Single-use NPWT device with telemedical wound monitoring in the treatment of acne inversa in a pregnant patient – case report

Acne inversa (AI) is a chronic inflammatory skindisease significantly impacting the patient’s quality of life.Management guidelines for acne inversa during pregnancy donot exist. We decided to use a single-use negative pressurewound therapy (PICO, Smith & Nephew) while managing apregnant patient with AI. Negative pressure wound therapy(NPWT) seemed to improve the patient’s condition, managingthe exudation, reducing edema, and improving local regeneration,as well as epithelialization. The method was also absolutelysafe for the fetus and feasible to conduct in the outpatientdepartment - what was of utmost importance for the patient.The telemedical monitoring of wound healing using mobiletechnologies seems to be gaining importance for patients andmedical practitioners. In the described case, we used the iWound(Polmedi, Poland) application in an outpatient setting

Stoppa method – forgotten surgery

Background: Treatment of recurrent inguinal hernias undoubtedly creates problems. Causes of the mentioned are changed anatomy after multiple medical procedures, laconic documentation or loss of faith in surgeons’ skills and effectiveness. In accordance with the recommendation of the European Hernia Society, recurrent hernias operated on via anterior approach, which are common in Poland, due to low popularity of laparoscopic methods, should be addressed via posterior approach. It is quite a challenge even for experienced surgeons, who often operate on hernia. Basing on our own experience we would like to remind the forgotten in Poland Stoppa surgery, which gives, according to the method’s author, less than 1% of recurrences. Material and method: Our humble material which this paper is based on consists of seven men who were operated on via the above method in the past three years in Department of General, Endocrinological Surgery and Gastroenterological Oncology. The only exceptions are the use of a polypropylene mesh instead of polyester and the additional use of histoacrylic glue to mount a mesh in three patients. In order to reach optimal hemostasis, we decided not to mount a Redon drainage tube above the mesh. Results: No one of the patients who underwent the procedure had a relapse of hernia. Complications that we describe in this paper did not require a surgical intervention and did not have a negative effect on quality of life of our patients. Conclusion: Many years of worldwide using this method proved that it is safe for the patient and prevents recurrence of inguinal hernia. Therefore, according to the authors it should be popularized in Poland

Single-use NPWT device with telemedical wound monitoring in the treatment of acne inversa in a pregnant patient – case report

Acne inversa (AI) is a chronic inflammatory skindisease significantly impacting the patient’s quality of life.Management guidelines for acne inversa during pregnancy donot exist. We decided to use a single-use negative pressurewound therapy (PICO, Smith & Nephew) while managing apregnant patient with AI. Negative pressure wound therapy(NPWT) seemed to improve the patient’s condition, managingthe exudation, reducing edema, and improving local regeneration,as well as epithelialization. The method was also absolutelysafe for the fetus and feasible to conduct in the outpatientdepartment - what was of utmost importance for the patient.The telemedical monitoring of wound healing using mobiletechnologies seems to be gaining importance for patients andmedical practitioners. In the described case, we used the iWound(Polmedi, Poland) application in an outpatient setting

Stoppa method – forgotten surgery

Background: Treatment of recurrent inguinal hernias undoubtedly creates problems. Causes of the mentioned are changed anatomy after multiple medical procedures, laconic documentation or loss of faith in surgeons’ skills and effectiveness. In accordance with the recommendation of the European Hernia Society, recurrent hernias operated on via anterior approach, which are common in Poland, due to low popularity of laparoscopic methods, should be addressed via posterior approach. It is quite a challenge even for experienced surgeons, who often operate on hernia. Basing on our own experience we would like to remind the forgotten in Poland Stoppa surgery, which gives, according to the method’s author, less than 1% of recurrences. Material and method: Our humble material which this paper is based on consists of seven men who were operated on via the above method in the past three years in Department of General, Endocrinological Surgery and Gastroenterological Oncology. The only exceptions are the use of a polypropylene mesh instead of polyester and the additional use of histoacrylic glue to mount a mesh in three patients. In order to reach optimal hemostasis, we decided not to mount a Redon drainage tube above the mesh. Results: No one of the patients who underwent the procedure had a relapse of hernia. Complications that we describe in this paper did not require a surgical intervention and did not have a negative effect on quality of life of our patients. Conclusion: Many years of worldwide using this method proved that it is safe for the patient and prevents recurrence of inguinal hernia. Therefore, according to the authors it should be popularized in Poland

