Driving performance and neurocognitive skills of long-term users of sedating antidepressants

Objective: To assess driving performance and neurocognitive skills of long‐term users of sedating antidepressants, in comparison to healthy controls. Methods: Thirty‐eight long‐term (>6 months) users of amitriptyline (n = 13) and mirtazapine (n = 25) were compared to 65 healthy controls. Driving performance was assessed using a 1‐h standardised highway driving test in actual traffic, with road‐tracking error (standard deviation of lateral position [SDLP]) being the primary measure. Secondary measures included neurocognitive tasks related to driving. Performance differences between groups were compared to those of blood alcohol concentrations of 0.5 mg/ml to determine clinical relevance. Results: Compared to controls, mean increase in SDLP of all antidepressant users was not significant, nor clinically relevant (+0.75 cm, 95% CI: - 0.83 cm; +2.33 cm). However, users treated less than 3 years (n = 20) did show a significant and clinically relevant increase in SDLP (+2.05 cm). No significant effects were observed on neurocognitive tasks for any user group, although large individual differences were present. Most results from neurocognitive tests were inconclusive, while a few parameters confirmed non‐inferiority for users treated longer than 3 years. Conclusion: The impairing effects of antidepressant treatment on driving performance and neurocognition mitigate over time following long‐term use of 3 years

An explorative approach to understanding individual differences in driving performance and neurocognition in long-term benzodiazepine users

Objective: Previous research reported cognitive and psychomotor impairments in long‐term users of benzodiazepine receptor agonists (BZRAs). This article explores the role of acute intoxication and clinical complaints. Methods: Neurocognitive and on‐road driving performance of 19 long‐term (≥6 months) regular (≥twice weekly) BZRA users with estimated plasma concentrations, based on self‐reported use, exceeding the therapeutic threshold (CBZRA+), and 31 long‐term regular BZRA users below (CBZRA−), was compared to that of 76 controls. Results: BZRA users performed worse on tasks of response speed, processing speed, and sustained attention. Age, but not CBZRA or self‐reported clinical complaints, was a significant covariate. Road‐tracking performance was explained by CBZRA only. The CBZRA + group exhibited increased mean standard deviation of lateral position comparable to that at blood‐alcohol concentrations of 0.5 g/L. Conclusions: Functional impairments in long‐term BZRA users are not attributable to self‐reported clinical complaints or estimated BZRA concentrations, except for road‐tracking, which was impaired in CBZRA + users. Limitations to address are the lack of assessment of objective clinical complaints, acute task related stress, and actual BZRA plasma concentrations. In conclusion, the results confirm previous findings that demonstrate inferior performance across several psychomotor and neurocognitive domains in long‐term BZRA users

Gebruik van de SART bij rijbewijskeuringen van personen met narcolepsie en idiopathische hypersomnie

