Gliklazyd MR 60 mg — skuteczność i poprawa współpracy z pacjentem z cukrzycą typu 2

Type 2 diabetes is a growing problem of modern medicine.There is an increasing number of evidences thatvery good glycemic control is associated with a reducedrisk of micro- and macrovascular long-term complications.The challenge of today’s diabetology is thereforethe development of such therapeutic regimens thatwould secure very good results of metabolic controlfor the widest range of patients. In recommendedtherapeutic regimens of international organisations, aswell as the Polish Diabetes Association, sulfonylureasstill have a very important position. The special placeamong drugs in this group occupies gliclazide MR. Thisdrug is evaluated as highly effective and very safe,with a low risk of hypoglycemia. Effi cacy, safety, andnumerous additional benefi cial (pleiotropic) effects ofthe drug have been shown in numerous clinical studies.The advantages of this formulation were fi nelyconfi rmed in one of the most major clinical trials conductedin type 2 diabetes patients — ADVANCE study.The results of these studies suggest that gliclazide MRshould be taken into account in various therapeuticregimens in type 2 diabetes patients.W ciągu ostatnich kilku lat możliwości terapii cukrzycy typu 2 znacznie się poszerzyły. Stało się to za przyczyną wprowadzenia do leczenia cukrzycy grupy leków inkretynowych, a w ostatnich miesiącach inhibitorów SGLT-2 czyli gliflozyn. Metformina cały czas od początku leczenia cukrzycy obok leczenia niefarmakologicznego pozostaje podstawą leczenia. W wielu nowych zaleceniach, w tym także w zaleceniach PTD na rok 2012 (1),  dotyczących postępowania w hiperglikemii leki inkretynowe znalazły się już na drugim etapie terapii w połączeniu z metforminą, a w przypadku nietolerancji tego leku nawet w monoterapii (tylko te preparaty, które posiadają takie wskazanie rejestracyjne). Warto jednak w tym miejscu zadać sobie pytanie czy oznacza to, że pozostałe „starsze” i doskonale poznane leki hipoglikemizujace w tym przede wszystkich pochodne sulfonylomocznika należy już powoli wycofywać z użycia na korzyść nowych preparatów ?. Należy pamiętać, że wiele leków nie tylko hipoglikemizujących dopiero po latach stosowania ujawniło wiele potencjalnie groźnych działań niepożądanych, co w przypadku niektórych z nich doprowadziło nawet do wycofania z użycia. Przykładem takich leków są niektóre preparaty z grupy glitazonów. Ponadto należy pamiętać o znanym powiedzeniu, że najlepiej działają te leki, które są przyjmowane. Jest to szczególnie istotne w realiach leczenia cukrzycy w Polsce. Koszty zdecydowanej większości leków znacznie wzrosły co niestety doprowadziło do sytuacji, że wielu chorych nie stać nawet na najtańsze preparaty, a nowe grupy leków pozostają niedostępne cenowo dla zdecydowanej większości naszych pacjentów. W najnowszych wspólnych zaleceniach ADA i EASD dotyczących postępowania w hiperglikemii autorzy w wyborze leku uwzględniają nie tylko bezpieczeństwo czy też skuteczność danej grupy leków (która w przypadku pochodnych sulfonylomocznika oceniana jest na wysoką), ale także aspekty finansowe co w przypadku krajów mniej zamożnych do których zaliczamy nasz kraj ma kluczowe znaczeni

Jak rozpocząć leczenie insuliną u pacjenta z cukrzycą typu 2?

