The influence of lactose intolerance and other gastro-intestinal tract disorders on L-thyroxine absorption

Metodą z wyboru w leczeniu niedoczynności tarczycy jest doustne podawanie L-tyroksyny (LT4) w dawkach pozwalających na utrzymanie u pacjenta stanu równowagi hormonalnej. Wymienia się wiele czynników, które mogą w istotny sposób wpływać na wchłanianie preparatu LT4, do których należą między innymi: korelacja czasowa przyjęcia leku i ostatniego posiłku, niektóre nawyki żywieniowe, a także różne organiczne i czynnościowe patologie przewodu pokarmowego. Głównym celem niniejszej pracy jest przegląd i usystematyzowanie literatury dotyczącej wpływu różnorodnych zaburzeń wchłaniania na skuteczność podawanych preparatów LT4. Konieczność stosowania dużych dawek LT4 w leczeniu substytucyjnym niedoczynności tarczycy często jest pierwszym objawem jednego z zespołów chorobowych, przebiegających z zaburzeniami wchłaniania, które mogą być skąpoobjawowe i wcześniej mogły pozostawać nierozpoznane. Pacjenci otrzymujący LT4 w dawce większej niż 2 μg/kg mc./dobę, z przetrwale podwyższonymi stężeniami tyreotropiny, powinni być poddani diagnostyce w kierunku pozornych lub rzeczywistych zaburzeń wchłaniania LT4. Test wchłaniania LT4 z wykorzystaniem jej dużej dawki jest przydatny w diagnozie pozornych zaburzeń wchłaniania. Po wykluczeniu braku współpracy ze strony pacjenta w diagnostyce różnicowej należy uwzględnić takie patologie, jak: nietolerancja laktozy, celiakia, zanikowe zapalenie błony śluzowej żołądka, infekcja Helicobacter pylori, stan po resekcji jelita, nieswoiste zapalenie jelita czy, wreszcie, infekcje pasożytnicze. W przypadku potwierdzenia nietolerancji laktozy należy zastosować preparat LT4 pozbawiony laktozy oraz dietę bezlaktozową w celu uzyskania eutyreozy bądź możliwości zmniejszenia dawki preparatu LT4. W celiakii zastosowanie diety bezglutenowej zwykle skutkuje normalizacją zapotrzebowania na LT4, podobnie jak eradykacja infekcji bakteryjnej H. pylori czy pasożytniczej. W przypadku zanikowego zapalenia błony śluzowej żołądka czy nieswoistego zapalenia jelita leczenie choroby podstawowej i uzyskanie remisji może doprowadzić do poprawy wchłaniania LT4. U chorych po operacjach jelit zwykle konieczne jest stosowanie ponadstandardowych dawek LT4 w celu uzyskania eutyreozy.The preferred treatment for hypothyroidism is oral levothyroxine (LT4) ingestion, in doses that ensure a sustained state of hormonal balance. Many different factors may significantly influence the absorption of LT4, including: interval between the ingestion of the drug and the last meal, eating habits, and different functional and organic pathologies of the gastro-intestinal tract. The main purpose of this paper is to review and systematise the available literature on the subject of the influence of different malabsorption syndromes on the effectiveness of LT4 preparations. The need to use high LT4 doses in the substitutional treatment of hypothyroidism is often the very first sign of one of the pathologies that are connected with malabsorption syndrome, which might have been asymptomatic and undiagnosed previously. Patients who require more than 2 μg/kg body weight of LT4 per day, with constantly increased thyrotropin level, should be diagnosed with the suspicion of pseudomalabsorption or real absorption disorder. An LT4 absorption test, using high doses of LT4, may be useful in the diagnosis of pseudomalabsorption. After excluding non-compliance, the differential diagnosis should include such disorders as lactose intolerance, coeliac disease, atrophic gastritis, Helicobacter pylori infection, bowel resection, inflammatory bowel disease, and parasite infection. Where there is a diagnosis of lactose intolerance, both a low lactose diet and a lactose-free LT4 preparation should be administered to restore euthyroidism or make it possible to decrease the dose of the LT4 preparation. In coeliac disease, a gluten-free diet usually allows a normalisation of the need for LT4, as do eradication of the H. pylori infection or parasite colonisation. In cases of atrophic gastritis or inflammatory bowel disease, treating the underlying diseases and regaining the state of remission may improve the absorption of LT4. In patients after gastro-intestinal tract surgery, a dose of LT4 higher than that typically used is needed to restore euthyroidis

