Wrażliwość baroreceptorów tętniczych u osób zdrowych

Odruch baroreceptorów u osób zdrowych Wstęp: Pomimo faktu, że badanie wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS, baroreflex sensitivity) stanowi jedną z podstawowych metod oceny czynności autonomicznego układu nerwowego u chorych kardiologicznych, niewiele jest w piśmiennictwie informacji opisujących grupę ludzi zdrowych, stanowiących dla nich punkt odniesienia. Cel pracy: Ocena wartości BRS w populacji ludzi zdrowych, z uwzględnieniem różnych metod badania tego parametru. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 74 osób w wieku 22&#8211;55 lat (śr. 38 &plusmn; 19), złożoną z 32 mężczyzn i 42 kobiet, na podstawie wywiadu i badania fizykalnego uznanych za zdrowe. U wszystkich wykonano ocenę BRS za pomocą testu fenylefrynowego (Phe-BRS), metody sekwencyjnej (Seq-BRS) z rozbiciem na sekwencje dodatnie (PosSeq-BRS) i ujemne (NegSeq-BRS) oraz trzech różnych sposobów analizy spektralnej &#8212; Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS. W analizie danych brano pod uwagę wiek oraz płeć badanych osób. Wyniki: Test fenylefrynowy oraz rejestrację spontanicznych zmian SBP i długości cyklu serca wykonano u wszystkich badanych osób. U żadnej z nich nie zaobserwowano niekorzystnych działań niepożądanych związanych z podawaniem fenylefryny. W grupie osób &#8804; 40 rż. stwierdzono znamiennie wyższe średnie wartości Phe-BRS, Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS i Seq-BRS niż w grupie osób > 40 rż. (odpowiednio w ms/mm Hg: 18,9 &plusmn; 6,7; 17 &plusmn; 9,5; 20,5 &plusmn; 14,8; 25,2 &plusmn; 15,7; 25,6 &plusmn; 13,3 i 13,6 &plusmn; 3,8; 11,3 &plusmn; 5,6; 13,5 &plusmn; 4,5; 15,2 &plusmn; 11; 16,7 &plusmn; 8,7, wszystkie p < 0,05). Nie zaobserwowano znamiennych różnic pomiędzy płciami w zakresie badanych parametrów, jak również pomiędzy PosSeqBRS i NegSeqBRS badanych u tych samych osób. U żadnej z nich nie stwierdzono za pomocą którejkolwiek z metod wartości BRS niższych lub równych 3ms/mm Hg. Wnioski: Uzyskane wartości średnie BRS oceniane za pomocą wszystkich zastosowanych metod mogą stanowić orientacyjny punkt odniesienia dla wyników badania tych parametrów uzyskanych u chorych kardiologicznych po uwzględnieniu podziału na grupy wiekowe

Wrażliwość baroreceptorów tętniczych u osób zdrowych

Odruch baroreceptorów u osób zdrowych Wstęp: Pomimo faktu, że badanie wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS, baroreflex sensitivity) stanowi jedną z podstawowych metod oceny czynności autonomicznego układu nerwowego u chorych kardiologicznych, niewiele jest w piśmiennictwie informacji opisujących grupę ludzi zdrowych, stanowiących dla nich punkt odniesienia. Cel pracy: Ocena wartości BRS w populacji ludzi zdrowych, z uwzględnieniem różnych metod badania tego parametru. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 74 osób w wieku 22&#8211;55 lat (śr. 38 &plusmn; 19), złożoną z 32 mężczyzn i 42 kobiet, na podstawie wywiadu i badania fizykalnego uznanych za zdrowe. U wszystkich wykonano ocenę BRS za pomocą testu fenylefrynowego (Phe-BRS), metody sekwencyjnej (Seq-BRS) z rozbiciem na sekwencje dodatnie (PosSeq-BRS) i ujemne (NegSeq-BRS) oraz trzech różnych sposobów analizy spektralnej &#8212; Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS. W analizie danych brano pod uwagę wiek oraz płeć badanych osób. Wyniki: Test fenylefrynowy oraz rejestrację spontanicznych zmian SBP i długości cyklu serca wykonano u wszystkich badanych osób. U żadnej z nich nie zaobserwowano niekorzystnych działań niepożądanych związanych z podawaniem fenylefryny. W grupie osób &#8804; 40 rż. stwierdzono znamiennie wyższe średnie wartości Phe-BRS, Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS i Seq-BRS niż w grupie osób > 40 rż. (odpowiednio w ms/mm Hg: 18,9 &plusmn; 6,7; 17 &plusmn; 9,5; 20,5 &plusmn; 14,8; 25,2 &plusmn; 15,7; 25,6 &plusmn; 13,3 i 13,6 &plusmn; 3,8; 11,3 &plusmn; 5,6; 13,5 &plusmn; 4,5; 15,2 &plusmn; 11; 16,7 &plusmn; 8,7, wszystkie p < 0,05). Nie zaobserwowano znamiennych różnic pomiędzy płciami w zakresie badanych parametrów, jak również pomiędzy PosSeqBRS i NegSeqBRS badanych u tych samych osób. U żadnej z nich nie stwierdzono za pomocą którejkolwiek z metod wartości BRS niższych lub równych 3ms/mm Hg. Wnioski: Uzyskane wartości średnie BRS oceniane za pomocą wszystkich zastosowanych metod mogą stanowić orientacyjny punkt odniesienia dla wyników badania tych parametrów uzyskanych u chorych kardiologicznych po uwzględnieniu podziału na grupy wiekowe

