Bencyclane — clinical application

W artykule zostały omówione zastosowania kliniczne bencyklanu oparte na badaniach klinicznych.Article is addressed to clinical applications of bencyclane based on clinical trials

Approved, new antithrombotic agents: rivaroxaban and dabigatran

W artykule omówiono zarejestrowane nowe leki przeciwzakrzepowe - rywaroksaban i dabigatran. Przedstawiono mechanizm działania, wchłanianie, eliminację, interakcje, wskazania, przeciwwskazania oraz wyniki badań klinicznych III fazy.Approved new antithrombotic agents: rivaroxaban and dabigatran etexilate were discussed with regards of mechanism of activity, absorption, elimination, indications, contra-indications and results of published phase III clinical trials

Seasonality of occurrence of deep vein thrombosis of the lower limbs

Published data concerning increased incidence of venous thromboembolic disease (VTE) in different seasons of the year are divergent. In the 12-month period lasting from 1st December 2007 to 30th November 2008, 48 cases of deep vein thrombosis (DVT) of the lower limbs were diagnosed in the population of Bemowo, a district of Warsaw. The analysis of the incidence of DVT of the lower limbs occurrence at particular times of the year was performed. During the winter time, 11 episodes of DVT were diagnosed and, respectively, 16 episodes during the spring, 11 during the summer and 10 episodes of DVT during autumn. Using the Chi-square test, the authors revealed no statistically significant differences in the incidence of DVT of the lower extremities in different seasons.

Chronic thromboembolic pulmonary hypertension

Przewlekłe zakrzepowo-zatorowe nadciśnienie płucne (PZZNP) jest definiowane jako ciśnienie w tętnicy płucnej ≥ 25 mm Hg utrzymujące się powyżej 6 miesięcy od wystąpienia ostrego epizodu zatoru tętnicy płucnej. To dość rzadkie, ale potencjalnie groźne schorzenie jest powodowane częściowym zamknięciem tętnic płucnych przez zorganizowane skrzepliny. Obraz kliniczny jest nieswoisty. Podobnie jak w innych postaciach nadciśnienia płucnego, głównym objawem jest postępujące ograniczenie tolerancji wysiłku spowodowane dusznością lub męczliwością. Trudny do wykrycia i postępujący przebieg choroby oraz brak wiadomości na temat PZZNP zarówno w środowisku medycznym, jak i wśród pacjentów powoduje znaczne wydłużenie czasu od wystąpienia objawów do ustalenia rozpoznania. Cennym wstępnym narzędziem diagnostycznym przy podejrzeniu nadciśnienia płucnego pozostaje echokardiografia przezklatkowa. Złotym standardem diagnostycznym w rozpoznawaniu przewlekłego zakrzepowo-zatorowego nadciśnienia płucnego jest nadal arteriografia tętnicy płucnej połączona z cewnikowaniem jam prawego serca. W przypadkach, w których zmiany zakrzepowe są zlokalizowane w proksymalnych odcinkach tętnicy płucnej i jej odgałęzieniach istnieje możliwość skutecznego leczenia operacyjnego za pomocą endarteriektomii płucnej.Chronic pulmonary hypertension in the course of venous thromboembolic disease (CTEPH) is defined as mean pulmonary artery pressure ≥ 25 mm Hg persistent for more than 6 months after the acute episode of pulmonary embolism. This relatively rare, but potentially serious disease is caused by a partial closure of the pulmonary arteries by organized thrombus. The clinical presentation is non-specific. As in other forms of pulmonary hypertension, the main symptom is progressive reduction in exercise tolerance due to dyspnoea or fatigability. The insidious and progressive course of the disease and a lack of awareness of CTEPH in both the medical community and among patients result in significant delay from onset of symptoms to diagnosis. Transthoracic echocardiography remains a valuable initial diagnostic tool in suspicion of pulmonary hypertension. Diagnostic gold standard in the diagnosis of chronic thromboembolic pulmonary hypertension is still pulmonary arteriography with right heart catheterization. In cases in which the thrombus is located in the proximal parts of the pulmonary artery and its branches there is a possibility of effective treatment with surgical pulmonary endarterectomy