Rola radioterapii oczodołów w leczeniu orbitopatii tarczycowej — aktualny stan wiedzy

The treatment of Graves’ orbitopathy (GO) remains a diagnostic and therapeutic challenge for clinicians worldwide. The elimination of risk factors, such as encouraging smoking cessation and achieving euthyroidism, are the most important and usually sufficient treatment methods in most mild cases. A course of selenium may also be beneficial. High-dose systemic corticosteroid therapy remains the first-line therapy in moderate-to-severe orbitopathy; however in some patients such treatment may be insufficient. Radiotherapy for GO has been used for decades and is considered to be effective in active GO, although less than systemic corticosteroids. Unfortunately, there are only eight randomised studies that may be analysed to assess its true effectiveness and applicability. It has been indicated that radiotherapy affects mainly eye motility and soft tissue changes, with almost no influence on exophthalmos. The combination of these two therapies has proven to be even more effective than either treatment alone, especially in subjects with resistant or recurrent GO. Orbital radiotherapy seems to be a safe procedure with few adverse effects observed long after the therapy. It should be avoided in patients with retinopathy, due to diabetes mellitus and hypertension, and in young subjects (< 35 years old). Orbital radiotherapy, as a safe and generally effective second-line therapy, is used in some countries as a supporting method during the second course of systemic corticosteroid therapy, if the response to the first course is unsatisfactory. Further randomised, double-blind studies are needed to confirm fully its clinical usefulness. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 388–396)Leczenie orbitopatii tarczycowej w przebiegu choroby Gravesa-Basedowa (GO, Graves’ orbitopathy) nadal pozostaje dla klinicystów z całegoświata dużym wyzwaniem terapeutycznym. Modyfikacja czynników ryzyka poprzez zaprzestanie palenia papierosów, wyrównaniehormonalne czy środki działające miejscowo uważane są za najważniejsze, a zarazem najskuteczniejsze metody leczenia w przypadkułagodnej GO. Korzyści może przynieść również stosowanie preparatów selenu. Leczenie dożylne preparatami glikokortykosteroidówpozostaje terapią pierwszego rzutu w przypadku umiarkowanej oraz ciężkiej GO, chociaż u niektórych pacjentów takie leczenie jest niewystarczające.Radioterapia jest stosowana w leczeniu GO od wielu dziesięcioleci i jest uznawana za skuteczną w przypadku aktywnejpostaci choroby, jednak dającą gorsze wyniki niż systemowa terapia glikokortykosteroidami. Aktualnie dostępnych jest jedynie 8 randomizowanychprac, które dostarczają rzetelnych informacji do analizy skuteczności i radioterapii w GO. Wykazano, że efektem radioterapiijest głównie zwiększenie ruchomości gałek ocznych oraz pozytywny wpływ na zmiany patologiczne tkanek miękkich oczodołu, bez istotnegowpływu na stopień wytrzeszczu. Połączenie obu metod leczenia okazało się być bardziej efektywne niż każda z terapii zastosowanaosobno, szczególnie w przypadku opornej bądź nawracającej GO. Radioterapia oczodołów wydaje się metodą bezpieczną, obarczonąniewielkim ryzykiem działań niepożądanych, pojawiających się długo po zakończeniu leczenia. Jednak powinno się unikać tej metodyu pacjentów z retinopatią w przebiegu cukrzycy bądź nadciśnienia tętniczego oraz u osób młodych (< 35 rż.). Radioterapia oczodołów,jako bezpieczna i efektywna metoda leczenia drugiego rzutu, jest wykorzystywana w niektórych krajach jako leczenie wspomagającedrugi kurs steroidoterapii systemowej, jeżeli poprawa po pierwszym kursie nie była zadowalająca. Jednak dalsze, randomizowane badaniaz podwójnie ślepą próbą są nieodzowne, aby potwierdzić skuteczność tej terapii. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 388–396

