Kontrola glikemii i jej zmienność głównymi czynnikami ryzyka mikroalbuminurii u dzieci chorych na cukrzycę typu 1

Introduction: To assess in a prospective study the course and the predictors of microalbuminuria in children and adolescents with type 1 diabetes.Material and methods: 438 children and adolescents who developed diabetes in the years 1985–2004 were followed for 9.2 ± 3.4 years from the diagnosis. Microalbuminuria was assessed on the basis of timed overnight urine collections performed once per year. Variability of glycated haemoglobin was expressed as a coefficient of variation (%) calculated by dividing standard deviation (adjusted for the number of measurements) by mean of HbA1c.Results: Microalbuminuria was noted in 99 patients (22.6%) after 8.27 ± 3.3 years of diabetes. In 29 individuals (6.6%), microalbuminuria was persistent. The prevalence of microalbuminuria was not dependent on the period of diabetes diagnosis. During followup, 17 (58.6%) patients with persistent MA reverted to normoalbuminuria. Children without any episodes of microalbuminuria had significantly lower HbA1c variability (8.44%; 95% CI 7.81–9.08%) than those with one (10.28% 95% CI 9.10–11.47%; p = 0.007). The difference of HbA1c variability between patients with and without microalbuminuria persisted after correction by mean HbA1c (p = 0.04). Risk factors for ever developing microalbuminuria during the observation period in multivariate analysis included: mean HbA1c (HR [95% CI]: 1.17 [1.00–1.37; p = 0.05]) and its variability (1.04 [1.00–1.07]; p = 0.05), insulin dose (HR per 0.1 unit*kg- 1*day–1: 0.87 [0.79–0.96]; p = 0.005), presence of arterial hypertension (1.63 [1.07–2.49]; p = 0.02), and age at onset of diabetes (1.15 [1.08–1.21]; p < 0.0001).Conclusions: Children who develop microalbuminuria are characterised by poorer and more variable metabolic control, hinting at the importance of interventions aimed at both improvement and stabilisation of HbA1c levels. (Endokrynol Pol 2014; 65 (2): 83–89)Wstęp: Mikroalbuminuria jest wskaźnikiem wczesnej fazy nefropatii cukrzycowej i czynnikiem ryzyka jej progresji, równocześnie obserwuje się znaczny odsetek samoistnej normalizacji albuminurii. Celem wieloletniego prospektywnego badania była ocena historii naturalnej i czynników ryzyka rozwoju mikroalbuminurii u dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1.Materiał i metody: Przez 9,2 ± 3,4 lat od rozpoznania choroby obserwowano 438 dzieci, które zachorowały na cukrzycę w latach 1985–2005. Mikroalbuminurię oceniano w nocnych zbiórkach moczu wykonywanych każdego roku. Zmienność hemoglobiny glikowanej (HbA1c) wyrażono współczynnikiem zmienności (%) obliczonym jako iloraz odchylenia standardowego (adjustowanego do liczby pomiarów) i średniej HbA1c.Wyniki: Mikroalbuminurię stwierdzono u 99 (22,6%) chorych po 8,27 ± 3,3 latach cukrzycy. U 29 (6,6%) dzieci mikroalbuminuria była obecna przez co najmniej 2 kolejne lata. Częstość mikroalbumiurii nie zależała od okresu rozpoznania cukrzycy. W czasie dalszej obserwacji u 17 (58,6%) badanych albuminuria uległa normalizacji. U dzieci bez epizodu mikroalbuminurii wykazano znamiennie mniejszą zmienność HbA1c (8,44%; 95% CI 7,81–9,08%) w porównaniu z chorymi z mikroalbuminurią (10,28% 95% CI 9,10–11,47%; p = 0,007). Różnica ta była nadal obecna po uwzględnieniu średniej HbA1c (p = 0,04). Czynnikami ryzyka rozwoju mikroalbuminurii u dzieci w okresie wieloletniej obserwacji ujawnionymi w analizie wieloczynnikowej były: średnia HbA1c (HR [95% CI]: 1,17 [(1,00–1,37; p = 0,05]), zmienność HbA1c (1,04 [1,00–1,07]; p = 0,05), dawka insuliny (HR dla 0,1 j.*kg–1*day–1: 0,87 [0,79–0,96); p = 0,005), nadciśnienie tętnicze (1,63 [1,07–2,49]; p = 0,02) i wiek zachorowania na cukrzycę (1,15 [1,08–1,21]; p < 0,0001).Wnioski: Dzieci, u których rozwinęła się mikroalbuminuria charakteryzowały się gorszą i bardziej zmienną kontrolą metaboliczną cukrzycy stąd w leczeniu należy zwrócić uwagę zarównano na poprawę jak i stabilizację HbA1c. (Endokrynol Pol 2014; 65 (2): 83–89

