Evaluation of the Humoral Immune Response to the Cytolethal Distending Toxin of \u3cem\u3eAggregatibacter Actinomycetemcomitans\u3c/em\u3e Y4 in Subjects With Localized Aggressive Periodontitis

Introduction:  Cytolethal distending toxin (Cdt) is potentially one of several virulence factors of Aggregatibacter actinomycetemcomitans, the prime etiological agent of localized aggressive periodontitis (LAP). Little is known regarding the Cdt-specific antibody response in humans. The current study is a quantitative and qualitative evaluation of the toxin-specific antibody response in a cohort of LAP patients and age-, race- and sex-matched controls. Methods:  Ninety-five subjects provided a total of 692 serum samples. Sera were analysed by enzyme-linked immunosorbent assays to determine the titers of antibody against the intact Cdt holotoxin as well as the individual subunit proteins (CdtA, CdtB, and CdtC). Neutralization of growth inhibition mediated by Cdt was evaluated in a modified colony-forming assay using Chinese hamster ovary cells. Results:  Fourteen of the 95 subjects exhibited significant serum Cdt-binding activity. There were no differences in the percentages of seropositive individuals or in the mean antibody titers between the control and LAP groups. Binding activity was detected against each of the three Cdt subunit proteins in all of the positive samples. Neutralization of Cdt-mediated growth inhibition was detected in samples from all of the seropositive subjects (range 20–75%). Conclusions:  Cdt, a recently identified A. actinomycetemcomitans virulence factor, is capable of inducing a neutralizing antibody response indicating that the toxin is produced during natural infection of humans. The failure of a vast majority (20 of 23) of the LAP subjects to mount a significant anti-Cdt response may in part explain their relative susceptibility to the disease

Induction of experimental periodontitis in wistar rats receiving therapy for diabetes mellitus