Jak oceniać remodeling tętnic wieńcowych? Kryteria wyboru przekrojów referencyjnych

Wstęp: Rozwój miażdżycy w tętnicach wieńcowych powoduje przebudowę ich ściany (remodeling). Najlepszą przyżyciową metodą badania remodelingu tętnic wieńcowych jest ultrasonografia wewnątrznaczyniowa (IVUS, intravascular ultrasound). Ocena remodelingu za pomocą IVUS polega na porównaniu wielkości przekroju poprzecznego przez tętnicę w miejscu rozwoju blaszki miażdżycowej oraz w przekroju referencyjnym. Uogólniony charakter miażdżycy często uniemożliwia znalezienie przekrojów referencyjnych całkowicie wolnych od zmian miażdżycowych. Cel pracy: Ustalenie maksymalnej dopuszczalnej wielkości blaszki miażdżycowej w przekrojach odniesienia do badania remodelingu. Materiał i metody: Przeanalizowano zapisy IVUS wykonane u 38 pacjentów zakwalifikowanych do przezskórnej rewaskularyzacji serca przed przystąpieniem do interwencji. W obrębie każdego z wyodrębnionych 137 segmentów tętnic wieńcowych porównywano przekrój w miejscu maksymalnego zwężenia i przekrój refererencyjny z najmniejszą blaszką miażdżycową. Aby wyznaczyć dopuszczalną wielkość blaszki w przekroju referencyjnym, przeprowadzono analizę parametrów określających remodeling w zależności od wielkości blaszki miażdżycowej w przekroju odniesienia. Wyniki: Przekroje referencyjne całkowicie wolne od zmian miażdżycowych znaleziono zaledwie w 16% badanych segmentów tętnic. Wyniki oceny remodelingu względem przekrojów odniesienia z blaszką miażdżycową nie zmieniały się w porównaniu z wynikami oceny względem przekrojów całkowicie wolnych od zmian miażdżycowych aż do osiągnięcia przez blaszkę wielkości 35% pola powierzchni przekroju tętnicy. Średnia wielkość blaszki w przedziale 0&#8211;35% wynosiła 18% &plusmn; 12%. Wnioski: Aby zachować wiarygodność oceny remodelingu, względna wielkość blaszki miażdżycowej w przekrojach referencyjnych nie powinna przekraczać 35%. Wykorzystanie do analizy remodelingu przekrojów odniesienia z większą blaszką może być przyczyną poważnych błędów. (Folia Cardiol. 2001; 8: 181&#8211;195

Jak oceniać remodeling tętnic wieńcowych? Kryteria wyboru przekrojów referencyjnych

