Safety of pharmacotherapy of osteoporosis in cardiology patients

The commonest medical conditions following menopause are osteoporosis and atherosclerotic disease. This review considers the safety of pharmacotherapy of osteoporosis in cardiology patients. Drugs used for osteoporosis treatment may have adverse effects on the cardiovascular system. This article has detailed analysed of current drug classes, such as the bisphosphonates and strontium ranelate, as well as reviewed of the controversy surrounding hormone replacement therapy (HRT) and the selective estrogen receptor modulators (SERMs). Additionally, we discuss the adverse effects on the heart of calcium and drugs influencing calcium metabolism such as vitamin D, parathormone and calcitonin. We look at the interference between osteoporosis treatment and the drugs used for atherosclerosis. Moreover, the side effects on bones of cardiology drugs are analysed. Lastly, the possible advantages of selected drugs used for cardiovascular diseases in terms of osteoporosis prevention are evaluated. (Cardiol J 2010; 17, 4: 335-343

Tachykardiomiopatia - migotanie przedsionków a czynność skurczowa lewej komory serca

Wstęp: Niewydolność serca szczególnie często występuje u chorych z migotaniem przedsionków (AF), a obecność arytmii uważa się za następstwo pogorszenia czynności lewej komory (LV). Niekontrolowana tachyarytmia może być również podłożem, a nie konsekwencją pogorszenia czynności LV. Materiał i metody: Badaniami objęto 30 chorych, u których po umiarowieniu AF utrzymał się rytm zatokowy (SR) przez co najmniej 6 miesięcy, oraz 30 osób zdrowych. U chorych wykonano echokardiograficzne badania przezklatkowe i przezprzełykowe (TTE i TEE) w czasie trwania AF, bezpośrednio po jego umiarowieniu, a także po 6-miesięcznym okresie bez nawrotu arytmii. Oceniano parametry charakteryzujące czynność skurczową LV w badaniu TTE, a także dotyczące czynności LV wskaźniki przepływu przez żyłę płucną górną lewą (LSPV), rejestrowane w badaniu TEE. U wszystkich chorych zastosowano monitorowanie EKG metodą Holtera przed i w pierwszej dobie po powrocie SR. Wyniki: Bezpośrednio po umiarowieniu zanotowano niewielki spadek frakcji wyrzutowej (EF) i frakcji skracania (SF) lewej komory. Po 6-miesięcznej obserwacji przy zachowanym SR nastąpił istotny wzrost zarówno EF, jak i SF. Zmiany te dotyczyły jednak tylko osób z wyjściowo mniejszymi wartościami EF. W TEE zanotowano wzrost prędkości przepływu przez LSPV w okresie skurczu LV (PVS) oraz wzrost wskaźnika PVS/PVD. Frakcje wyrzutowa i skracania miały mniejszą wartość u chorych, którzy charakteryzowali się wyższą maksymalną i średnią dobową częstością akcji serca (HRmax, HRśr) w czasie AF. Wartości HRmax, HRśr po rewersji AF do SR znacząco zmniejszały się, podczas gdy HRmin pozostawała niezmieniona w czasie obydwu zapisów holterowskich. Wnioski: Powrót rytmu zatokowego i jego utrzymanie przez dłuższy czas powoduje poprawę czynności skurczowej LV. Zmiany te dotyczą przede wszystkim chorych z wyjściowo większą jej dysfunkcją. Maksymalna i średnia dobowa częstość akcji serca ujemnie korelują ze wskaźnikami określającymi czynność skurczową LV. Rewersja AF do rytmu zatokowego powoduje zmniejszenie maksymalnej i średniej dobowej częstości akcji serca, ale nie wpływa na minimalną częstość rytmu serca. (Folia Cardiol. 2004; 11: 189-198

Tachykardiomiopatia - migotanie przedsionków a czynność skurczowa lewej komory serca

