Modified quadruple therapy or bismuth-containing quadruple therapy in the first-line treatment of Helicobacter pylori in Turkey

Aim: Helicobacter pylori (H. pylori) eradication is still an important issue in countries with high antibiotic resistance. This study aimed to compare the efficacy and safety of two bismuth-containing treatment modalities in H. pylori treatment in Turkey. Material and methods: subjects with H. pylori infection who were treated with either bismuth-containing quadruple therapy (pantoprazole 40 mg bid, tetracycline 500 mg qid, metronidazole 500 mg tid, bismuth subcitrate 262 mg qid daily) (BQT group) or modified quadruple therapy (pantoprazole 40 mg bid, amoxicillin 1g bid, metronidazole 500 mg tid, bismuth subcitrate 262 mg qid daily) (MBQT group) for 14 days were compared, retrospectively. The eradication success rate, adverse events related to the medications and compliance were investigated. Results: a total of 128 patients in the BQT group and 102 patients in the MBQT group completed the treatment. The overall rate of adverse events was significantly higher in the BQT group compared with the MBQT group (39.4 % vs 18.6; p: 0.001). Among the adverse events, nausea-vomiting and abdominal discomfort was significantly more frequent in the BQT group than in the MBQT group (p: 0.001). The adverse events were mild-moderate in both groups and life threatening adverse events were not present in any of the patients. Conclusion: although both regimens were highly effective and safe in H. pylori eradication, both intention-to-treat (ITT) and per-protocol (PP) eradication rates were higher and adverse events were lower in the modified quadruple therapy group. Modified quadruple therapy should be kept in mind for the first-line treatment of H. pylori in regions with high clarithromycin and metronidazole resistance

Social stigmatization in Turkish patients with chronic hepatitis B and C

Background and aim: Viral hepatitis is the most important cause of chronic hepatitis worldwide. Stigmatization is defined as a feeling of rejection and isolation of patients by society due to illness. There are no studies on chronic viral hepatitis in the literature in English, which has its own religious and socio-cultural structure. In our study, we aimed to investigate the presence of social stigmatism and psychosocial effects on patients with different stages of chronic viral hepatitis B and C. Methods: Forty-five patients with chronic hepatitis C and 114 patients with chronic hepatitis B were enrolled in the study. Berger’s scale was used for stigmatization, composed of 40 four-point Likert items that have four subscales: personalized stigma, disclosure, negative self-image, and public attitude. Stigma score ranges between one and four. Stigma is accepted as present if the overall score is above two. Results: Overall the mean stigma scores were 1.97 ± 0.58 and 2.14 ± 0.57 for chronic hepatitis B and C, respectively. There was stigma in 47.4% of the patients with chronic hepatitis B, and 60% of the patients with chronic hepatitis C. Being male was the risk factor on overall stigma, disclosure and public attitude in chronic hepatitis C. Living in an urban setting was the risk factor on negative self-image in chronic hepatitis C and on personalized stigma and disclosure in chronic hepatitis B

Evaluation of epicardial adipose tissue and carotid intima-media thickness as a marker of atherosclerosis in patients with inflammatory bowel disease

Background and aim: this study aimed to compare carotid intima media (CIMT) and epicardial adipose tissue (EAT) measurements, which are considered as markers for the detection of early atherosclerosis in healthy controls and inflammatory bowel disease (IBD) cases. Methods: a total of 60 IBD patients (25 Crohn’s disease and 35 ulcerative colitis) and 60 healthy patients (as a control group) were included in the study. The measurements of CIMT and EAT were performed using echocardiography and ultrasonography, respectively. Statistical analysis was used to determine the relationship between the parameters. Results: the thickness of bilateral (right and left) CIMT and EAT were significantly higher in IBD than in the control group (p < 0.05). There was a positive correlation between EAT and bilateral (right and left) CIMT in IBD patients (p < 0.05)

Determination of The Relationship Between Hopelessness-Depression Frequency and SocioDemographic Features in Students of School of Medicine, Suleyman Demirel University

