71 research outputs found
Postępowanie w stanach hiperglikemii u chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi
W niniejszej pracy przedstawiono zagadnienie dotyczące częstości występowania hiperglikemii
oraz jej wpływ na rokowanie u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym (OZW), a także
zaproponowany przez Polskie Towarzystwo Diabetologiczne schemat leczenia hipoglikemizującego
tej grupy chorych. Hiperglikemię w OZW obserwuje się u około 70-80% pacjentów,
z czego 1/3 stanowią osoby chorujące wcześniej na cukrzycę, a ponad 2/3 osób ze świeżo
stwierdzanymi zaburzeniami gospodarki węglowodanowej. Zgodnie z analizą dotychczasowych
doniesień rokowanie zarówno krótko-, jak i długoterminowe w tej ostatniej grupie pacjentów
jest istotnie gorsze niż w grupie chorych na cukrzycę i rośnie już od wartości glikemii
uznanych za prawidłowe (tj. 110-130 mg/dl). Polskie Towarzystwo Diabetologiczne proponuje
stosowanie leczenia insuliną u każdego chorego na cukrzycę z wartością glikemii przy przyjęciu
powyżej 140 mg/dl i każdego pacjenta, który nie chorował dotychczas na cukrzycę, jeżeli
wartość glikemii przy przyjęciu jest wyższa od 180 mg/dl. W artykule opisano szczegółowo
zaproponowany sposób podawania insuliny
Admission glycemia and inhospital or long term mortality in patients without acute life-threatening conditions
WSTĘP. Zaburzenia gospodarki węglowodanowej
są istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju przyspieszonej
miażdżycy. Chorzy z hiperglikemią podczas
przyjęcia do szpitala, niezależnie od współistnienia
cukrzycy, cechują się wyższą śmiertelnością
w porównaniu z grupą osób z prawidłową glikemią.
Dotychczas opracowano niewiele doniesień dotyczących
wpływu glikemii podczas przyjęcia na ryzyko
zgonu u chorych hospitalizowanych z innych powodów
niż nagłe stany zagrożenia życia.
MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 4944 pacjentów
hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii i Diabetologii
CM UMK w Bydgoszczy. Badanych podzielono
na 3 grupy w zależności od wcześniejszego występowania
zaburzeń gospodarki węglowodanowej, pojawienia
się ich podczas hospitalizacji lub ich braku.
Oceniano wpływ glikemii podczas przyjęcia do szpitala (AG) na śmiertelność wewnątrzszpitalną i 2 lata po
wypisaniu chorych ze szpitala.
WYNIKI. W grupie osób z zaburzeniami gospodarki
węglowodanowej rozpoznanymi po raz pierwszy
w trakcie hospitalizacji (II) stwierdzono najwyższą
glikemię podczas przyjęcia - 15,2 mmol/l
(273,6 mg/dl). Najniższą glikemię wynoszącą 5,9 mmol/l
(105,7 mg/dl) zaobserwowano w grupie osób bez
zaburzeń węglowodanowych (III). W grupie chorych
na cukrzycę AG wynosiła 12,3 mmol/l (221,1
mg/dl) i różniła się istotnie w porównaniu z grupą II
(p < 0,0001) i III (p < 0,0001). Największy odsetek
zgonów wewnątrzszpitalnych (3,7%) odnotowano
w grupie III. Był on statystycznie wyższy od stwierdzanego
u chorych na cukrzycę (2,6%, p < 0,05).
Spośród 870 badanych zmarło 223 pacjentów: 94
(42%) z grupy I, 20 (9%) z grupy II i 109 (49%) z III.
Nie stwierdzono istotnych różnic w śmiertelności po
2 latach od wypisu w poszczególnych grupach.
WNIOSKI. Nie stwierdzono zależności między AG
a śmiertelnością wewnątrzszpitalną i 2-letnią wśród
chorych hospitalizowanych z przyczyn innych niż
nagłe stany zagrożenia życia.INTRODUCTION. Carbohydrate metabolism disorders
are important risk factors of atherosclerosis development.
Patients with admission hyperglycemia
(AG), irrespective of diabetes coexistence, have a higher
inhospital mortality rate in comparison to people
with normal glucose level. Nowadays there are
few papers refer to admission glucose effect on
mortality in patients hospitalized due to other reasons
than acute life-threatening conditions.
MATERIAL AND METHODS. The study group consisted
with 4944 patients admitted to the Endocrinology
and Diabetology Department CM UMK in Bydgoszcz.
