Sprawność fizyczna osób w wieku emerytalnym z aglomeracji miejskiej = Fitness of retirement age with urban agglomeration

Ratkowski Wojciech, Grabowska-Skorb Paulina, Bzdawski Maciej, Napierała Marek, Pezala Małgorzata, Zukow Walery. Sprawność fizyczna osób w wieku emerytalnym z aglomeracji miejskiej = Fitness of retirement age with urban agglomeration. Journal of Education, Health and Sport. 2015;5(4):177-194. ISSN 2391-8306. DOI: 10.5281/zenodo.16726http://ojs.ukw.edu.pl/index.php/johs/article/view/2015%3B5%284%29%3A177-194https://pbn.nauka.gov.pl/works/554168http://dx.doi.org/10.5281/zenodo.16726Formerly Journal of Health Sciences. ISSN 1429-9623 / 2300-665X. Archives 2011 – 2014 http://journal.rsw.edu.pl/index.php/JHS/issue/archive Deklaracja.Specyfika i zawartość merytoryczna czasopisma nie ulega zmianie.Zgodnie z informacją MNiSW z dnia 2 czerwca 2014 r., że w roku 2014 nie będzie przeprowadzana ocena czasopism naukowych; czasopismo o zmienionym tytule otrzymuje tyle samo punktów co na wykazie czasopism naukowych z dnia 31 grudnia 2014 r.The journal has had 5 points in Ministry of Science and Higher Education of Poland parametric evaluation. Part B item 1089. (31.12.2014).© The Author (s) 2015;This article is published with open access at Licensee Open Journal Systems of Kazimierz Wielki University in Bydgoszcz, Poland and Radom University in Radom, PolandOpen Access. This article is distributed under the terms of the Creative Commons Attribution Noncommercial License which permits any noncommercial use, distribution, and reproduction in any medium,provided the original author(s) and source are credited. This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non Commercial License(http://creativecommons.org/licenses/by-nc/3.0/) which permits unrestricted, non commercial use, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited.This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non Commercial License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc/3.0/) which permits unrestricted, non commercialuse, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited.The authors declare that there is no conflict of interests regarding the publication of this paper.Received: 20.02.2015. Revised 27.03.2015. Accepted: 05.04.2015. SPRAWNOŚĆ FIZYCZNA OSÓB W WIEKU EMERYTALNYM Z AGLOMERACJI MIEJSKIEJ FITNESS OF RETIREMENT AGE WITH URBAN AGGLOMERATION Wojciech Ratkowski1, Paulina Grabowska-Skorb1, Maciej Bzdawski1,Marek Napierała2, Małgorzata Pezala2, Walery Zukow2 1Akademia Wychowania Fizycznego I Sportu w Gdańsku2Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy Słowa kluczowe: sprawność, ludzie starsi, miasto. Key words: efficiency, the elderly, the city. Streszczenie Celem badań było określenia poziomu sprawności osób w wieku emerytalnym. Do badań zakwalifikowano 109 osób aktywnych fizycznie i grupę kontrolną - 82 osoby  nie ćwiczący z Trójmiasta. Do oszacowania sprawności fizycznej użyto testu sprawności fizycznej dla osób starszych The Fullerton Functional Fitness Test składający się z 6 zadań ruchowych. Analiza statystyczna obejmowała analizę opisową i decyzyjną. W skład analizy opisowej weszły prezentacje graficzne i liczbowe otrzymanych wyników.Każda forma uczestnictwa w kulturze fizycznej, każdy rodzaj aktywności fizycznej, poprawa indywidualnej sprawności fizycznej jest pożądana z punktu widzenia konstruowania i realizacji programów prozdrowotnych skierowanych do osób starszych. Niezbędne jest też oszacowanie poziomu sprawności fizycznej osób, do których te programy będą skierowane. Stwarza to potrzebę permanentnego testowania osób w różnych grupach wiekowych i stworzenia bazy danych do opracowania polskich norm sprawności fizycznej osób starszych. Abstract The aim of this study was to determine the level of efficiency of people of retirement age. The study enrolled 109 people who are physically active and the control group - 82 people not practicing with Tri-City. To assess the physical fitness physical fitness test was used for the elderly The Fullerton Functional Fitness Test consisting of 6 motor tasks. Statistical analysis included descriptive analysis and decision-making. The descriptive analysis came pictorial representations and numerical results.Any form of participation in physical culture, any kind of physical activity, improve individual fitness is desirable from the point of view of the design and implementation of health-promoting programs for the elderly. It is also necessary to estimate the fitness level of the persons to whom these programs will be targeted. This creates the need for a permanent testing people in different age groups and create a database for the development of Polish standards of physical fitness of the elderly

