Wydolność fizyczna u chorych z niewydolnością serca

Wydłużenie życia, rosnące znaczenie czynników ryzyka, takich jak nadciśnienie tętnicze, otyłość, cukrzyca oraz - paradoksalnie - postępy medycyny skutkują wzrostem częstości zachorowań i rozpoznawania niewydolności serca. Dodatkowo rangę problemu zwiększają znaczne koszty społeczne i ekonomiczne tego schorzenia. Istotą niewydolności serca jest spirala reakcji neurohormonalnych, mających w pierwszej fazie zaburzeń charakter kompensacyjny, które, utrzymując się dłużej, prowadzą do postępujących zmian na poziomie molekularnym, komórkowym i narządowym. Zaburzenia dotyczą między innymi mięśni szkieletowych. Wyniki badań, w których analizowano zależności między wydolnością fizyczną, aktywnością fizyczną, siłą mięśni szkieletowych a stopniem zaawansowania choroby, mierzonym za pomocą innych parametrów, wskazują na przydatność prostych pomiarów submaksymalnej wydolności wysiłkowej metodą 6-minutowego testu spacerowego przede wszystkim do monitorowania postępów leczenia niewydolności serca i prognozowania jej przebiegu. Nowoczesna terapia uwzględnia dobroczynny wpływ ruchu na układ autonomiczny, mechanizmy neurohormonalne i metabolizm mięśniowy. Poprawa aktywności fizycznej wpływa też korzystnie na subiektywną komponentę oceny jakości życia chorych

Przewlekła niewydolność serca i przewlekła obturacyjna choroba płuc - problem schorzeń współistniejących

Co piąty Polak po 40. roku życia cierpi na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (COPD, chronic obstructive pulmonary disease), a co dziesiąty po 65. roku życia - na niewydolność serca (HF, heart failure). Izolowane występowanie chorób to rzadka sytuacja w praktyce klinicznej, znacznie częściej pacjenci cierpią na dwa lub więcej schorzeń jednocześnie. W populacji chorych na HF współwystępowanie COPD stwierdza się w 10-30% przypadków, co powoduje pewne trudności diagnostyczne i terapeutyczne. Oba schorzenia rozpoznaje się przede wszystkim na podstawie objawów, wśród których dominują nietolerancja wysiłku i duszność. Rozstrzygające dla rozpoznania HF jest, stosunkowo mało dostępne, badanie echokardiograficzne, przy coraz większym znaczeniu testów biochemicznych służących do pomiaru stężenia mózgowego peptydu natriuretycznego (BNP, brain natriuretic peptide), zwłaszcza w różnicowaniu ostrej duszności. Podobne znaczenie dla diagnostyki COPD ma badanie spirometryczne. Odpowiednie skale punktowe, opisujące stan kliniczny chorych na COPD i HF, służą do prognozowania dalszego przebiegu schorzeń; oprócz standaryzacji celem jest wyłonienie tych populacjach chorych grup o podwyższonym zagrożeniu. Mimo niezbitych dowodów skuteczności stosowania β-adrenolityków w leczeniu HF, wciąż są one zbyt rzadko stosowane. Wprowadzenie do praktyki klinicznej kardioselektywnych leków β-adrenolitycznych umożliwiło bezpieczne leczenie HF przy współistniejącej COPD. Ich działanie niepożądane na drogi oddechowe może się ujawnić tylko w przypadku bardzo dużych dawek i w ogromnej większości przypadków nie może być usprawiedliwieniem odstąpienia od zastosowania β-adrenolityków. Stosowanie pozostałych, standardowych leków w HF, czyli inhibitorów konwertazy angiotensyny, diuretyków, antagonistów aldosteronu, ksantyn i glikozydów naparstnicy, nie budzi wątpliwości terapeutycznych. Podawane standardowo w COPD β2-mimetyki nie są wysoce selektywne, dlatego mogą wpływać na receptory β1 w mięśniu sercowym, wywołując działania niepożądane. Obawy te potwierdzono w niektórych badaniach