What might cause pain in the thyroid gland? Report of a patient with subacute thyroiditis of atypical presentation

Podostre ziarniniakowe zapalenie tarczycy, zwane inaczej chorobą de Quervaina lub bolesnym podostrym zapaleniem tarczycy, jest najczęstszą patologią gruczołu tarczowego odpowiedzialną za występowanie bolesności okolicy szyi. Inne przyczyny bólu w tej lokalizacji muszą zostać uwzględnione w diagnostyce różnicowej, zwłaszcza jeśli objawy występujące u pacjenta są niejednoznaczne bądź mylące. Autorzy przedstawili przypadek 39-letniej kobiety, u której rozpoznano podostre ziarniakowe zapalenie tarczycy, którego obraz kliniczny, biochemiczny oraz radiologiczny różnił się znacząco od typowego przebiegu tego schorzenia. Wstępnego rozpoznania podostrego ziarniniakowego zapalenia tarczycy dokonano na podstawie występujących objawów, wyniku badania ultrasonograficznego oraz biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej. Jednak przeprowadzone analizy biochemiczne sugerowały nieobecność procesu zapalnego oraz tyreotoksykozy. Co więcej, technetowa scyntygrafia tarczycy wykazała prawidłowy wychwyt izotopu. Nie zaobserwowano klinicznej ani ultrasonograficznej odpowiedzi na glikokortykosteroidy. Mimo zastosowanego leczenia objawy u pacjentki stopniowo narastały, a ból zaczął znacząco upośledzać jej funkcjonowanie. Ostatecznie pacjentka przebyła zabieg całkowitego wycięcia tarczycy. W rezultacie objawy ustąpiły, jednak obraz makroskopowy preparatu operacyjnego gruczołu tarczowego nasuwał podejrzenie procesu nowotworowego. Niemniej jednak badanie histopatologiczne pobranego materiału potwierdziło wstępne rozpoznanie choroby de Quervaina, zatem poprzednie wyniki badań nie pozostawały w zgodzie z tą diagnozą. Przypadek ten potwierdza możliwość atypowego przebiegu podostrego ziarniniakowego zapalenia tarczycy. Dodatkowo wskazuje na możliwość rozważenia leczenia operacyjnego u pacjentów z ciężkim, przetrwałym, upośledzającym funkcjonowanie bólem gruczołu tarczowego w przebiegu podostrego ziarniniakowego zapalenia tarczycy. (Pol J Endocrinol 2012; 63 (2): 138–142)Subacute granulomatous thyroiditis (SAT), also known as de Quervain’s thyroiditis or painful subacute thyroiditis, is the commonest thyroid condition responsible for neck tenderness. Other causes of pain in the thyroid gland should be taken into consideration during differential diagnosis, especially when a patient presents with misleading or equivocal signs and symptoms. We report the case of a 39 year-old woman diagnosed as having SAT whose clinical, biochemical and radiological presentation varied significantly from the common SAT manifestation. A tentative diagnosis of SAT was made based on the presented symptoms, ultrasonography and fine-needle biopsy results. However, biochemical analysis suggested neither inflammatory process nor the presence of thyrotoxicosis. Moreover, technetium scan of the thyroid revealed normal uptake of the isotope and there was neither clinical nor ultasonographic response for corticosteroids. The patient’s symptoms, despite being prescribed typical treatment, gradually deteriorated and the pain became increasingly debilitating. Eventually, the patient underwent total thyroidectomy. As a result, she has become free of symptoms, but the macroscopic picture of thyroid gland, noted during the operation, gave a suspicion of neoplastic process. Nevertheless, histological study of flow samples confirmed the tentative diagnosis of de Quervain’s thyroiditis, despite all previous findings that were not suggestive of it. This report confirms the likelihood that SAT can present atypically. Additionally, it indicates that surgical treatment may be considered in patients with severe, debilitating, persistent thyroid gland pain connected with SAT clinical course. (Pol J Endocrinol 2012; 63 (2): 138–142

