Polish reporters to the stereotypical image of the Czechs. For example, works M.Szczygieł and M. Surosz

Praca dotyczy stereotypowego wizerunku Czechów widzianych z perspektywy społeczeństwa polskiego. Stereotyp jest tworem wyobrażeniowym powstałym w efekcie poznawania rzeczywistości przez człowieka. Jego charakterystycznymi cechami są trwałość, nieadekwatność do rzeczywistości, umowność i uproszczenie. Badacze wyróżniają dwa rodzaje stereotypów, autostereotyp i heterostereotyp. Źródłem stereotypów o Czechach są, postrzegana przez pryzmat polskich doświadczeń, historia Czech oraz wizerunki wykreowane na bazie bohaterów literackich. Reportaże Mariusza Szczygła i Mariusza Surosza ukazują skomplikowanie tych uproszczonych obrazów i prezentują Czechów w formie najbliższej ich realnemu wizerunkowi, a narzędziem do tego jest bezpośredni kontakt z kulturą czeską.The work concerns the stereotypical image of Czechs as seen from the perspective of Polish society. A stereotype is a creation of imaginary, created as a result of getting to know the reality by man. Its characteristic features are durability, inadequacy to reality, conventionality and simplification. Researchers distinguish two types of stereotypes, authostereotype and heterostereotyp. The source of stereotypes about the Czech Republic are: history of Czech, seen through the prism of Polish experience, and images based on literary heroes. Reportages of Mariusz Mariusz Szczygieł Surosz shows complexity of these simplified images of Czechs and present them in the form of nearest to the real image, and the tool for this, is direct contact with Czech culture

Shared Space practices self-interviewing

Przestrzeń Wspólna jest non-profitową inicjatywą o charakterze seminaryjno-warsztatowym. Zapoczątkowana w maju 2020 roku rozwija się w niehierarchicznie współdzielonej przestrzeni online podczas spotkań raz na dwa tygodnie. Metoda naszej pracy opiera się na lekturze i moderowanej dyskusji wokół tekstów praktyczek i praktyków i badaczek i badaczy ruchu. Towarzyszą jej zaproponowane przez uczestniczki i uczestników autorskie praktyki choreograficzne, praca z wyobraźnią, rysunkiem, uważnością i słowem. Aktywność grupy jest dokumentowana w formie zbiorowych notatek. Kluczowe cele PW: budowanie pozainstytucjonalnej wspólnoty twórczyń i twórców opartej na trosce i zaufaniu; możliwość eksploracji indywidualnych i kolektywnych praktyk artystycznych; wytwarzanie języka teorii na styku z praktyką. Do powstania Przestrzeni Wspólnej przyczyniła się potrzeba środowiskowej solidarności i przejścia od jednostkowego do zespołowego poszukiwania narzędzi współpracy twórczej, wytwarzania wiedzy i dyskursu wokół tańca, sztuki performance i oddolnego organizowania się, co jest jedną z dobrych praktyk choreografii. Twórcza wymiana doświadczeń nienastawiona na uzyskanie materialnego dzieła sytuuje nas w opozycji do zjawiska nadprodukcji w kulturze i ma potencjał artystyczno-badawczy funkcjonujący również poza kontekstem pandemii. Inicjatywa skupia się na rozmowie, krytyce, inspiracji i konfrontacji różnych opinii. Towarzyszy nam przekonanie, że twórczość to również budowanie i podtrzymywanie więzi, które wymagają czasu, uwagi i energii. Sytuacja zamknięcia (lockdown) i narzuconego społecznego dystansu oraz przeniesienie aktywności do przestrzeni wirtualnej pozwoliła na spotkanie się poza dotychczasowymi strukturami. Konceptualna, kolektywna praca nad badaniem ruchu (movement research) w sytuacji pandemii umożliwia nam rozwój praktyk w okresie utrudnionego kontaktu i prekarnego funkcjonowania artystek i artystów. Różnorodność naszych wrażliwości, doświadczeń zdobywanych w wielu środowiskach twórczych i miejscach na świecie uważamy za atut wzbogacający dynamikę spotkań i samoorganizację grupy. Pięć słów kluczowych: budowanie relacji; choreografia; kolektyw; wspólnota; Zoom