Metoda Stoppy – zapomniana operacja

Wstęp: Leczenie chorych z nawrotowymi przepuklinami pachwinowymi niewątpliwie sprawia trudności. Przyczyniają się do tego utrudnione warunki anatomiczne po nierzadko wielokrotnych już interwencjach chirurgicznych, niepełna dokumentacja oraz utrata wiary we własne siły po uprzednich niepowodzeniach w leczeniu chorego. U pacjentów, którzy operowani byli z dostępu przedniego, tak jak w Polsce, gdzie jest to najczęstsza metoda wobec wciąż małej popularności metod laparoskopowych, European Hernia Society zaleca zaopatrzenie przepukliny nawrotowej z dostępu tylnego. Bywa to nie lada wyzwaniem nawet dla chirurga o  dużym doświadczeniu i  wyjątkowym zacięciu herniologicznym. Bazując na doświadczeniu własnym pragniemy przypomnieć zapomnianą w Polsce operację Rene Stoppy, po której, wg autora metody, nawrotowość wynosi poniżej 1%. Materiały i  metody: Nasz skromny materiał, którego dotyczy niniejsza praca obejmuje siedmiu mężczyzn operowanych wiernie według opisywanej techniki w ciągu ostatnich trzech lat w Klinice Chirurgii Ogólnej, Endokrynologicznej i Onkologii Gastroenterologicznej. Jedynymi odstępstwami było zastosowanie siatki polipropylenowej zamiast poliestru oraz dodatkowe użycie kleju histoacrylowego dla zamocowania siatki u trzech chorych. Dbając o dokładną hemostazę, zrezygnowaliśmy z zakładania drenu Redona nad siatką. Wyniki: U operowanych powyższą metodą chorych nie zaobserwowano nawrotu przepukliny. Powikłania, które opisujemy dotychczas nie wymagały interwencji chirurgicznej, ani nie wpłynęły na komfort życia chorego. Wnioski: Wieloletnia praktyka w stosowaniu metody Stoppy na świecie dowiodła, że jest bezpieczną dla chorego operacją zapobiegającą nawrotom i według autorów, powinna być w Polsce spopularyzowan

Wpływ profilaktycznego stosowania rifaksyminy na występowanie zapaleń uchyłków i jakość życia chorych z chorobą uchyłkową