Badanie metodą jednostopniowej amplifikacji kwasu nukleinowego węzłów chłonnych w raku brodawkowatym tarczycy — porównanie z badaniem histopatologicznym i badaniem PCR w czasie rzeczywistym

Introduction: The significance of lymph node metastases and the optimal extent of lymphadenectomy remain matters of controversy in papillary thyroid cancer. This study was designed to assess the feasibility and reliability of OSNA and real-time PCR for CK19 and TG mRNA in papillary thyroid cancer lymph nodes evaluation compared to standard histopathology.Material and methods: Each of 92 randomised lymph nodes from 32 papillary thyroid cancer patients were divided into representative parts and assessed using the three studied methods.Results: Eighteen (19.6%) lymph nodes from ten (31.3%) patients were positive according to histopathology. When the cut-off value distinguishing metastatic from non-metastatic lymph nodes in the OSNA assay was set at 250 copies per microlitre, the results were positive in 16 (17.4%) lymph nodes from 11 (34.4%) patients. Twenty three (25%) lymph nodes were tested positive in real-time PCR for TG mRNA. Real-time PCR for CK19 mRNA was positive in 18 (19.6%) lymph nodes from 13 (40.6%) patients. No statistically significant differences were noted between the diagnostic accuracy of either molecular method compared to the histopathological examination (p = 0.81). Overall, 20 positive molecular biology results were noted in patients with negative histopathology results. Conversely, in 18 lymph nodes, despite a metastasis finding in histopathology, at least one molecular test yielded a negative result.Conclusions: It was revealed that OSNA is a reliable technique for the evaluation of lymph node metastases in papillary thyroid cancer. This method was shown to have equivalent accuracy to histopathology and real-time PCR. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 422–430)Wstęp: Znaczenie przerzutów do węzłów chłonnych oraz optymalny zakres limfadenektomii w raku brodawkowatym tarczycy pozostaje przedmiotem kontrowersji. Celem pracy była ocena wykonalności oraz zgodności wyników jednostopniowej amplifikacji kwasu nukleinowego oraz PCR w czasie rzeczywistym dla CK19 i TG mRNA w badaniu węzłów chłonnych w raku brodawkowatym tarczycy w porównaniu z rutynowym badaniem histopatologicznym.Materiał i metody: Każdy z 92 węzłów chłonnych pochodzących od 32 pacjentów z rakiem brodawkowatym tarczycy został podzielony na reprezentatywne części i zbadany trzema metodami.Wyniki: Osiemnaście (19,6%) węzłów chłonnych od 10 (31,3%) pacjentów miało dodatni wynik badania histopatologicznego. Przyjmując wartość odcięcia 250 kopii w mikrolitrze, różnicującej węzły chłonne zmienione przerzutowo od niezmienionych, w badaniu jednoetapowej amplifikacji kwasu nukleinowego, stwierdzono dodatni wynik badania w 16 (17,4%) węzłach chłonnych od 11 (34,4%) pacjentów. Uzyskano dodatni wynik badania PCR w czasie rzeczywistym dla TG mRNA w 23(25%) węzłach chłonnych, natomiast dla CK19 mRNA w 18 (19,6%) od 13 (40,6%) pacjentów. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy pomiędzy zgodnością wyników obu metod molekularnych z wynikiem badania histopatologicznego (p = 0,81). Ogólnie stwierdzono 20 dodatnich wyników badania molekularnego z węzłów chłonnych, przy ujemnym wyniku badania histopatologicznego. Natomiast w 18 węzłach, pomimo znalezienia przerzutów w badaniu histopatologicznym, uzyskano ujemny wynik w przynajmniej jednym badaniu molekularnym.Wnioski: Badanie jednostopniową amplifikacją kwasu nukleinowego jest właściwą metodą oceny obecności przerzutów w węzłach chłonnych w raku brodawkowatym tarczycy. Technika ta ma zbliżona wiarygodność do badania histopatologicznego i badania PCR w czasie rzeczywistym. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 422–430

