CONTRIBUTION TO THE STUDY OF FATHER-DAUGHTER INCEST

Η ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ: Α) ΤΙΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Β) ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ, ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΩΡΗΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΩΝ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ: 1) ΤΟ ΤΑΜΠΟΥ ΤΗΣ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑΣ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΑΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ, 2) ΤΙΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΙΜΟΜΙΚΤΙΚΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ, ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΔΟ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΒΙΑΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ, ΚΑΙ 3) ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΙΜΟΜΙΚΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ (ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΡΟ-ΑΙΜΟΜΙΚΤΙΚΕΣ, ΚΥΡΙΩΣ ΑΙΜΟΜΙΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ-ΑΙΜΟΜΙΚΤΙΚΕΣ). ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΣΕ ΕΞΑΝΤΛΗΤΙΚΟ ΔΕΙΓΜΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑΣ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΑΝ ΤΟΣΟ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ-ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ-ΦΟΡΕΩΝ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ, ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1981-1991. ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΑΠΟΤΥΠΩΝΟΥΝ - ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ - ΤΗ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΟΜΙΚΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΙΜΟΜΙΚΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΤΟΣΟ ΠΡΙΝ ΟΣΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΗΜΟΥΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ.THE FIRST PART OF THE DOCTORAL DISSERTATION CONCERNS A CRITICAL RE-EXAMINATION AND CLASSIFICATION OF THE THEORIES ABOUT THE INCEST TABOO, AETIOLOGY OF INCESTBEHAVIOR (AS A FORM OF FAMILY VIOLENCE), AND INCEST SITUATIONS, IN A SOCIOLOGICAL AND CRIMINOLOGICAL PERSPECTIVE. THE SECOND PART IS REFERRING TO THE STUDY OF 45 CASES OF FATHER-DAUGHTER INCEST, WHICH COME FROM THE CRIMINAL JUSTICESYSTEM AND THE SOCIAL SERVICES, AS WELL AS, FOR THE DECADE 1981-1991. THE SAMPLE IS EXHAUSTIVE, NOT A REPRESENTATIVE ONE. THE QUALITATIVE ANALYSIS OF THESECASES, DESCRIBES THE DYNAMICS OF INCEST FAMILIES, BEFORE, DURING AND AFTER THE INCEST AFFAIR BETWEEN FATHER AND DAUGHTER

Legalism and Paternalism in Greece

The phenomenon of juvenile delinquency in Greece has become a subject of interest for a number of criminology and legal scholars -particularly in recent years. Although contributions of criminological and social science expertise are not lacking, issues related to juvenile violence tend to be defined in legal or even legalistic terms whilst responses to these issues tend to follow a protectionist if not paternalistic pattern, notwithstanding the marked shift from a welfare to a justice model ..

Legalism and Paternalism in Greece

The phenomenon of juvenile delinquency in Greece has become a subject of interest for a number of criminology and legal scholars -particularly in recent years. Although contributions of criminological and social science expertise are not lacking, issues related to juvenile violence tend to be defined in legal or even legalistic terms whilst responses to these issues tend to follow a protectionist if not paternalistic pattern, notwithstanding the marked shift from a welfare to a justice model ..

Violences juvéniles sous expertise(s) / Expertise and Juvenile Violence

Dans la construction historique du problème social que constitue la violence juvénile, le rôle de l'expertise est primordial. L'expert, agissant au coeur ou à la lisière du système institutionnel de protection de la jeunesse, peut être celui qui recueille et met en forme l'expression de cette violence. De ce fait, il contribue à l'extension de sa définition: violence physique, mais aussi psychique, voire symbolique. Les experts dépassent alors la posture du simple diagnostic pour s'inscrire dans une démarche de soin et de réhabilitation sociale. Depuis le XIXe siècle, médecins, psychiatres, puis psychologues, pédagogues, sociologues et anthropologues, ont investi la question de la jeunesse irrégulière, contribuant ainsi à la définition d'une population-cible pour les politiques publiques.Expertise has played an essential role in the historical construction of juvenile violence as a social problem. The expert who is situated at the centre and periphery of the child protection system, gathers the expression of violence and gives it form. In so doing, he/she contributes to a more complex definition of violence: from physical to psychic violence, and even to symbolic violence. Since the 19th century experts have moved beyond making simple diagnoses and entered the field of treatment of violence, joining others in the practice of care and rehabilitation. Physicians, psychiatrists, psychologists, pedagogues, sociologists and anthropologists have addressed the question of youth at risk, helping to define a target population for public policies

Violences juvéniles sous expertise(s) / Expertise and Juvenile Violence

Dans la construction historique du problème social que constitue la violence juvénile, le rôle de l'expertise est primordial. L'expert, agissant au coeur ou à la lisière du système institutionnel de protection de la jeunesse, peut être celui qui recueille et met en forme l'expression de cette violence. De ce fait, il contribue à l'extension de sa définition: violence physique, mais aussi psychique, voire symbolique. Les experts dépassent alors la posture du simple diagnostic pour s'inscrire dans une démarche de soin et de réhabilitation sociale. Depuis le XIXe siècle, médecins, psychiatres, puis psychologues, pédagogues, sociologues et anthropologues, ont investi la question de la jeunesse irrégulière, contribuant ainsi à la définition d'une population-cible pour les politiques publiques.Expertise has played an essential role in the historical construction of juvenile violence as a social problem. The expert who is situated at the centre and periphery of the child protection system, gathers the expression of violence and gives it form. In so doing, he/she contributes to a more complex definition of violence: from physical to psychic violence, and even to symbolic violence. Since the 19th century experts have moved beyond making simple diagnoses and entered the field of treatment of violence, joining others in the practice of care and rehabilitation. Physicians, psychiatrists, psychologists, pedagogues, sociologists and anthropologists have addressed the question of youth at risk, helping to define a target population for public policies