Zastosowanie sonoelastografii w diagnostyce i monitorowaniu leczenia zapaleń oraz choroby autoimmunologicznej tarczycy

Sonoelastography (USE) is a constantly evolving imaging technique used for the noninvasive and objective estimation of tissue stiffness. Several USE methods have been developed, including Quasi-Static or Strain Elastography and Shear Wave Elastography. The utility of USE has been demonstrated in differentiating between malignant and benign thyroid lesions. Recently, USE has been applied in the evaluation of thyroiditis and autoimmune thyroid disease (AITD).Thyroid inflammatory illnesses constitute a diverse group of diseases and may manifest various symptoms. These conditions may share some parallel clinical, biochemical, and ultrasonographic features, which can lead to diagnostic difficulties. USE may be an additional tool, supporting other methods in the diagnosis and treatment monitoring of thyroid diseases, other than thyroid nodular disease.The aim of this article was to analyse and summarise the available literature on the applicability of different elastographic techniques in the diagnosis, differentiation and monitoring of various types of thyroiditis and AITD. Advantages and limitations of this technique are also discussed. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 520–531)Sonoelastografia (USE) jest stale rozwijającą się techniką obrazowania stosowaną do nieinwazyjnej i obiektywnej oceny sprężystości tkanki. Jak dotąd opracowano wiele metod USE, które można podzielić na dwie zasadnicze grupy: quasi-statyczną elastografię i elastografię fali poprzecznej (SWE). Wykazano wysoką skuteczność USE w różnicowaniu łagodnych i złośliwych zmian ogniskowych w gruczole tarczowym. Coraz częściej USE znajduje zastosowanie w ocenie zapaleń gruczołu tarczowego, w tym autoimmunologicznej choroby tarczycy (AITD). Zapalne choroby tarczycy stanowią bardzo zróżnicowaną grupę chorób, których wczesne objawy są nieswoiste. Trudności diagnostyczne mogą wynikać zarówno ze wspólnych cech klinicznych, biochemicznych, jak i ultrasonograficznych zapaleń tarczycy. Sonoelastografia może być uznana za dodatkowe narzędzie, wspierające inne stosowane metody w diagnostyce i monitorowaniu leczenia chorób tarczycy innych niż choroba guzkowa tarczycy.Celem niniejszego artykułu była analiza i podsumowanie dostępnej literatury na temat możliwości zastosowania technik elastograficznych w rozpoznawaniu, różnicowaniu i monitorowaniu różnych typów zapalenia gruczołu tarczowego. Przedstawiono zarówno wady, jak i zalety stosowania tej techniki w chorobach tarczycy. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 520–531)

Effect of restoration of euthyroidism on visfatin concentrations and body composition in women

Dysregulation of thyroid function has known impact on body metabolism, however, data regarding metabolic outcome after restoration of thyroid function is limited. Therefore, the aim of the study was to investigate the effect of restoration of euthyroidism on serum visfatin, and its associations with insulin resistance and body composition. This is an observational study with consecutive enrollment. Forty-nine hyperthyroid (median age of 34 years) and 44 hypothyroid women (median age of 46 years) completed the study. Laboratory parameters and body composition analysis were assessed before and after the therapy. In the hyperthyroid group, visfatin concentrations increased (P \u3c 0.0001), while glucose concentrations decreased (P \u3c 0.0001). Total body mass and fat mass in the trunk and limbs significantly increased during the treatment. In the hypothyroid group, significant weight loss resulted from decrease of fat and muscle masses in trunk and limbs. Visfatin serum concentrations positively correlated with total fat mass (r = 0.19, P = 0.01) and insulin concentrations (r = 0.17, P = 0.018). In conclusion, restoration of thyroid function is not associated with beneficial changes in body composition, especially among hyperthyroid females