Analyzed people were divided into 3 groups
according to presence or absence of the glucose
metabolism disorders. The effect of admission glycemia
on inhospital and 2 years mortality was evaluated.
RESULTS. In patients with newly diagnosed glucose
metabolism disorders (group II) the highest AG
- 15.2 mmol/l (273.6 mg/dl) was found. The lowest
value of AG - 5.9 mmol/l (105.7 mg/dl) was observed
in people without metabolic disorders (III). In
patients with diabetes AG was 12.3 mmol/l (221.1
mg/dl) and was significantly different in comparison
to groups II (p < 0.0001) and III (p < 0.0001). The
highest percent of inhospital death (3.7%) was in III
group. It was significantly higher than in patients
with diabetes (I) (2.6%, p < 0.05). Among 870 examined
patient 223 died: 94 (42%) in I group, 20 (9%)
in II group and 109 (49%) in III group. After 2 years
from the discharge there were no significantly differences
in mortality rate between groups.
CONCLUSION. There was no correlation between
admission glycemia and inhospital and long-term
mortality in patients without acute life-threatening
conditions
Stress hyperglycaemia in patients with first myocardial infarction
Objective: To investigate the incidence of stress hyperglycaemia at first acute
myocardial infarction (MI) with ST-segment elevation, occurrence of stress hyperglycaemia
as a manifestation of previously undiagnosed abnormal glucose tolerance
(AGT), and its relation to stress hormone levels. Materials and
methods: The population of this prospective cohort study consisted of 243
patients. On admission glucose, adrenaline, noradrenaline and cortisol levels were
measured. Patients without previously diagnosed diabetes (n = 204) underwent an
oral glucose tolerance test on day 3 of hospitalisation and 3 months after discharge.
Results: Abnormal glucose tolerance at day 3 was observed in 92
(45.1%) patients without a previous diagnosis of diabetes mellitus and resolved
after 3 months in 46 (50.0%) patients (p < 0.0001). Stress hyperglycaemia,
defined as admission glycaemia ‡ 11.1 mmol ⁄ l, affected 34 (14.0%) study participants:
28 (54.9%) patients with diabetes vs. 3 (8.8%) subjects with newly
detected impaired glucose intolerance (p < 0.00001) and 1 (2.2%) person with
AGT at day 3 (p < 0.000001). Multivariable analysis identified elevated glycated
haemoglobin (HbA1c; p < 0.0000001), anterior MI (p < 0.05) and high admission
cortisol concentration (p < 0.001), but not catecholamines, as independent predictors
of stress hyperglycaemia. The receiver operating characteristic curve analysis
revealed the optimal cut-off values of 8.2% for HbA1c and 47.7 lg ⁄ dl for admission
cortisol with very good and sufficient diagnostic accuracies respectively. Conclusions:
Newly detected AGT in patients with a first MI is transient in 50% of
cases. Stress hyperglycaemia is a common finding in patients with a first MI with
ST-segment elevation and diabetes mellitus, but is rarely observed in individuals
with impaired glucose tolerance or transient AGT diagnosed during the acute
phase of MI. The risk factors of stress hyperglycaemia occurrence include elevated
HbA1c, anterior MI and high admission cortisol concentration
The assessment of the implementation of the Polish Diabetes Association recommendations in the scope of metabolic control in patients with diabetes treated in endocrinological-diabetological outpatient clinic
WSTĘP. Zalecenia Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) określają docelowe wartości w terapii
cukrzycy dotyczące ciśnienia tętniczego, gospodarki węglowodanowej i lipidowej. Celem pracy jest ocena realizacji tych zaleceń u chorych na cukrzycę leczonych w Przyklinicznej Poradni Endokrynologiczno-Diabetologicznej Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 w Bydgoszczy.
MATERIAŁ I METODY. Analizie poddano dokumentację losowo wybranych 313 pacjentów (151 mężczyzn i 162 kobiet chorych na: cukrzycę typu 1 — 21,4%, cukrzycę typu 2 — 75,4%, inne typy cukrzycy — 3,2%) leczonych w 2007 roku w Poradni. Średni wiek pacjentów
wynosił 60,2 ± 15,3 roku, czas trwania cukrzycy — 11 ± 8 lat, BMI — 28,4 ± 7,9 kg/m2. Analizowano wartość skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego, odsetek hemoglobiny glikowanej (HbA1c), stężenia cholesterolu całkowitego, cholesterolu
frakcji HDL, LDL i triglicerydów. Obliczano średnie wartości wymienionych parametrów oraz odsetek osób, które osiągnęły docelowe wartości według zaleceń PTD na 2007 i 2009 rok.