Wstęp: Niewydolność serca szczególnie często występuje u chorych z migotaniem przedsionków (AF), a obecność arytmii uważa się za następstwo pogorszenia czynności lewej komory (LV). Niekontrolowana tachyarytmia może być również podłożem, a nie konsekwencją pogorszenia czynności LV. Materiał i metody: Badaniami objęto 30 chorych, u których po umiarowieniu AF utrzymał się rytm zatokowy (SR) przez co najmniej 6 miesięcy, oraz 30 osób zdrowych. U chorych wykonano echokardiograficzne badania przezklatkowe i przezprzełykowe (TTE i TEE) w czasie trwania AF, bezpośrednio po jego umiarowieniu, a także po 6-miesięcznym okresie bez nawrotu arytmii. Oceniano parametry charakteryzujące czynność skurczową LV w badaniu TTE, a także dotyczące czynności LV wskaźniki przepływu przez żyłę płucną górną lewą (LSPV), rejestrowane w badaniu TEE. U wszystkich chorych zastosowano monitorowanie EKG metodą Holtera przed i w pierwszej dobie po powrocie SR. Wyniki: Bezpośrednio po umiarowieniu zanotowano niewielki spadek frakcji wyrzutowej (EF) i frakcji skracania (SF) lewej komory. Po 6-miesięcznej obserwacji przy zachowanym SR nastąpił istotny wzrost zarówno EF, jak i SF. Zmiany te dotyczyły jednak tylko osób z wyjściowo mniejszymi wartościami EF. W TEE zanotowano wzrost prędkości przepływu przez LSPV w okresie skurczu LV (PVS) oraz wzrost wskaźnika PVS/PVD. Frakcje wyrzutowa i skracania miały mniejszą wartość u chorych, którzy charakteryzowali się wyższą maksymalną i średnią dobową częstością akcji serca (HRmax, HRśr) w czasie AF. Wartości HRmax, HRśr po rewersji AF do SR znacząco zmniejszały się, podczas gdy HRmin pozostawała niezmieniona w czasie obydwu zapisów holterowskich. Wnioski: Powrót rytmu zatokowego i jego utrzymanie przez dłuższy czas powoduje poprawę czynności skurczowej LV. Zmiany te dotyczą przede wszystkim chorych z wyjściowo większą jej dysfunkcją. Maksymalna i średnia dobowa częstość akcji serca ujemnie korelują ze wskaźnikami określającymi czynność skurczową LV. Rewersja AF do rytmu zatokowego powoduje zmniejszenie maksymalnej i średniej dobowej częstości akcji serca, ale nie wpływa na minimalną częstość rytmu serca. (Folia Cardiol. 2004; 11: 189-198

2015 European Society of Cardiology (ESC) guidelines for the management of infective endocarditis - what has changed since 2009?

