Cukrzyca typu 2 jest istotnym czynnikiem ryzyka
choroby wieńcowej (IHD, ischaemic heart disease),
natomiast powikłania IHD są głównymi przyczynami
zgonów wśród chorych na cukrzycę typu 2. Częstość
incydentów sercowo-naczyniowych u chorych
na cukrzycę jest porównywalna do występującej
wśród pacjentów, którzy przebyli zawał serca. Zmiany
miażdżycowe u chorych na cukrzycę są bardziej
rozlane; dotyczy to zarówno segmentów proksymalnych,
jak i dystalnych tętnic wieńcowych i odpowiada
za większe nasilenie niedokrwienia. Metody rozpoznawania
i cele leczenia chorych z IHD i współistniejącą
cukrzycą są identyczne jak u pacjentów bez
cukrzycy. Jednym z bardzo istotnych elementów
postępowania jest modyfikacja czynników ryzyka
— zarówno w ramach prewencji pierwotnej, jak
i wtórnej IHD u chorych na cukrzycę typu 2. Charakter
zmian miażdżycowych w tej grupie pacjentów
powoduje, że zabiegi rewaskularyzacyjne, takie jak
angioplastyka i pomostowanie aortalno-wieńcowe,
są trudniejsze i bardziej ryzykowne. Ponadto, wyniki
krótko- i długoterminowych zabiegów rewaskularyzacyjnych
są zdecydowanie gorsze u chorych na
cukrzycę niż u osób bez tego schorzenia.Type 2 diabetes is a significant risk factor for ischaemic
heart disease (IHD). IHD is the leading cause of
death in persons with type 2 diabetes. Diabetic patients
have a risk of cardiovascular events similar to
patients with previous myocardial infarction. IHD in
diabetics is typically diffuse, affecting both proximal
and distal coronary segments and this has the
potential to intensify ischaemia. The methods of diagnosis
and aims of treating patients with IHD and
coexisting type 2 diabetes are the same like in patients
with IHD but nondiabetic. Risk factor modification
for protecting against IHD and in patients with
diagnosed IHD in diabetic patients is a very important
terapeutic management. The character of atherosclerosis
in diabetics makes revascularization by
angioplasty and bypass surgery more difficult and
more hazardous. The short- and long-term results
of revascularizations procedures tend to be less good
in diabetic compared with nondiabetic patients