WYNIKI. Średnie wartości ocenianych parametrów oraz odsetek osób osiągających docelowe wartości, według zaleceń PTD na 2007 rok (w nawiasie), to: ciśnienie skurczowe 136 ± 19 mm Hg (35,3%), rozkurczowe 79 ± 10 mm Hg (44,5%), HbA1c 7,5 ± 1,6%
(32,2%), cholesterol całkowity 184,2 ± 38,6 mg/dl (43,5%), HDL 49,3 ± 15,2 mg/dl (58,5% mężczyzn i 67,3% kobiet), LDL 105,5 ± 29,3 mg/dl (39,8%),
triglicerydy 136,8 ± 75,3 mg/dl (69,8%). Docelową wartość HbA1c według zaleceń PTD na 2009 rok osiągnęło 17,4% chorych na cukrzycę typu 1, 58% chorych na cukrzycę typu 2 trwającą < 5 lat i 52,6%
chorych na cukrzycę typu 2 trwającą ≥ 5 lat. Złożony cel terapeutyczny według zaleceń PTD na 2007 i 2009 rok osiągnęło 4,9% pacjentów.
WNIOSKI. Uzyskane przez autorów niniejszej pracy wyniki wskazują na niedostateczną kontrolę metaboliczną u chorych na cukrzycę pozostających pod opieką specjalistyczną. Sugerują one potrzebę poprawy jakości opieki diabetologicznej w poradniach specjalistycznych. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 5: 160–166)INTRODUCTION. In the Polish Diabetes Association
(PDA) recommendations treatment targets in the
scope of blood pressure, glycemic control and lipids
are defined. The aim of the study was to assess the
implementation of these recommendations in
patients with diabetes treated in endocrinologicaldiabetological
outpatient clinic.
MATERIAL AND METHODS. We analyzed randomly
chosen sample of 313 records of patients (151 men
and 162 women; 21.4% with type 1 diabetes, 75.4%
with type 2 diabetes, 3.2% with other types), treated
in Endocrinological-Diabetological Outpatient Clinic
in University Hospital in Bydgoszcz in 2007 year.
Mean age of patients was 60.2 ± 15.3 years, diabetes
duration 11 ± 8 years, BMI 28.4 ± 7.9 kg/m2. We
analyzed systolic and diastolic blood pressure, HbA1c
levels, triglicerydes, total cholesterol and HDL and
LDL cholesterol concentrations.
RESULTS. Mean values of examined parameters and
the percentage of subjects achieving therapeutic
goals according to PDA recommendations in 2007
(in brackets) are: systolic blood pressure 136
± 19 mm Hg (35.3%), diastolic blood pressure 79
± 10 mm Hg (44.5%), HbA1c 7.5 ± 1.6% (32.2%),
total cholesterol 184.2 ± 38.6 mg/dL (43.5%), HDL 49.3
± 15.2 mg/dL (58.5% men and 67.3% women), LDL
105.5 ± 29.3 mg/dL (39.8%), triglicerydes 136.8
± 75.3 mg/dL (69.8%). HbA1c target recommended by
PDA in 2009 year, was achieved by 17.4% of patients
with type 1 diabetes, 58% of subjects with type 2
and diabetes duration < 5 years and by 52.6% of
subjects with type 2 and diabetes duration ≥ 5 years.
