Is robotic da Vinci Xi (R) superior to the da Vinci Si (R) for sphincter-preserving total mesorectal excision? Outcomes in 150 mid-low rectal cancer patients

The aim of this study was to determine the superiority between the robotic da Vinci Si (R) (Si group) and da Vinci Xi (R) (Xi group) generation in patients with mid-low rectal cancer. Between December 2011 and December 2017, 88 patients with mid-low rectal cancer were operated on using the Si robotic system, from January 2018 to May 2021, 62 more patients with mid-low rectal cancer were operated on using the Xi robotic system. Perioperative and postoperative short-term outcomes were compared between the two groups. Univariate and multivariate Cox-regression analysis were performed to determine factors affecting operating time. A cumulative sum (CUSUM) analysis was also performed to determine the learning curve of the primary surgeon. All patients underwent sphincter saving total mesorectal excision (TME). The overall operating time was significantly shorter in the Xi group (181.3 +/- 31.8 min in Si group vs 123.6 +/- 25.7 min in the Xi group, p < 0.001). There were no significant differences in terms of conversion rates, mean hospital stays, complications and histopathologic data. CUSUM analysis show completion of learning curve in 44th case of Si group. Univariate and multivariate analysis demonstrated that the learning curve of the primary surgeon (p < 0.001) and the type of robotic system (Xi) are only two factors associated with operating time (OR, 95% CI p; 3.656, 0.665-9.339, p < 0.001). Our study found that the robotic da Vinci Xi systems provide significantly shorter operating time comparing with Si systems, when performing sphincter-preserving TME in mid-low rectal cancer patients. Surgical system (da Vinci Xi) and primary surgeon learning curve are two independent risk factors which associated shortened operating time. Postoperative complication rates and histopathologic outcomes are similar in both groups

Abdominoperineal rezeksiyon kararını tecrübe ve teknoloji değiştirir mi?

AMAÇ: Distal rektum kanseri tanısıyla abdominoperineal rezeksiyon (APR) ve intersfinkterik rezeksiyon (ISR) uygulanan hastaların uzun dönem onkolojik sonuçlarını araştırmak. GEREÇ-YÖNTEM: Ocak 2002 ile Ocak 2016 tarihleri arasında distal rektum kanseri tanısı ile ameliyat edilen 198 hastanın verileri retrospektif olarak incelendi. Çok aşağı anterior rezeksiyon (n:65) ve transanal rezeksiyon (n:5) uygulanan hastalar çalışma dışı bırakıldı. APR uygulanan hastalar (n:61) grup 1 ve ISR uygulanan hastalar (n:67) grup 2 olarak adlandırıldı. Gruplar yaş, cinsiyet, vücut kitle indeksi (VKİ), ameliyat tekniği, neoadjuvan tedavi, patolojik evre ve uzun dönem takip sonuçları açısından karşılaştırıldı. BULGULAR: İki grup arasında demografik veriler açışından istatiksel farklılık olmadığı görüldü. (Grup 1 vs Grup 2; yaş: 57.1±15 vs 53.8±11.1, p: 0.167; cinsiyet: K/E, 26/35 vs 24/43, p: 0.3; VKİ: 25.3±2.8 vs 25.6±2.5, p: 0.5). Robotik cerrahinin intersfinkterik rezeksiyonda istatiksel olarak daha yüksek oranda kullanıldığı görüldü. (Grup 1 vs Grup 2; açık cerrahi 10/1, laparoskopik cerrahi 49/40, robotik cerrahi 2/26). Yıllara gore cerrahi yöntem karşılaştırıldığında APR sayısının giderek azaldığı ve ISR’nin ise arttığı görüldü (p:0,001). Neoadjuvan tedavi almayan hasta sayısı grup 1 de 10, grup 2 de ise 4; uzun dönem tedavi alan hasta sayısı grup 1 de 46, grup 2 de ise 48 idi ve her iki parametrede de istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Kısa dönem neoadjuvan tedavinin ISR uygulanan hastalarda istatiksel olarak daha fazla olduğu görüldü (Grup 1 vs grup 2; 5/15 p:0,006). Mezorektum bütünlüğü açısından iki grup karşılaştırıldığında komplet ve nearkomplet eksizyon sonuçları arasında anlamlı fark saptanmamasına rağmen inkomplet eksizyon grup 1 de daha yüksek tespit edildi (23/6, p:0,001). Grup 2 de erken evre hastalığın istatiksel olarak daha fazla olduğu izlendi (Tam yanıt: 5/11, T1:8/23, T2:11/17, T3:41/30, T4:3/0, p:0.04). Lokal nüks grup 1 de 7 hastada (%11), grup 2 de ise 2 hastada (%3) görüldü (p:0,001). Takipler sırasında sistemik hastalık her iki grupta da 7 hastada saptandı (p:0,7). Medyan takip süresi iki grup arasında istatiksel olarak anlamlı şekilde farklıydı (Grup 1 vs Grup 2, 65 (4-132) vs 40 (1-150 ay). Grup 1 ve 2’de beş yıllık sağkalımın (%87.3 vs %97.6 ) istatiksel olarak anlamlı şekilde farklı olduğu ve beş yıllık hastalıksız sağkalımların (%87.1 vs %89.2) benzer olduğu görüldü. SONUÇ: APR’nin mutlak endikasyonları mevcuttur fakat cerrahi tecrübe ve teknolojik ilerlemeler ile aynı hasta gruplarında sfinkter koruyucu cerrahi yapılarak benzer onkolojik sonuçlar alınmaktadır

Neoadjuvant hyperfractionated-accelerated radiotherapy with concomitant chemotherapy in esophageal cancer: phase II study.

İstanbul Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi.PURPOSE: Concomitant use of chemotherapy and a radiation dose schedule that is more efficient compared to conventional radiotherapy may provide better outcomes in patients with esophageal cancer. This study aimed to assess the efficacy and tolerability of neoadjuvant cisplatin-basedchemotherapy and hyperfractionated accelerated radiotherapy regimen in this group of patients. METHODS AND MATERIALS: A total of 20 newly diagnosed treatment-naïve esophageal cancer patients were included in the study. Neoadjuvantcisplatin and 5-FU were given with 28-day intervals in a total of three courses. Along with the third course of chemotherapy, hyperfractionated accelerated radiotherapy (HART) was given with the following dose schedule: 5760 cGy/36 fr/16 day. RESULTS: All patients could receive the planned RT dose of 5760 cGy. Odynophagia was the most frequent grade III acute toxicity (50%). None of the acute toxicity reactions required treatment discontinuation. Grade III or higher subacute/late toxicity occurred in 10 patients (75%) including 5 deaths, mostly esophageal. Radiologically, 8 patients (40%) had complete response, 8 (40%) had partial response, and 3 (15%) had stable disease, with only 1 patient (5%) having progressive disease. Seven patients underwent surgery. Overall, 8 patients (40%) had local control. The 5 years overall survival rate was 38.1%. CONCLUSIONS: Neoadjuvant hyperfractionated accelerated radiotherapy plus chemotherapy may help to target local disease control and increase survival in patients with esophageal cancer. Further studies to improve neoadjuvant and radical chemoradiotherapy dose schedules are warranted for maximum tumor control rates with minimal toxicity