Narcolepsie en idiopathische hypersomnie (IH) zijn slaapaandoeningen die worden gekenmerkt door een dagelijks aanwezige verhoogde slaapneiging. In de Nederlandse regelgeving (regeling eisen geschiktheid 2000) zijn criteria vastgelegd voor de rijgeschiktheidsbeoordeling van narcolepsie en IH. De criteria zijn: • een Epworth Sleeping Scale (ESS) score van kleiner dan 11 • een Maintenance of Wakefulness Test (MWT) met een gemiddelde latentie van meer dan acht minuten • beoordeling door een specialist met ervaring op het gebied van slaapgerelateerde stoornissen. Er zijn argumenten om de MWT bij rijbewijskeuringen van personen met narcolepsie en IH te vervangen. De Sustained Attention to Response Task (SART) is voorgesteld als een mogelijk alternatief voor de MWT. Beide testen zijn niet eerder met elkaar vergeleken in een keuringssituatie. De doelstelling van dit onderzoek is vast te stellen of de MWT kan worden vervangen door de SART bij rijbewijskeuringen van personen met narcolepsie en IH. Om dit te onderzoeken werd bij een grote groep van 96 proefpersonen een reguliere rijbewijskeuring uitgevoerd, aangevuld met 4 afnames van de SART steeds voorafgaand aan de MWT. MWT resultaten werden vergeleken met prestaties op de SART. Bij 45 van de 96 proefpersonen werden de resultaten op MWT en SART vergeleken met de prestaties bij een rijtest op de snelweg. Prestaties in de snelwegrit werden ook vergeleken met die van gezonde controles. De gemiddelde Standaard Deviatie van Laterale Positie (SDLP in centimeters), of in andere woorden de mate van slingeren, was de primaire onderzoeksvariabele van de snelwegrit. Verwacht werd dat een korte(re) MWT latentietijd gepaard zou gaan met meer fouten op de SART (hypothese 1). Daarnaast werd tussen SART en rijprestatie een minstens even sterk verband verwacht als tussen MWT en rijprestatie (hypothese 2). Ten slotte werd verwacht dat de SART een beter onderscheid kon maken in slechte en goede rijprestaties dan de MWT (hypothese 3). Er werd geen significante correlatie gevonden tussen gemiddeld SART foutenaantal en gemiddelde slaaplatentie op de MWT. Dit betekent dat een kortere MWT latentietijd niet gepaard ging met meer fouten op de SART. Er werd een zwakke significante correlatie gevonden tussen MWT en SDLP en tussen SART op testdag 2 en SDLP. De absolute correlatie tussen SART op testdag 2 en SDLP was alleen hoger dan de correlatie tussen MWT en SDLP in de subgroep narcolepsie met kataplexie en niet voor de hele groep proefpersonen. Er werd gevonden dat de SART de slechtste prestaties op de slingermaat beter onderscheidt dan de MWT bij personen met narcolepsie en IH. De meeste proefpersonen die uitzonderlijk veel slingerden tijdens de snelwegrit, hadden meer dan 7 fouten op de SART, maar niet de kortste latentietijden op de MWT. Tenslotte kwam naar voren naar dat prestaties in de snelwegrit niet significant verschilden van die van gezonde controles, maar dat er grote individuele spreiding was binnen de patiëntengroep. Samengevat werd gesteld dat de SART een bruikbare test is ter vervanging van de MWT bij rijbewijskeuringen van personen met narcolepsie en IH. De SART is niet alleen goedkoper en minder belastend voor de patiënt, ook detecteert de SART extreem slingergedrag beter. Een belangrijke vereiste van een test voor de bepaling van rijgeschiktheid is om risicovolle bestuurders te kunnen identificeren en daarmee verkeersveiligheid te waarborgen. Op dit punt is de SART dus bruikbaarder dan de MWT. De SART en MWT zijn echter geen ideale objectieve testen voor het beoordelen van rijgeschiktheid, mede gezien de zwakke correlaties met de onderzochte indices van rijvaardigheid, dus blijft het meewegen van andere, subjectieve criteria van belang

Langdurig gebruik van tweedegeneratieantidepressiva en rijvaardigheid

De vraag of het gebruik van tweedegeneratieantidepressiva effect heeft op de rijvaardigheid van patiënten met een klinische depressie is nog niet beantwoord. De conclusies uit epidemiologisch onderzoek zijn niet eenduidig. Experimentele studies laten weinig invloed zien van tweedegeneratieantidepressiva op de rijvaardigheid, maar deze studies wijken vaak methodologisch af van de klinische praktijk. Dit artikel beschrijft de uitkomsten van een onderzoek naar de effecten van een langdurige behandeling (6–52 weken) met tweedegeneratieantidepressiva in een steekproef van klinisch depressieve patiënten. Patiënten die werden behandeld met een medicijn uit deze groep (n = 24) werden vergeleken met patiënten die chronisch behandeld werden met een benzodiazepine (n = 31), een onbehandelde patiëntengroep (n = 10) en een controlegroep van gezonde vrijwilligers (n = 24). De uitkomsten tonen aan dat de eerste groep significant beter presteerde op een gestandaardiseerde rijtest op de weg dan de andere twee patiëntengroepen, maar dat deze groep het nog steeds slechter deed dan de controlegroep. Een correlatieanalyse liet een verband zien tussen de ernst van de depressie en de prestatie op de rijtest. De conclusie is dan ook dat depressieve klachten een probleem vormen voor de rijveiligheid en dat een behandeling met een tweedegeneratieantidepressivum dit risico kan doen afnemen