Wstęp: Rozwój miażdżycy w tętnicach wieńcowych powoduje przebudowę ich ściany (remodeling). Najlepszą przyżyciową metodą badania remodelingu tętnic wieńcowych jest ultrasonografia wewnątrznaczyniowa (IVUS, intravascular ultrasound). Ocena remodelingu za pomocą IVUS polega na porównaniu wielkości przekroju poprzecznego przez tętnicę w miejscu rozwoju blaszki miażdżycowej oraz w przekroju referencyjnym. Uogólniony charakter miażdżycy często uniemożliwia znalezienie przekrojów referencyjnych całkowicie wolnych od zmian miażdżycowych. Cel pracy: Ustalenie maksymalnej dopuszczalnej wielkości blaszki miażdżycowej w przekrojach odniesienia do badania remodelingu. Materiał i metody: Przeanalizowano zapisy IVUS wykonane u 38 pacjentów zakwalifikowanych do przezskórnej rewaskularyzacji serca przed przystąpieniem do interwencji. W obrębie każdego z wyodrębnionych 137 segmentów tętnic wieńcowych porównywano przekrój w miejscu maksymalnego zwężenia i przekrój refererencyjny z najmniejszą blaszką miażdżycową. Aby wyznaczyć dopuszczalną wielkość blaszki w przekroju referencyjnym, przeprowadzono analizę parametrów określających remodeling w zależności od wielkości blaszki miażdżycowej w przekroju odniesienia. Wyniki: Przekroje referencyjne całkowicie wolne od zmian miażdżycowych znaleziono zaledwie w 16% badanych segmentów tętnic. Wyniki oceny remodelingu względem przekrojów odniesienia z blaszką miażdżycową nie zmieniały się w porównaniu z wynikami oceny względem przekrojów całkowicie wolnych od zmian miażdżycowych aż do osiągnięcia przez blaszkę wielkości 35% pola powierzchni przekroju tętnicy. Średnia wielkość blaszki w przedziale 0&#8211;35% wynosiła 18% &plusmn; 12%. Wnioski: Aby zachować wiarygodność oceny remodelingu, względna wielkość blaszki miażdżycowej w przekrojach referencyjnych nie powinna przekraczać 35%. Wykorzystanie do analizy remodelingu przekrojów odniesienia z większą blaszką może być przyczyną poważnych błędów. (Folia Cardiol. 2001; 8: 181&#8211;195

Kliniczno-echokardiograficzna ocena niedomykalności zastawki trójdzielnej u pacjentów ze stałą stymulacją serca

Wstęp: Wśród negatywnych konsekwencji stałej stymulacji serca związanych z obecnością wszczepionej elektrody wymienia się niedomykalność zastawki trójdzielnej. Jednakże brak wiarygodnych dowodów na poparcie tej tezy. Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 124 pacjentów (69 mężczyzn i 55 kobiet) w wieku 16-93 lat (śr. 64,2 &plusmn; 15,2 roku). Chorych podzielono na 2 grupy: I (badaną) - pacjenci z implantowaną na stałe elektrodą komorową oraz II (kontrolną) - osoby bez elektrody w prawej komorze serca. U wszystkich chorych w badaniu przedmiotowym i podmiotowym zwracano szczególną uwagę na objawy wynikające z niedomykalności trójdzielnej. Rozpoznanie niedomykalności trójdzielnej ustalano na podstawie parametrów echokardiograficznych w badaniu dopplerowskim: zasięg i pole powierzchni fali zwrotnej, szerokość żyły głównej dolnej oraz obecność skurczowego przepływu wstecznego w żyle głównej dolnej i żyłach wątrobowych. Wyniki: Zaawansowanie niewydolności serca według klasyfikacji NYHA ustalone na podstawie całości obrazu klinicznego nie różniło się między grupami. Występowanie typowego szmeru niedomykalności trójdzielnej stwierdzono u 30% chorych z grupy I oraz u 3,6% z grupy II (p < 0,05). Na podstawie przyjętych parametrów oceny echokardiograficznej wykazano obecność niedomykalności zastawki trójdzielnej u 60 osób (75%) z grupy I oraz u 10 (32%) z grupy II (p < 0,05). Obecność niedomykalności trójdzielnej co najmniej II stopnia (tj. uznanej za istotną) stwierdzono częściej w grupie chorych z wszczepioną elektrodą komorową (47%) niż w grupie kontrolnej (16,1%) (p < 0,05). Podczas oceny zasięgu fali zwrotnej w badaniu dopplerowskim kodowanym kolorem wykazano statystycznie znamienną zależność od czasu, który upłynął od momentu wszczepienia elektrody do badania (p < 0,03). Nie obserwowano istotnych różnic w nasileniu niedomykalności w czasie własnego rytmu komór w porównaniu z rytmem wymuszonym przez stymulator: zasięg fali zwrotnej: 1,77 &plusmn; 1,99 vs. 1,52 &plusmn; &plusmn; 1,28 cm (p = 0,17); pole powierzchni fali zwrotnej: 1,71 &plusmn; 2,26 vs. 1,11 &plusmn; 1,13 cm2 (p = 0,35); szerokość żyły głównej dolnej: 1,99 &plusmn; 0,45 vs. 1,92 &plusmn; 0,43 cm (p = 0,35). Wnioski: Obecność elektrody w ujściu przedsionkowo-komorowym prawym na stałe wywołuje niedomykalność zastawki. Czynnikiem zwiększającym stopień regurgitacji jest czas od wszczepienia elektrody. Stymulowany rytm komór nie wpływa na obecność i nasilenie fali zwrotnej trójdzielnej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 751&#8211;763