Infekcyjne zapalenie wsierdzia (IE) stanowi dość rzadką jednostkę chorobową, należąc do niebezpiecznych, nierzadko śmiertelnych chorób układu sercowo-naczyniowego. Właściwe rozpoznanie IE jest uważane za jedno z najtrudniejszych w medycynie. Trudności diagnostyczne i terapeutyczne IE wynikają z niehomogenności choroby, nierzadkiego imitowania objawami klinicznymi innych schorzeń oraz podstępności przebiegu IE skutkującego poważnymi powikłaniami. W związku z tym istnieje stała konieczność precyzyjnej weryfikacji przez panel ekspertów opublikowanych danych dotyczących postępowania w IE, a także konstruktywnej oceny procedur diagnostycznych i leczniczych dla tej jednostki chorobowej. Ostatnie wytyczne dotyczące zapobiegania, rozpoznawania i leczenia IE grupy roboczej Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego ukazały się w 2009 roku. Uaktualnienie tych zaleceń przyniósł rok 2015. W niniejszej pracy zaprezentowano różnice pomiędzy wytycznymi z 2009 roku a wytycznymi z 2015 roku, ze szczególnym uwzględnieniem obecnego nacisku na multidyscyplinarne podejście do chorego z IE (tzw. endocarditis team) oraz przedstawieniem zmian w leczeniu tych pacjentów w kontekście szybkiego postępu w dziedzinie kardiologii, który dokonał się w ostatnim czasie.Infective endocarditis (IE) constitutes a rather rare disease, belonging to dangerous, not infrequently lethal illnesses of cardiovascular system. Adequate IE diagnosis is regarded as one of the most complicated in medicine. Diagnostic and therapeutic difficulties in infective endocarditis arise from non – homogeneity of the disease, frequent imitating other illnesses on the basis of presented clinical symptoms and the insidiousness of IE course resulting in serious complications.On the grounds of that there exists a constant necessity of precise data concerning IE treatment verification by a panel of experts, as well as constructive assessment of diagnostic and therapeutic procedures. The latest guidelines of European Society of Cardiology (ESC) Task Force Members on prevention, diagnosis and treatment of infective endocarditis were published in 2009. The year 2015 has brought their upgrade.This review presents differences between the guidelines from the year 2009 and the year 2015, with special consideration of current emphasis on multidisciplinary approach in patients diagnosed with IE (Endocarditis Team) and outlining changes in those patients’ treatment in the context of fast progress in the field of cardiology, that has been made lately

Osteoporoza a choroby układu sercowo-naczyniowego

Osteoporosis and cardiovascular disease (CVD) were considered to be pathophysiologically independent and mainly related to age and gender. The evidence, however, that these processes are only partly associated with a reduced activity of sex hormones and dependent on aging. The main marker of osteoporosis is the reduction of bone density and the underlying symptom associated with this process in the cardiovascular system are calcifications of different locations. Many studies suggest a common ethiopathogenetic background both of these diseases. The paper discusses the pathophysiological mechanisms linking the phenomenon of bone loss with calcification of the cardiovascular system. Clinical evidence of osteoporosis and CVD has also been reported. Finally, potential therapeutic interventions, preferably modifying osteoporosis and prevent calcifications of the cardiovascular system, were analyzed.Osteoporoza oraz choroby układu sercowo-naczyniowego traktowane były jako problemy niezależne patofizjologicznie i związane głównie z wiekiem oraz płcią. Coraz więcej danych wskazuje jednak, że są to procesy tylko częściowo związane ze zmniejszoną aktywnością hormonów płciowych i zależne od starzenia się organizmu. Głównym markerem osteoporozy jest zmniejszenie gęstości kości a podstawowym objawem towarzyszącym temu procesowi w obrębie układu sercowo-naczyniowego są zwapnienia o różnej lokalizacji. Wiele badań sugeruje wspólne tło etiopatogenetyczne obydwu tych schorzeń. W pracy omówiono mechanizmy patofizjologiczne łączące zjawisko utraty masy kostnej ze zwapnieniami układu sercowo-naczyniowego. Ponadto przedstawiono dowody kliniczne na związek osteoporozy i chorób układu sercowo-naczyniowego. Na zakończenie przeanalizowano potencjalne interwencje terapeutyczne korzystnie modyfikujące osteoporozę i zapobiegające zwapnieniom układu sercowo-naczyniowego

Współczesne zasady diagnostyki zapalenia mięśnia sercowego i kardiomiopatii pozapalnej