Przewlekła niewydolność serca i przewlekła obturacyjna choroba płuc - problem schorzeń współistniejących

Co piąty Polak po 40. roku życia cierpi na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (COPD, chronic obstructive pulmonary disease), a co dziesiąty po 65. roku życia - na niewydolność serca (HF, heart failure). Izolowane występowanie chorób to rzadka sytuacja w praktyce klinicznej, znacznie częściej pacjenci cierpią na dwa lub więcej schorzeń jednocześnie. W populacji chorych na HF współwystępowanie COPD stwierdza się w 10-30% przypadków, co powoduje pewne trudności diagnostyczne i terapeutyczne. Oba schorzenia rozpoznaje się przede wszystkim na podstawie objawów, wśród których dominują nietolerancja wysiłku i duszność. Rozstrzygające dla rozpoznania HF jest, stosunkowo mało dostępne, badanie echokardiograficzne, przy coraz większym znaczeniu testów biochemicznych służących do pomiaru stężenia mózgowego peptydu natriuretycznego (BNP, brain natriuretic peptide), zwłaszcza w różnicowaniu ostrej duszności. Podobne znaczenie dla diagnostyki COPD ma badanie spirometryczne. Odpowiednie skale punktowe, opisujące stan kliniczny chorych na COPD i HF, służą do prognozowania dalszego przebiegu schorzeń; oprócz standaryzacji celem jest wyłonienie w tych populacjach chorych grup o podwyższonym zagrożeniu. Mimo niezbitych dowodów skuteczności stosowania β-adrenolityków w leczeniu HF, wciąż są one zbyt rzadko stosowane. Wprowadzenie do praktyki klinicznej kardioselektywnych leków β-adrenolitycznych umożliwiło bezpieczne leczenie HF przy współistniejącej COPD. Ich działanie niepożądane na drogi oddechowe może się ujawnić tylko w przypadku bardzo dużych dawek i w ogromnej większości przypadków nie może być usprawiedliwieniem odstąpienia od zastosowania β-adrenolityków. Stosowanie pozostałych, standardowych leków w HF, czyli inhibitorów konwertazy angiotensyny, diuretyków, antagonistów aldosteronu, ksantyn i glikozydów naparstnicy, nie budzi wątpliwości terapeutycznych. Podawane standardowo w COPD β2-mimetyki nie są wysoce selektywne, dlatego mogą wpływać na receptory β1 w mięśniu sercowym, wywołując działania niepożądane. Obawy te potwierdzono w niektórych badaniach

Knowledge about heart failure in primary care: Need for strengthening of continuing medical education

Background: Heart failure (HF) is a common complication of cardiovascular diseases, andpatients with HF remain largely under the care of primary care physicians (GPs). Therefore,the goal of the study presented was to assess the GPs’ knowledge of chronic HF guidelines inregards to their professional experience.Methods and results: In 2008, during a nationwide educational project on HF management,15 courses for GPs were conducted. Before the training, physicians fi lled out a standardizedquestionnaire about the diagnosis and treatment of HF. The answers were assessed ina three age-group of respondents: 24–39 years (n = 142), 40–55 years (n = 316), 56 years andabove (n = 156). Of 614 physicians, 97% indicated echocardiography as obligatory diagnosticprocedure in HF diagnosis. The oldest GPs more frequently pointed to the role of chest X-ray(63%, p < 0.001) and electrocardiography (32%, p < 0.001) in exclusion of systolic HF. Therewas a signifi cant reverse relationship between physicians’ age and their declarations in prescriptionof angiotensin II receptor blockers (p = 0.007; contingency coeffi cient, Cc= 0.13) andb-blockers (p = 0.01; Cc = 0.12) in patients with advanced HF (NYHA III–IV), and positiverelation between application of spironolactone (p = 0.007; Cc = 0.13) and digitalis (p < 0.001;Cc = 0.16) in patients of NYHA class I–II. The new generation b-blockers (bisoprolol,carvedilol, nebivolol) were more frequently prescribed by the youngest physicians (respectively:98%, 96%, 58%) compared to the oldest group (respectively: 88%, 87%, 50%; p < 0.05).Conclusions: The study revealed age of GPs to be inversely related to their knowledge of HFguidelines and potential therapeutic decisions in management of HF patients and support ofthe need of continuing medical education

