The role of MR imaging and cardio-pulmonary exercise test (CPET) in oncology patient : a case report

Background: Thromboembolic complications are the second cause of mortality in patients with malignant neoplasms. Their course can be apparently asymptomatic, masked by other dominant symptoms of a malignant process. Therefore, there is a need for an unbiased diagnostic method to establish the causes of the patients' clinical condition. Case Report: The authors present a case of a 42-year-old neoplastic male patient admitted for bone marrow transplant. Examinations performed routinely before marrow transplantation showed pulmonary embolism in CT, while Trans Thoracic Echocardiography (TTE) revealed abnormal findings in the heart. Trans Esophageal Echocardiography (TEE) was indecisive and did not discriminate between a thrombus or neoplastic character of the observed pathological structures. MR helped to identify the findings as a thrombus. For unbiased initial assessment, the patient was referred for cardiopulmonary exercise test (CPET). Cardiopulmonary exercise test allowed to rule out any signs of restrictive or occlusive lung disease, and along with other diagnostic tests confirmed chronic thromboembolic pulmonary hypertension (CTEPH). Conclusions: Pulmonary embolism is found significantly more often in patients with neoplastic disease. Its course can be apparently asymptomatic, masked by other dominant symptoms of a malignant process. Magnetic resonance is a valuable tool in assessment of heart morphology, allowing proper diagnosis especially in thrombus identification, or detection of metastases. Cardiopulmonary exercise test can be useful in diagnosis and assessment of chronic thromboembolic pulmonary hypertension in apparently asymptomatic patients. CPET used in conjunction with MR seem to be a valuable combination capable of providing correct diagnosis where other methods fail

Przetoka tętnicy wieńcowej u 70-letniej kobiety z zawałem serca

Coronary artery fistulas are infrequent congenital malformations. We present the case of a patient with acute coronary syndrome and fistula between the proximal left anterior descending artery (LAD) and the pulmonary artery. The fistula was diagnosed during coronary angiography. Its presence and morphology was confirmed by a 64-slice computer tomography scan. The patient underwent a successful coronary artery bypass grafting procedure with surgical closure of the fistula. Kardiol Pol 2011; 69, 9: 940–94

Przetoka wieńcowo-płucna u pacjenta z ostrym zespołem wieńcowym z uniesieniem odcinka ST - problem kliniczny i diagnostyczny

Coronary fistula is a rare congenital heart disease. Usually it is diagnosed because of mild clinical event and sometimes detected by coronary angiography performed during acute phase of myocardial infarction. When the coronary fistula have an aneurysmatic form, it should be closed due to the risk of rupture and sudden death, especially when volumetric and pressure overload or coronary steal syndrome are present. The closure may be performed invasively or non-invasively; the latter method is prefered in asymptomatic patients

Elektrofizjologia inwazyjna Echokardiografia wewnątrzsercowa w optymalizacji ablacji RF ustawicznego częstoskurczu komorowego z okolicy ciągłości aortalno-mitralnej powodującego rozwój kardiomiopatii tachyarytmicznej

We describe a case of a 67-year-old woman with incessant idiopathic ventricular tachycardia and tachycardia-induced cardiomyopathy who underwent a successful RF ablation of the arrhythmic focus located in the aorto-mitral conntinuity. The optimal approach and titration of RF energy was achieved by means of the intracardiac echocardiography. The regression of signs of heart failure has been also observed

Duszność w zespole preekscytacji bez zaburzeń rytmu serca jako nowe kryterium oceny chorego kwalifikowanego do ablacji