Diagnosis of myocarditis remains a challenge due to diversity of its clinical manifestation. A position statement of the European Society of Cardiology Working Group on Myocardial and Pericardial Diseases has been published in 2013. In this document developed by an expert consensus group, new diagnostic criteria for clinically suspected myocarditis have been proposed. The present article is based on data from this consensus statement. The article discusses in details current definitions of myocarditis. Classification of myocarditis and cardiomyopathies as well as their aetiology, pathogenesis and symptoms are also discussed. Diagnostic test for myocarditis are analysed with regard to their rank in diagnostic process. Further, diagnostic criteria for myocarditis based on clinical symptoms and diagnostic tests are thoroughly discussed. Finally, current European Society of Cardiology Working Group on Myocardial and Pericardial Diseases guidelines for diagnosis of  yocarditis/postinflammatory dilated cardiomyopathy are presented.Rozpoznanie zapalenia mięśnia sercowego nadal pozostaje dużym wyzwaniem z powodu różnorodności jego manifestacji klinicznej. W 2013 roku ukazało się stanowisko Grupy Roboczej ds. Chorób Mięśnia Sercowego i Osierdzia Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Jest to porozumienie grupy ekspertów, będące propozycją dotyczącą między innymi nowych kryteriów diagnostycznych w przypadku klinicznego podejrzenia zapalenia mięśnia sercowego. Niniejszy artykuł oparto na danych zawartych w tym dokumencie. Szczegółowo omówiono w nim współczesną definicję zapalenia mięśnia sercowego, a także przedstawiono podział zapalenia mięśnia sercowego i kardiomiopatii pozapalnej, ich etiologię i patogenezę oraz objawy. Ponadto przeanalizowano testy diagnostyczne przydatne w diagnostyce tej choroby z uwzględnieniem rangi poszczególnych badań w procesie rozpoznania. Następnie szczegółowo omówiono nowe kryteria diagnostyczne zapalenia mięśnia sercowego oparte na objawach klinicznych oraz badaniach dodatkowych. W podsumowaniu przedstawiono aktualne zalecenia Grupy Roboczej ds. Chorób Mięśnia Sercowego i Osierdzia Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące rozpoznawania mięśnia sercowego/pozapalnej kardiomiopatii rozstrzeniowej

The value of left atrial volume index in patients with end-stage renal disease

Wielkość lewego przedsionka (LA) może być wyrażona za pomocą wielu parametrów z uwzględnieniem wskaźników planimetrycznych i objętościowych. Objętość LA weryfikowana do powierzchni ciała, wyrażana jako wskaźnik objętości LA (LAVI), uważana jest za najbardziej wartościowy spośród nich. Powiększenie LA związane jest z licznymi czynnikami fizjologicznymi, takimi jak: płeć męska, starzenie się organizmu czy wyczynowe uprawianie sportu. W warunkach patologicznych przyczyną powiększenia jamy LA może być przeciążenie objętościowe i ciśnieniowe. Może to być konsekwencją nieprawidłowości układu sercowo-naczyniowego w efekcie prowadzących do niewydolności serca, ale bywa także następstwem licznych pozasercowych schorzeń, w tym również schyłkowej niewydolności nerek (ESRD). U chorych z ESRD powiększeniu LA towarzyszy jednoczesne pogorszenie jego czynności. Zespół tych zmian określa się mianem kardiomiopatii mocznicowej. Jest ona przykładem kardiomiopatii złożonej, ponieważ powstaje w wyniku niekorzystnych zmian hemodynamicznych oraz szkodliwego wpływu toksyn mocznicowych, charakterystycznych dla ESRD. Zmianom strukturalnym i czynnościowym LA towarzyszy wiele nieprawidłowości biochemicznych, takich jak: podwyższenie stężenia N-końcowego propeptydu natriuretycznego typu B (NT-proBNP), peptydu natriuretycznego typu B (BNP), wskaźników stanu zapalnego (w tym białka C-reaktywnego [CRP]), zwiększenie stężenia troponiny, a także zmniejszenie produkcji tlenku azotu z jednoczesnym wzrostem stężenia asymetrycznej dimetyloargininy. Powszechnie LAVI jest uważany za wartościowy potencjalny wskaźnik stratyfikacji oraz monitorowania ryzyka sercowo-naczyniowego u chorych z migotaniem przedsionków, udarem mózgu, chorobą niedokrwienną serca, niewydolnością krążenia, cukrzycą, a także ESRD.Left atrium (LA) size may be expressed by several parameters, including planimetric and volumetric indices. LA volume adjusts to body surface area is expressed as LA volume index (LAVI) and is the most valuable of them. LA size increases with many different physiological conditions including body size, male gender, professional sport activity and aging. In pathological circumstances LA enlargement occurs in response to two main pathophysiologic conditions: pressure and volume overload. This can be observed in cardiac abnormalities finally resulting in heart failure as well as numerous primary non-cardiac diseases including end-stage renal disease (ESRD). In patients with ESRD LA enlargement is accompanied by deterioration of LA function. A combination of these changes is referred to as uremic cardiomyopathy. It is an example of complex cardiomyopathy because is formed as a result of adverse hemodynamic changes and negative influence of uremic toxins. Structural and functional changes of LA are followed by a number of biochemical abnormalities such as: increasing the level of N-terminal pro B-type natriuretic peptide (NT-proBNP), B-type natriuretic peptide (BNP), inflammation markers including C-reactive protein (CRP), troponin concentration and a decrease in nitric oxide production while increasing content of asymmetric dimethylarginine. It has been postulated to use in LA VI as a potent biomarker for stratification and monitoring cardio-vascular risk in patients with atrial fibrillation, stroke, coronary artery disease, heart failure, ESRD and diabetes