CONCLUSIONS. Our results confirm insufficient
metabolic control in patients with diabetes treated
in specialist care. These results indicate the need of
improvement of quality of care for patients with
diabetes. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 5: 160–166
Value of oral glucose tolerance test in the acute phase of myocardial infarction
<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Although European guidelines advise oral glucose tolerance test (OGTT) in patients with acute myocardial infarction (AMI) before or shortly after hospital discharge, data supporting this recommendation are inconclusive. We aimed to analyze whether disturbances in glucose metabolism diagnosed before hospital discharge in AMI patients represents a latent pre-existing condition or rather temporary finding. Additionally, we planned to investigate the value of pre-selected glycemic control parameters as predictors of long-term glucometabolic state.</p> <p>Methods</p> <p>We assessed admission glycemia, glycated hemoglobin, mean blood glucose concentration on days 1 and 2 in 200 patients with a first AMI but without overt disturbances of glucose metabolism. We also performed OGTT at discharge and 3 months after discharge.</p> <p>Results</p> <p>The prevalence of disturbances in glucose metabolism (as assessed by OGTT) at 3 months was significantly lower than at discharge (29% <it>vs</it>. 48%, p = 0.0001). Disturbances in glucose metabolism were not confirmed in 63% of patients with impaired glucose tolerance and in 36% of patients with diabetes mellitus diagnosed during the acute phase of AMI. Age >77 years, glucose ≥12.06 mmol/l at 120 minutes during OGTT before discharge and mean blood glucose level on day 2 >7.5 mmol/l were identified as independent predictors of disturbances in glucose metabolism at the 3-month follow-up.</p> <p>Conclusions</p> <p>Disturbances in glucose metabolism observed in patients with a first AMI are predominantly transient. Elderly age, high plasma glucose concentration at 120 minutes during OGTT at discharge and elevated mean blood glucose level on day 2 were associated with sustained disturbances in glucose metabolism.</p
Wrażliwość odruchów baroreceptorów tętniczych u chorych na cukrzycę typu 1 w zależności od obecności neuropatii autonomicznej sercowo-naczyniowej
Introduction: The clinical usefulness of baroreflex sensitivity (BRS) in the early detection of autonomic dysfunction in patients with
diabetes is not well established. The aim of the study was the evaluation of BRS in subjects with type 1 diabetes with and without cardiovascular
autonomic neuropathy (CAN).
Material and methods: The group examined consisted of 39 patients with type 1 diabetes (mean age 30.5 ± 8.8 years; diabetes duration
12.1 ± 6.9 years; BMI 23.7 ± 2.8 kg/m2; HbA1c 7.6 ± 1.9%). The control group consisted of 18 sex and age-matched healthy adults. Blood
pressure, heart rate and chest respiratory movements were monitored continuously by non-invasive means (Portapres). In order to recognise
CAN standard Ewing tests were performed. BRS was assessed in the lying (L-BRS) and standing (S-BRS) positions by the frequency
domain technique.
Results: Ten patients (25.6%) had CAN (the CAN(+) group). In the CAN(+) group BRS was significantly lower than in the CAN(-) group
in the lying and standing positions (respectively L-BRS 4.4 ± 2.1 vs. 10.0 ± 4.9 ms/mm Hg; p < 0.05; S-BRS 3.3 ± 1.6 vs. 7.0 ± 2.2 ms/mm Hg
p < 0.001). BRS did not differ significantly between the CAN(-) and control group (respectively L-BRS 10.0 ± 4.9 vs. 13.1 ± 5.5 ms/mm Hg
p = NS; S-BRS 7.0 ± 2.2 vs. 7.9 ± 4.0 ms/mm Hg p = NS).
Conclusions: BRS differentiated well the subjects with CAN from the group without CAN. However, the study did not enable us to
confirm the value of BRS in the early detection of autonomic dysfunction among patients with type 1 diabetes who showed no abnormalities
in standard cardiovascular tests. (Pol J Endocrinol 2008; 59 (5): 398-402)Wstęp: Przydatność kliniczna oceny wrażliwości odruchu z baroreceptorów tętniczych (BRS, baroreflex sensitivity) we wczesnym rozpoznawaniu
dysfunkcji układu autonomicznego u chorych z cukrzycą nie jest do końca ustalona. Celem pracy była ocena BRS w grupie
chorych z cukrzycą typu 1 w zależności od obecności neuropatii autonomicznej sercowo-naczyniowej (CAN) rozpoznanej na podstawie
klasycznych testów sercowo-naczyniowych.
Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 39 chorych z cukrzycą typu 1 (śr. wiek 30,5 ± 8,8 lat; czas trwania cukrzycy 12,1 ± 6,9 lat; BMI
23,7 ± 2,8 kg/m2; HbA1c 7,6 ± 1,9%). Grupę kontrolną stanowiło 18 zdrowych osób dobranych pod względem płci i wieku. W badaniu
wykorzystano nieinwazyjny ciągły pomiar ciśnienia tętniczego (Portapress) z równoczesną rejestracją EKG i ruchów oddechowych klatki
piersiowej. W celu rozpoznania neuropatii sercowo-naczyniowej przeprowadzono testy Ewinga. Wrażliwość odruchu baroreceptorów
obliczono metodą analizy widmowej, w pozycji leżącej (L-BRS) i stojącej (S-BRS).