Krótkoczasowa rejestracja czynności autonomicznego układu nerwowego w przewidywaniu nawrotu złośliwej arytmii komorowej

Wstęp: Celem niniejszej pracy było zbadanie wartości prognostycznej prostych, nieinwazyjnych parametrów zmienności rytmu serca (HRV) i wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) u chorych z udokumentowanym częstoskurczem komorowym (VT) lub migotaniem komór (VF) w wywiadzie. Materiał i metody: U 95 chorych po zawale serca (MI) oraz przebytym epizodzie VT lub VF, zakwalifikowanych do wszczepienia kardiowertera-defibrylatora, oceniono parametry HRV i BRS, a następnie poddano ich obserwacji uwzględniającej wystąpienie nawrotu złośliwej arytmii. Wyniki: Podczas 449 &plusmn; 353 dni obserwacji incydent złośliwej arytmii komorowej wystąpił u 48 chorych - grupa EVENT(+), u 47 osób nie stwierdzono VT ani VF - grupa EVENT(&#8211;). Zaobserwowano, że wiek pacjentów, lokalizacja zawału serca, przyjmowane leki antyarytmiczne nie różnicują obydwu grup w sposób istotny. Jedynym wyjątkiem była frakcja wyrzutowa lewej komory serca (LVEF), która okazała się istotnie niższa w grupie EVENT(+) niż w grupie EVENT(&#8211;), (p < 0,05). Porównując wielkości średnie wyników poszczególnych testów HRV i BRS, uzyskanych w grupach EVENT(&#8211;) i EVENT(+), stwierdzono, że wartości a-LF-BRS są istotnie niższe w drugiej z badanych grup (p < 0,001), natomiast pozostałe wskaźniki nie różnicują grup w sposób istotny. Po kategoryzacji wyników testu a-LF-BRS względem mediany równej 4,6 ms/mm Hg, uzyskano czułość, swoistość, wartość prognostyczną wyniku dodatniego i ujemnego wynoszące odpowiednio 80%, 81%, 88%,76% (p < 0,005). W analizie Coxa wykazano dla a-LF-BRS Ł 4,6 ms/mm Hg wskaęnik ryzyka RR = 1,7 (95% przedział ufności 1,1&#8211;3,8; p = 0,047). Wartość prognostyczna a-LF-BRS w przewidywaniu wystąpienia incydentu arytmicznego była niezależna od LVEF. Pozostałe wskaźniki BRS ( a-HF-BRS, GLB-BRS, SQP-BRS, SQN-BRS) nie wykazywały niezależnej wartości prognostycznej. Wnioski: Spośród badanych wskaźników tylko ocena a-LF-BRS posiada wartość prognostyczną w przewidywaniu nawrotu złośliwej arytmii komorowej. Wykazanie wartości prognostycznej wskaźnika a-LF-BRS w grupie pacjentów wysokiego ryzyka nagłej śmierci sercowej stanowi argument do przeprowadzenia badań nad jego wartością wśród osób mniej zagrożonych. (Folia Cardiol. 2002; 9: 545&#8211;551