Amaç Depresyon ve umutsuzluk kişinin verimliliğini kaybetmesine, yaşam kalitesinin bozulmasına neden olan önemli problemlerdir. Bu çalışmanın amacı tıp fakültesi öğrencilerinde depresyon ve umutsuzluk sıklığını ve sosyodemografik özelliklerle arasındaki ilişkiyi araştırmaktır. Materyal ve Metod Kesitsel-analitik tipte olan bu çalışma 02–04 Mart 2009 tarihleri arasında yürütüldü. Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi birinci, ikinci ve üçüncü sınıf öğrencileri çalışmaya dahil edildi. Çalışmaya 330 öğrenciden 226’sı (% 68,5) katıldı. Öğrencilere, sosyodemografik özelliklerini saptamaya yönelik anket formu, Beck Depresyon Ölçeği, Beck Umutsuzluk Ölçeği gözlem altında uygulandı. Beck depresyon ölçeğine göre 17 ve üzeri puan alanlar olası depresif olarak sınıflandırıldı. Veriler istatistiksel olarak değerlendirildi. Bulgular Öğrencilerin Beck umutsuzluk ölçeği puan ortalamaları 5,3±4,6 bulundu. Beck depresyon ölçeğine göre 64’ü (%28,3) olası depresif bulundu. Olası depresif olanlarda Beck umutsuzluk ölçeği puan ortalaması normal olanlara göre daha yüksekti (p=0.00). Birinci sınıf öğrencilerinde diğer sınıflardaki öğrencilere göre (p=0.03), kızlarda erkeklere göre (p=0.02), yurtta kalan öğrencilerde ise yurtta kalmayanlara göre (p=0.001) depresyon puanları daha yüksek bulundu. Öğrencilerin yaşları, ailenin aylık gelir düzeyleri, ebeveynlerinin öğrenim durumları ile umutsuzluk ve depresyon oranları karşılaştırıldığında aralarında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunmadı. Sonuç Sonuç olarak, temel tıp öğrencilerinde depresyon oranı yüksek olmakla birlikte, olası depresif öğrencilerde umutsuzluk puanları da yüksek bulunmuştur. Tıp öğrencilerine rehberlik ve danışmanlık hizmetlerinin verilmesi, mezuniyet sonrası depresyon ve umutsuzluğun mesleki yaşantılarına olabilecek etkilerini azaltmaya yönelik etkili önleme ve izleme programlarının geliştirilmesi uygun olacaktır.Aim Depression and hopelessness, cause impairment in the quality of life and leads to the loss of one's efficiency are important problems. The purpose of this study is to search the frequency of depression and hopelessness and its relations with socio-demographic characteristics among medical students. Materials and Methods This is a cross sectional analytical study. It was conducted 2-4 March 2009 between. 1st, 2nd, and 3rd year students from the Faculty of Medicine, Suleyman Demirel University were included in the study. 236 of a total 330 students (68.5 %) participated in the study. A questionnaire which aims to determine the students’ socio-demographic characteristics, Beck depression inventory and Beck hopelessness scale were applied under observation to the participants. According to the Beck depression inventory, those who scored 17 and over were classified as possible depressive. Data were evaluated statistically. Results The average score of the students according to Beck hopelessness scale was found 5.3±4.6. According to Beck depression inventory 64 of the students (28.3%) were found to be possible depressive. The average Beck hopelessness scale score was higher for possible depressive students compared to the others (p=0.00). Depression scores was higher among the first year students compared to the others (p=0.03), higher among the females compared the males (p=0.02) and higher among dwelling in dorm compared to not dwelling in dorm (p=0.001). When the age of students, monthly income of family, the educational status of the parents were compared with hopelessness and depression rates there was no statistically significant relation. Conclusion As a result, depression rates were high in basic medical students, furthermore hopelessness scores were found high among possible depressive students. Medical students should be given guidance and counseling service. Effective monitoring and prevention programs should be developed in order to lower the possible effects of depression and hopelessness on their future professional lives

Determination of The Relationship Between Hopelessness-Depression Frequency and Socio- Demographic Features in Students of School of Medicine, Suleyman Demirel University

