Echocardiographic assessment of the right heart — 2015 expert guidelines in clinical practice

Badania obrazowe serca mają kluczowe znaczenie w diagnostyce i monitorowaniu leczenia chorób serca. Echokardiografia, wśród dostępnych sposobów obrazowania, jest metodą z wyboru u pacjentów z podejrzeniem choroby serca, ze względu na dokładność, dostępność, bezpieczeństwo i koszty. Istotna wartość prognostyczna funkcji prawej komory dla przebiegu chorób układu krążenia sprawia, że jej prawidłowa ocena to konieczny element codziennej kardiologicznej praktyki klinicznej. Potwierdzeniem tej tezy oraz odpowiedzią na potrzeby klinicystów jest kolejna edycja zaleceń, w której rekomenduje się optymalne techniki i metodykę badania echokardiograficznego wraz z aktualizacją wartości referencyjnych poszczególnych parametrów. Najnowsze wytyczne dotyczące echokardiograficznej oceny jam serca u dorosłych opracowali eksperci American Society of Echocardiography oraz European Association of Cardiovascular Imaging i opublikowano je w 2015 roku. Podkreślono w nich konieczność oceny prawych jam serca podczas każdego badania echokardiograficznego, z uwzględnieniem informacji klinicznych dotyczących badanego i wykorzystaniem dostępnych okien akustycznych. Szczegółowy dobór metod zastosowanych u poszczególnych pacjentów jest indywidualizowany. Należy go dostosować do sytuacji i problemu klinicznego, warunków i możliwości badania, uwzględniając także umiejętności i doświadczenie personelu pracowni. W zaleceniach podkreśla się również konieczność odniesienia uzyskanych wyników do indywidualnych cech badanego, zwłaszcza w przypadku skrajnych wartości poszczególnych parametrów, co pozwala wyeliminować potencjalne błędy interpretacji uzyskanych wyników. Standardy echokardiograficznej oceny serca porządkują metodykę badania i zwiększają jego kliniczną wartość.Cardiac imaging is crucial in diagnostics and monitoring of cardiovascular diseases. Among all imaging techniques, studies, echocardiography is a method of choice considering its availability, accuracy, safety and cost effectiveness. Significant prognostic value of the right ventricular function makes its evaluation an indispensable part of daily practice. Another updated edition of guidelines on optimal echocardiographic methodology providing new set of reference values confirms the importance of the right heart assessment in clinical setting. These new recommendations on adult echocardiography were endorsed by American Society of Echocardiography and European Association of Cardiovascular Imaging and published in 2015. The document underlines the need for right heart evaluation during each and every echocardiographic examination using all available acoustic windows and combining the findings with clinical data. Detailed choice of methods is individualized with regard to the clinical situation, symptoms, equipment, skills and echocardiographers’ experience. The guidelines highlight the need to relate echocardiographic findings to the individual features, especially in case of extreme values (body size), to eliminate potential interpreting mistakes in individuals with extreme weight and height. The guidelines organize the methodology of echocardiographic examination significantly and increase its clinical value

The reliability of noninvasive cardiac output measurement using the inert gas rebreathing method in patients with advanced heart failure

Background: Impaired cardiac output (CO) is a key element of heart failure (HF). So far, there has been no simple, reliable, inexpensive and non-invasive CO measurement method feasible for clinical practice. Not a single diagnostic test has been elaborated to diagnose and monitor HF. The aim of the study was the evaluation of the reliability of a new, non-invasive CO measurement device utilizing an inert gas rebreathing technique and an infrared photoacoustic gas analyzer, in comparison with standard invasive methods. Methods: In 21 patients with advanced HF (NYHA classes III and IV) undergoing cardiac catheterization as a routine hemodynamic evaluation before heart transplantation, CO measurements with the tested non-invasive method were carried out during invasive examination. Results: CO measured by the inert gas rebreathing technique (CORB), according to the statistical Bland-Altman method, was, on average, 0.1 L/min higher than that determined by thermodilution (COTD) and 0.006 L/min higher than the CO determined by the Fick formula (COFick). This magnitude of difference equals 2.8% of COTD and 0.15% of COFick values. The limits of agreement between CORB and COTD were ± 1.4 L/min, and between CORB and COFick ± 1.3 L/min. In the subgroup with atrial fibrillation, the mean difference between tested and reference methods (0.3 ± 1.0 L/min for both COTD and COFick) was higher than in the sinus rhythm subgroup (0.06 ± 1.5 L/min for COTD and 0.08 ± 1.5 for COFick). Conclusions: CO measurement with the inert gas rebreathing method utilizing an infrared photoacoustic gas analyzer seems reliable enough to be employed in clinical practice. Being non-invasive, it may well be used for repeated determinations in patients with HF. (Cardiol J 2008; 15: 63-70