Methods of survival analysis applied in oncology — assumptions, methods and common pitfalls

Analiza przeżycia stanowi fundament analityczny badań nad ryzykiem zgonu z powodu choroby nowotworowej lub jej progresji. Techniki analityczne stosowane w tym celu uwzględniają niepewność co do wystąpienia punktu końcowego w czasie. Przerwanie obserwacji pacjenta może następować z kilku powodów — zakończenia badania, niechęci do dalszego uczestnictwa w nim, konieczności zmiany terapii ze względu na czynniki kliniczne niezwiązane z punktem końcowym itp. Główną zaletą tych metod analizy jest możliwość szacowania indywidualnego ryzyka (hazardu) wystąpienia punktu końcowego w czasie, a w konsekwencji przewidywania oczekiwanego czasu przeżycia w zależności od różnorodnych czynników związanych z procesem chorobowym lub stosowaną terapią. Ze względu na olbrzymią i stale rosnącą liczbę artykułów naukowych z zakresu onkologii wykorzystujących analizy przeżycia do wykazania efektu biologicznego terapii, leku lub innej interwencji znajomość założeń i interpretacji powszechnie stosowanych metod powoli staje się nieodzowna. Wśród metod analitycznych używanych w tym celu są nieparametryczne analizy jednoczynnikowe (test log-rank i inne), modele wieloczynnikowe (modele proporcjonalnego i addytywnego ryzyka), sztuczne sieci neuronowe i drzewa klasyfikacyjno-regresyjne. Celem niniejszej pracy przeglądowej była prezentacja i omówienie wachlarzu możliwości analitycznych dostępnych współczesnej biostatystyce i onkologii. Przegląd częstych problemów analitycznych i interpretacyjnych, możliwości projektowania i planowania badań oraz weryfikacji prawdziwości publikowanych danych może stanowić cenne uzupełnienie wiedzy onkologicznej, niezbędnej we współczesnej medycynie opartej na faktach i dowodach naukowych. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, 2: 89–101Survival analysis is the analytical foundation of studies on cancer-related mortality or disease progression. Analytical techniques used for this purpose share one common trait — the uncertainty of the event’s occurrence in individuals, whose observation time has been censored due to study termination, withdrawal due to events other than prespecified endpoints or loss to follow-up. The main advantage of such analytical methods is the possibility to estimate individual hazard (risk of event occurrence) at any given timepoint of observation and consequently of expected survival time depending on a plethora of clinical variables and treatment modalities. Due to a huge and ever-expanding amount of oncologic data using survival analysis as a primary measure of outcome, the ability to interpret such results and to know the assumptions and workings of particular methods is slowly becoming ubiquitous. Analytical methods deployed on survival data feature univariate nonparametric ones (the log-rank test), multivariate modeling techniques (assuming proportional or additive risk), automated neural networks and classification-regression trees. The purpose of this review was to present and discuss in detail the available range of analytic and exploratory methods used in biostatistics and oncology. The spectrum of common analytical and interpretative problems, methods of designing and planning clinical trials and verifying the veracity of published data may provide a valuable addition in the process of clinical application of evidence based oncology. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, 2: 89–10

Phenotype variability and neonatal diabetes in a large family with heterozygous mutation of the glucokinase gene

Monogenic diabetes caused by mutations in the glucokinase gene (GCK-MODY) is usually characterized by a mild clinical phenotype. The clinical course of diabetes may be, however, highly variable. The authors present a child with diabetes manifesting with ketoacidosis during the neonatal period, born in a large family with ten members bearing a heterozygous p.Gly223Ser mutation in GCK. DNA sequencing and multiplex ligation-dependent probe amplification were used to confirm GCK mutation and exclude other de novo mutations in other known genes associated with monogenic diabetes. Continuous glucose monitoring (CGM) was used to assess daily glycemic profiles. At the onset of diabetes the child had hyperglycemia 765 mg/dl with pH 7.09. Her glycated hemoglobin level was 8.6% (70.5 mmol/mol). The C-peptide level was below normal range (<0.5 pmol/ml) at onset, and the three- and 6-month follow-up examinations. Current evaluation at age 3 still showed unsatisfactory metabolic control with HbA1c level equal to 8.1% (65.0 mmol/mol). CGM data showed glucose concentrations profile similar to poorly controlled type 1 diabetes. The patient was confirmed to be heterozygous for the p.Gly223Ser mutation and did not show any point mutations or deletions within other monogenic diabetes genes. Other family members with p.Gly223Ser mutation had retained C-peptide levels and mild diabetes manageable with diet (five individuals), oral hypoglycemizing agents (five patients), or insulin (one patient). This mutation was absent within all healthy family members. Heterozygous mutations of the GCK gene may result in neonatal diabetes similar to type 1 diabetes, the cause of such phenotype variety is still unknown. The possibility of other additional, unknown mutations seems to be the most likely explanation for the unusual presentation of GCK-MODY