The insufficiency of low molecular weight heparin (LMWH) prophylaxis in patients with hereditary antithrombin (AT) deficiency

39-letni mężczyzna został przyjęty na oddział intensywnej opieki pneumonologiczno-kardiologicznej ze zdiagnozowanym w angio-CT masywnym zatorem tętnicy płucnej w przebiegu zakrzepicy żył głębokich kończyny dolnej. W 1999 roku u pacjenta rozpoznano wrodzony niedobór antytrombiny (AT). W 2006 roku doznał on urazu kolana, który leczono zachowawczo opatrunkiem gipsowym. Ze względu na rozpoznany niedobór AT chory otrzymał heparynę drobnocząsteczkową - enoksaparynę w dawce 1 mg/kg mc./dobę. Mimo stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej po 6 tygodniach unieruchomienia stan ogólny pogorszył się. Wdrożono leczenie przeciwzakrzepowe, stosując heparynę niefrakcjonowaną. Choremu przetaczano koncentraty AT i rozpoczęto nasycanie doustnym koagulantem (DA). Przebieg hospitalizacji był powikłany wystąpieniem masywnego krwioplucia oraz przejściowego nasilenia cech nadciśnienia płucnego w kontrolnych badaniach echokardiograficznych. Skutecznie kontynuowano leczenie DA.A 39 year old man with normal, stable blood pressure was admitted to the Cardio-Pulmonary Intensive Care Unit due to diagnosed spiral CT pulmonary embolism (PE) and deep venous thrombosis (DVT). In 1999, a hereditary antithrombin (AT) deficiency was confirmed in the presented case. In 2006, because of a knee injury, the patient was provided with a plaster cast and primary antithrombotic prophylaxis with low molecular weight heparin (LMWH) (80 mg of enoxaparin) was administered subcutaneously once a day (patient’s weight was 80 kg). Despite prophylaxis PE and DVT occurred after 6 weeks of treatment. The patient was successfully treated with unfractioned heparin, repeated infusions of AT concentrate and oral anticoagulants (OA). Transient pulmonary hypertension documented by echocardiography and hemoptysis complicated course of PE. Secondary prophylaxis with OA, and INR maintenance between 2-3, was successfully continued

Guidelines for the prevention and treatment of venous thromboembolism in non-surgically treated cancer patients

Guidelines for the prevention and treatment of venous thromboembolism (VTE) are aimed to improve patients’ safety and quality of life by appropriate prophylaxis and treatment of deep venous thrombosis (DVT) and pulmonary embolism (PE). These guidelines relate to adult cancer patients treated non-surgically. Recommendations included in those guidelines do not relate to paediatric patients. The guidelines presented here directed to physicians and other healthcare professionals taking care of mentioned patients: clinical oncologists, haematologists, radiotherapists, pulmonologists, oncological gynaecologists, internal medicine physicians, and GPs. Venous thromboembolism (VTE) comprises a serious problem in oncology because it is the most common complication as well as the second most common cause of cancer-related deaths. The term “venous thromboembolism” includes the cases of DVT and PE; however, the former is a primary event and the latter is a secondary result. Active malignant disease classifies patients to a group with at least moderate risk of VTE. D-dimer levels could be increased in cancer patients without concomitant VTE. D-dimer levels below cut-off value (negative D-dimer) do not exclude VTE in cancer patients. In patients with active malignant disease with clinical symptoms suggesting VTE ultrasound (US) examination of deep veins or computed tomography angiography (angio-CT) should be performed, depending on the symptoms. Low-molecular-weight heparins (LMWH) are the drugs of choice in prevention and treatment of VTE in cancer patients. Antithrombotic treatment in cancer patients with DVT does not differ from treatment of cancer patients with PE, except clear indications to thrombolytic therapy. Cancer patients with clinical symptoms suggesting PE (dyspnoea, chest pain or tachycardia) are per definition classified into the group of moderate or high clinical probability of PE. The majority of PE cases account for embolism, which do not warrant thrombolytic treatment and should be treated with LMWH, UFH, or fondaparinux; LMWHs are the treatment of choice in cancer patients with VTE. Cancer patients have increased risk of recurrence of VTE. Available evidence does not justify the use of antithrombotic drugs to prolong survival in cancer patients