Stężenie osoczowe kompleksów plazmina-α2-antyplazmina (PAP) i D-dimerów u chorych z ostrym zawałem serca

Wstęp: Ostry zawał serca jest spowodowany nagłym zamknięciem światła tętnicy wieńcowej przez skrzeplinę. Powstaniu skrzepliny może sprzyjać względna przewaga układu krzepnięcia nad układem fibrynolizy osoczowej. W momencie powstania skrzepliny dochodzi do wtórnej aktywacji procesu fibrynolizy osoczowej. Kompleksy PAP powstają w wyniku reakcji plazminy i a2-antyplazminy i są czułym i powszechnie uznanym wskaźnikiem plazminogenezy in vivo. D-dimery są najmniejszymi fragmentami powstającymi w wyniku działania plazminy na usieciowaną fibrynę, a ich podwyższone stężenie świadczy zarówno o aktywacji krzepnięcia, jak i wtórnej do krzepnięcia aktywacji fibrynolizy. Celem pracy była ocena procesu krzepnięcia i fibrynolizy osoczowej poprzez oznaczenie stężenia kompleksów PAP i D-dimerów w surowicy pacjentów z ostrym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST przed zastosowaniem leczenia zasadniczego. Materiał i metody: Badaniom poddano 70 chorych (56 mężczyzn, 14 kobiet) z ostrym zawałem serca. Średnia wieku badanych wynosiła 54,2 &plusmn; 7,7 roku. Grupę kontrolną stanowiło 25 osób zdrowych, dobranych pod względem płci i wieku. Wyniki: W grupie chorych z ostrym zawałem serca stwierdzono znamiennie wyższe (p < 0,0001) stężenie kompleksów PAP, istotnie wyższe (p < 0,0001) stężenie D-dimerów oraz wysoką dodatnią korelację (r = 0,52; p < 0,0001) pomiędzy stężeniem kompleksów PAP i D-dimerów. Wnioski: Znamiennie wyższe stężenie kompleksów PAP wskazuje na znaczną aktywację plazminogenezy w grupie chorych z ostrym zawałem serca, zaś istotnie wyższe stężenie D-dimerów i ich wysoka dodatnia korelacja z kompleksami PAP przemawia za wyraźną aktywacją krzepnięcia i wtórną do wykrzepiania aktywacją procesu fibrynolizy osoczowej. Dane te są kolejnym dowodem potwierdzającym zasadnicze znaczenie obydwu układów w patogenezie zawału serca. (Folia Cardiol. 2005; 12: 370&#8211;376

Wartość oznaczania stężeń antygenu nowotworowego Ca 125 i kopeptyny w monitorowaniu terapii chorych z zaawansowaną niewydolnością serca

