbędnego do wystąpienia podwójnej elektrofizjologii węzła przedsionkowo-komorowego

Morfologia zatoki wieńcowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewnątrzsercowej

Wstęp: Ujście zatoki wieńcowej (CSo) stanowi podstawę tzw. trójkąta Kocha, w którego obrębie przebiega droga wolna węzła przedsionkowo-komorowego, będąca celem aplikacji prądu o częstotliwości radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy było porównanie wielkości CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewnątrzsercowej (ICE) u pacjentów z AVNRT, chorych z AVRT oraz u osób bez wywiadu tachyarytmii. Materiał i metody: Badaniem objęto 14 chorych z AVNRT (w wieku śr. 41,2 ± 11,3 roku) i 11 pacjentów z AVRT (w wieku śr. 45,8 ± 13,2 roku). Grupę kontrolną stanowiło 16 osób poddanych zabiegowi implantacji układu stymulującego z użyciem ICE (w wieku śr. 57,8 ± 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar podłużny CSo określano, stosując ICE. Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (śr. ± SD: 20,7 ± 7,3 vs. 16,3 ± 4,4 vs. 17,1 ± 5,2 mm). U pacjentów z AVNRT CSo miało istotnie większe pole powierzchni niż u osób z AVRT (p = 0,01), a także w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej (p = 0,04). Wymiar podłużny CSo był istotnie dłuższy u pacjentów z AVNRT niż u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (τKendall) między polem powierzchni CSo a wiekiem, płcią, powierzchnią ciała oraz maksymalnym odstępem AH (atrium-His). Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzują się większym CSo w porównaniu z osóbami bez tej formy częstoskurczu. Różnice w wielkości CSo mogą stanowić element anatomicznego substratu niezbędnego do wystąpienia podwójnej elektrofizjologii węzła przedsionkowo-komorowego

Case reportsAcute myocardial infarction in a young patient with a primary antiphospholipid syndrome – a case report

A case of a 34 year old woman with antiphospholipid syndrome, admitted to our hospital due to acute myocardial infarction, is presented. She had a history of deep vein thrombosis, two miscarriages and ischaemic stroke. The patient underwent successful primary coronary angioplasty and was discharged home. Factors predisposing to arterial thrombosis and treatment options are discussed

Przezskórna rewaskularyzacja wieńcowa przewlekle zamkniętej tętnicy wieńcowej u pacjenta z ciężką dysfunkcja skurczową lewej komory. Mądre posunięcie?

Percutaneous coronary intervention (PCI) for chronic total occlusion is a widely-accepted revascularization procedure that accounts for around 10% of PCI procedures. Chronic totally occluded (CTO) coronary artery often is problematic, with the majority of patients managed medically or referred for coronary artery bypass graft surgery (CABG), due to the lack of standardized indication criteria. It has been shown that in patients with ischemic heart failure left ventricular ejection fraction (LVEF) ≤35%, worse long-term outcome was related to the presence of CTO. Several observational studies showed that successful CTO revascularization is related to improved quality of life. However, it seems evident that improvement of survival and symptoms in patients with left ventricular dysfunction undergoing any myocardial revascularization is only achieved when viability is preserved. Here we present a case of CTO of the LAD that was successfully treated with PCI resulting in subsequent left ventricular function improvement.Przezskórna rewaskularyzacja przewlekle zamkniętej tętnicy wieńcowej jest powszechnie akceptowana procedurą, stanowiącą 10% przezskórnych interwencji wieńcowych. Przewlekła okluzja tętnicy wieńcowej, często problematyczna, w większości leczona jest zachowawczo lub kardiochirurgicznie poprzez operacyjne wszczepienie pomostów naczyniowych, ze względu na brak jasnych wytycznych postępowania. Wykazano, że u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną (frakcja wyrzutowa ≤35%) obecność przewlekłej okluzji tętnicy wieńcowej związana była z gorszym rokowaniem. Kilka badan obserwacyjnych wykazało, że skuteczna rewaskularyzacja przewlekle zamkniętej tętnicy wieńcowej jest związana z poprawą jakości życia. Aczkolwiek, oczywistym jest, że korzyści w odniesieniu do przeżywalności i objawów u pacjentów z dysfunkcją skurczową lewej komory po rewaskularyzacji są osiągalne tylko wówczas, gdy zachowana jest żywotność mięśnia sercowego. Przytaczamy przypadek kliniczny pacjenta po skutecznej rewaskularyzacji przezskórnej przewlekle zamkniętej gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej i następczej poprawy funkcji skurczowej lewej komory