Ocena częstości występowania zespołu Wolframa w populacji dzieci z cukrzycą

Introduction: Wolfram syndrome (WFS) is the most frequent syndromic form of monogenic diabetes coexisting with optic atrophy and many other disorders. The aim of this study was to estimate the prevalence of Wolfram syndrome among children with diabetes in Poland.Material and methods: These calculations were performed among Polish diabetic children, aged 0–18 years, from three administrative regions between January 2005 and December 2011. Epidemiological data was obtained by matching the results from the EURO-WABBPoland Project and the PolPeDiab Registry.Results: Throughout the study period, we confirmed genetic diagnosis of Wolfram syndrome in 13 patients from Poland. Three patients originated from the studied regions with complete epidemiological data on paediatric diabetes. The total number of patients with diagnosed diabetes in the study equalled 2,568 cases. The prevalence of Wolfram syndrome among Polish children with diabetes is 0.12% (95% Confidence Interval 0.04–0.34%).Conclusions: We estimate that Wolfram syndrome is 26 to 35 times less frequent than monogenic diabetes (MODY and neonatal diabetes) in the Polish paediatric population. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 295–297)Wstęp: Zespół Wolframa (WFS) jest najczęstszą syndromiczną formą cukrzycy monogenowej, gdzie oprócz cukrzycy występuje zanik nerwów wzrokowych oraz wiele innych zaburzeń. Celem pracy była ocena częstości występowania zespołu Wolframa na tle innych rodzajów cukrzycy w populacji pediatrycznej.Materiał i metody: Ocena chorobowości została przeprowadzona wśród dzieci chorych na cukrzycę, pochodzących z trzech polskich województw (łódzkie, pomorskie i śląskie) w wieku 0–18 lat, w okresie czasu pomiędzy styczniem 2005 roku i grudniem 2011. Dane epidemiologiczne uzyskano poprzez połączenie danych pochodzących z Rejestru EURO-WABB dla Polski oraz Rejestru PolPeDiab.Wyniki: W badanym okresie czasu potwierdzono genetycznie rozpoznanie zespołu Wolframa u 13 pacjentów na terenie Polski. Do niniejszej analizy włączono 3 pacjentów z zespołem Wolframa pochodzących z badanego regionu. Całkowita liczba przypadków cukrzycy zdiagnozowanych w tym okresie czasu wyniosła 2568. Prewalencję zespołu Wolframa wśród pacjentów pediatrycznych z cukrzycą oszacowano na 0.12% (95% Przedział Ufności 0.04–0.34%).Wnioski: Oceniono, że zespół Wolframa występuje w polskiej populacji pediatrycznej 26- do 35-krotnie rzadziej niż pozostałe typy cukrzycy monogenowej (MODY i cukrzyca noworodkowa). (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 295–297

Zastosowanie polskiej adaptacji Montrealskiego Testu do Oceny Funkcji Poznawczych (MoCA) w przesiewowej ocenie funkcji poznawczych