Na skutek starzenia się społeczeństwa i cywilizacyjnych zmian wpływających na tryb życia zapadalność na cukrzycę typu 2 stale rośnie. Choroba ta jest główną przyczyną schorzeń sercowo-naczyniowych. Coraz większa liczba pacjentów wymaga insulinoterapii, która powinna być rozpoczęta odpowiednio wcześnie. Przejście na insulinę jest momentem stresującym zarówno dla pacjenta, jak i dla lekarza. W wyborze opcji leczenia należy brać pod uwagę przede wszystkim metody proste i bezpieczne, ale jeśli to możliwe także skuteczne w redukcji nie tylko hiperglikemii na czczo, ale i rozwoju powikłań. Sprzyja temu łatwy dostęp do wiedzy na temat leczenia insuliną, możliwość samokontroli przez pacjenta, większa częstotliwość wizyt u lekarza. Wykładnikiem tej skuteczności jest poprawa wartości glikemii poposiłkowych, a zalecanym stężeniem - 135 mg/dl. Pomiar glikemii poposiłkowej powinien stanowić stały element w samokontroli pacjenta z cukrzycą typu 2. Cele leczenia określone w zaleceniach należy osiągać bez zwiększania ryzyka niedocukrzeń, z uwzględnieniem korekty wszystkich zaburzeń towarzyszących. Praca ma na celu przybliżenie jednego z kluczowych momentów w terapii pacjentów z cukrzycą typu 2, kiedy po kilku latach choroby leki doustne tracą swoją skuteczność i lekarz staje przed koniecznością włączenia insuliny. Decyzję taką powinna ułatwić wiedza na temat glikemii na czczo i poposiłkowej, związku między glikemią poposiłkową, glikemią na czczo i hemoglobiną glikowaną (HbA1c), a także udziału glikemii w rozwoju późnych powikłań cukrzycy. W prezentowanej pracy, co wydaje się najważniejsze z punktu widzenia lekarza praktyka, przedstawiono okoliczności kontroli glikemii i praktyczne możliwości rozpoczęcia terapii insuliną

Treatment intensification with insulin analogs in type 2 diabetics

W ostatnich latach stale wzrasta liczba chorych na cukrzycę. Mimo wprowadzania nowych grup leków hipoglikemizujących, a także nowych preparatów insuliny, kontrola metaboliczna cukrzycy się nie poprawiła. Wynika to między innymi ze zbyt późnego wdrażania insuliny do leczenia cukrzycy oraz nieefektywnej intensyfikacji insulinoterapii. W niniejszej pracy przedstawiono skuteczność i profil bezpieczeństwa insulin analogowych zarówno w inicjowaniu, jak i intensyfikacji leczenia insuliną u 1492 chorych na cukrzycę typu 2. Dane zebrano na podstawie ankietowego badania obserwacyjnego obejmującego dwie wizyty w odstępie 3 miesięcy. Średni czas trwania choroby wynosił 9,77 roku, średnie stężenie HbA1c na początku obserwacji wynosiło 8,86%, glikemia na czczo 160 mg/dl, a glikemia poposiłkowa 216 mg/dl. Najczęstszą przyczyną intensyfikacji leczenia były nieprawidłowe wartości glikemii poposiłkowych (88,5%), glikemii na czczo (73,8%) oraz wzrost odsetka HbA1c (38,6%). Zmiany dotychczas stosowanej terapii wprowadzano odrębnie dla każdego pacjenta. Stosowano insulinę NovoRapid w połączeniu z Insulatard lub NovoMix 30 w monoterapii bądź w skojarzeniu z NovoRapid. Zmiana terapii spowodowała obniżenie HbA1c do 7,77%, glikemii na czczo do 123,46 mg/dl, a glikemii poposiłkowej do 155,32 mg/dl. Obserwowane różnice były statystycznie znamienne. Spośród badanych 76,9% osób oceniło leczenie jako wygodniejsze. Częstość przypadków hipoglikemii także się zmniejszyła. Jednym z istotnych czynników wpływających na skuteczność nowej terapii jest lepsze przestrzeganie zaleceń lekarskich związanych z czasem wstrzyknięcia insuliny - bezpośrednio przed posiłkiem.Nowadays we can observe the increasing prevalence of diabetes all over the world. Despite new hipoglycaemic drugs implementation, including modern insulin products the metabolic control of diabetes does not improve. Generally it results from too late introducing insulinotherapy or noneffective treatment intensification. In this paper we present insulin analogues efficiacy and safety profile in beginning or advancement in 1492 patients with diabetes type 2. Data were collected from observative questionnaire research of two visits with 3 months interval. The mean time of diabetes duration was 9.77 years. Mean HbA1c level - 8.86%, fasting blood glucose 160 mg/dl, postprandial glucose 216 mg/dl. The commonest cause of treatment intensification was abnormal postprandial glucose (88.5%), fasting glucose (73.8%) and HbA1c (38.6%). Modification of insulinotherapy was personalized. NovoRapid and Insulatard or NovoMix30 in monotherapy or together with NovoRapid were used. Treatment change caused decrease of HbA1c level to 7.7%, fasting glycaemia to 123.46 mg/dl and post prandial glucose to 155.32 mg/dl. Differences were statistically significant. 76.9% of patients considered the treatmnet more comfortable. Number of hypoglycaemia was lower. One of the most important factors influencing the new treatment efficiacy is better patient compliance depending on time of insulin injection - immediately before a meal