Wyniki: Neuropatię autonomiczną sercowo-naczyniową rozpoznano u 25,6% chorych z cukrzycą typu 1 (grupa CAN(+)). Osoby te
charakteryzowały się istotnie niższymi wartościami L-BRS i S-BRS w porównaniu z chorymi bez CAN (grupa CAN(-) (odpowiednio:
L-BRS 4,4 ± 2,1 vs. 10,0 ± 4,9 ms/mm Hg, p < 0,05; S-BRS 3,3 ± 1,6 vs. 7,0 ± 2,2 ms/mm Hg, p < 0,001). Nie stwierdzono istotnych
statystycznie różnic w BRS w grupie CAN(-) i w grupie kontrolnej (odpowiednio: L-BRS 10,0 ± 4,9 vs. 13,1 ± 5,5 ms/mm Hg, p = NS; S-BRS
7,0 ± 2,2 vs. 7,9 ± 4,0 ms/mm Hg, p = NS).
Wnioski: Wrażliwość odruchu baroreceptorów różnicowała dobrze chorych z cukrzycą i CAN od chorych bez tego powikłania. W badaniu
nie potwierdzono jednak znaczenia oceny BRS we wczesnym wykrywaniu zaburzeń w funkcjonowaniu układu autonomicznego serca
u chorych z cukrzycą typu 1 i prawidłowymi wynikami klasycznych testów sercowo-naczyniowych. (Endokrynol Pol 2008; 59 (5): 398-402
An evaluation of visfatin levels in obese subjects
Introduction: Visfatin is a protein secreted by adipose tissue, which shows insulin mimetic properties. The role of visfatin in the development
of obesity, diabetes mellitus, and metabolic syndrome continues to raise controversy. The aim of the study was to evaluate visfatin
levels and to attempt to establish the relationship between visfatin and selected anthropometric and biochemical parameters in obese
individuals.
Material and methods: The study included 68 obese subjects (15 men and 53 women) aged 37.8 ± 13.2 years with body mass index (BMI)
values of 39.4 ± 6.4 kg/m2 without a previous diagnosis of abnormal glucose metabolism. The control group comprised 30 healthy nonobese
volunteers (6 men and 24 women) with normal glucose metabolism, aged 38.2 ± 14.9 years with BMI values of 22.8 ± 3.0 kg/m2.
Results: We found significantly higher visfatin levels in the obese subjects compared to the control group (median visfatin level of 39.6 v.
17.3 ng/ml, p = 0.0006). In the obese group there was a statistically significant negative correlation between visfatin levels and age (r = -0.26,
p = 0.034), waist-to-hip ratio (WHR) (r = -0.28, p = 0.031) and glycated haemoglobin (HbA1c) (r = -0.36, p = 0.0037). No statistically significant
correlations were found between visfatin levels and the remaining parameters under study. In the control group, visfatin levels did
not show any significant correlation with any of the parameters under study.
Conclusions: We found elevated levels of visfatin in obese subjects, which did not correlate with the majority of anthropometric parameters
with the exception of WHR (negative correlation). This correlation may suggest that elevated visfatin levels are associated with the
distribution of adipose tissue characteristic of gynoid rather than visceral obesity. In the group of obese subjects, visfatin levels decreased
with age and glycated haemoglobin levels.
(Pol J Endocrinol 2010; 61 (2): 169-173)Wstęp: Wisfatyna jest białkiem wydzielanym przez tkankę tłuszczową , które wykazuje działanie insulinomimetyczne. Rola wisfatyny
w rozwoju otyłości, cukrzycy i zespołu metabolicznego jest nadal kontrowersyjna. Celem pracy była ocena stężenia wisfatyny i próba
znalezienia związku między wisfatyną a wybranymi parametrami antropometrycznymi i biochemicznymi u osób otyłych.
Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 68 osób z otyłością (53 kobiety i 15 mężczyzn) w wieku 37,8 ± 13,2 lat, o wskaźniku masy ciała
(BMI, body mass index) 39,4 ± 6,4 kg/m2 bez rozpoznawanych dotychczas zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Grupę kontrolną stanowiło
30 zdrowych ochotników (24 kobiety i 6 mężczyzn), bez otyłości i zaburzeń gospodarki węglowodanowej, w wieku 38,2 ± 14,9 lat,
o BMI 22,8 ± 3,0 kg/m2.