Background and purpose The Montreal Cognitive Assessment (MoCA) test is a brief cognitive screening tool with high sensitivity and specificity for detecting mild cognitive impairment (MCI). The aim of this study was to evaluate the usefulness of MoCA and compare it with the Mini-Mental State Examination (MMSE) in the early detection of cognitive decline in MCI. Material and methods A group of 115 subjects (36 meeting DSM-IV criteria for Alzheimer disease (AD) [Clinical Dementia Rating (CDR) = 1], 42 meeting Petersen's criteria for MCI [CDR = 0.5], and 37 cognitively intact controls [CDR = 0]) was recruited for the study in the university-based Alzheimer out-patient clinic. All participants underwent general medical, neurological, and psychiatric examinations. The MoCA, the MMSE, CDR and the short (15-item) version of the Geriatric Depression Scale were also applied. Results Both MCI and AD groups exhibited impaired performance on MoCA compared to controls. Polish versions of the MMSE and MoCA tests were comparable in discriminating mild dementia from both MCI and control groups. The Polish version of the MoCA test performed marginally better than MMSE in discriminating MCI from controls. We propose to use the MoCA test to screen for MCI using an optimal cut-off score of 24 and to screen for dementia using a cut-off score of 19. Conclusions The Polish version of the MoCA seems effective in the detection of deteriorated cognitive performance and appropriate for differentiating impaired from preserved cognitive function in a Polish population.Wstęp i cel pracy Montrealski Test do Oceny Stanu Poznawczego (Montreal Cognitive Assessment – MoCA) jest narzędziem do przesiewowej oceny stanu poznawczego i cechuje się dużą czułością oraz swoistością w wykrywaniu łagodnych zaburzeń poznawczych (mild cognitive impairment – MCI). Celem pracy była ocena przydatności testu MoCA oraz porównanie z Krótką Skalą Oceny Stanu Psychicznego (Mini-Mental State Examination – MMSE) we wczesnym wykrywaniu łagodnych zaburzeń poznawczych. Materiał i metody Przeprowadzono badanie z użyciem polskiej wersji testu w grupie 115 osób, w tym 36 chorych na chorobę Alzheimera o nasileniu łagodnym wg DSM-IV [Clinical Dementia Rating (CDR) = 1], 42 pacjentów z MCI (CDR = 0,5) oraz 37 zdrowych osób w grupie kontrolnej (CDR = 0) – pacjentów poradni przyklinicznej o profilu psychogeriatrycznym. U wszystkich uczestników projektu przeprowadzono ocenę ogólnego stanu somatycznego, badanie neurologiczne i psychiatryczne oraz dokonano oceny z użyciem MoCA, MMSE, CDR oraz 15-punktowej wersji Geriatrycznej Skali Depresji (Geriatric Depression Scale). Wyniki Zarówno pacjenci z MCI, jak i z chorobą Alzheimera wykonali test MoCA gorzej w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej. W badanej populacji testy MMSE i MoCA okazały się porównywalne w odróżnianiu otępienia o nasileniu łagodnym od MCI i osób zdrowych. Wykazano minimalną przewagę polskiej wersji testu MoCA nad MMSE w odróżnianiu osób z MCI od grupy kontrolnej. Autorzy proponują stosowanie testu MoCA jako narzędzia przesiewowego do wykrywania zaburzeń poznawczych i stosowanie punktu odcięcia na poziomie 24 punktów dla łagodnych zaburzeń poznawczych oraz 19 punktów dla otępienia. Wnioski Wykazano przydatność polskiej wersji testu MoCA w wykrywaniu deficytów poznawczych i odróżnianiu osób z MCI od osób zdrowych w polskiej populacji

Can procalcitonin be useful for medullary thyroid cancer?