Remodeling i wsteczny remodeling lewego przedsionka u chorych z niewydolnością nerek

Cardiovascular diseases compose a kind of con­tinuum initiated by cardiovascular risk factors in consequence leading to the development of atherosclerosis, infarct and secondary heart failure. This sequel effecting in death has been proposed in 1991 by Dzau and Braunwald as a concept of lethal cardiac chain. In this process cardiovascular risk factors, such as elevated cholesterol, hypertension, diabetes mellitus, cigarette smoking and end-stage renal disease (ESRD) are now known to promote oxidative stress and to cause endothelial dysfunction, initiating a cascade of events, including alterations in vasoactive mediators, inflammatory responses, and cardiac and vascular remodeling, that culminates in target-organ pathology. However, research concerning reverse process, which can be present due to disappearing of causative factors is not numerous and but rather incomplete. Left atrium (AL) dilatation is a hallmark of LA structural remodeling in ESRD. Biomarker of these changes is left atrium volume index (LAVI). Left atrium remodeling refers to a time-dependent adaptive regulation of cardiac myocytes in order to maintain homeostasis against external stressors. LA enlargement is accompanied by impairment of the LA hemodynamic performance. Renal transplantation (RT) is a potentially allowing intervention reversal or at least the inhibition of adverse changes dependent to cardiac remodeling. Research has shown that observed after RT is to reduce the planimetric parameters and LA volume. Parameters showing LA hemodynamic activity as: LAEF, LAAE and LAIE improving already during the short observation while LAPE is reduced. LAFS behaves differently because although much greater at the end of follow-up, its growth is largely due to the relatively slow improvement in the long for perspective, while a shorter period after RT changes are not yet significant. LA remodeling as an effect of atrial uremic cardiomyopathy is in fact an exemplum of complex cardiomyopathy with elements characteristic for congestive and infiltrative cardiomyopathy, because early LAVI reduction after RT mainly depends on changed hemodynamic conditions, whereas the main reason for further late decreasing of LAVI value is related rather to resolution of uremic toxaemia. Improvement of LA structural and functional properties after RT is a continuous and prolonged process.Choroby układu sercowo-naczyniowego stanowią swoistą kontynuację przemian zapoczątkowanych przez zadziałanie czynników ryzyka sercowo-naczyniowego prowadzących w konsekwencji do rozwoju miażdżycy, zawału i, wtórnie, niewydolności serca. Sekwencję tych procesów, powodującą w końcu śmierć organizmu, przedstawili po raz pierwszy w 1991 roku Dzau i Braunwald jako koncepcję letalnego łańcucha kardiologicznego. W procesie tym czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego, takie jak podwyższone stężenie cholesterolu, palenie tytoniu, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, a także schyłkowa niewydolność nerek (ESRD), których wspólnym patogenetycznym mianownikiem jest stymulowanie stresu oksydacyjnego oraz dysfunkcja śródbłonka, inicjują