Postępowanie fizjoterapeutyczne u pacjenta z zespołem stopy cukrzycowej po amputacji kończyny dolnej na poziomie podudzia

  Zespół stopy cukrzycowej (ZSC) jest najczęstszym powi­kłaniem w przebiegu cukrzycy, które może prowadzić do utraty kończyny dolnej. Po amputacji bardzo ważny aspekt stanowią rehabilitacja i prewencja wtórna. W niniejszym artykule przedstawiono przypadek 75-letniego chorego na cukrzycę typu 2 po amputacji kończyny dolnej lewej na poziomie podudzia w prze­biegu ZSC. Pacjent został poddany postępowaniu fizjo­terapeutycznemu składającemu się z licznych procedur mających na celu reedukację chodu i naukę korzystania z protezy. Odegrało to istotną rolę w przywróceniu sprawności możliwie najbardziej zbliżonej do tej sprzed zabiegu amputacji, a w związku z tym umożliwiło choremu powrót do życia społecznego i zawodowego

Badanie IMPROVETM - międzynarodowe badanie obserwacyjne w cukrzycy typu 2: wyniki dotyczące populacji Polski

Introduction: Observational studies are valuable tools for assessing the applicability of results from randomised controlled trials to broader patient populations. They are especially important in chronic diseases such as diabetes, as they can provide a comprehensive picture of the safety and effectiveness of a particular therapy across cultures and phenotypes. Material and methods: Patients with type 2 diabetes who required insulin and whose physician had decided to initiate biphasic insulin aspart 30 (BIAsp 30) were eligible. A total of 4117 type 2 diabetic patients were recruited to the study in Poland, and 809 primary and secondary care physicians were involved. The aim of this study was to assess the safety and effectiveness of BIAsp 30 treatment in type 2 diabetes in routine clinical practice. Results: Baseline glycaemic control was poor in the Polish cohort enrolled in the IMPROVETM study, with a mean HbA1c value of 9.0 &#177; 1.7%. A very high proportion of patients were thus at risk of macrovascular and microvascular complications. A twice-daily regimen for the start of BIAsp 30 therapy was the most common choice, including 72.2% of patients at baseline. HbA1c was significantly reduced by 1.66% for the total cohort and by 3.07% and 1.55% in the pre-study no-therapy or oral antidiabetic drug group respectively (p < 0.001). The rates (episodes per subject year) of overall major hypoglycaemia were 0.012 and 0.12 at follow-up and final visits respectively. For minor hypoglycaemia rates of 5.12 per subject per year at follow-up visit and 4.54 episodes per subject per year at final visit were recorded. Conclusions: BIAsp 30 appears to be an effective and flexible treatment approach and can be safely intensified to achieve glycaemic control in a majority of patients with type 2 diabetes.Wstęp: Badania obserwacyjne stanowią wartościowe narzędzie uzupełniające informacje uzyskane z badań RCT (randomised controlled trials). Odgrywają one szczególnie ważną rolę w przypadku schorzeń przewlekłych, takich jak cukrzyca, w przypadku których, w odniesieniu do dużych populacji, dostarczają istotnych danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowanych terapii. Materiał i metody: Grupa badana obejmowała chorych na cukrzycę typu 2, którzy w opinii lekarza prowadzącego wymagali rozpoczęcia insulinoterapii i kwalifikowali się do włączenia dwufazowej insuliny aspart 30 (BIAsp 30) w celu poprawy wyrównania metabolicznego. Do badania, którego celem była ocena bezpieczeństwa i skuteczności leczenia cukrzycy typu 2 przy użyciu BIAsp 30 zakwalifikowano w Polsce łącznie 4117 chorych. Wyniki: Wyrównanie metaboliczne polskiej grupy wchodzącej w skład globalnego badania IMPROVETM, w momencie rozpoczęcia obserwacji, było wysoce niezadowalające - średnia wartość HbA1c wynosiła 9,0 &#177; 1,7%. W konsekwencji istotny odsetek pacjentów prezentował powikłania naczyniowe o typie mikro- i makroangiopatii. Najczęściej stosowanym schematem rozpoczęcia terapii BIAsp 30, w 72,2% przypadków, było zastosowanie dwóch wstrzyknięć na dobę. W trakcie 26-tygodniowej obserwacji redukcja HbA1c wynosiła 1,66% dla całej populacji oraz odpowiednio 3,07% i 1,55% dla osób wyjściowo nie leczonych farmakologicznie oraz otrzymujących doustne leki przeciwcukrzycowe. Ryzyko epizodów ciężkiej hipoglikemii w trakcie całego badania (epizody/pacjenta/rok) wynosiło 0,012, natomiast lekkiej hipoglikemii odpowiednio 5,12/pacjenta/rok w trakcie wizyty kontrolnej oraz 4,54/pacjenta/rok na wizycie końcowej. Wnioski: Dwufazowa insulina aspart 30 stosowana w codziennej praktyce jest bezpieczną i skuteczną insuliną w terapii cukrzycy typu 2