Wstęp: Kalcytonina jest najbardziej znanym i bardzo czułym markerem raka rdzeniastego tarczycy (MTC, medullary thyroid cancer), niemniej, jej oznaczanie nie należy do najłatwiejszych co jest wadą dla niewyspecjalizowanych laboratoriów. Prokalcytonina, prekursor kalcytoniny jest łatwiejsza w oznaczeniu. Celem pracy było porównanie stężeń kalcytoniny i prokalcytoniny u pacjentów z MTC wykazujących aktywną postać choroby lub będących w remisji oraz u pacjentów z wolem guzowatym nietoksycznym (NTNG, non-toxic nodular goiter). Materiał i metody: Czterdzieści trzy próbki surowicy pobrano od 40 pacjentów (6 z aktywną postacią MTC, 23 z MTC w stadium remisji i 11 z NTNG) i zmierzono stężenia obu markerów. U 2 chorych z aktywnym MTC badania wykonano przed i po zabiegu operacyjnym. Jeden z nich był reoperowany z powodu wznowy na szyi, drugi miał przerzuty do wątroby. Wyniki: Stężenia prokalcytoniny i kalcytoniny były znacznie podwyższone u wszystkich chorych z aktywną postacią MTC. U dwóch reoperowanych chorych stężenia obu markerów obniżyły się po operacji, ale utrzymywały się nadal powyżej normy. W grupie pacjentów w stadium remisji MTC 18 miało stężenie obu markerów w granicach normy, u 2 stwierdzono nieznacznie podwyższone stężenie kalcytoniny, a u 3 nieznacznie podwyższone stężenie obu markerów. W grupie chorych z NTNG, wszyscy chorzy z wyjątkiem jednego mieli normalne stężenia prokalcytoniny i kalcytoniny. Analiza statystyczna wykazała znamienną korelację stężeń prokalcytoniny i kalcytoniny (r = 0,7383; p < 0,0001). Wnioski: Prokalcytonina ma podobny rozkład stężeń, co kalcytonina i obserwuje się znamienną korelację stężeń obu markerów. Może być ona wykorzystana do oceny chorych z MTC w sytuacjach kiedy stężenie CT jest niemożliwe do oznaczenia. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 430-436)Introduction: Calcitonin, the best known marker for medullary thyroid cancer (MTC), has several laboratory limitations which limit its use in the routines of non-specialized laboratories. Procalcitonin, the precursor of calcitonin, is free from these drawbacks. The aim of this study was to compare calcitonin and procalcitonin levels in MTC patients with active disease or in remission, and in patients with non-toxic nodular goiter (NTNG). Material and methods: Forty-three serum samples, obtained from 40 patients (6 MTC active disease patients, 23 MTC patients in remission, and 11 NTNG patients), were tested for calcitonin and procalcitonin levels. The levels of both markers were measured in 2 MTC patients with active disease before and after surgery. One was re-operated due to neck relapse, the other one due to liver metastases. Results: Both procalcitonin and calcitonin levels were considerably higher in all MTC patients with the active disease. In two re-operated patients, the levels of both markers decreased after surgery but remained above the reference range. In the remission group of MTC patients, 18 had both markers within the reference range, 2 had slightly elevated calcitonin, and 3 patients exhibited both markers slightly increased. In the NTNG group, all but one patient had normal procalcitonin and calcitonin levels. Analysis revealed a significant correlation between procalcitonin and calcitonin levels (r = 0.7383; p < 0.0001). Conclusions: Procalcitonin has a similar distribution of values as calcitonin and may be used for evaluation of MTC status in some situations when accurate CT estimation is not achievable. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 430-436

Less but better : cardioprotective lipid profile of patients with GCK-MODY despite lower HDL cholesterol level

Patients with diabetes caused by single-gene mutations generally exhibit an altered course of diabetes. Those with mutations of the glucokinase gene (GCK-MODY) show good metabolic control and low risk of cardiovascular complications despite paradoxically lowered high-density lipoprotein (HDL) cholesterol levels. In order to investigate the matter, we analyzed the composition of low-density lipoprotein (LDL) and HDL subpopulations in such individuals. The LipoPrint(©) system (Quantimetrix, USA) based on non-denaturing, linear polyacrylamide gel electrophoresis was used to separate and measure LDL and HDL subclasses in fresh-frozen serum samples from patients with mutations of glucokinase or HNF1A, type 1 diabetes (T1DM) and healthy controls. Fresh serum samples from a total of 37 monogenic diabetes patients (21 from GCK-MODY and 16 from HNF1A-MODY), 22 T1DM patients and 15 healthy individuals were measured in this study. Concentrations of the small, highly atherogenic LDL subpopulation were similar among the compared groups. Large HDL percentage was significantly higher in GCK-MODY than in control (p = 0.0003), T1DM (p = 0.0006) and HNF1A-MODY groups (p = 0.0246). Patients with GCK-MODY were characterized by significantly lower intermediate HDL levels than controls (p = 0.0003) and T1DM (p = 0.0005). Small, potentially atherogenic HDL content differed significantly with the GCK-MODY group showing concentrations of that subfraction from control (p = 0.0096), T1DM (p = 0.0193) and HNF1A-MODY (p = 0.0057) groups. Within-group heterogeneity suggested the existence of potential gene–gene or gene–environment interactions. GCK-MODY is characterized by a strongly protective profile of HDL cholesterol subpopulations. A degree of heterogeneity within the groups suggests the existence of interactions with other genetic or clinical factors