kaskadę wydarzeń, włączając w to zaburzenia aktywności mediatorów naczyniowych, odpowiedzi zapalnej, a także niekorzystnej przebudowy serca i naczyń, czyli remodelingu, co prowadzi do uszkodzenia narządów docelowych. Nieliczne i niekompletne są natomiast badania nad możliwością zjawiska odwrotnego, które może wystąpić w konsekwencji ustąpienia czynnika sprawczego. Powiększenie jamy jest kluczowym przejawem remodelingu lewego przedsionka (LA) u chorych na ESRD. Biomarkerem tych zmian jest wskaźnik objętości LA (LAVI). Remodeling LA to zależna od czasu reakcja adaptacyjna miocytów służąca utrzymaniu dotychczasowej równowagi mimo działania niekorzystnych czynników stresujących. Powiększeniu jamy LA towarzyszy upośledzenie jego czynności hemodynamicznej. Transplantacja nerek (RT) jest interwencją potencjalnie umożliwiającą odwrócenie, a przynajmniej zahamowanie niekorzystnych przemian zależnych od remodelingu serca. Jak wykazano w badaniach, po RT obserwuje się zmniejszenie zarówno parametrów planimetrycznych, jak i objętościowych LA. Parametry obrazujące hemodynamiczną czynność przedsionka, takie jak LAEF, LAAE oraz LAIE, poprawiają się już w czasie krótkoterminowej obserwacji, natomiast LAPE ulega obniżeniu. Inaczej jest w przypadku LAFS — choć zdecydowanie się zwiększa po zakończeniu obserwacji, to swój wzrost zawdzięcza głównie stosunkowo powolnej poprawie w dłuższej pespektywie, podczas gdy w krótszym okresie po RT zmiany nie są jeszcze znamienne. Remodeling LA, będący przejawem przedsionkowej kardiomiopatii mocznicowej, jest przykładem kardiomiopatii złożonej z elementami kardiomiopatii rozstrzeniowej oraz infiltracyjnej, gdyż wczesne zmniejszenie wielkości LAVI po RT bardziej zależy od zmieniających się warunków hemodynamicznych, natomiast przyczyn dalszej późnej redukcji wielkości LAVI należy upatrywać raczej w ustąpieniu związanej z mocznicą toksemii. Poprawa własności elastycznych aorty po RT jest procesem ciągłym i długotrwałym

Electocardiographic abnormalities in hemodialysis patients

Choroby układu sercowo-naczyniowego stanowią najczęstszą przyczynę zgonu pacjentów hemodializowanych. Zwiększona wolemia i zaburzenia elektrolitemii obecne u pacjentów leczonych nerkozastępczo zwiększają ryzyko wystąpienia groźnych zaburzeń rytmu oraz nagłej śmierci sercowej. Badanie elektrokardiograficzne (EKG) stanowi powszechnie dostępny test pozwalający określić nie tylko rodzaj arytmii i ocenić zaburzenia związane z depolaryzacją i repolaryzacją miokardium, ale również rozpoznać obecność przerostu jam serca. Przedstawiona praca to próba przybliżenia danych dotyczących zmian zachodzących w EKG w czasie zabiegu hemodializy oraz w trakcie przewlekłego leczenia nerkozastępczego.Cardiovascular disease is the leading cause of mortality among hemodialysis patients. Fluid overload, dyselectrolitemia increase the risk of malignant arrhythmia and sudden cardiac death in hemodialysis group. Electrocardiography (ECG) is the most widely used test to assess type of arrhythmia, myocardium depolarization and repolarization disturbances as well as cardiac hypertrophy. This review summarized database of ECG disturbances during chronic hemodialysis and over hemodialysis session itself