Uchyłki jelita grubego i związane z nimi dolegliwości kliniczne oraz powikłania to jedna z najczęstszych patologii przewodu pokarmowego w krajach wysokorozwiniętych. Obecność uchyłków jelita grubego oraz związane z nimi konsekwencje kliniczne podzielić można na cztery podstawowe postacie: 1) uchyłkowatość, czyli obecność uchyłków jelita grubego nie dających objawów klinicznych i wykrywanych zazwyczaj przypadkowo, 2) objawowa niepowikłana choroba uchyłkowa, 3) zapalenie uchyłków (ostre niepowikłane zapalenie uchyłków), 4)powikłania zapalenia uchyłków (obejmujące stany wymagające hospitalizacji). Celem niniejszej pracy była retrospektywna analiza efektywności stosowania rifaksyminy w profilaktyce występowania zapalenia uchyłków u  pacjentów leczonych w  poradniach proktologicznych. Kryterium rozpoznania choroby uchyłkowej stanowiło potwierdzenie występowania uchyłków jelita grubego na podstawie badania kolonoskopowego, wlewu kontrastowego lub kolografii KT (wirtualnej kolonoskopii) oraz co najmniej jednego przebytego (udokumentowanego) epizodu zapalenia uchyłków. Przebyte zapalenie uchyłków stwierdzano na podstawie dokumentacji medycznej, potwierdzającej obecność objawów klinicznych, oraz podwyższonej wartości CRP (>5,0), lub/i wyników badań obrazowych (USG, KT). Spośród 686 pacjentów leczonych w poradni, po przyjęciu restrykcyjnych kryteriów wykluczenia, do badania zakwalifikowano 248 chorych, których podzielono na dwie grupy: kontrolną (grupa I –145 chorych) i badaną (grupa II – 103 pacjentów stosujących profilaktycznie rifaksyminę). Liczba zapaleń uchyłków u pacjentów w obu grupach była zbliżona w okresie 6 miesięcy przed rozpoczęciem badania (p=0,1306) i w pierwszych 6 miesiącach terapii (p=0,3044). Między 6. a 12. miesiącem terapii, odnotowano istotnie mniejszą liczbę zapaleń uchyłków u pacjentów stosujących profilaktycznie rifaksyminę, w porównaniu do grupy kontrolnej (p<0,0001). Pacjenci, którym podawano rifaksyminę, mieli istotnie wyższą jakość życia (mierzoną wg. skali VAS) niż w ci w grupie kontrolnej po 12 miesiącach zażywania rifaksyminy. Wyniki badania potwierdziły efektywność stosowania rifaksyminy w profilaktyce zapalenia uchyłków, nawet w schemacie kuracji powtarzanej co 3 miesiące. Stosowanie rifaksyminy u pacjentów z epizodem zapalenia uchyłków nie tylko zmniejszało częstość występowania zapaleń i ich powikłań, ale również poprawiało jakość życia tych chorych. Wydaje się również, że profilaktyka zapaleń uchyłków oparta o rifaksyminę może być efektywna ekonomicznie, wymaga to jednak dalszej analizy i badań

The influence of rifaximin on diverticulitis rate and quality of life in patients with diverticulosis

Diverticulosis, its associated symptoms and complications are one of the most common pathologies of the gastrointestinal tract in more economically developed countries. Presence of diverticuli and their clinical consequences can be divided into four categories: 1) diverticulosis, i.e. an asymptomatic presence of diverticuli that are usually found by accident 2) symptomatic uncomplicated diverticulosis 3) diverticulitis (acute uncomplicated diverticulitis) 4) complications of diverticulitis (conditions requiring hospital stay). The aim of this study was to retrospectively analyze the efficacy of rifaximin in preventing diverticulitis in patients visiting proctology clinics. The diagnostic criterium for diverticulosis was confirmation by colonoscopy, barium enema or CT colography (virtual colonoscopy) as well as history of at least one documented episode of diverticulosis. History of diverticulosis was evaluated based on medical records, clinical symptoms, elevated level of CRP (>5.0) and/or diagnostic imaging (ultrasound, CT). After setting strict exclusion criteria, 248 patients were qualified for the study out of 686, and they were later divided into two groups: control group (group I – 145 patients) and studied group (group II – 103 patients receiving rifaximin prophylaxis). Diverticulitis rate was comparable in both groups over a period of 6 months before study (p = 0.1306) and 6 months of treatment (p=0.3044). Between the 6th and 12th month of treatment, a significantly lower rate of diverticulitis was noted in the group receiving rifaximin compared to control group (p<0.0001). Patients receiving rifaximin reported higher quality of life (which was assessed using the VAS scale) compared to control group after 12 months. The results confirmed the efficacy of riaximin in prevention of diverticulitis, even in the scheme of repeated courses every 3 months. Not only did application of rifaximin lower the rate of diverticulitis and its complications in patients after an episode of diverticulitis, but also it improved the patients’ quality of life. It seems that diverticulitis prophylaxis based on rifaximin can be economically efficient, however, it requires further research