Introduction. A search continues for new markers and new monitoring methods that would be useful in the management of patients with advanced heart failure (HF). Recent studies have shown increased levels of cancer antigen 125 (Ca 125) and copeptin in patients with HF which implies that they may be used as markers of HF. Material and methods. The aim of the study was to evaluate levels of potential HF markers in relation to established biochemical markers. The study included 60 patients who were admitted due to exacerbation of chronic New York Heart Association class III or IV systolic HF. Before administration of initial intravenous diuretic dose, blood samples were collected to determine levels of conventional prognostic factors (uric acid, B-type natriuretic peptide [BNP]) and novel HF biomarkers (Ca 125, copeptin). Results. On admission, BNP level (median 1166.50 pg/mL [636.00–2068.50]) and uric acid level (9.497 ± 2.426 mg/ dL) in patients with HF was significantly higher compared to respective normal values. Ca 125 level (median 88.71 U/mL [29.28–169.00]) was also significantly increased, and copeptin level was significantly higher compared to the control group (median 96.55 vs 7.05 pg/mL, p < 0.0001). In additional, a statistically significant correlation between baseline BNP and Ca 125 levels (r = 0.48, p < 0.001) was observed. No correlations were found between baseline levels of copeptin and BNP or uric acid. Conclusion. In patients with chronic HF, several pathomechanisms are operating, which may be indicated by increased levels of several markers, including both conventional and new ones. Higher levels of Ca 125 were observed in patients with acute decompensated HF, even though these patients did not have a malignancy. However, Ca 125 did not exceed the prognostic value of BNP due to its low specificity. Despite different pathomechanisms of BNP and Ca 125 level elevations, a correlation was found between these markers, which might indicate a complex pathophysiology of HF in the studied group.Wstęp. Wciąż poszukuje się nowych markerów sercowych i nowych metod monitorowania, które mogą być użyteczne w terapii chorych z zaawansowaną niewydolnością serca (HF). W ostatnich doniesieniach naukowych wykazano, że u pacjentów z HF obserwuje się podwyższone stężenia antygenu nowotworowego 125 (Ca 125) oraz kopeptyny, co możesugerować, że substancje te są markerami HF. Materiał i metody. Celem badania była ocena stężenia potencjalnych markerów HF w odniesieniu do klasycznych, biochemicznych czynników rokowniczych. Do badania włączono 60 pacjentów z zaostrzeniem przewlekłej HF w III i IV klasie czynnościowej według New York Heart Association. Przy przyjęciu do szpitala pobierano krew w celu oznaczenia stężeń klasycznych czynników rokowniczych (kwas moczowy, peptyd natriuretycznego typu B [BNP]) oraz nowych biomarkerów — Ca 125 i kopeptyny. Wyniki. W badanej grupie wykazano istotnie statystycznie podwyższone stężenia klasycznych markerów HF takich jak BNP (Me: 1166,50 pg/ml [636,00–2068,50]) oraz kwas moczowy (X: 9,497 ± 2,426) w stosunku do wartości prawidłowych. W przypadku nowych markerów HF stwierdzono, że stężenie Ca 125 w badanej grupie również było istotnie podwyższone w odniesieniu do wartości prawidłowych (Me: 88,71 [29,28–169,00]). Stężenie kopeptyny w badanej grupie było istotnie wyższe niż w grupie kontrolnej (Me: 96,55 pg/ml v. 7,05; p < 0,0001). Ponadto zaobserwowano statystycznie znamienną współzależność między wyjściowymi stężeniami BNP i Ca 125 (R = 0,48; p < 0,001). Nie wykazano współzależności między wyjściowymi stężeniami kopeptyny a stężeniami klasycznych markerów HF — BNP i kwasu moczowego. Wnioski. W zaawansowanej HF dochodzi do zaburzeń wielu patomechanizmów, co ma odzwierciedlenie w podwyższonych stężeniach różnych substancji, zarówno klasycznych, jak i nowych markerów HF. Podwyższone wartości Ca 125 obserwuje się u chorych z ciężką HF mimo braku choroby nowotworowej, jednak Ca 125, ze względu na małą swoistość, nie przewyższa prognostycznie wartości stężeń BNP. Mimo odmiennego patomechanizmu stężenia BNP oraz Ca 125 wykazywały współzależność, co może świadczyć o złożonej patofizjologii HF w badanej grupie

Evaluation of thrombinogenesis in vivo in acute myocardial infarction in relation to concentrations of thrombin-antithrombin III complexes and antithrombin III activity

Background: Thrombotic processes play an essential role in the progression of the atheromatosis and pathogenesis of acute coronary syndromes. The role of haemostatic factors in the development of circulatory system diseases, ischaemic heart disease in particular, has met with great research interest. The purpose of the present research is to define the role of haemostatic factors in the pathogenesis of atheromatosis and ischaemic heart disease and also to deal with their impact on diagnosis and prognosis. The aim of the present study was to evaluate thrombin generation in vivo and to define the role of the main inhibitor of coagulation in patients with acute myocardial infarction. Methods: The study was performed using a group of 70 patients with acute myocardial infarction with ST segment elevation (STEMI). The control group comprised 25 healthy subjects matched for age and gender. Concentrations of thrombin-antithrombin III complexes (TAT complexes) and antithrombin III (AT III) activity were measured; the sample was taken before essential treatment was administered. Results: In a group of patients with myocardial infarction, significantly higher average concentrations of TAT complexes (p < 0.0001) and AT III activity (p < 0.001) were found. An inverse correlation between AT III activity and kinase phosphocreatine concentration (p < 0.02) was shown as well as a positive correlation between AT III activity and the time elapsing from the onset of infarction symptoms to admission (p < 0.05). The increase in TAT complex concentration and AT III activity did not depend on sex, age and risk factors for ischaemic heart disease, nor did it predict late complications.Conclusions: The results provide evidence of an intensification of thrombinogenesis processes in patients with acute myocardial infarction. The increase of AT III activity may reflect a compensatory mechanism of the haemostatic system with regard to intensified thrombinogenesis