Test ze wzrastającą energią impulsu w oznaczaniu progu defibrylacji migotania komór u pacjentów z kardiowerterem-defibrylatorem

Wstęp: Udoskonalenie układów defibrylujących stosowanych w ICD w ostatnich latach pozwoliło na istotne obniżenie progu defibrylacji (DFT) migotania komór (VF). W celu oznaczania DFT powszechnie stosuje się test ze stopniowo zmniejszaną energią impulsu (DFT step down protocol). Wymaga on wielokrotnego indukowania VF i jego przerywania, aż do momentu osiągnięcia minimalnej skutecznej energii impulsu defibrylującego. Ponieważ pierwsza testowana energia defibrylacji jest stosunkowo wysoka, to łączna wartość energii defibrylacji wykorzystywanej w czasie testu jest również znaczna. Ponieważ średnia wartość DFT uzyskiwanego przy zastosowaniu dwubiegunowych systemów defibrylujących jest mniejsza niż 10 J, teoretycznie korzystniejsze może być oznaczanie DFT za pomocą testu ze wzrastającą energią impulsu (DFT step up protocol). Jednak optymalny protokół takiego badania nie jest jeszcze ustalony. Celem pracy była ocena przydatności i porównanie dwóch protokołów testu DFT step up w oznaczaniu progu defibrylacji VF u pacjentów z ICD z elektrodą z dwoma pierścieniami defibrylującymi. Materiał i metody: W grupie kolejnych 20 pacjentów (9 kobiet, 11 mężczyzn) podczas implantacji ICD oznaczano DFT według protokołu ze wzrastającą energią impulsu, rozpoczynając test od wartości 5 J (grupa A - 10 osób) lub 8 J (grupa B - 10 osób). U wszystkich chorych VF wywoływano tylko raz, a defibrylacje ze wzrastającą energią były wyzwalane kolejno aż do momentu przerwania arytmii. Wyniki: W grupie A średnia wartość DFT wyniosła 6,8 J, a średnia liczba impulsów defibrylujących &#8212; 1,6/osobę, natomiast w grupie B średnia wartość DFT była równa 9,3 J, a średnia liczba impulsów defibrylujących &#8212; 1,4/osobę. Czas trwania VF w żadnym przypadku nie przekroczył 25 s. Wniosek: Protokół ze wzrastającą energią impulsu jest metodą przydatną, pozwalającą oznaczać próg defibrylacji migotania komór przy zastosowaniu pojedynczej indukcji arytmii i niewielkiej łącznej liczbie i energii defibrylacji. (Folia Cardiol. 2005; 12: 111&#8211;116

Krótkoczasowa rejestracja czynności autonomicznego układu nerwowego w przewidywaniu nawrotu złośliwej arytmii komorowej

