Diagnosis and treatment coronary heart disease in patients with type 2 diabetes

Cukrzyca typu 2 jest istotnym czynnikiem ryzyka choroby wieńcowej (IHD, ischaemic heart disease), natomiast powikłania IHD są głównymi przyczynami zgonów wśród chorych na cukrzycę typu 2. Częstość incydentów sercowo-naczyniowych u chorych na cukrzycę jest porównywalna do występującej wśród pacjentów, którzy przebyli zawał serca. Zmiany miażdżycowe u chorych na cukrzycę są bardziej rozlane; dotyczy to zarówno segmentów proksymalnych, jak i dystalnych tętnic wieńcowych i odpowiada za większe nasilenie niedokrwienia. Metody rozpoznawania i cele leczenia chorych z IHD i współistniejącą cukrzycą są identyczne jak u pacjentów bez cukrzycy. Jednym z bardzo istotnych elementów postępowania jest modyfikacja czynników ryzyka — zarówno w ramach prewencji pierwotnej, jak i wtórnej IHD u chorych na cukrzycę typu 2. Charakter zmian miażdżycowych w tej grupie pacjentów powoduje, że zabiegi rewaskularyzacyjne, takie jak angioplastyka i pomostowanie aortalno-wieńcowe, są trudniejsze i bardziej ryzykowne. Ponadto, wyniki krótko- i długoterminowych zabiegów rewaskularyzacyjnych są zdecydowanie gorsze u chorych na cukrzycę niż u osób bez tego schorzenia.Type 2 diabetes is a significant risk factor for ischaemic heart disease (IHD). IHD is the leading cause of death in persons with type 2 diabetes. Diabetic patients have a risk of cardiovascular events similar to patients with previous myocardial infarction. IHD in diabetics is typically diffuse, affecting both proximal and distal coronary segments and this has the potential to intensify ischaemia. The methods of diagnosis and aims of treating patients with IHD and coexisting type 2 diabetes are the same like in patients with IHD but nondiabetic. Risk factor modification for protecting against IHD and in patients with diagnosed IHD in diabetic patients is a very important terapeutic management. The character of atherosclerosis in diabetics makes revascularization by angioplasty and bypass surgery more difficult and more hazardous. The short- and long-term results of revascularizations procedures tend to be less good in diabetic compared with nondiabetic patients

Niewydolność serca u chorych na cukrzycę

Badania epidemiologiczne wskazują na fakt częstego współwystępowania niewydolności serca (HF, heart failure) u chorych na cukrzycą typu 2 (DM, diabetes mellitus). Ponadto HF jest niezależnym czynnikiem ryzyka zwiększonej częstości ujawniania się DM. Obecność DM u chorego z niewydolnością serca w niekorzystny sposób wpływa na przeżywalność odległą. Mimo wielu danych wskazujących na ścisłe związki między DM a HF, nie udało się dotychczas jednoznacznie wyjaśnić ich patomechanizmu. Rozpoznawanie niewydolności serca u chorych z DM wiąże się z licznymi problemami z uwagi na niecharakterystyczne objawy podmiotowe i przedmiotowe. Z tego względu kluczowym dla potwierdzenia rozpoznania HF jest wykonanie badań: elektrokardiograficznego, radiologicznego klatki piersiowej i echokardiograficznego z użyciem doplera oraz oznaczenie stężenia mózgowego peptydu natriuretycznego. Stosując leki przeciwcukrzycowe, należy pamiętać o ich potencjalnych działaniach niepożądanych u chorych z HF. Zasady leczenia niefarmakologicznego i farmakologicznego nie różnią się od stosowanych u chorych z HF bez cukrzycy typu 2. Chcąc osiągnąć sukces w leczeniu HF współistniejącej z DM, trzeba zwrócić uwagę na modyfikację czynników ryzyka, ocenić równowagę płynową w ustroju i poprawić aktywność fizyczną, a także unikać wybranych grup leków nasilających HF. W zależności od stanu nasilenia niewydolności, należy stosować w różnych kombinacjach leki moczopędne, inhibitory konwertazy angiotensyny, blokery receptora angiotensynowego, ß-blokery III generacji, spironolakton. Pacjenci z HF i współistniejącą cukrzycą typu 2 mogą skorzystać również z leczenia rewaskularyzacyjnego: przezskórnej rewaskularyzacji i pomostowania aortalno-wieńcowego. Obecność żywotnego myocardium determinuje kwalifikację i wyniki przeprowadzonego zabiegu rewaskularyzacyjnego. Jeżeli na wstępie oceni się, że chory nie będzie kandydatem do zabiegu rewaskularyzacyjnego, należy odstąpić od koronarografii i oceny żywotności i skupić się na potencjalizacji leczenia, zarówno nie- jak i farmakologicznego, z rozważeniem wskazań do leczenia z użyciem kardiowertera-defibrylatora (ICD) i/lub terapii resynchronizującej (CRT) albo rozważyć wskazania do transplantacji serca