The “athlete’s heart” features in amateur male marathon runners

Background: Training on a professional level can lead to cardiac structural adaptations called the “athlete’s heart”. As marathon participation requires intense physical preparation, the question arises whether the features of “athlete’s heart” can also develop in recreational runners.Methods: The study included 34 males (mean age 40 ± 8 years) who underwent physical examination, a cardiopulmonary exercise test and echocardiographic examination (ECHO) before a marathon. ECHO results were compared with the sedentary control group, reference values for an adult male population and those for highly-trained athletes. Runners with abnormalities revealed by ECHO were referred for cardiac magnetic resonance imaging (CMR).Results: The mean training distance was 56.5 ± 19.7 km/week, peak oxygen uptake was 53.7 ± 6.9 mL/kg/min and the marathon finishing time was 3.7 ± 0.4 h. Compared to sedentary controls, amateur athletes presented larger atria, increased left ventricular (LV) wall thickness, larger LV mass and basal right ventricular (RV) inflow diameter (p < 0.05). When compared with ranges for the general adult population, 56% of participants showed increased left atrial volume, indexed to body surface area (LAVI), 56% right atrial area and interventricular septum thickness, while 47% had enlarged RV proximal outflow tract diameter. In 50% of cases, LAVI exceeded values reported for highly-trained athletes. Due to ECHO abnormalities, CMR was performed in 6 participants, which revealed hypertrophic cardiomyopathy in 1 runner.Conclusions: “Athlete’s heart” features occur in amateur marathon runners. In this group, ECHO reference values for highly-trained elite athletes should be considered, rather than those for the general population and even then LAVI can exceed the upper normal value

What Does Post-Exercise Proteinuria Tell Us About Kidneys?

Objectives. Post exercise proteinuria (PEP) is found in about 20–40% of sportsmen after intensive exercise. Urinary NGAL is a new marker of tubulointerstitial kidney damage. The relationship between PEP and uNGAL has not been defined yet. In presented study a resting uNGAL as a predictor of PEP was analyzed. The changes of albuminuria after exercise were monitored to estimate a frequency and range of PEP. Methods. 40 amateur healthy runners (mean age 36.65 ±10.61 years) participating in 10-km run took part in the study. Before and after the competition urine was collected. NGAL, albumin and creatinine were subsequently measured in urine. uNGAL to creatinine ratio (NCR) and albumin to creatinine ratio (ACR) were calculated. Results. 28 participants (mean age 37.9 ±11.46, 19 M, 9 F) with uNGAL below 15 ng/ml before competition were analyzed. The increase of ACR was observed in every case. Mean post-exercise ACR was 104.55 ±123.1 mg/g and was significantly higher than pre-exercise ACR 6.33 ±5.86 mg/g (p < 0.0005). The positive correlation was found between resting NCR and post-exercise ACR (r = 0.60, p < 0.05). Conclusions. Resting uNGAL positively correlated with PEP. The possible explanation of these findings is that persons with PEP had some early, occult tubulointersitial kidney damage. It is speculated that those runners have higher risk of chronic kidney disease

Wpływ niewielkiego wysiłku fizycznego na czynność autonomicznego układu nerwowego zdrowych osób w młodym wieku