Background: Patients with pre-excitation without arrhythmic symptoms are diagnosed as Wolff-Parkinson-White (WPW) pattern.Aim: To evaluate the efficacy of radiofrequency ablation (RFA) in patients with a WPW pattern and reported dyspnoea.Methods: Five patients (four adults and one adolescent, all female, age 33 ± 15 years) with a WPW pattern were referred due to dyspnoea and exercise intolerance. None had a history of paroxysmal syncope, pre-syncope, dizziness or palpitation. Before and after RFA, additional tests were used to exclude organic diseases of the pulmonary vessels, heart and lung, as well as bronchial hyperreactivity and metabolic diseases. Cardiopulmonary exercise test (CPET), echocardiography, time of forced expiration, baseline dyspnoea index (BDI), and transition dyspnoea index (TDI) were included into an objective evaluation of breath pattern.Results: In all investigated patients, no arrhythmia was inducible during the electrophysiology study. The time of forced expiration increased immediately after RFA from 15.8 ± 2.9 to 29.2 ± 4.4 s (p < 0.001). The BDI score before RFA was 6.7 ± 1.9 and the TDI score after RFA showed a significant improvement: 8.0 ± 1.2 (p < 0.05). CPET revealed significant improvement in cardiopulmonary capacity after RFA in all cases: peak oxygen consumption [mL/kg/min]: 31.1 ± 7 vs. 42.6 ± 9.6 (p = 0.014); peak exercise minute ventilation [L/min]: 60.0 ± 19.9 vs. 82.0 ± 27 (p = 0.006); peak exercise tidal volume [L]: 1.56 ± 0.25 vs. 2.04 ± 0.24 (p = 0.002); ratio dead space/tidal volume at the end of exercise: 28 ± 2.6 vs. 25 ± 2.3 (p = 0.005).Conclusions: Dyspnoea during sinus rhythm in women with pre-excitation may be considered to be an evaluation criterion before RFA. Wstęp: Pacjenci z rejestrowaną falą delta w standardowym EKG i bez wywiadu objawów arytmicznych są klasyfikowani jako chorzy z bezobjawową preekscytacją (WPW pattern or asymptomatic pre-excitation).Cel: Głównym celem badania było obiektywne pokazanie ustępowania objawów duszności u chorych z WPW po udanym zabiegu ablacji.Metody: Badaniem objęto 5 kobiet w wieku 35 ± 15 lat, z rozpoznanym zespołem preekscytacji i objawami duszności oraz obniżonej tolerancji wysiłku. Żadna z chorych nie miała nigdy rozpoznawanych zaburzeń rytmu serca, nigdy nie doświadczyła omdleń, nigdy nie odczuwała kołatań serca. Przed i po ablacji przeprowadzono badania obrazowe wykluczające chorobę serca, płuc, naczyń płucnych, wykluczono nadreaktywność oskrzeli i choroby metaboliczne. Ergospirometria, echokardiografia,czas natężonego wydechu, wskaźniki BDI (baseline dyspnea index) oraz TDI (transition dyspnea index) wykorzystano w celu obiektywnej oceny zgłaszanej duszności.Wyniki: Podczas badania elektrofizjologicznego u żadnej z pacjentek nie zaobserwowano zaburzeń rytmu serca, mimo że odczuwały duszność. Po udanej ablacji czas natężonego wydechu natychmiast się wydłużył z 15,8 ± 2,9 do 29,2 ± 4,4 s (p < 0,001). Wskaźnik BDI przed ablacją wynosił 6,7 ± 1,9, natomiast wskaźnik TDI po ablacji istotnie się poprawił: 8,0 ± 1,2 (p < 0,05). Ergospirometria wykazała znamienną poprawę wydolności sercowo-płucnej u wszystkich chorych: szczytowe pochłanianie tlenu [ml/kg/min]: 31,1 ± 7 vs. 42,6 ± 9,6 (p = 0,014); szczytowa wentylacja minutowa[l/min]: 60,0 ± 19,9 vs. 82,0 ± 27 (p = 0,006); szczytowa objętość oddechowa [l]: 1,56 ± 0,25 vs. 2,04 ± 0,24 (p = 0,002); wskaźnik przestrzeń martwa płuc/objętość oddechowa na szczycie wysiłku: 28 ± 2,6 vs. 25 ± 2,3 (p = 0,005).Wnioski: Duszność może być traktowana jako objaw zespołu preekscytacji i przy braku zaburzeń rytmu serca może stanowić dodatkowe kryterium oceny pacjenta przy kwalifikacji do zabiegu ablacji. Ergospirometria wydaje się badaniem przydatnym w diagnostyce duszności wynikającej z obecności dodatkowej drogi przewodzenia przedsionkowo-komorowego