Heart failure management in Poland: The National Cardiovascular Disease Prevention and Treatment Program POLKARD, edition 2003-2005

Background: The aim of this study was to assess actual management of heart failure (HF) in Poland, both in outpatient clinics and hospitals. Methods and results: The survey was undertaken between April 21 2005 and December 31 2005 in 796 outpatient departments and 258 internal medicine and cardiology hospital wards chosen at random. In total 3980 HF outpatients and 1294 inpatients were included. Trained nurses performed the questionnaire-based assessment of diagnostic procedures and pharmacotherapy. Heart failure was diagnosed among general practitioners’ (GPs) outpatients most frequently, basing on symptoms (64.0%), ECG (47.0%) and chest X-ray (29.9%), while specialists based their diagnosis on symptoms (52.2%) and echocardiography (37.7%). Most HF outpatients and hospital patients were treated with ACE-I (88.3% and 81%, respectively), beta-blockers (68.3% vs. 84.7%) and diuretics (74.4% vs. 90.3%). Spironolactone accounted for 48.3% vs. 56.3% of the patients, while digitalis glycosides 39.2% and 27.4%, respectively. AT-1 blockers were used very rarely (3.5% vs. 2.5%). Conclusions: GPs in Poland tend to diagnose HF on clinical grounds while specialists use more diagnostic investigations. Specialists provide higher quality HF care than GPs, both in outpatient clinics and hospitals. Significant progress in HF management has occurred in Poland since previous studies. (Cardiol J 2007; 14: 552-560)

Age-related gap in the management of heart failure patients. The National Project of Prevention and Treatment of Cardiovascular Diseases — POLKARD

Background: Heart failure (HF) is strongly associated with aging. It affects 10&#8211;12% of patients older than 80 years, with five-year overall mortality after first hospitalization for HF being as high as 81%. The main objective of this study was to assess the diagnosis and treatment of HF in hospitalized octogenarians compared to younger subjects. Methods: The survey was performed among a random sample of all Polish hospitals and in all academic centers, as part of the National Project of Prevention and Treatment of Cardiovascular Diseases in Poland &#8212; POLKARD. Using a questionnaire-based method, hospital documentation of the last five patients with diagnosed HF was reviewed. Eventually, in 2005, HF patients of 259 internal medicine and cardiology hospital wards, including 260 very elderly patients, were selected to the study. Results: The mean age of the 1,289 studied patients was 69.8 &#177; 11.4 years (age range: 26&#8211;96 years), 57.8% were males, and 80.1% were in NYHA class III or IV. Echocardiography was performed in 41.7% of octogenarians in comparison with 58.7% of those categorized as younger elderly, i.e. 60&#8211;79 years, and 75.2% of patients aged below 60 years (p < 0.0001). The most prescribed drugs in very elderly patients were diuretics (86.9%, p = 0.005) and ACE-I (81.9%), while only 61.5% used beta-blockers (p < 0.0001). In stepwise logistic regression analysis, hypertension, history of myocardial infarction and admission to cardiology ward were positively associated with beta-blocker and ACE-I (or ARB) therapy, while older age and pulmonary diseases (COPD or asthma) were related to their non-prescription. Conclusions: Despite significant progress in HF management, there is still a need for an improvement in the medical care of very elderly patients. The major obstacles seem to be advanced age and the presence of coexistent pulmonary diseases. Therefore, the participation of geriatricians and pulmonologists should be recommended in caring for octogenarians with HF. (Cardiol J 2012; 19, 2: 146&#8211;152