Wstęp: Udoskonalenie układów defibrylujących stosowanych w ICD w ostatnich latach pozwoliło
na istotne obniżenie progu defibrylacji (DFT) migotania komór (VF). W celu oznaczania
DFT powszechnie stosuje się test ze stopniowo zmniejszaną energią impulsu (DFT step
down protocol). Wymaga on wielokrotnego indukowania VF i jego przerywania, aż do momentu
osiągnięcia minimalnej skutecznej energii impulsu defibrylującego. Ponieważ pierwsza
testowana energia defibrylacji jest stosunkowo wysoka, to łączna wartość energii defibrylacji
wykorzystywanej w czasie testu jest również znaczna. Ponieważ średnia wartość DFT uzyskiwanego
przy zastosowaniu dwubiegunowych systemów defibrylujących jest mniejsza niż 10 J,
teoretycznie korzystniejsze może być oznaczanie DFT za pomocą testu ze wzrastającą energią
impulsu (DFT step up protocol). Jednak optymalny protokół takiego badania nie jest jeszcze
ustalony. Celem pracy była ocena przydatności i porównanie dwóch protokołów testu DFT step
up w oznaczaniu progu defibrylacji VF u pacjentów z ICD z elektrodą z dwoma pierścieniami
defibrylującymi.
Materiał i metody: W grupie kolejnych 20 pacjentów (9 kobiet, 11 mężczyzn) podczas
implantacji ICD oznaczano DFT według protokołu ze wzrastającą energią impulsu, rozpoczynając
test od wartości 5 J (grupa A - 10 osób) lub 8 J (grupa B - 10 osób).
U wszystkich chorych VF wywoływano tylko raz, a defibrylacje ze wzrastającą energią były
wyzwalane kolejno aż do momentu przerwania arytmii.
Wyniki: W grupie A średnia wartość DFT wyniosła 6,8 J, a średnia liczba impulsów defibrylujących
— 1,6/osobę, natomiast w grupie B średnia wartość DFT była równa 9,3 J, a średnia
liczba impulsów defibrylujących — 1,4/osobę. Czas trwania VF w żadnym przypadku nie przekroczył
25 s.
Wniosek: Protokół ze wzrastającą energią impulsu jest metodą przydatną, pozwalającą oznaczać
próg defibrylacji migotania komór przy zastosowaniu pojedynczej indukcji arytmii
i niewielkiej łącznej liczbie i energii defibrylacji. (Folia Cardiol. 2005; 12: 111–116