Aim:Depression and hopelessness, cause impairment in the quality of life and leads to the loss of one's efficiency are important problems. The purpose of this study is to search the frequency of depression and hopelessness and its relations with socio-demographic characteristics among medical students.Materials and Methods:This is a cross sectional analytical study. It was conducted 2-4 March 2009 between. 1st, 2nd, and 3rd year students from the Faculty of Medicine, Suleyman Demirel University were included in the study. 236 of a total 330 students (68.5 %) participated in the study. A questionnaire which aims to determine the students’ socio-demographic characteristics, Beck depression inventory and Beck hopelessness scale were applied under observation to the participants. According to the Beck depression inventory, those who scored 17 and over were classified as possible depressive. Data were evaluated statistically.Results:The average score of the students according to Beck hopelessness scale was found 5.3±4.6. According to Beck depression inventory 64 of the students (28.3%) were found to be possible depressive. The average Beck hopelessness scale score was higher for possible depressive students compared to the others (p=0.00). Depression scores was higher among the first year students compared to the others (p=0.03), higher among the females compared the males (p=0.02) and higher among dwelling in dorm compared to not dwelling in dorm (p=0.001). When the age of students, monthly income of family, the educational status of the parents were compared with hopelessness and depression rates there was no statistically significant relation.Conclusion:As a result, depression rates were high in basic medical students, furthermore hopelessness scores were found high among possible depressive students. Medical students should be given guidance and counseling service. Effective monitoring and prevention programs should be developed in order to lower the possible effects of depression and hopelessness on their future professional lives

Evaluation of Leukemia and Solid Tumors in Refugee Children in Turkey: A Tertiary Center Experience

Cancer care is progressively became as a significant worldwide challenge. Wars can cause destructions and delays in cancer diagnosis and treatment of displaced people. Cancer cure rates need to be improved in indefensible populations such as refugees. In this study, we purposed to highlight the clinical peculiarities and outcomes of refugee children with cancer in our hospital. Our purpose was to present our findings and contribute to improve the health care for these children. Seventy one refugee pediatric patients admitted to the oncology and hematology units of our hospital between April 2011 and January 2019 were included in this study. The demographic characteristics of the patients at the initial diagnosis, their countries of origin, living conditions, histopathological diagnoses, treatments, relapse, and mortality data were analyzed retrospectively from the patient files. The median age of patients was 6.5±4.5 years, and the male-to-female ratio was 39/32. While 44 patients (61.9%) presented with complaints and had primary diagnoses in our hospital, the remaining 27 patients (38.1%) were diagnosed in their country and applied to our hospital for treatment. Our mean follow-up period was 18.2±18.8 months (1-90 months). As a result, 44 patients (62%) were alive and 22 (31%) were dead. The survival rate without relapse in the second year was 83.6%. Two and fiveyear survival rates were 77.5% vs. 58.1% respectively. Compared to Turkish children, lower survival rates were found in refugee children. In addition to cancer-specific factors such as tumor type and stage, some problems such as shelter, communication, adherence to treatment, and difficulties supplying medicine may be responsible for lower survival rates in refugee children. Further studies are needed to improve the survival rates of patients

Cd10,Bcl-6 and Mum1 expression and the effect on prognosis in diffuse large b cell Lymphoma