Titin and dystrophin serum concentration changes in patients affected by thyroid disorders

Introduction: It is well established that thyroid hormones significantly affect skeletal muscle function, causing symptoms like myalgia and muscle weakness. Hypothyroid patients present increased levels of creatine kinase (CK), indicating muscle destruction. Lately, we proposed new serum markers of muscle disturbances in thyroid disorders: titin (TTN) and dystrophin (DMD). The aim of this study is to determine the association between thyroid status, muscle metabolism, and serum levels of TTN and DMD in patients affected by hypoand hyperthyroidism, before and after the treatment. Material and methods: In the study 56 subjects were enrolled. The studied group consisted of 16 patients with newly diagnosed overt hypothyroidism and 20 patients with hyperthyroidism. Twenty healthy controls were also included in the study. Body composition, thyroid hormones, and biochemical markers of muscle deterioration levels were evaluated before and after restoration of euthyroidism. Results: Dystrophin and TTN levels were noticeably lower in the hypothyroid group and hyperthyroid group in comparison with controls, at the border of statistical significance. Along with the thyroid hormones and CK normalisation, DMD levels increased in the hypothyroid group, with no significant lowering of TTN levels. However, TTN concentrations and the fT3/fT4 ratio became significantly lower than in controls. Hyperthyroid patients experienced no significant changes in TTN and DMD. Conclusions: The presented data indicate that TTN and DMD are potential new markers of musculoskeletal deterioration in thyroid disorders. In addition, the shift in TTN and DMD serum concentrations after the treatment of hypothyroidism accompanied by decreased fT3/fT4 ratio suggest the influence of the chosen therapeutic approach on muscle metabolism

Circulating Visfatin in Hypothyroidism Is Associated with Free Thyroid Hormones and Antithyroperoxidase Antibodies

We hypothesized that regulation of visfatin in hypothyroidism might be altered by coexisting chronic autoimmune thyroiditis. This is a prospective case-control study of 118 subjects. The autoimmune study group (AIT) consisted of 39 patients newly diagnosed with hypothyroidism in a course of chronic autoimmune thyroiditis. The nonautoimmune study group (TT) consisted of 40 patients thyroidectomized due to the differentiated thyroid cancer staged pT1. The control group comprised 39 healthy volunteers adjusted for age, sex, and BMI with normal thyroid function and negative thyroid antibodies. Exclusion criteria consisted of other autoimmune diseases, active neoplastic disease, diabetes mellitus, and infection, which were reported to alter visfatin level. Fasting blood samples were taken for visfatin, TSH, free thyroxine (FT4), free triiodothyronine (FT3), antithyroperoxidase antibodies (TPOAb), antithyroglobulin antibodies (TgAb), glucose, and insulin levels. The highest visfatin serum concentration was in AIT group, and healthy controls had visfatin level higher than TT (p=0.0001). Simple linear regression analysis revealed that visfatin serum concentration was significantly associated with autoimmunity (β=0.1014; p=0.003), FT4 (β=0.05412; p=0.048), FT3 (β=0.05242; p=0.038), and TPOAb (β=0.0002; p=0.0025), and the relationships were further confirmed in the multivariate regression analysis

Rozpiętość rozkładu objętości erytrocytów — nowy marker zaostrzenia niewydolności krążenia u pacjentów z niedoczynnością tarczycy po leczeniu jodem promieniotwórczym