Wyniki: U osób otyłych stwierdzono istotnie wyższe stężenie wisfatyny w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej (średnie stężenie
wisfatyny wyrażone jako mediana odpowiednio 39,6 v. 17,3 ng/ml; p = 0,0006). W grupie osób otyłych stwierdzono istotną statystycznie
ujemną korelację między stężeniem wisfatyny a wiekiem (r = -0,26; p = 0,034), stosunkiem obwodu talii do obwodu bioder (WHR, waistto-hip ratio) (r = -0,28; p = 0,031) i odsetkiem hemoglobiny glikowanej (HbA1c) (r = -0,36; p = 0,0037). Nie stwierdzono istotnych statystycznie
korelacji z pozostałymi ocenianymi parametrami. W grupie kontrolnej stężenie wisfatyny nie korelowało istotnie z żadnym
z ocenianych parametrów.
Wnioski: U osób otyłych stwierdzono podwyższone stężenie wisfatyny, które nie korelowało z większością parametrów antropometrycznych,
poza WHR (korelacja ujemna). Stwierdzona korelacja może sugerować, że podwyższone stężenia wisfatyny wiążą się raczej
z rozkładem tkanki tłuszczowej typowym dla otyłości typu gynoidalnego, a nie dla otyłości trzewnej. W badanej przez autorów pracy
grupie osób otyłych stężenie wisfatyny malało z wiekiem i wraz ze wzrostem stężenia hemoglobiny glikowanej.
(Endokrynol Pol 2010; 61 (2): 169-173
The effect of selected factors on lipid disorders in the obese
WSTĘP. W krajach rozwiniętych nadwaga i otyłość
dotyczą ponad 50% populacji. Celem niniejszej pracy
była ocena wpływu wybranych czynników na
występowanie zaburzeń lipidowych u chorych z nadmierną
masą ciała.
MATERIAŁ I METODY. Analizie poddano grupę 97 chorych
w wieku 18–55 lat hospitalizowanych w celu
diagnostyki otyłości. Z badania wykluczono pacjentów
palących tytoń, przyjmujących leki lub cierpiących
na schorzenia wpływające na gospodarkę lipidową.
Oceniano wskaźnik masy ciała (BMI, body
mass index) oraz stężenia cholesterolu całkowitego
(TC, total cholesterol), cholesterolu frakcji LDL
(LDL, low-density lipoprotein), cholesterolu frakcji
HDL (HDL, high-density lipoprotein) oraz triglicerydów
(TG, triglycerides) w zależności od wieku, płci,
ciśnienia skurczowego i rozkurczowego oraz występowania
zaburzeń gospodarki węglowodanowej.
WYNIKI. W badanej populacji kobiety charakteryzowały
się znamiennie wyższym BMI w stosunku do
mężczyzn (40,6 ± 9,2 vs. 35,7 ± 6,7 kg/m2, p < 0,01).
Nie stwierdzono różnic w parametrach gospodarki
lipidowej między chorymi z otyłością i otyłością olbrzymią
(BMI > 40 kg/m2). Istotnie wyższe wartości
TG stwierdzono u osób w wieku 35–55 lat w porównaniu
z grupą 18–34 lat (281,6 ± 336,1 vs. 169,2 ± 118,1 mg/dl; p < 0,05) oraz u chorych na cukrzycę,
w porównaniu z osobami bez zaburzeń gospodarki
węglowodanowej (309,9 ± 310,9 vs. 222,7 ± 309,9;
p < 0,01). Pozostałe oceniane czynniki nie wpływały
na parametry gospodarki lipidowej. Natomiast pacjenci
ze średnim ciśnieniem rozkurczowym powyżej
90 mm Hg w stosunku do osób z ciśnieniem poniżej
90 mm Hg charakteryzowali się znamiennie wyższym
BMI (42,1 ± 8,4 vs. 37,9 ± 8,7 kg/m2, p < 0,05).
WNIOSKI. W badanej grupie, u chorych do 55. roku
życia z nadmierną masą ciała, stopień otyłości, płeć
i ciśnienie tętnicze nie wpływały na parametry gospodarki
lipidowej. Jedynie wiek ma związek ze wzrostem
triglicerydów. Natomiast stopień otyłości dodatnio
koreluje z rozkurczowym ciśnieniem tętniczym.INTRODUCTION. Overweight or obesity effect over
50% of population in developed countries. The aim
of the study was to evaluate the effect of selected
factors on lipid disorders in obese patients.