Wstęp: Celem pracy było zbadanie, czy jednorazowy łagodny wysiłek o charakterze wytrzymałościowym powoduje u młodych mężczyzn zauważalne zmiany w czynności autonomicznego układu nerwowego. Materiał i metody: Badaniami objęto 15 młodych, zdrowych mężczyzn, w wieku 20–24 lat, studentów pierwszego roku Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku; żaden z nich nie uprawiał regularnie sportu w ciągu ostatnich 3 miesięcy. W pierwszym etapie badań przeprowadzono 10-minutową, ciągłą rejestrację sygnałów skurczowego ciśnienia krwi (Finapres, Ohmeda) i długości cyklu serca. W drugim etapie wykonywano próbę wysiłkową na bieżni (30 min, 65% maksymalnej częstości akcji serca). Następnie pacjent wypoczywał przez 60 min, po czym ponownie przeprowadzano badanie jak w etapie pierwszym. Z uzyskanych zapisów obliczano parametry zmienności rytmu serca (SDNN, RMSSD, pNN50, TP, LF, HF, nLF, LF/HF) oraz wrażliwości baroreceptorów tętniczych (TF-BRS i BRS-peak), wykorzytując program POLYAN (Montescano, Włochy). Wyniki: Stwierdzono, że w drugiej rejestracji średnie wielkości SDNN, TP i TF-BRS były istotnie wyższe niż w pierwszej, wynosząc odpowiednio 74 ± 49 ms i 91 ± 53 ms (p = 0,01); 6866 ± 9793 ms2 i 9841 ± 1196 ms2 (p = 0,05); oraz 9,8 ± 5,7 ms i 13,7 ± 6,5 ms/mm Hg (p = 0,049). Stwierdzono też obniżenie ciśnienia skurczowego (z 127 ± 14 do 121 ± 12 mm Hg, p = 0,078). Pozostałe wskaźniki nie różniły się w obu badaniach w sposób istotny. Wnioski: Niewielki wysiłek fizyczny wykonywany przez osoby młode, nieuprawiające sportu powodował korzystne zmiany w czynności autonomicznego układu nerwowego u większości badanych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 195–201

Ocena długotrwałego wpływu sportu wyczynowego na czynność autonomicznego układu nerwowego

Wstęp: U osób wyczynowo uprawiających sport spoczynkowa akcja serca jest wolniejsza niż u prowadzących siedzący tryb życia. Powszechnie uważa się, że taki stan jest następstwem wzmożonego napięcia układu przywspółczulnego u sportowców. Jednak istnieją doniesienia sugerujące, że mechanizmy spoczynkowej bradykardii nie są tak jednoznaczne. Celem pracy była ocena zmian zachodzących w czynności autonomicznego układu nerwowego w grupie sportowców w porównaniu z osobami prowadzącymi siedzący tryb życia. Materiał i metody: Do badanej grupy włączono 40 osób (34 mężczyzn) w średnim wieku 22 ± 3 lata wyczynowo uprawiających sport. Grupę kontrolną stanowiło 20 zdrowych mężczyzn w średnim wieku 20 ± 4 lata nieuprawiających sportu na poziomie wyczynowym. U każdej osoby przeprowadzano 10-minutową ciągłą nieinwazyjną rejestrację skurczowego ciśnienia tętniczego oraz długości cyklu serca. Na podstawie uzyskanych sygnałów obliczano następnie spoczynkową częstość akcji serca, wrażliwość baroreceptorów tętniczych metodą spektralną oraz poszczególne wskaźniki zmienności rytmu serca. Wyniki: Stwierdzono istotne wydłużenie cyklu serca w grupie badanej w porównaniu z grupą kontrolną: 1096 ± 136 vs. 1001 ± 146 ms (p = 0,01). Natomiast żaden z ocenianych parametrów odczynowości autonomicznej, zarówno wrażliwość baroreceptorów określana metodą spektralną, jak i zmienność rytmu serca, nie różnicował znamiennie porównywanych grup. Wnioski: U osób wyczynowo uprawiających sport stwierdza się znamiennie większą trwałą spoczynkową bradykardię niż u nietrenujących zawodowo. Jednoczesny brak różnic w zakresie aktywności autonomicznego układu nerwowego prawdopodobnie wskazuje, że bradykardia ta nie wynika ze wzmożonego napięcia nerwu błędnego. (Folia Cardiol. 2005; 12: 504–509

Ocena długotrwałego wpływu sportu wyczynowego na czynność autonomicznego układu nerwowego