Introduction: Cardiovascular diseases constitute a major cause of health problems and death in developed countries across the world. The increased value of the index of distribution of red blood cells volume (RDW) may be a prognostic marker in patients diagnosed with chronic heart failure (CHF). Hypothyroid patients present higher RDW values if compared to healthy controls. Taking into consideration that RDW might be both affected by thyroid status and CHF, we decided to determine the effect of concomitant hypothyroidism following radioiodine therapy (RIT) and CHF on hematological parameters. Materials and methods: Patients with toxic nodular goiter and heart failure with concomitant anemia were included. Patients underwent treatment with radioiodine before the planned heart transplant or pacemaker implantation (combined ICD/CRT-D). After RIT patients were divided into the three subgroups: with overt hypothyroidism (TSH ≥ 10µIU/mL, Group I), subclinically hypothyroid patients (TSH 4.3-9.0 µIU/mL, Group II) and with high-normal level of TSH (2.6-4.2 µIU/mL, Group III). Results: Significant correlation between TSH and RDW was observed (r=0.46; P < 0.0001) after RIT, whereas no correlation between serum TSH levels and TIBC and Fe was observed. In Group I significant correlation between TSH and RDW (r= 0.48; P = 0.002) after RIT was observed, whereas in two other subgroups there were no significant correlation. Conclusions: Subclinical hypothyroidism or high-normal levels of TSH did not affect RDW in a significant manner in the studied population. Our results demonstrates that overt hypothyroidism may contribute to deterioration of CHF reflected in changes of RDW value. Wstęp: Choroby sercowo-naczyniowe stanowią główną przyczynę problemów zdrowotnych i zgonów w krajach wysoko uprzemysłowionych na całym świecie. Podwyższona wartość rozpiętości rozkładu objętości erytrocytów (RDW) może stanowić marker prognostyczny u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca (PNS). Pacjenci z niedoczynnością tarczycy mają wyższe wartości RDW w porównaniu z osobami zdrowymi. Biorąc pod uwagę, że RDW może być zmienione zarówno przez stan czynnościowy tarczycy, jak i PNS, autorzy niniejszej pracy postanowili ustalić wpływ współistniejącej niedoczynności tarczycy spowodowanej terapią jodem promieniotwórczym (RIT) i PNS na parametry hematologiczne. Materiały i metody: Włączono pacjentów z wolem guzkowym toksycznym, PNS oraz towarzyszącą niedokrwistością. U pacjentów prze­prowadzono RIT przed planowanym przeszczepieniem serca lub implantacją urządzenia resynchronizującego lub defibrylatora (ICD/CRT-D). Po RIT pacjentów podzielono na 3 podgrupy: z jawną niedoczynnością tarczycy (TSH ≥ 10 μIU/mL — grupa I), z subkliniczną niedoczynnością (TSH 4,3–9,0 μIU/mL — grupa II) oraz z TSH w górnej granicy normy (2,6–4,2 μIU/mL — grupa III). Wyniki: Zaobserwowano istotną korelację między TSH i RDW (r = 0,46; P &lt; 0,0001) po RIT, podczas gdy nie zaobserwowano kore­lacji między stężeniem TSH i stężeniem żelaza oraz TIBC. W grupie I zaobserwowano istotną korelację między TSH i RDW (r = 0,48; P = 0,002) po RIT, jakkolwiek w dwóch pozostałych podgrupach nie zaobserwowano istotnej korelacji. Wnioski: Subkliniczna niedoczynność tarczycy, jak i wartości TSH w górnej granicy normy nie wpływały na RDW w sposób istotny w grupie badanej. Wyniki wskazują, że jawna niedoczynność tarczycy może przyczynić się do zaostrzenia PNS odzwierciedlonej zmianą wartości RDW

Zależne od czasu zmiany stężenia irisiny u pacjentów z jawną niedoczynnością tarczycy