MATERIAL AND METHODS. A group of 97 overweight
and obese patients, aged 18-55, was analyzed.
Patients taking cigarettes, medicaments or suffering
from diseases influencing lipid metabolism were excluded. BMI, levels of TC-cholesterol, LDL-cholesterol,
HDL-cholesterol and triglycerides (TG) were
estimated depending on age, gender, systolic blood
pressure, diastolic blood pressure and the carbohydrate
metabolism disorders.
RESULTS. BMI was significantly higher in women
compared to men in the analyzed population
(40,6 ± 9,2 vs. 35,7 ± 6,7 kg/m2, p < 0,01). There
were no important differences in lipid metabolism
parameters between the obese and highly obese
patients (BMI > 40 kg/m2). Significantly higher TG
values were observed in the people aged 35-55 in
comparison to the younger ones - 18-34 years old,
(281,6 ± 336,1 vs. 169,2 ± 118,1 mg/dl; p < 0,05)
and also in the diabetic patients compared to the
people without carbohydrate metabolism disorders
(309,9 ± 310,9 vs. 222,7 ± 309,9; p < 0,01). The
other lipid metabolism parameters did not differ
between the analyzed groups. Significantly higher
BMI was observed in patients with the diastolic blood
pressure > 90 mm Hg in comparison to the patients
with the diastolic blood pressure < 90 mm Hg
(42,1 ± 8,4 vs. 37,9 ± 8,7 kg/m2; p < 0,05).
CONCLUSIONS. In the studied group, the level of
obesity, gender and arterial blood pressure do not
influence lipid metabolism in overweight patients
up to 55 years old. Only the TG level depended on
age. Whereas the level of obesity positively correlates
with diastolic blood pressure
Occurrence and predictors of left ventricular systolic dysfunction at hospital discharge and in long−term follow−up after acute myocardial infarction treated with primary percutaneous coronary intervention
Background: Post-ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) left ventricular systolic dysfunction (LVSD) has been
identified as an important marker of poor prognosis.
Aim: To assess the prevalence and course of LVSD at hospital discharge and in long-term follow-up in STEMI patients treated
with primary percutaneous coronary intervention (pPCI).
Methods: We enrolled 205 patients (157 male, 48 female) with a first STEMI. Echocardiography was performed before
hospital discharge and 12 months after STEMI. Left ventricular systolic function (LVSF) parameters were assessed: left ventricular
ejection fraction (LVEF), wall motion score index (WMSI), and average peak systolic mitral annular velocity (S’) by tissue
Doppler echocardiography (TDE). B-type natriuretic peptide plasma concentration was measured at admission (BNPadmission)
and at discharge (BNPdischarge).
Results: We found moderate LVSD, both at hospital discharge and after 12 months. Significant global LVSD (LVEF £ 40%)
was observed in 34% of patients at discharge, and 21% after 12 months (p < 0.001). Significant regional LVSD (WMSI ≥ 1.7)
after 12 months was less frequent than at discharge (21% vs 33%; p < 0.001). More patients had significant longitudinal
LVSD (S’ £ 6.0 cm/s) after 12 months compared to discharge (28% vs 23%; p < 0.001). Severe global LVSD (LVEF £ 30%)
was rare. Univariate logistic regression analysis revealed the predictors of significant global LVSD at 12 months after STEMI to
be: anterior location of STEMI; pre-discharge echocardiographic parameters of LVSF and left ventricle size and mass; prepPCI
angiographic indices; ratio of the difference of BNPdischarge and BNPadmission to BNPadmission expressed as % (BNPdelta %); time
from onset of pain to balloon, and the use of abciximab. Multivariate logistic regression analysis found independent predictors
of significant global LVSD at 12 months to be: BNPdelta % and LVEF at discharge with optimal cut-off values of 728.2% for
BNPdelta % and 37% for LVEF.
Conclusions: Patients with a first STEMI treated with pPCI present moderate LVSD, both at hospital discharge and after
12 months. In long-term follow-up, we found an improvement in global LVSF, and, albeit a smaller, improvement in regional LVSF.
No improvement in longitudinal LVSF was observed. The increase of BNP during hospitalisation, and LVEF at discharge, are
independent predictors of significant global LVSD at 12 months after a first STEMI treated with pPCI. Pre-discharge peak systolic
mitral annular velocity obtained by TDE may be useful in predicting LVEF in long-term follow-up in this group of patients
Improving the quality of life of the blind patients suffering from diabetes by education
WSTĘP. Edukacja niewidomych i słabowidzących chorych na cukrzycę jest jedną
z form ich rehabilitacji, umożliwiającą uniezależnienie od otoczenia.