Wstęp: Celem niniejszej pracy było zbadanie wartości prognostycznej prostych, nieinwazyjnych parametrów zmienności rytmu serca (HRV) i wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) u chorych z udokumentowanym częstoskurczem komorowym (VT) lub migotaniem komór (VF) w wywiadzie. Materiał i metody: U 95 chorych po zawale serca (MI) oraz przebytym epizodzie VT lub VF, zakwalifikowanych do wszczepienia kardiowertera-defibrylatora, oceniono parametry HRV i BRS, a następnie poddano ich obserwacji uwzględniającej wystąpienie nawrotu złośliwej arytmii. Wyniki: Podczas 449 &plusmn; 353 dni obserwacji incydent złośliwej arytmii komorowej wystąpił u 48 chorych - grupa EVENT(+), u 47 osób nie stwierdzono VT ani VF - grupa EVENT(&#8211;). Zaobserwowano, że wiek pacjentów, lokalizacja zawału serca, przyjmowane leki antyarytmiczne nie różnicują obydwu grup w sposób istotny. Jedynym wyjątkiem była frakcja wyrzutowa lewej komory serca (LVEF), która okazała się istotnie niższa w grupie EVENT(+) niż w grupie EVENT(&#8211;), (p < 0,05). Porównując wielkości średnie wyników poszczególnych testów HRV i BRS, uzyskanych w grupach EVENT(&#8211;) i EVENT(+), stwierdzono, że wartości a-LF-BRS są istotnie niższe w drugiej z badanych grup (p < 0,001), natomiast pozostałe wskaźniki nie różnicują grup w sposób istotny. Po kategoryzacji wyników testu a-LF-BRS względem mediany równej 4,6 ms/mm Hg, uzyskano czułość, swoistość, wartość prognostyczną wyniku dodatniego i ujemnego wynoszące odpowiednio 80%, 81%, 88%,76% (p < 0,005). W analizie Coxa wykazano dla a-LF-BRS Ł 4,6 ms/mm Hg wskaęnik ryzyka RR = 1,7 (95% przedział ufności 1,1&#8211;3,8; p = 0,047). Wartość prognostyczna a-LF-BRS w przewidywaniu wystąpienia incydentu arytmicznego była niezależna od LVEF. Pozostałe wskaźniki BRS ( a-HF-BRS, GLB-BRS, SQP-BRS, SQN-BRS) nie wykazywały niezależnej wartości prognostycznej. Wnioski: Spośród badanych wskaźników tylko ocena a-LF-BRS posiada wartość prognostyczną w przewidywaniu nawrotu złośliwej arytmii komorowej. Wykazanie wartości prognostycznej wskaźnika a-LF-BRS w grupie pacjentów wysokiego ryzyka nagłej śmierci sercowej stanowi argument do przeprowadzenia badań nad jego wartością wśród osób mniej zagrożonych. (Folia Cardiol. 2002; 9: 545&#8211;551

Badanie krótkookresowej zmienności rytmu serca w rozpoznawaniu złośliwej arytmii komorowej

Wstęp: Badanie dobowej zmienności rytmu serca (HRV) posiada udokumentowaną wartość prognostyczną w ocenie zagrożenia złośliwymi arytmiami komorowymi u chorych po zawale serca. Jednak duża czasochłonność oraz brak możliwości standaryzacji ograniczają powszechne stosowanie tej metody w praktyce klinicznej. Celem pracy była ocena przydatności krótkookresowej HRV w różnicowaniu chorych ze złośliwą arytmią komorową w wywiadzie oraz osób wolnych od takiego zdarzenia na podstawie 10-minutowej rejestracji zapisu EKG, dokonywanej u chorych znajdujących się w pozycji leżącej na wznak, a następnie uzupełnione o podobny zapis wykonany po pionizacji pacjentów. Materiał i metody: Badaniem objęto 2 grupy chorych: ZAK(+) - 12 pacjentów z zawałem serca i udokumentowaną złośliwą arytmią komorową w wywiadzie (VT/VF - utrwalony częstoskurcz komorowy/migotanie komór) oraz ZAK(&#8211;) -11 chorych z zawałem serca, zbliżonych do grupy ZAK(+) pod względem wieku, frakcji wyrzutowej lewej komory serca oraz stanu naczyń wieńcowych. U wszystkich pacjentów wykonywano rejestrację EKG w standaryzowanych warunkach laboratoryjnych: przez 10 minut w pozycji leżącej na wznak, a następnie przez 10 minut po pionizacji pacjenta. Na podstawie dokonanych rejestracji oceniano następujące wskaźniki HRV: SDNN, rMSSD, pNN50, moc widma i względną moc widma HRV w pasmie niskich częstotliwości (LF i nLF) i wysokich częstotliwości (HF i nHF) oraz stosunek LF/HF. Wyniki: W pozycji leżącej na wznak wartość ocenianych wskaźników HRV wynosiła w grupach ZAK(+) i ZAK(&#8211;) odpowiednio: SDNN 37 &plusmn; 16 ms i 46 &plusmn; 22 ms; pNN50 4,9% &plusmn; 8,1% i 6,5% &plusmn; 5,8%; rMSSD 24 &plusmn; 18 ms i 28 &plusmn; 7 ms; LF 178 &plusmn; 119 i 274 &plusmn; 216 ms2; nLF 0,5 &plusmn; 0,2 NU i 0,5 &plusmn; 0,2 NU; HF 184 &plusmn; 329 ms2 i 147 &plusmn; 115 ms2; nHF 0,4 &plusmn; 0,2 NU i 0,3 &plusmn; 0,2 NU; LF/HF 2,2 &plusmn; 1,9 i 2,0 &plusmn; 1,3. Natomiast w pozycji stojącej parametry te były równe odpowiednio: SDNN 34 &plusmn; 13 ms i 360 &plusmn; 10 ms; pNN50 2,5% &plusmn; 3,2% i 2,4% &plusmn; 3,3%; rMSSD 19 &plusmn; 13 ms i 18 &plusmn; 8 ms; LF 241 &plusmn; 154 i 374 &plusmn; 357 ms2; nLF 0,7 &plusmn; 0,2 NU i 0,7 &plusmn; 0,2 NU; HF 84 &plusmn; 124 ms2 i 75 &plusmn; 44 ms2; nHF 0,2 &plusmn; 0,1 NU i 0,2 &plusmn; 0,1 NU; LF/HF 6,2 &plusmn; 5,5 i 5,0 &plusmn; 2,9. Żaden z wymienionych wskaźników krótkookresowej oceny HRV, ocenianych zarówno w pozycji leżącej, jak i po pionizacji pacjentów, nie różnicował grup chorych ZAK(+) i ZAK(&#8211;). Wnioski: Nie stwierdzono przydatności krótkookresowej oceny HRV, dokonywanej w standaryzowanych warunkach laboratoryjnych w pozycji leżącej na wznak oraz po pionizacji pacjentów, w różnicowaniu chorych ze złośliwą arytmią komorową w wywiadzie oraz osób, u których takie zdarzenie nie wystąpiło. (Folia Cardiol. 2003; 10: 53&#8211;59