Diffüz büyük B hücreli lenfoma (DBBHL) batı toplumlarında en sık görülen lenfoma alt tipidir. Non-Hodgkin lenfomaların (NHL) yaklaşık olarak %30-40&#8217;ını oluşturur. DBBHL heterojen klinik, morfolojik, immunolojik ve sitogenetik özellikler içerdiğinden çok değişken klinik seyir ve belirgin biyolojik heterojenite göstermektedir . cDNA ve oligonükleotid microarrayleri kullanarak yapılan çalışmalarda DBBHL önemli biyolojik altgruplara ve prognoz gruplarına ayrılabilir. Bunlar germinal merkez B hücre (GCB), aktive B hücre (ABC) ve tip 3 gen ekspresyon profili tipleridir. Genellikle bu tür çalışmalar daha uzun sürmekte ve taze donmuş örnekleri gerektirmektedir fakat bu örnekler vakaların çok az bir grubunda mevcut durumdadır. Bu nedenle yapılan çalışmalarda CD10, Bcl-6, MUM 1/IRF (MUM1) biyomarkerlarının ekspresyonuna patoloji preparatlarından bakarak GCB ve ABC gruplarını birbirinden ayıran bir algoritma oluşturulmuştur. Bizde çalışmamızda Hans ve grubunun oluşturduğu bu algoritmayı kullanarak hastaların GCB ve ABC olarak altgrup oranlarını belirledik ve hastaların bu altgruplarda rituksimab içeren kemoterapiye yanıt oranlarını inceledik. Çalışmaya 1997 ile 2009 tarihleri arasında DBBHL tanısı alan toplam 81 (39 erkek ve 42 kadın) hasta alındı. Bu hastaların tanı anındaki patoloji preparatlarına ulaşıldı ve dosyaları retrosprektif olarak tarandı. Hastaların patoloji preparatlarından CD10, bcl-6, MUM1 ve bcl-2 markerları immunohistokimyasal yöntemle bakıldı ve %30 ve üzeri boyanma pozitif olarak değerlendirildi. Bu markerlar kullanılarak hastalar gruplandırıldı. Hastaların 36&#8217;sı (%44,4) GCB grubunda, 45&#8217;i (%55,6) ise ABC grubunda idi. Bcl-2 ise 53 hastada (%65,4) pozitif idi. Hastaların 31&#8217;i (%38,3) CHOP ve benzeri, 50&#8217;si (%61,7) ise R-CHOP KT&#8217;si aldı. Yapılan sağkalım analizinde IPI risk skoru düşük hastalarda yüksek olanlara göre (p=0,006) , genç hastalarda yaşlılara göre (p=0,004) ve ilk tedaviye iyi yanıt veren hastalarda kötü yanıt veren hastalara göre (p<0,001) 5 yıllık OS oranı anlamlı olarak daha yüksek bulundu. Değerlendirilen markerlar korelasyon açısından karşılaştırıldığında CD10 ile MUM1 arasında pozitif yönde , bcl-6 ile MUM-1 arasında da negatif yönde bir korelasyon olduğu görüldü. Klinik özellikler içinde ise IPI skorunun hasta yaşı, performans durumu, LDH düzeyi, evre ve hastaların son durumları (exitus, hayatta) ile pozitif yönde ve anlamlı derecede korele olduğu görülmüştür. Ayrıca LDH düzeyinin B semptomları pozitif yönde korele olduğu saptandı. Markerlara göre belirlenen gruplar arasında sağkalım açısından anlamlı bir farklılık saptanmadı. Rituksimab öncesi dönemde immunohistokimyasal markerlara göre belirlenen altgrupların sağkalım farkı oluşturduğu bilinmektedir. Ancak rituksimab sonrası dönemde yapılan çalışmalarda çelişkili sonuçlar bulunmaktadır. Bu nedenle rituksimabın oluşturduğu sağkalım farkı da göz önüne alınarak daha güvenilir markerların belirlenmesine ihtiyaç vardır