Physiotherapeutic approach in managing a patient after below-knee amputation due to diabetic foot syndrome

 Diabetic foot syndrome (DFS) is the most common complication in the course of diabetes and can lead to loss of the lower limb. In case of amputation an important role is played by physiotherapeutic proce­dures and secondary prevention. The article presents the case of a 75-year-old man with type 2 diabetes, after below- knee amputation of the left lower limb in the course of DFS. The patient underwent a physi­otherapeutic treatment consisting of a number of procedures aimed at re-education of the gait function and learning to use the prosthesis. It played an impor­tant role in restoring social and professional activities of the patient and thus enabled him to return to his usual life. (Clin Diabetol 2017; 6, 6: 218–220) Diabetic foot syndrome (DFS) is the most common complication in the course of diabetes and can lead to loss of the lower limb. In case of amputation an important role is played by physiotherapeutic proce­dures and secondary prevention. The article presents the case of a 75-year-old man with type 2 diabetes, after below- knee amputation of the left lower limb in the course of DFS. The patient underwent a physi­otherapeutic treatment consisting of a number of procedures aimed at re-education of the gait function and learning to use the prosthesis. It played an impor­tant role in restoring social and professional activities of the patient and thus enabled him to return to his usual life. (Clin Diabetol 2017; 6, 6: 218–220

Hiperglikemia poposiłkowa i jej znaczenie w praktyce klinicznej

Wyniki badań epidemiologicznych dowodzą jednoznacznie, że to wartości glikemii poposiłkowej (PPG, postprandial plasma glucose), a nie glikemii na czczo czy też dobowa średnia glikemii wskazują na stopień zagrożenia powikłaniami o charakterze makroangiopatii. W najnowszych stanowiskach towarzystw naukowych zgodnie zaleca się monitorowanie tego parametru i kontrolę terapeutyczną. W niniejszym artykule przedstawiono definicję PPG, wzajemny związek między PPG, glikemią na czczo oraz hemoglobiną glikowaną (HbA1c), udział glikemii poposiłkowej w rozwoju przewlekłych powikłań, a także możliwości terapii PPG z uwzględnieniem najnowszych preparatów