Ocena wartości rokowniczej wybranych parametrów ergospirometrycznych u chorych z przewlekłą skurczową niewydolnością serca kwalifikowanych wstępnie do transplantacji serca, w obserwacji 12-miesięcznej

Introduction. Despite recent advances in diagnosis and pharmacological treatment of cardiovascular diseases, chronic heart failure (HF) carries a poor prognosis. The identification of patients at highest risk for early death from HF is of special importance. Ergospirometric test is known to be useful in predicting survival and oxygen consumption (maximal/peak VO2) and minute ventilation-carbon dioxide production relationship (VE/VCO2slope) are the most frequently analyzed cardiopulmonary exercise test parameters. The aim of this study was to assess the ability of peak VO2 and VE/VCO2slope to predict cardiac-related mortality and cardiac-related hospitalization (MACE, major adverse cardiac event) in patients with chronic systolic HF, pre-qualified for heart transplantation. Material and methods. Forty-five patients (38 men; age 50 ± 8 years) with stable chronic HF (21 coronary artery disease, 24 dilated cardiomyopathy), in New York Heart Association functional class II (n. 16)–III (n. 29), with left ventricular ejection fraction (LVEF) below 35% (mean LVEF = 22.7 ± 5.1%), underwent cardiopulmonary exercise testing between 2006 and 2012 year. Results. At the end of follow-up, 5 (11%) patients had died and 17 (38%) had a hospitalization due to CHF exacerbation. Peak VO2 was 14.5 ± 5.7 mL/kg/min, VE/VCO2 slope was 35.1 ± 6.1. MACE(+) group had a lower peak VO2 (13.9 ± 6.9 mL/kg/min vs 15.1 ± 4.3, p = NS) and higher VE/VCO2slope (37.2 + 6.0 vs. 33.1 ± 5.6, p = 0.021) than MACE(–) group. MACE(+) death group had a lower peak VO2 than MACE(–) group (10.9 ± 1.3 vs. 15.1 ± 4.3, p = 0.045). The areas under the receiver operating characteristic curves for predicting MACE at 1 year were 0.68 for peak VO2 and 0.70 for VE/VCO2slope. The results of Kaplan-Meier analysis revealed a 1-year MACE free survival of 33% in patients with VE/VCO2slope > 34.9 and 67% in those with VE/VCO2slope 11.9 mL/kg/min (p = 0.0085). Conclusions. Both VO2 and VE/VCO2slope, are good prognostic parameters for serious cardiovascular events and improve the risk stratification of chronic HF patients.Wstęp. Mimo ostatnich osiągnięć w diagnostyce i terapii chorób układu sercowo-naczyniowego rokowanie w niewydolności serca (HF) pozostaje niezadowalające, dlatego identyfikacja chorych z grupy najwyższego ryzyka wczesnego zgonu ma szczególne znaczenie. Wysiłkowy test ergospirometryczny jest uznanym badaniem w diagnostyce HF, a szczytowe/maksymalne zużycie tlenu (VO2peak/VO2max) oraz ekwiwalent wentylacyjny dwutlenku węgla (VE/VCO2slope) to najczęściej oceniane parametry. Celem pracy była prospektywna, roczna ocena wpływu parametrów ergospirometrycznych (VO2peak/max oraz VE/VCO2slope) na wystąpienie punktu końcowego (MACE), definiowanego jako zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych lub hospitalizacja z powodu zaostrzenia HF u chorych z przewlekłą skurczową HF, kwalifikowanych wstępnie do transplantacji serca. Materiał i metody. Prospektywnej obserwacji poddano 45 pacjentów (38 mężczyzn, średni wiek 50 ± 8 lat) z rozpoznaną skurczową niewydolnością serca (u 21 osób etiologia niedokrwienna, u 24 osób nieniedokrwienna) w II (n = 16) i III (n = 29) klasie według New York Heart Association, ze zredukowaną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) poniżej 35% (średnia LVEF = 22,7 ± 5,1%). U każdego pacjenta wyjściowo wykonano badanie ergospirometryczne z oceną VO2 i VE/VCO2slope. Wyniki. W okresie 12 miesięcy u 22 (49,0%) pacjentów obserwowano wystąpienie złożonego punktu końcowego (MACE+), w tym u 17 (38,0%) wystąpiło zaostrzenie HF, a 5 (11,0%) pacjentów zmarło. Szczytowe/maksymalne VO2 wyniosło 14,5 ± 5,7 ml/kg mc./min, zaś VE/VCO2slope 35,1 ± 6,1. W grupie MACE(+) obserwowano niższe wartości VO2 (13,9 ± 6,9 ml/kg mc./min v. 15,1 ± 4,3; p = NS) i wyższy VE/VCO2slope (37,2 + 6,0 v. 33,1 ± 5,6; p = 0,021) niż w grupie MACE(–). Podgrupa MACE(+) zgon miała istotnie statystycznie niższą wartość VO2 niż MACE(–) (10,9 ± 1,3 v. 15,1 ± 4,3; p = 0,045). Na podstawie analizy krzywych ROC wyznaczono dla VO2 i VE/VCO2slope pole pod krzywą, odpowiednio, 0,68 i 0,70; p < 0,05). Oszacowana metodą Kaplana-Meiera funkcja przeżycia wykazała roczne przeżycie wolne od wystąpienia MACE u 33% pacjentów z VE/VCO2slope ponad 34,9 i 67% u tych z VE/VCO2slope poniżej 34,9 (p = 0,0562) oraz u 20% pacjentów z VO2 poniżej 11,6 ml/kg mc./min i 67% u tych z VO2 ponad 11.9 ml/kg/min (p = 0,0085). Wnioski. Zarówno VO2 jak i VE/VCO2slope są istotnymi czynnikami rokowniczymi wystąpienia zgonu z przyczyn sercowych bądź hospitalizacji z powodu zaostrzenia HF. Wartość rokownicza obu parametrów okazuje się porównywalna z niewielką przewagą VE/VCO2slope. Analiza połączonych parametrów ergospirometrycznych ma większą wartość prognostyczną niż osobna ocena VO2 oraz VE/VCO2slope