Six-minute walk test in sarcoidosis patients with cardiac involvement

Introduction: Cardiac involvement in sarcoidosis is of critical importance, due to the poor prognosis if this organ manifestation is left undiagnosed and untreated. The six-minute walk test (6 MWT) is a useful test to evaluate exercise tolerance of sarcoid patients. We aimed to assess the 6 MWT value in diagnosis, course and treatment monitoring of patients with cardiac sarcoidosis. Material and methods: 47 patients were included: 22 with pulmonary sarcoidosis and cardiac involvement (13 women, 9 men), 25 with pulmonary sarcoidosis, with no changes in the heart (15 women, 10 men), and 18 healthy volunteers as controls (12 women, 6 men). Out of 22 patients with cardiac involvement 11 were treated for heart sarcoidosis with prednisone (9 pts — initial dose 60 mg daily and 2 pts — 40 mg daily). 11 pts in this group were not treated. In all patients sarcoidosis was confirmed histopatologically. Magnetic resonance imaging was used to diagnose involvement of the heart. In the studied groups we assessed: heart rate (HR), oxygen saturation, and distance in 6 MWT and Borg dyspnea score. Results: Patients with cardiac sarcoidosis desaturated more during exercise (DSaO2max = 3.5 ± 3.2 vs. 0.38 ± 0.69; p = 0.004) and had a lower increase of HR in first minute during the 6 MWT (DHR1 = 21.81 ± 11.72 vs. 50.61 ± 12.35; p = 0.0001) when compared to healthy subjects. Significantly lower increase of HR in first minute of 6 MWT was observed in patients with cardiac sarcoidosis when compared to patients with pulmonary sarcoidosis with no cardiac involvement (DHR1 = 21.81 ± 11.72 vs. 38.8 ± 18.17, p = 0.01). After introduction of treatment in sarcoidosis group, significantly higher (p = 0.02) increase of HR in first minute of 6 MWT as compared to baseline test was observed. Conclusions: The six-minute walk test is useful in diagnosing cardiac involvement in sarcoidosis. The increase in HR during exercise and decrease degree of desaturation were a good predictors of the response to therapy.Wstęp: Zajęcie serca w przebiegu sarkoidozy ma wyjątkowe znaczenie ze względu na złe rokowanie, jeśli nie zostanie zdiagnozowane i leczone. Test 6-minutowego chodu (6 MWT) jest użytecznym narzędziem do oceny wydolności wysiłkowej pacjentów z sarkoidozą. Celem badania była ocena przydatności tego testu w diagnostyce, przebiegu oraz monitorowaniu leczenia chorych na sarkoidozę serca. Materiał i metody: Do badania włączono 47 pacjentów: 22 z sarkoidozą płuc i serca (13 kobiet, 9 mężczyzn), 25 z sarkoidozą płuc bez zmian w sercu (15 kobiet, 10 mężczyzn) oraz 18 zdrowych ochotników stanowiących grupę kontrolną (12 kobiet, 6 mężczyzn). U 11 pacjentów z zajęciem serca włączono leczenie prednizolonem z powodu sarkoidozy serca (u 9 chorych w dawce początkowej 60 mg/d., u 2 pacjentów — 40 mg/d.), 11 pacjentów nie było leczonych. U wszystkich chorych rozpoznanie sarkoidozy potwierdzono histopatologicznie. Sarkoidozę serca potwierdzano w badaniu rezonansu magnetycznego serca. W badanych grupach oceniono: częstość pracy serca (HR), saturację, dystans w 6 MWT oraz duszność w skali Borga. Wyniki: Chorzy na sarkoidozę serca bardziej desaturowali w trakcie wysiłku (DSaO2max = 3,5 ± 3,2 v. 0,38 ± 0,69; p = 0,004) oraz cechował ich mniejszy przyrost HR w pierwszej minucie 6 MWT (DHR1 = 21,81 ± 11,72 v. 50,61 ± 12,35; p = 0,0001) w porównaniu z grupą kontrolną. Znacząco mniejszy przyrost HR w pierwszej minucie testu zaobserwowano u leczonych chorych z zajęciem serca także w porównaniu z chorymi z sarkoidozą bez zajęcia tego narządu (DHR1 = 21,81 ± 11,72 v. 38,8 ± 18,17; p = 0,01). Po wdrożeniu leczenia w grupie chorych na sarkoidozę obserwowano statystycznie istotnie większy (p = 0,02) przyrost wartości tętna w pierwszej minucie wysiłku w porównaniu z badaniem wstępnym. Wnioski: Test 6-minutowego chodu jest przydatny w diagnostyce zajęcia serca przez sarkoidozę. Przyrost częstości pracy serca w czasie wysiłku i zmniejszenie stopnia desaturacji były dobrymi wskaźnikami skuteczności leczenia

Wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u chorych na nowotwory poddawanych leczeniu zachowawczemu

Celem wytycznych profilaktyki i leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) jest poprawa bezpieczeństwa i jakości życia chorych poprzez właściwe zapobieganie zakrzepicy żył głębokich (ZŻG) i zatorowości płucnej (ZTP) oraz ich prawidłowe leczenie. Wytyczne odnoszą się do dorosłych chorych na nowotwory złośliwe leczonych zachowawczo. Zalecenia zawarte w tych wytycznych nie odnoszą się do dzieci. Wytyczne są adresowane do lekarzy i innych pracownikow medycznych opiekujących się wyżej określonymi pacjentami: onkologow klinicznych, hematologow, radioterapeutow, pulmonologow, ginekologow onkologicznych, internistow i lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (ŻChZZ) stanowi poważny problem w onkologii, ponieważ jest najczęstszym powikłaniem, a także drugą z kolei przyczyną śmierci chorych na nowotwory złośliwe. Określenie „ŻChZZ” obejmuje przypadki występowania ZŻG oraz ZTP, przy czym zdarzeniem pierwotnym jest ZŻG, a jej następstwem — ZTP. Chorzy na nowotwory znajdują się w grupie co najmniej umiarkowanego ryzyka wystąpienia ŻChZZ. Stężenie dimeru D może być zwiększone u chorych na nowotwory złośliwe bez wspołistniejącej ŻChZZ. Stężenie dimeru D poniżej wartości odcięcia (ujemny dimer D) nie pozwala wykluczyć ŻChZZ u chorych na nowotwory. U chorych na nowotwory w aktywnym stadium choroby nowotworowej, u ktorych występują objawy sugerujące ŻChZZ, należy wykonać badanie ultrasonograficzne (USG) żył głębokich lub angiografię metodą tomografii komputerowej (angio-TK) tętnic płucnych, w zależności od objawow. Lekami z wyboru w profilaktyce i leczeniu ŻChZZ u chorych na nowotwory są heparyny drobnocząsteczkowe (HDCz). Leczenie przeciwzakrzepowe chorych na nowotwory, u ktorych wystąpiła ZŻG, nie rożni się od leczenia chorych na nowotwory z ZTP — z wyjątkiem sytuacji, w ktorej pojawiają się wskazania do zastosowania leczenia trombolitycznego. Chory na nowotwor w chwili wystąpienia objawow klinicznych ZTP (duszności, bolu w klatce piersiowej czy tachykardii) znajduje się ex definitione w grupie umiarkowanego lub wysokiego prawdopodobieństwa klinicznego ZTP. Większość przypadkow ZTP to zator niewymagający leczenia trombolitycznego, ktory powinien być leczony za pomocą HDCz, heparyny niefrakcjonowanej (HNF) lub fondaparynuksu; podstawowymi lekami w terapii ZTP w przebiegu nowotworu są HDCz. U chorych na nowotwory istnieje zwiększone ryzyko nawrotu ŻChZZ. Dostępne dane naukowe nie uzasadniają stosowania lekow przeciwkrzepliwych w celu wydłużenia przeżycia chorych na nowotwory

Wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u chorych na nowotwory poddawanych leczeniu zachowawczemu

Guidelines for the prevention and treatment of venous thromboembolism (VTE) are aimed to improve patients’ safety and quality of life by appropriate prophylaxis and treatment of deep venous thrombosis (DVT) and pulmonary embolism (PE). These guidelines relate to adult cancer patients treated conservatively. Recommendations included in those guidelines do not relate to paediatric patients. The guidelines presented here directed to physicians and other healthcare professionals taking care of mentioned patients: clinical oncologists, haematologists, radiotherapists, pulmonologists, oncological gynaecologists, internal medicine physicians, and GPs. Venous thromboembolism (VTE) comprises a serious problem in oncology because it is the most common complication as well as the second most common cause of cancer-related deaths. The term “venous thromboembolism” includes the cases of DVT and PE; however, the former is a primary event and the latter is a secondary result.   Active malignant disease classifies patients to a group with at least moderate risk of VTE.   D-dimer levels could be increased in cancer patients without concomitant VTE.   D-dimer levels below cut-off value (negative D-dimer) do not exclude VTE in cancer patients.  In patients with active malignant disease with clinical symptoms suggesting VTE ultrasound examination of deep veins or computed tomography angiography should be performed, depending on the symptoms.    Low-molecular-weight heparins (LMWH) are the drugs of choice in prevention and treatment of VTE in cancer patients.   Antithrombotic treatment in cancer patients with VTE does not differ from treatment of cancer patients with PE, except clear indications to thrombolytic therapy.   Cancer patients with PE clinical symptoms — dyspnoea, chest pain or tachycardia — are per definition classified into the group of moderate or high clinical possibility of PE.   The majority of PE cases account for embolism, which do not warrant thrombolytic treatment and should be treated with LMWH, UFH, or fondaparinux; LMWHs are the backbone therapy in cancer patients with VTE.   Cancer patients have increased risk of recurrence of VTE.   Available evidence does not justify the use of antithrombotic drugs to prolong survival in cancer patients.Celem wytycznych profilaktyki i leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) jest poprawa bezpieczeństwa i jakości życia chorych poprzez właściwe zapobieganie zakrzepicy żył głębokich (ZŻG) i zatorowości płucnej (ZTP) oraz ich prawidłowe leczenie. Wytyczne odnoszą się do dorosłych chorych na nowotwory złośliwe leczonych zachowawczo. Zalecenia zawarte w tych wytycznych nie odnoszą się do dzieci. Wytyczne są adresowane do lekarzy i innych pracowników medycznych opiekujących się wyżej określonymi pacjentami: onkologów klinicznych, hematologów, radioterapeutów, pulmonologów, ginekologów onkologicznych, internistów i lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (ŻChZZ) stanowi poważny problem w onkologii, ponieważ jest najczęstszym powikłaniem, a także drugą z kolei przyczyną śmierci chorych na nowotwory złośliwe. Określenie „ŻChZZ” obejmuje przypadki występowania ZŻG oraz ZTP, przy czym zdarzeniem pierwotnym jest ZŻG, a jej następstwem — ZTP. Chorzy na nowotwory znajdują się w grupie co najmniej umiarkowanego ryzyka wystąpienia ŻChZZ. Stężenie dimeru D może być zwiększone u chorych na nowotwory złośliwe bez współistniejącej ŻChZZ. Stężenie dimeru D poniżej wartości odcięcia (ujemny dimer D) nie pozwala wykluczyć ŻChZZ u chorych na nowotwory. U chorych na nowotwory w aktywnym stadium choroby nowotworowej, u których występują objawy sugerujące ŻChZZ, należy wykonać badanie ultrasonograficzne (USG) żył głębokich lub angiografię metodą tomografii komputerowej (angio-TK) tętnic płucnych, w zależności od objawów. Lekami z wyboru w profilaktyce i leczeniu ŻChZZ u chorych na nowotwory są heparyny drobnocząsteczkowe (HDCz). Leczenie przeciwzakrzepowe chorych na nowotwory, u których wystąpiła ZŻG, nie różni się od leczenia chorych na nowotwory z ZTP — z wyjątkiem sytuacji, w której pojawiają się wskazania do zastosowania leczenia trombolitycznego. Chory na nowotwór w chwili wystąpienia objawów klinicznych ZTP (duszności, bólu w klatce piersiowej czy tachykardii) znajduje się ex definitione w grupie umiarkowanego lub wysokiego prawdopodobieństwa klinicznego ZTP. Większość przypadków ZTP to zator niewymagający leczenia trombolitycznego, który powinien być leczony za pomocą HDCz, heparyny niefrakcjonowanej (HNF) lub fondaparynuksem; podstawowymi lekami w terapii ZTP w przebiegu nowotworu są HDCz. U chorych na nowotwory istnieje zwiększone ryzyko nawrotu ŻChZZ. Dostępne dane naukowe nie uzasadniają stosowania leków przeciwkrzepliwych w celu wydłużenia przeżycia w wypadku chorych na nowotwory

Wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u chorych na nowotwory poddawanych leczeniu zachowawczemu

Celem wytycznych profilaktyki i leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) jest poprawa bezpieczeństwa i jakości życia chorych poprzez właściwe zapobieganie zakrzepicy żył głębokich (ZŻG) i zatorowości płucnej (ZTP) oraz ich prawidłowe leczenie. Wytyczne odnoszą się do dorosłych chorych na nowotwory złośliwe leczonych zachowawczo. Zalecenia zawarte w tych wytycznych nie odnoszą się do dzieci. Wytyczne są adresowane do lekarzy i innych pracowników medycznych opiekujących się wyżej określonymi pacjentami: onkologów klinicznych, hematologów, radioterapeutów, pulmonologów, ginekologów onkologicznych, internistów i lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (ŻChZZ) stanowi poważny problem w onkologii, ponieważ jest najczęstszym powikłaniem, a także drugą z kolei przyczyną śmierci chorych na nowotwory złośliwe. Określenie „ŻChZZ” obejmuje przypadki występowania ZŻG oraz ZTP, przy czym zdarzeniem pierwotnym jest ZŻG, a jej następstwem — ZTP. Chorzy na nowotwory znajdują się w grupie co najmniej umiarkowanego ryzyka wystąpienia ŻChZZ. Stężenie dimeru D może być zwiększone u chorych na nowotwory złośliwe bez współistniejącej ŻChZZ. Stężenie dimeru D poniżej wartości odcięcia (ujemny dimer D) nie pozwala wykluczyć ŻChZZ u chorych na nowotwory. U chorych na nowotwory w aktywnym stadium choroby nowotworowej, u których występują objawy sugerujące ŻChZZ, należy wykonać badanie ultrasonograficzne (USG) żył głębokich lub angiografię metodą tomografii komputerowej (angio-TK) tętnic płucnych, w zależności od objawów. Lekami z wyboru w profilaktyce i leczeniu ŻChZZ u chorych na nowotwory są heparyny drobnocząsteczkowe (HDCz). Leczenie przeciwzakrzepowe chorych na nowotwory, u których wystąpiła ZŻG, nie różni się od leczenia chorych na nowotwory z ZTP — z wyjątkiem sytuacji, w której pojawiają się wskazania do zastosowania leczenia trombolitycznego. Chory na nowotwór w chwili wystąpienia objawów klinicznych ZTP (duszności, bólu w klatce piersiowej czy tachykardii)