MATERIAŁ I METODY. Analizie poddano 12 pacjentów, członków Polskiego Związku
Niewidomych (42% stanowiły kobiety, 58% mężczyźni), w wieku 42-76 lat (średnia
58,9 ± 11,2 roku), u których czas trwania choroby wynosił 5–34 lat (średnio 17,6
± 8,4 roku). Insulinoterapię stosowano u 9 chorych, doustne leki hipoglikemizujące
— u 3 osób. Badanie wstępne oraz wykonane po 3 miesiącach obejmowało: pomiar masy
ciała, glikemii na czczo (FBG, fasting blood glucose), glikemii poposiłkowej
(PPBG, postprandial blood glucose), stężenia hemoglobiny glikowanej (HbA1c)
i ocenę częstości hipoglikemii, poziomu wiedzy pacjentów o cukrzycy na podstawie
testu 14 pytań, ocenę zachowań zdrowotnych i stanu rehabilitacji z wykorzystaniem
skali dotyczącej wykonywania 70 codziennych czynności. Ponadto przeprowadzono
szkolenia diabetologiczne — grupowe i indywidualne.
WYNIKI. Po 3 miesiącach edukacji poziom wiedzy chorych wzrósł (ze średniej
wyrażonej punktacją uzyskanę w teście, równą 46,7 ± 9,9 do 66,4 ± 4,5 punktów,
p < 0,01, przy maksymalnej liczbie punktów = 70). Zarówno glikemia na czczo, glikemia
poposiłkowa, jak i stężenie HbA1c nie różniły się istotnie przed badaniem i po
nim (FBG = 151,8 ± 52,6 mg/dl vs. 147,0 ± 50,3 mg/dl, PPBG = 170,5 ± 57,2
mg/dl vs. 164,7 ± 52,4 mg/dl, HbA1c = 8,0 ± 1,4% vs. 8,3 ± 1,6%).
Po 3 miesiącach badania zaobserwowano korzystne zmiany w zachowaniach zdrowotnych.
Poprawę stanu rehabilitacji uzyskano u 82% badanych chorych.
WNIOSKI. Przeprowadzone szkolenie diabetologiczne słabowidzących i niewidomych
chorych na cukrzycę poprawiło poziom ich wiedzy o cukrzycy. U większości badanych
zaobserwowano korzystne zmiany w zachowaniach zdrowotnych oraz poprawę stanu rehabilitacji.
Wskaźniki kontroli metabolicznej cukrzycy nie zmieniły się znacząco podczas obserwacji.INTRODUCTION. Educating blind diabetics is one of the ways of rehabilitation
which enables the patients to function by themselves.
MATERIAL AND METHODS. The analysis surrendered twelve patients adherent
to Polish Association of the Blind (42% females, 58% males) aged from 42-76 years
(average 58.9 ± 11.2). The duration of illness varied from 5 to 34 years (average
17.6 ± 8.4), insuline injections were administered to nine patients, and oral
hypoglicemic medicine — to three ones. The initial and after three months examination
included: body mass measurement, fasting blood glucose (FPG), postprandial blood
glucose (PPBG), glycosylated haemoglobin (HbA1c), frequency of hypoglycaemia,
patients’ knowledge about diabetes (basing on 14-points test), estimation of a
state of rehabilitation — concerning 70 everyday life activities. Group and individual
diabetic training has been carried out.
RESULTS. After three month of education, the patients’ knowledge increased
from average 46.7 ± 9.9 points from the test to 66.4 ± 4.5, P < 0.01, (at maximum
number of points = 70). The metabolic control of diabetes has not changed considerably
before and after the examination (FBG 151.8 ± ± 52.6 mg/dl vs 147.0 ± 50.3
mg/dl, PPBG 170.5 ± 57.2 mg/dl vs 164.7 ± 52.4 mg/dl, HbA1c
8.0 ± 1.4% vs 8.3 ± 1.6%). After three month of investigation, the profitable
changes in patients lifestyle and state of rehabilitation has been acquired in
82% of the patients.
CONCLUSIONS. Diabetic training of blind patients improved their lifestyle
and state of rehabilitation. The index of metabolic control of diabetes has not
changed considerably during that time
- …