The purpose of the present study was to evaluate the impact of experimentally induced periodontitis on the serum levels of adiponectin and leptin in Wistar rats presenting type 1 diabetes and receiving insulin therapy. Forty male Wistar rats were studied, which were randomly divided into two groups: 20 rats that underwent diabetes induction and were receiving treatment with insulin (control, DI) and 20 rats with insulin-treated diabetes, where periodontitis was induced as well (experimental, DIP). Diabetes was induced on day 1 and insulin treatment was initiated on day 5. On day 16, periodontitis was induced in the DIP group. On days 16 and 77 blood samples were collected for assessment of the adiponectin and leptin levels in the serum of all rats. On day 77 (61 days after ligation in the DIP group) euthanasia was performed for all the rats. At the end of the experiment 14 rats survived from the control group (DI) and 11 from the experimental group (DIP). There was no statistically significant difference for the survival rate between the two groups. The distance between the cemento-enamel junction and the alveolar crest was statistically significantly greater in DIP group in comparison to DI group.Serum glucose levels were significantly decreased on days 16, 46, 61, 71 and 77 of the experiment in comparison with the glucose levels on the day of diabetes confirmation in both groups. Serum glucose levels did not significantly differ between the two groups for all the time points that were analysed. The serum adiponectin levels in insulin treated diabetic periodontitis group were statistically significantly increased at the end of the experiment in comparison with adiponectin levels on the ligation day. The induction of periodontitis with ligation around one tooth in insulin treated diabetic Wistar rats did not have a significant impact on the serum leptin levels. Concerning the insulin treated diabetic Wistar rats, the continuation of insulin administration for an additional time period of two months (61 days) resulted in a statistically significant increase of serum leptin levels, while it had no effect on serum adiponectin levels. Even though the combination of ligature induced periodontitis and the continuation of insulin therapy for an additional time period of two months did not affect the serum leptin levels, there were non-significant indications that this combination led to an increase of the serum leptin levels.Ο σκοπός της παρούσας μελέτης σε επίμυες τύπου Wistar με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, που είχε προκληθεί πειραματικά, και λάμβαναν θεραπεία με ινσουλίνη ήταν η διερεύνηση της επίδρασης της περιοδοντίτιδας, που προκλήθηκε πειραματικά, στα επίπεδα της αντιπονεκτίνης και της λεπτίνης στον ορό του αίματος. Μελετήθηκαν σαράντα επίμυες τύπου Wistar, οι οποίοι χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες: 20 επίμυες με διαβήτη που προκλήθηκε πειραματικά και λάμβαναν θεραπεία με ινσουλίνη (ομάδα ελέγχου, DI) και 20 επίμυες με διαβήτη που προκλήθηκε πειραματικά, λάμβαναν θεραπεία με ινσουλίνη και στους οποίους προκλήθηκε περιοδοντίτιδα (πειραματική ομάδα, DIP). Ο διαβήτης προκλήθηκε την 1η ημέρα και η θεραπεία με ινσουλίνη ξεκίνησε την 5η ημέρα. Τη 16η ημέρα προκλήθηκε περιοδοντίτιδα στους επίμυες της ομάδας DIP. Τη 16η και 77η ημέρα έγινε αιμοληψία σε όλους τους επίμυες για τον προσδιορισμό των επιπέδων της αντιπονεκτίνης και της λεπτίνης στον ορό του αίματος. Την 77η ημέρα (61 ημέρες διατήρησης της περίδεσης στην ομάδα DIP) έγινε η ευθανασία όλων των επίμυων.Δεκατέσσερις επίμυες επιβίωσαν από την ομάδα DI και 11 από την ομάδα DIP. Δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά στα ποσοστά επιβίωσης μεταξύ των ομάδων. Η απόσταση μεταξύ της αδαμαντινο-οστεϊνικής ένωσης και της φατνιακής ακρολοφίας ήταν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερη στην ομάδα DIP σε σύγκριση με την ομάδα DI.Τα επίπεδα της γλυκόζης στον ορό του αίματος μειώθηκαν στατιστικά σημαντικά τη 16η, 46η, 61η, 71η και 77η ημέρα του πειράματος σε σύγκριση με τα επίπεδα αυτής την ημέρα επιβεβαίωσης της πρόκλησης του σακχαρώδη διαβήτη και στις δύο ομάδες. Τα επίπεδα της γλυκόζης στον ορό του αίματος δε διέφεραν μεταξύ των δύο ομάδων σε όλες τις χρονικές στιγμές που εξετάστηκαν. Τα επίπεδα της αντιπονεκτίνης στον ορό του αίματος στους διαβητικούς επίμυες με περιοδοντίτιδα που λάμβαναν θεραπεία ινσουλίνης ήταν σημαντικά αυξημένα στο τέλος του πειράματος σε σύγκριση με την ημέρα περίδεσης του ράμματος. Η πρόκληση περιοδοντίτιδας με περίδεση ράμματος εντοπισμένα σε ένα δόντι σε διαβητικούς επίμυες Wistar που λάμβαναν θεραπεία ινσουλίνης δεν επηρέασε σημαντικά τα επίπεδα της λεπτίνης στον ορό του αίματος. Στους διαβητικούς επίμυες τύπου Wistar που υποβάλλονταν σε θεραπεία με ινσουλίνη, η συνέχιση της θεραπείας με ινσουλίνη για επιπρόσθετο χρονικό διάστημα δύο μηνών (61 ημέρες) αύξησε σημαντικά τα επίπεδα λεπτίνης στον ορό του αίματος, ενώ δεν επηρέασε τα επίπεδα αντιπονεκτίνης στον ορό του αίματος. Ο συνδυασμός της πρόκλησης περιοδοντίτιδας με περίδεση ράμματος σε ένα δόντι και της συνέχισης της θεραπείας με ινσουλίνη επί δύο επιπρόσθετους μήνες σε διαβητικούς επίμυες δεν επηρέασε σημαντικά τα επίπεδα της λεπτίνης στον ορό του αίματος. Παρ΄όλα αυτά υπήρχαν μη στατιστικά σημαντικές ενδείξεις ότι ο συνδυασμός αυτός αύξησε τα επίπεδα της λεπτίνης