On-the-road driving performance of patients with central disorders of hypersomnolence

Introduction Excessive Daytime Sleepiness is a core symptom of narcolepsy and idiopathic hypersomnia, which impairs driving performance. Adequate treatment improves daytime alertness, but it is unclear whether driving performance completely normalizes. This study compares driving performance of patients with narcolepsy and idiopathic hypersomnia receiving treatment to that of healthy controls. Methods Patients diagnosed with narcolepsy type 1 (NT1, n = 33), narcolepsy type 2 (NT2, n = 7), or idiopathic hypersomnia (IH, n = 6) performed a standardized one-hour on-the-road driving test, measuring standard deviation of lateral position (SDLP). Results Results showed that mean SDLP in patients did not differ significantly from controls, but the 95%CI of the mean difference (+1.02 cm) was wide (-0.72 to +2.76 cm). Analysis of subgroups, however, showed that mean SDLP in NT1 patients was significantly increased by 1.90 cm as compared to controls, indicating impairment. Moreover, four NT1 patients requested to stop the test prematurely due to self-reported somnolence, and two NT1 patients were stopped by the driving instructor for similar complaints. Conclusion Driving performance of NT1 patients may still be impaired, despite receiving treatment. No conclusions can be drawn for NT2 and IH patients due to the low sample sizes of these subgroups. In clinical practice, determination of fitness to drive for these patients should be based on an individual assessment in which also coping strategies are taken into account

Measuring fatigue following acquired brain injury: A validation study of the psychomotor vigilance test

OBJECTIVE: To evaluate the construct validity of Psychomotor Vigilance Test performance for measuring fatigue in people with acquired brain injury. DESIGN: Observational cross-sectional study. PARTICIPANTS: Fifty-four people with acquired brain injury and 61 healthy controls. METHODS: Participants performed the Psychomotor Vigilance Test and reported momentary fatigue before and after this test and general fatigue. Associations between performance and fatigue in patients were tested by correlational and hierarchical multiple linear regression analyses, controlling for sleep quality, daytime sleepiness, and mood. RESULTS: Patients performed worse on the test compared with controls. Within the patient group, worse test performance was associated with increases in momentary post-test fatigue and general fatigue, indicating convergent validity, but also with daytime sleepiness, and mood complaints, indicating a lack of divergent validity. When controlling for sleepiness and mood, the association between performance and general fatigue was no longer significant, whereas the association between performance and post-test fatigue remained. CONCLUSION: Performance on the Psychomotor Vigilance Test cannot be used as a specific measure for fatigue, but it appears to be a more general measure of severity of symptoms including fatigue, mood, and sleepiness. Therefore, the Psychomotor Vigilance Test may be a useful measure to examine the effects of interventions aimed at reducing these symptoms

Single- and dual-task performance during on-the-road driving at a low and moderate dose of alcohol: A comparison between young novice and more experienced drivers

Driving experience and alcohol are two factors associated with a higher risk of crash involvement in young novice drivers. Driving a car is a complex task involving multiple tasks leading to dividing attention. The aim of this study was to compare the single and combined effects of a low and moderate dose of alcohol on single- and dual-task performance between young novice and more experienced young drivers during actual driving. Nine healthy novice drivers were compared with 9 more experienced drivers in a three-way, placebo-controlled, cross-over study design. Driving performance was measured in actual traffic, with standard deviation of lateral position as the primary outcome variable. Secondary task performance was measured with an auditory word learning test during driving. Results showed that standard deviation of lateral position increased dose-dependently at a blood alcohol concentration (BAC) of 0.2 and 0.5 g/L in both novice and experienced drivers. Secondary task performance was impaired in both groups at a BAC of 0.5 g/L. Furthermore, it was found that driving performance in novice drivers was already impaired at a BAC of 0.2 g/L during dual-task performance. The findings suggest that young inexperienced drivers are especially vulnerable to increased mental load while under the influence of alcohol