Changing diabetes - an international project taking into account activities to improve efficacy of type 2 diabetes management. Part I. Objectives of the project

W związku z pandemią cukrzycy, bardzo złymi wynikami wyrównania metabolicznego, małą świadomością społeczną tej choroby i jej powikłań, na świecie podejmuje się wysiłki dotyczące poprawy wyników leczenia cukrzycy po to, aby osiągnąć cele terapeutyczne. Kryteria te są określone przez standardy międzynarodowe, modyfikowane przez towarzystwa naukowe poszczególnych krajów. Przedstawiony poniżej projekt Changing diabetes - realizowany w Polsce pod nazwą &#8222;Razem zmieniajmy cukrzycę&#8221; - jest ogólnoświatowym przedsięwzięciem uwzględniającym wiele aspektów leczenia chorych na cukrzycę. Program ten, którego szczytne cele mogą i powinny zmienić bieg historii cukrzycy, będzie realizowany w Polsce dzięki zaangażowaniu lekarzy klinicznych oraz naukowców, akceptacji międzynarodowych gremiów, wysiłkom lekarzy rodzinnych i specjalistów diabetologów, a także wsparciu finansowemu i organizacyjnemu firmy Novo Nordisk, która po raz pierwszy podejmuje takie medyczne wyzwanie. Część pierwsza niniejszego artykułu wprowadza w założenia i cele projektu. Część druga będzie poświęcona polskiemu projektowi poprawy kontroli glikemii.Because of the diabetes pandemic, poor metabolic control, low social awareness of the disease and its consequences, efforts are made to improve the management of diabetes to achieve better therapeutic outcomes. The criteria are defined in international guidelines that are modified by scientific societies in individual countries. The Changing Diabetes Project is an international project taking into account many aspects of diabetes management. This project with the important goals that can and should change the course of history called diabetes mellitus will be implemented in Poland thanks to the support of clinicians and scientists, approval by international bodies, efforts of family physicians and diabetologists and financial and organizational support by the company Novo Nordisk which undertakes this challenge for the first time. The first part of the paper defines the assumptions and goals of the project. The second part will describe the Polish project of improving glycemia control

Practical approach to the intensification of insulin therapy in type 2 diabetes mellitus : the algorithm of switch from biphasic human insulin to biphasic aspart insulin

W ostatnich latach coraz więcej mówi się o potrzebie intensyfikacji leczenia cukrzycy typu 2. U większości chorych na cukrzycę typu 2 insulinoterapia za pomocą gotowych mieszanek insuliny ludzkiej w wielu przypadkach nie jest wystarczająca, szczególnie w kontekście zapobiegania powikłaniom makronaczyniowym wynikającym z niewystarczającej kontroli glikemii po posiłkach. Analogi dwufazowe stanowią dobre narzędzie do intensyfikacji leczenia u chorych z niedostatecznie wyrównaną glikemią przy zastosowaniu tradycyjnych mieszanek insulinowych; są łatwe w podawaniu i pozwalają dobrze kontrolować glikemię po posiłkach, nie narażając przy tym pacjentów na zwiększone ryzyko hipoglikemii. Niniejszy artykuł zawiera wskazówki praktyczne oparte na doświadczeniu klinicznym autorów, pomocne przy zmianie leczenia z tradycyjnych mieszanek insulinowych na dwufazowe analogi insuliny aspart.In recent years, the need of intensifying and improving metabolic control in type 2 diabetes is becoming more and more important. The majority of insulin treated type 2 patients in Poland receives human insulin premixes that in many cases are not sufficient to prevent diabetes complications, particularly macroangiopathy as a consequence of inadequate postprandial glycaemic control. Biphasic insulin analogues seem to be a good tool to improve diabetes control in those patients, they are convenient to administer and provide appropriate control the postprandial glycaemia peaks without compromising hypoglycaemia risk. This paper contains practical considerations and guidelines based on authors clinical experience that could be helpful in safe switching type 2 patients from human insulin premixes to biphasic insulin aspart preparations