Wstęp: U osób wyczynowo uprawiających sport spoczynkowa akcja serca jest wolniejsza niż u prowadzących siedzący tryb życia. Powszechnie uważa się, że taki stan jest następstwem wzmożonego napięcia układu przywspółczulnego u sportowców. Jednak istnieją doniesienia sugerujące, że mechanizmy spoczynkowej bradykardii nie są tak jednoznaczne. Celem pracy była ocena zmian zachodzących w czynności autonomicznego układu nerwowego w grupie sportowców w porównaniu z osobami prowadzącymi siedzący tryb życia. Materiał i metody: Do badanej grupy włączono 40 osób (34 mężczyzn) w średnim wieku 22 ± 3 lata wyczynowo uprawiających sport. Grupę kontrolną stanowiło 20 zdrowych mężczyzn w średnim wieku 20 ± 4 lata nieuprawiających sportu na poziomie wyczynowym. U każdej osoby przeprowadzano 10-minutową ciągłą nieinwazyjną rejestrację skurczowego ciśnienia tętniczego oraz długości cyklu serca. Na podstawie uzyskanych sygnałów obliczano następnie spoczynkową częstość akcji serca, wrażliwość baroreceptorów tętniczych metodą spektralną oraz poszczególne wskaźniki zmienności rytmu serca. Wyniki: Stwierdzono istotne wydłużenie cyklu serca w grupie badanej w porównaniu z grupą kontrolną: 1096 ± 136 vs. 1001 ± 146 ms (p = 0,01). Natomiast żaden z ocenianych parametrów odczynowości autonomicznej, zarówno wrażliwość baroreceptorów określana metodą spektralną, jak i zmienność rytmu serca, nie różnicował znamiennie porównywanych grup. Wnioski: U osób wyczynowo uprawiających sport stwierdza się znamiennie większą trwałą spoczynkową bradykardię niż u nietrenujących zawodowo. Jednoczesny brak różnic w zakresie aktywności autonomicznego układu nerwowego prawdopodobnie wskazuje, że bradykardia ta nie wynika ze wzmożonego napięcia nerwu błędnego. (Folia Cardiol. 2005; 12: 504–509

Wpływ niewielkiego wysiłku fizycznego na czynność autonomicznego układu nerwowego zdrowych osób w młodym wieku

Wstęp: Celem pracy było zbadanie, czy jednorazowy łagodny wysiłek o charakterze wytrzymałościowym powoduje u młodych mężczyzn zauważalne zmiany w czynności autonomicznego układu nerwowego. Materiał i metody: Badaniami objęto 15 młodych, zdrowych mężczyzn, w wieku 20–24 lat, studentów pierwszego roku Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku; żaden z nich nie uprawiał regularnie sportu w ciągu ostatnich 3 miesięcy. W pierwszym etapie badań przeprowadzono 10-minutową, ciągłą rejestrację sygnałów skurczowego ciśnienia krwi (Finapres, Ohmeda) i długości cyklu serca. W drugim etapie wykonywano próbę wysiłkową na bieżni (30 min, 65% maksymalnej częstości akcji serca). Następnie pacjent wypoczywał przez 60 min, po czym ponownie przeprowadzano badanie jak w etapie pierwszym. Z uzyskanych zapisów obliczano parametry zmienności rytmu serca (SDNN, RMSSD, pNN50, TP, LF, HF, nLF, LF/HF) oraz wrażliwości baroreceptorów tętniczych (TF-BRS i BRS-peak), wykorzytując program POLYAN (Montescano, Włochy). Wyniki: Stwierdzono, że w drugiej rejestracji średnie wielkości SDNN, TP i TF-BRS były istotnie wyższe niż w pierwszej, wynosząc odpowiednio 74 ± 49 ms i 91 ± 53 ms (p = 0,01); 6866 ± 9793 ms2 i 9841 ± 1196 ms2 (p = 0,05); oraz 9,8 ± 5,7 ms i 13,7 ± 6,5 ms/mm Hg (p = 0,049). Stwierdzono też obniżenie ciśnienia skurczowego (z 127 ± 14 do 121 ± 12 mm Hg, p = 0,078). Pozostałe wskaźniki nie różniły się w obu badaniach w sposób istotny. Wnioski: Niewielki wysiłek fizyczny wykonywany przez osoby młode, nieuprawiające sportu powodował korzystne zmiany w czynności autonomicznego układu nerwowego u większości badanych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 195–201

Wpływ długotrwałego, intensywnego treningu fizycznego na czynność autonomicznego układu nerwowego u wyczynowych sportowców

Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu ciężkiego, długotrwałego treningu fizycznego podejmowanego przez sportowców wyczynowych klasy regionalnej na profil autonomicznego układu nerwowego. Przedmiotem szczególnego zainteresowania była ocena ewentualnego występowania w badanej grupie zjawiska odwrócenia trendu - z charakterystycznej wagotonii na sympatykotonię. Materiał i metody: Badaniami objęto 10 sportowców w wieku 21 ± 3 lat (3 kobiety i 7 mężczyzn). Spośród badanych 8 osób uprawiało dyscypliny wytrzymałościowe (biegacze średnio- i długodystansowi, pływacy, triatloniści), 2 osoby uprawiały dyscypliny siłowe (pchnięcie kulą i rzut dyskiem). Oceny parametrów autonomicznego układu nerwowego dokonywano dwukrotnie - w końcowej fazie treningu przygotowawczego i w końcowej fazie treningu startowego. U każdej osoby przeprowadzano 8-minutową, ciągłą rejestrację sygnałów skurczowego ciśnienia tętniczego (Finapress, Ohmeda) i długości cyklu serca w czasie regularnego oddechu (0,23 Hz) sterowanego głosem z taśmy magnetofonowej. Z uzyskanych zapisów obliczano w sposób automatyczny parametry zmienności rytmu serca (SDNN, rMSSD, pNN50, TP, LF, HF, LFNU, LF/HF) oraz wartości wskaźników BRS (TF-BRS i BRS-RI), wykorzystując program POLYAN (Montescano, Włochy). Wyniki: Stwierdzono nieznamienny statystycznie wzrost średnich wartości TP, rMSSD, pNN50 i długości cyklu serca w fazie treningu startowego w porównaniu z wynikami uzyskanymi w fazie treningu przygotowawczego. Obserwowano również wzrost średniej wartości wskaźnika TF-BRS w fazie treningu startowego w porównaniu z treningiem podstawowym z 13,8 ± 6,7 ms/mm Hg do 19,2 ± 7,4 ms/mm Hg na granicy znamienności statystycznej (p = 0,09). Wnioski: W badanej grupie sportowców nie zaobserwowano trwałego wzrostu napięcia układu adrenergicznego. Pewne cechy, takie jak wzrost wrażliwości baroreceptorów tętniczych, TP, rMSSD, pNN50 i wydłużenie długości cyklu serca, wydają się sugerować powysiłkowe wzmożenie napięcia nerwu błędnego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 765-770

Wpływ długotrwałego, intensywnego treningu fizycznego na czynność autonomicznego układu nerwowego u wyczynowych sportowców

Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu ciężkiego, długotrwałego treningu fizycznego podejmowanego przez sportowców wyczynowych klasy regionalnej na profil autonomicznego układu nerwowego. Przedmiotem szczególnego zainteresowania była ocena ewentualnego występowania w badanej grupie zjawiska odwrócenia trendu - z charakterystycznej wagotonii na sympatykotonię. Materiał i metody: Badaniami objęto 10 sportowców w wieku 21 ± 3 lat (3 kobiety i 7 mężczyzn). Spośród badanych 8 osób uprawiało dyscypliny wytrzymałościowe (biegacze średnio- i długodystansowi, pływacy, triatloniści), 2 osoby uprawiały dyscypliny siłowe (pchnięcie kulą i rzut dyskiem). Oceny parametrów autonomicznego układu nerwowego dokonywano dwukrotnie - w końcowej fazie treningu przygotowawczego i w końcowej fazie treningu startowego. U każdej osoby przeprowadzano 8-minutową, ciągłą rejestrację sygnałów skurczowego ciśnienia tętniczego (Finapress, Ohmeda) i długości cyklu serca w czasie regularnego oddechu (0,23 Hz) sterowanego głosem z taśmy magnetofonowej. Z uzyskanych zapisów obliczano w sposób automatyczny parametry zmienności rytmu serca (SDNN, rMSSD, pNN50, TP, LF, HF, LFNU, LF/HF) oraz wartości wskaźników BRS (TF-BRS i BRS-RI), wykorzystując program POLYAN (Montescano, Włochy). Wyniki: Stwierdzono nieznamienny statystycznie wzrost średnich wartości TP, rMSSD, pNN50 i długości cyklu serca w fazie treningu startowego w porównaniu z wynikami uzyskanymi w fazie treningu przygotowawczego. Obserwowano również wzrost średniej wartości wskaźnika TF-BRS w fazie treningu startowego w porównaniu z treningiem podstawowym z 13,8 ± 6,7 ms/mm Hg do 19,2 ± 7,4 ms/mm Hg na granicy znamienności statystycznej (p = 0,09). Wnioski: W badanej grupie sportowców nie zaobserwowano trwałego wzrostu napięcia układu adrenergicznego. Pewne cechy, takie jak wzrost wrażliwości baroreceptorów tętniczych, TP, rMSSD, pNN50 i wydłużenie długości cyklu serca, wydają się sugerować powysiłkowe wzmożenie napięcia nerwu błędnego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 765-770