Test ze wzrastającą energią impulsu w oznaczaniu progu defibrylacji migotania komór u pacjentów z kardiowerterem-defibrylatorem

Wstęp: Udoskonalenie układów defibrylujących stosowanych w ICD w ostatnich latach pozwoliło na istotne obniżenie progu defibrylacji (DFT) migotania komór (VF). W celu oznaczania DFT powszechnie stosuje się test ze stopniowo zmniejszaną energią impulsu (DFT step down protocol). Wymaga on wielokrotnego indukowania VF i jego przerywania, aż do momentu osiągnięcia minimalnej skutecznej energii impulsu defibrylującego. Ponieważ pierwsza testowana energia defibrylacji jest stosunkowo wysoka, to łączna wartość energii defibrylacji wykorzystywanej w czasie testu jest również znaczna. Ponieważ średnia wartość DFT uzyskiwanego przy zastosowaniu dwubiegunowych systemów defibrylujących jest mniejsza niż 10 J, teoretycznie korzystniejsze może być oznaczanie DFT za pomocą testu ze wzrastającą energią impulsu (DFT step up protocol). Jednak optymalny protokół takiego badania nie jest jeszcze ustalony. Celem pracy była ocena przydatności i porównanie dwóch protokołów testu DFT step up w oznaczaniu progu defibrylacji VF u pacjentów z ICD z elektrodą z dwoma pierścieniami defibrylującymi. Materiał i metody: W grupie kolejnych 20 pacjentów (9 kobiet, 11 mężczyzn) podczas implantacji ICD oznaczano DFT według protokołu ze wzrastającą energią impulsu, rozpoczynając test od wartości 5 J (grupa A - 10 osób) lub 8 J (grupa B - 10 osób). U wszystkich chorych VF wywoływano tylko raz, a defibrylacje ze wzrastającą energią były wyzwalane kolejno aż do momentu przerwania arytmii. Wyniki: W grupie A średnia wartość DFT wyniosła 6,8 J, a średnia liczba impulsów defibrylujących &#8212; 1,6/osobę, natomiast w grupie B średnia wartość DFT była równa 9,3 J, a średnia liczba impulsów defibrylujących &#8212; 1,4/osobę. Czas trwania VF w żadnym przypadku nie przekroczył 25 s. Wniosek: Protokół ze wzrastającą energią impulsu jest metodą przydatną, pozwalającą oznaczać próg defibrylacji migotania komór przy zastosowaniu pojedynczej indukcji arytmii i niewielkiej łącznej liczbie i energii defibrylacji. (Folia Cardiol. 2005; 12: 111&#8211;116