Tkankowy aktywator plazminogenu (t-PA) i jego inhibitor typu 1 (PAI-1) u chorych z ostrym zawałem serca

Wstęp: Ostry zawał serca zwykle jest spowodowany nagłym zamknięciem światła tętnicy wieńcowej przez skrzeplinę tworzącą się na blaszce miażdżycowej, która uległa destabilizacji. Powstawaniu skrzepliny mogą sprzyjać zaburzenia układu fibrynolizy osoczowej, w którym zasadniczą rolę pelni tkankowy aktywator plazminogenu (t-PA) i jego inhibitor typu 1 (PAI-1). Cel pracy: Ocena stężenia antygenów t-PA (t-PA:Ag) i PAI-1 (PAI-1:Ag) w surowicy pacjentów z ostrym zawałem serca przed zastosowaniem leczenia fibrynolitycznego i przeciwkrzepliwego. Materiał i metody: Badaniom poddano 70 chorych (56 mężczyzn, 14 kobiet, średnia wieku 54,2 &plusmn; 7,7 lat) z ostrym zawałem serca. Grupę kontrolną stanowiło 25 osób zdrowych, dobranych pod względem płci i wieku. Stężenie t-PA:Ag i PAI-1:Ag oceniano za pomocą immunoenzymatycznej metody ELISA. Wyniki: W grupie chorych z ostrym zawałem serca stwierdzono znamiennie wyższe (p < 0,02) stężenie PAI-1:Ag oraz znamiennie wyższe (p < 0,0002) stężenie t-PA:Ag. Metodą regresji logistycznej wykazano, że stężenie t-PA:Ag było istotnym czynnikiem predykcyjnym rozpoznania zawału serca (OR = 2,84). Stwierdzono też następujące dodatnie korelacje między stężeniami: PAI-1:Ag i t-PA:Ag (r = 0,35; p < 0,005), PAI-1:Ag i triglicerydów (r = 0,29; p < 0,02) oraz stężeniem PAI-1:Ag i wskaźnikiem masy ciała (r = 0,47; p < 0,0001). Wnioski: Podwyższone stężenia PAI-1:Ag, t-PA:Ag oraz wysoka dodatnia korelacja między t-PA:Ag i PAI-1:Ag wskazują na udział tych wskaźników w patogenezie zawału serca. Podwyższone stężenie t-PA:Ag może być istotnym czynnikiem predykcyjnym rozpoznania ostrego zawału serca. Dodatnie korelacje między stężeniem PAI-1:Ag a stężeniem triglicerydów i wskaźnikiem masy ciała wskazują na ścisły związek antygenu PAI-1 z zespołem insulinooporności. PAI-1 może okazać się ogniwem łączącym otyłość, zespół insulinooporności i chorobę wieńcową