  Introduction: Irisin, a cleaved and secreted part of the transmembrane protein FNDC5, is a recently discovered adipo-myokine that is said to have a significant influence on body metabolism. Changes in thyrometabolic state may also alter the serum irisin level. Since already reported data are not fully consistent, the aim of the present research is to evaluate the time-dependent changes in serum irisin level in patients affected by overt hypothyroidism. Material and methods: The study involved 36 subjects — two groups of 12 patients with long-lasting (AITD) and short-term (TC) overt hypothyroidism, and a control group (CG) of 12 subjects, matched for age and gender. Serum irisin level, thyrometabolic state, creatine kinase (CK — muscle damage marker), glucose, and insulin concentration were assessed and compared between groups. Results: The irisin level was significantly lower in AITD than in TC and CG (p = 0.02; p &lt; 0.01; respectively) patients, with no statistical difference between TC and CG (p &gt; 0.05). There was no significant difference between free triiodothyronine and free thyroxine levels in AITD and TC patients (p &gt; 0.05). CK concentration was significantly higher in AITD than in CG patients (p &lt; 0.01) with no difference between AITD and TC patients (p &gt; 0.05) as well as TC and CG patients (p &gt; 0.05). Additionally, the CK level negatively correlated with the irisin level (r = –0.58; p &lt; 0.01). Conclusions: In conclusion, the irisin concentration changes during thyroid function impairment may be time-dependent. Patients with prolonged hypothyroidism have lower irisin levels that those with short-term disorder. (Endokrynol Pol 2016; 67 (5): 476–480)    Wstęp: Irisina, oczyszczona i wydzielana do krążenia część białka transbłonowego FNDC5, jest niedawno odkrytą adipo-miokiną mającą znaczący wpływ na metabolizm organizmu. Zaburzenia czynności tarczycy mogą zmieniać poziom irisiny w surowicy. W zawiązku z brakiem pełnej zgodności dotychczas uzyskanych danych, celem obecnego badania jest ocena zależności pomiędzy zmianą stężenia irisiny u pacjentów z jawną niedoczynnością tarczycy, a czasem trwania zaburzenia. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 36 osób — dwie grupy badane po 12 osób z długo trwającą (AITD) oraz krótkotrwałą (TC) jawną niedoczynnością, oraz 12-sto osobowa grupa kontrolna (CG), dopasowana względem płci i wieku. Poziom irisiny, status tyreometaboliczny, stężenie kinazy kreatynowej (CK — marker destrukcji mięśni), glukozy oraz insuliny zostały zbadane oraz porównywane między grupami. Wyniki: Poziom irisiny był statystycznie niższy w grupie AITD niż w grupie TC i CG (p = 0,02; p &lt; 0,01; odpowiednio). Różnicy takiej nie zaobserwowano pomiędzy grupą TC i CG (p &gt; 0,05). W grupach AITD oraz TC poziom wolnej trijodotyroniny oraz tyroksyny nie różniły się statystycznie (p &gt; 0,05). Stężenie CK było znacząco wyższe w grupie AITD niż CG (p &lt; 0,01), przy braku różnicy pomiędzy grupami AITD i TC (p &gt; 0,05) a także TC i CG (p &gt; 0,05). Dodatkowo, wystąpiła negatywna korelacja pomiędzy poziomem CK oraz stężeniem irisiny (r = –0,58; p &lt; 0,01). Wnioski: Podsumowując, zmiany stężenia irisiny u pacjentów z niedoczynnością tarczycy mogą zależeć od czasu trwania zaburzenia. Pacjenci z długotrwającą niedoczynnością tarczycy mają niższe stężenie irisiny niż ci, u których zaburzenie trwało krótko. (Endokrynol Pol 2016; 67 (5): 476–480)

Effect of Various Exercise Regimens on Selected Exercise-Induced Cytokines in Healthy People

Different forms of physical activity&mdash;endurance, resistance or dynamic power&mdash;stimulate cytokine release from various tissues to the bloodstream. Receptors for exercise-induced cytokines are present in muscle tissue, adipose tissue, liver, brain, bones, cardiovascular system, immune system, pancreas, and skin. They have autocrine, paracrine and endocrine activities. Many of them regulate the myocyte growth and differentiation necessary for muscle hypertrophy and myogenesis. They also modify energy homeostasis, lipid, carbohydrate, and protein metabolism, regulate inflammation and exchange information (crosstalk) between remote organs. So far, interleukin 6 and irisin have been the best studied exercise-induced cytokines. However, many more can be grouped into myokines, hepatokines and adipomyokines. This review focuses on the less known exercise-induced cytokines such as myostatin, follistatin, decorin, brain-derived neurotrophic factor, fibroblast growth factor 21 and interleukin 15, and their relation to various forms of exercise, i.e., acute vs. chronic, regular training in healthy people