DİFFÜZ BÜYÜK B HÜCRELİ LENFOMA&#8217;DA CD10, BCL-6, MUM1 MARKERLARIN EKSPRESYONU VE PROGNOZA ETKİSİ

Diffüz büyük B hücreli lenfoma (DBBHL) batı toplumlarında en sık görülen lenfoma alt tipidir. Non-Hodgkin lenfomaların (NHL) yaklasık olarak %30-40&#8217;ını olusturur. DBBHL heterojen klinik, morfolojik, immunolojik ve sitogenetik özellikler içerdiğinden çok değisken klinik seyir ve belirgin biyolojik heterojenite göstermektedir . cDNA ve oligonükleotid microarrayleri kullanarak yapılan çalısmalarda DBBHL önemli biyolojik altgruplara ve prognoz gruplarına ayrılabilir. Bunlar germinal merkez B hücre (GCB), aktive B hücre (ABC) ve tip 3 gen ekspresyon profili tipleridir. Genellikle bu tür çalısmalar daha uzun sürmekte ve taze donmus örnekleri gerektirmektedir fakat bu örnekler vakaların çok az bir grubunda mevcut durumdadır. Bu nedenle yapılan çalısmalarda CD10, Bcl-6, MUM 1/IRF (MUM1) biyomarkerlarının ekspresyonuna patoloji preparatlarından bakarak GCB ve ABC gruplarını birbirinden ayıran bir algoritma olusturulmustur. Bizde çalısmamızda Hans ve grubunun olusturduğu bu algoritmayı kullanarak hastaların GCB ve ABC olarak altgrup oranlarını belirledik ve hastaların bu altgruplarda rituksimab içeren kemoterapiye yanıt oranlarını inceledik. Çalısmaya 1997 ile 2009 tarihleri arasında DBBHL tanısı alan toplam 81 (39 erkek ve 42 kadın) hasta alındı. Bu hastaların tanı anındaki patoloji preparatlarına ulasıldı ve dosyaları retrosprektif olarak tarandı. Hastaların patoloji preparatlarından CD10, bcl-6, MUM1 ve bcl-2 markerları immunohistokimyasal yöntemle bakıldı ve %30 ve üzeri boyanma pozitif olarak değerlendirildi. Bu markerlar kullanılarak hastalar gruplandırıldı. Hastaların 36&#8217;sı (%44,4) GCB grubunda, 45&#8217;i (%55,6) ise ABC grubunda idi. Bcl-2 ise 53 hastada (%65,4) pozitif idi. Hastaların 31&#8217;i (%38,3) CHOP ve benzeri, 50&#8217;si (%61,7) ise R-CHOP KT&#8217;si aldı. Yapılan sağkalım analizinde IPI risk skoru düsük hastalarda yüksek olanlara göre (p=0,006) , genç hastalarda yaslılara göre (p=0,004) ve ilk tedaviye iyi yanıt veren hastalarda kötü yanıt veren hastalara göre (p<0,001) 5 yıllık OS oranı anlamlı olarak daha yüksek bulundu. Değerlendirilen markerlar korelasyon açısından karsılastırıldığında CD10 ile MUM1 arasında pozitif yönde , bcl-6 ile MUM-1 arasında da negatif yönde bir korelasyon olduğu görüldü. Klinik özellikler içinde ise IPI skorunun hasta yası, performans durumu, LDH düzeyi, evre ve hastaların son durumları (exitus, hayatta) ile pozitif yönde ve anlamlı derecede korele olduğu görülmüstür. Ayrıca LDH düzeyinin B semptomları pozitif yönde korele olduğu saptandı. Markerlara göre belirlenen gruplar arasında sağkalım açısından anlamlı bir farklılık saptanmadı. Rituksimab öncesi dönemde immunohistokimyasal markerlara göre belirlenen altgrupların sağkalım farkı olusturduğu bilinmektedir. Ancak rituksimab sonrası dönemde yapılan çalısmalarda çeliskili sonuçlar bulunmaktadır. Bu nedenle rituksimabın olusturduğu sağkalım farkı da göz önüne alınarak daha güvenilir markerların belirlenmesine ihtiyaç vardır

Ulcerative colitis may be a risk factor for sensorineural hearing loss

Introduction: Inner ear involvement of inflammatory bowel disease (IBD), which causes sensorineural hearing loss (SNHL) is acute and bilateral and arises in a short period of weeks to months in the active period of the disease. We aimed to determine the frequency of SNHL in patients with UC and CD and to evaluate the relationship between audiological features and clinical findings in IBD. Material and Method: The present study included 53 IBD patients and 20 healthy control patients who were followed up in the gastroenterology outpatient clinic of Abant Izzet Baysal University Hospital between January and May 2020 and accepted to participate in the study. Tympanometry, otoscopy, and audiometry examinations were performed. Results: There was no significant difference in terms of gender and age between the IBD and control groups. While there was no significant difference in air and bone conduction in both ears in patients with CD, there was a significant difference between both conductions in UC (p: 0.0001 in the left ear, p: 0.004 in the right ear). SNHL was detected in 45.2% (n:14) of UC patients and 13.6% (n:3) of CD patients in audiometry. Three of our UC patients had moderate, one had moderately severe, and one had profound hearing loss. Conclusion: SNHL has been detected in a significant number of UC patients. Also, the hearing functions deteriorate significantly as the age of the patients and the duration of the disease increases. UC patients with a long-term disease or older patients should be evaluated for SNHL