Stymulacja nerwu przeponowego w leczeniu centralnego bezdechu sennego u chorych z niewydolnością serca

Central sleep apnea (CSA) is characterised by a cessation of airflow in the respiratory airways during sleep due to fluctuationsin respiratory drive accompanied by a cessation of respiratory muscle activity. Patients with CSA often havea Cheyne-Stokes respiration. CSA occurs in patients with various diseases including patients with heart failure (HF).It can lead to many unfavourable phenomena associated with sympathetic nervous system activation and increasedmortality. Continuous positive airway pressure and other methods are used in the treatment of CSA. Recently, a newmethod has been developed that features stimulation of the phrenic nerve. This leads to contractions of the diaphragmand to regulation of the breathing pattern. The following paper presents the current state of knowledge on stimulation ofthe phrenic nerve, and its impact on respiratory parameters, physical performance and quality of life in patients with HF.Centralnym bezdechem sennym (CSA) nazywane jest zatrzymanie przepływu powietrza przez drogi oddechowe w czasie snu wywołane upośledzeniem funkcji ośrodkowego napędu oddechowego, któremu towarzyszy zatrzymanie ruchów oddechowych klatki piersiowej i brzucha. U pacjentów z CSA często stwierdza się tor oddechowy typu Cheyne’a-Stokesa. Centralny bezdech senny występuje u pacjentów z różnymi chorobami, między innymi u osób z niewydolnością serca (HF). Może on prowadzić do wielu niekorzystnych zjawisk związanych ze wzmożonym napięciem współczulnego układu nerwowego, a także zwiększać ryzyko zgonu. W leczeniu stosuje się różne metody, między innymi terapię wykorzystującą stałe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych. Ostatnio pojawiła się nowa metoda oparta na stymulacji nerwu przeponowego wpływająca na skurcz przepony i regulująca tor oddechowy. W pracy przedstawiono aktualny stan wiedzy dotyczący stymulacji nerwu przeponowego, jej wpływu na parametry oddechowe, wydolność fizyczną i jakość życia u chorych z HF

Clinical profile and management of outpatients with non-ischemic and non-hypertensive systolic heart failure: Analysis of the Polish DATA-HELP registry

Background: Although coronary artery disease and arterial hypertension are the most common etiologies underlying heart failure (HF), there are still many patients present with non-ischemic and non-hypertensive HF whose management remains very challenging. In this research study the clinical profile and applied treatment of patients with HF without coronary artery disease or hypertension versus patients with known etiology of HF (ischemic/hypertensive) were compared. Methods: Clinical data about 5563 patients with stable systolic HF were obtained from prospective multicenter DATA-HELP registry performed between October and December 2009 in ambulatory clinics in Poland, in which 500 cardiologists and 290 general practitioners participated. Results: Heart failure of non-ischemic and non-hypertensive etiology which affected 10% of all patients and was particularly frequent in younger patients, both in women: < 50 years old 42%; 50–65 years old 12%; > 65 years old 7%; and men: < 50 years old 47%; 50–65 years old 10%; > 65 years old 5%; p < 0.0001. Patients with non-ischemic and non-hypertensive HF were characterized by younger age, fewer co-morbidities, shorter duration of HF and, surprisingly, more advanced HF. Patients in this group were less likely to have received life-prolonging treatment in HF recommended by European Society of Cardiology (ESC) and more often required symptomatic management. Similarly, they were more likely to have implanted CRT-D and ICD. Conclusions: Heart failure of non-ischemic and non-hypertensive origin affects particularly young patients. These patients, despite suffering from more advanced HF are not optimally managed according to ESC guidelines