Echokardiograficzna manifestacja zmian w układzie sercowo-naczyniowym u pacjentów z układowymi chorobami tkanki łącznej

Układowe choroby tkanki łącznej są poważnym wyzwaniem dla klinicystów, ze względu na złożoność patofizjologii, różnorodność objawów i fakt zajęcia przez proces chorobowy wielu układów, w tym sercowo-naczyniowego. Do najczęściej występujących chorób z tej grupy należą: reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy, twardzina układowa i zapalenie skórno-mięśniowe. Poglądy na temat częstości i znaczenia klinicznego opisywanych zmian w sercu nie są zgodne. Wielu autorów sądzi, że zmiany te są słabo wyrażone i zazwyczaj nie mają większego znaczenia. Wśród patologii opisywanych w badaniu echokardiograficznym u pacjentów z układowymi chorobami tkanki łącznej najczęściej obserwuje się zapalenie osierdzia, zmiany zastawkowe bez znaczenia hemodynamicznego, zaburzenia funkcji rozkurczowej i skurczowej lewej komory, nieinfekcyjne zapalenie wsierdzia. W przebiegu tocznia układowego stosunkowo rzadko stwierdza się istotne nadciśnienie płucne, choć zawsze należy rozważyć jego obecność w przypadku niedomykalności zastawki płucnej i dysfunkcji prawej komory. Występowanie zmian w układzie sercowo-naczyniowym jest często czynnikiem negatywnym rokowniczo, determinującym ciężkość przebiegu procesu chorobowego i stanowi częstą przyczynę śmiertelnych powikłań. Dlatego też bardzo istotne jest monitorowanie echokardiograficzne tej grupy chorych. Folia Cardiologica Exerpta 2010; 5, 1: 14-1

Epidemia niewydolności serca - problem zdrowotny i społeczny starzejących się społeczeństw Polski i Europy

Niewydolność serca (HF) jest zespołem klinicznym będącym końcowym wspólnym etapem wielu chorób sercowo-naczyniowych. Mimo znacznych postępów w zrozumieniu patofizjologii, wdrożenia szeroko zakrojonej profilaktyki i wprowadzenia do leczenia nowoczesnych metod terapeutycznych, zarówno zachowawczych, jak i zabiegowych, HF stanowi coraz większy problem zdrowotny i społeczny w Europie. Obecnie jest ona jedyną jednostką chorobową układu sercowo-naczyniowego o wciąż wzrastającej częstości, a ponadto najczęstszą i najbardziej kosztowną przyczyną hospitalizacji pacjentów powyżej 65. roku życia, którzy są obarczeni największą śmiertelnością. W ostatnich latach istotny postęp w dziedzinie leczenia farmakologicznego i chirurgicznego wpłynął na znaczące wydłużenie życia, a w konsekwencji na proporcjonalny wzrost liczby chorych z przewlekłą niewydolnością serca, która występuje głównie u osób starszych. Obecnie najczęstszymi przyczynami HF w Polsce i Europie są choroba niedokrwienna serca i nadciśnienie tętnicze. W badaniach epidemiologicznych w celu rozpoznania HF najczęściej wykorzystuje się objawy kliniczne oraz wartość frakcji wyrzutowej (EF), które dotyczą głównie skurczowej HF. Nie istnieją jeszcze wiarygodne informacje na temat rozkurczowej dysfunkcji lewej komory. Niewydolność serca jest jednostką chorobową o bardzo złym rokowaniu, zwłaszcza w sytuacjach, gdy nie można zastosować leczenia przyczynowego. Wskaźniki 5-letniego przeżycia w przypadku HF są gorsze od wskaźników przeżycia osób z chorobami nowotworowymi (z wyjątkiem raka płuc), gdyż w zaawansowanej HF (IV klasa wg NYHA) około 50% chorych umiera w ciągu jednego roku. Koszty leczenia pacjentów z HF, nie wliczając wydatków związanych z transplantacją serca, ciągle wzrastają i obecnie wynoszą 1,5-2,5% wszystkich wydatków na służbę zdrowia. Niewydolność serca stanowi istotny problem zdrowotny i społeczny, a koszty leczenia tej grupy pacjentów będą stale wzrastały. W Polsce są to wydatki bardzo niedoszacowane, zarówno w zakresie lecznictwa szpitalnego, jak i ambulatoryjnego, więc w najbliższym czasie będą wymagać nowych rozwiązań organizacyjnych i finansowych