Echo rozwiązuje kliniczną zagadkę — opis przypadku amyloidozy serca

We present the case of a 53-year-old woman with New York Heart Association (NYHA) class III heart failure, despite optimal pharmacological therapy. Her medical history included: myocardial infarction with nonobstructive coronary arteries (MINOCA), heart failure with reduced ejection fraction and quadrantanopia with sensory neuropathy diagnosed as ischaemic stroke. Transthoracic echocardiography showed significant left ventricular hypertrophy with a ‘granular’ myocardial texture, global systolic dysfunction and restrictive mitral filling pattern. Two-dimensional (2D) transthoracic echo strain analysis demonstrated decreased global longitudinal strain with apical sparing, and helped to fit all the pieces of the jigsaw together to reach a consistent clinical diagnosis of cardiac amyloidosis.Przedstawiono opis przypadku 53-letniej kobiety z obniżoną tolerancją wysiłku fizycznego w III klasie czynnościowej według New York Heart Association (NYHA), mimo optymalnej farmakoterapii. W wywiadzie stwierdzono: przebyty zawał serca bez istotnych zmian w nasierdziowych tętnicach wieńcowych (MINOCA), niewydolność serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory oraz niedowidzenie kwadrantowe z neuropatią czuciową zdiagnozowane jako udar niedokrwienny mózgu. W echokardiograficznym badaniu przezklatkowym (TTE) uwidoczniono „ziarnistą” strukturę oraz znaczny przerost mięśnia sercowego lewej komory, uogólnioną dysfunkcję skurczową oraz restrykcyjny profil napływu mitralnego. Analiza dwuwymiarowa (2D) TTE wykazała zmniejszenie globalnego odkształcenia podłużnego z lepszą funkcją w obrębie koniuszka. Charakterystyczny obraz echokardiograficzny przyczynił się do złożenia wszystkich elementów klinicznych w diagnozę amyloidozy serca

The influence of physical rehabilitation on arterial compliance in patients after myocardial infarction

Background: The aim of this study was to determine the effect of 6-week physical training on the mechanical properties of the arteries, in patients (pts) after acute myocardial infarction (MI). Methods: The group under investigation consisted 119 pts after their first acute MI qualified for the second stage of post-hospital training. Only 64 pts (Group 1) underwent the training program. The remaining 55 pts (Group 2) could not participate in it. All the pts underwent an initial exercise test, an ultrasound cardiac scan and a pulse wave velocity (PWV) measurement by means of the COMPLIOR system. Group 1 underwent cardiac rehabilitation program according to Model A or B, depending on exercise tolerance at baseline. Then, both groups had another exercise test and another PWV measurement. Additional PWV measurements were taken in both groups after 6 months. Results: Both groups were comparable with respect to demographic data, the site of MI, the method of treatment, left ventricular function, mean exercise time, the workload attained and mean PWV values at baseline (12.8 ± 1.6 m/s vs. 12.2 ± 2.7 m/s). In group 1 a significant increase in exercise capacity was observed: from 6.46 ± 2.7 to 8.95 ± 2.16 MET, and the PWV values were significantly lowered from 12.8 ± 1.6 to 8.7 ± 1.8 m/s. Group 2 showed only a slight lowering of PWV from 12.2 ± 2.7 to 10.8 ± 2.3 m/s. Conclusions: Controlled physical training after MI significantly improves systemic arterial compliance, probably through improving the endothelial function. (Cardiol J 2007; 14: 366-371

Zaawansowana choroba wieńcowa u premenopauzalnej kobiety z hipercholesterolemią rodzinną

We present a case of a 51 year-old, premenopausal, non-smoker for many years woman with severe, two-coronary arterydisease in the form of acute coronary syndrome (ACS), and severe hypercholesterolaemia as the predominant risk factor. Thefirst clinical diagnosis of familial hypercholesterolaemia has been established at the time of diagnosis of ACS. Satisfactory effectof pharmacological treatment is achieved by a complex lipid-lowering therapy

Prevention of thromboembolic complications — the significance of novel oral anticoagulants in cardiology

Stosowane od dziesięcioleci leki przeciwza­krzepowe z grupy antagonistów witaminy K (VKA; acenokumarol i warfaryna — od 1954 r.) są farmaceutykami o późnym początku dzia­łania, wąskim zakresie terapeutycznym, licznych interakcjach lekowych oraz pokarmowych i wymagają prowadzenia terapii pod kontrolą międzynarodowego wskaźnika znormalizowa­nego (INR). Udokumentowano znaczne różnice między poszczególnymi pacjentami i ośrodkami dotyczące wskaźnika TTR — odsetka czasu leczenia, w jakim INR pozostaje w zakresie terapeutycznym, który determinuje zarówno skuteczność, jak i bezpieczeństwo terapii. W codziennej praktyce klinicznej wskaźnik ten osiąga wartości (ok. 44%) znacznie niższe niż TTR (66%) opisywany w grupach pacjentów włączanych do badań randomizowanych. Te trudności znacznie ograniczają możliwości stosowania VKA w coraz liczniejszej i starzejącej się populacji chorych wymagających doustnej antykoagulacji; ocenia się, że leczeniu przeciwzakrzepowemu nie jest poddanych nawet do 40% pacjentów, u których występują do tego wskazania. Z kolei heparyny niefrakcjonowana i drobnocząsteczkowe wymagają podawania w postaci iniekcji, a stosowane przewlekle zwiększają ryzyko osteoporozy. Nowe doustne antykoagulanty (NOAC) to bezpośrednie inhibitory trombiny oraz bezpośrednie inhibitory aktywnego czynnika X kaskady krzepnięcia. Oprócz szybkiego początku działania zapewniają większą przewidywalność efektu przeciwkrzepliwego, na ogół niewymagającego monitorowania. Początkowo przetestowano je w zakrzepicy żylnej i zatorowości płucnej, a następnie potwierdzono ich skuteczność w prewencji zatorowości systemowej u pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków. Zastosowanie nowych leków przeciwzakrzepowych w innych wskazaniach, takich jak ostre zespoły wieńcowe czy profilaktyka zakrzepicy po operacji zastawki, jest obecnie przedmiotem badań klinicznych. Z omawianej grupy leków trzy weszły już do praktyki klinicznej w Europie: dabigatran (w praktyce klinicznej od 2008 r.) — będący odwracalnym in­hibitorem trombiny (czynnik IIa kaskady krzepnięcia) oraz inhibitory czynnika Xa — riwaroksaban (od 2008 r.) i apiksaban (od 2011 r.). W artykule dokonano przeglądu wybranych badań randomizowanych poświęconych ocenie NOAC w grupach pacjentów z żylną chorobą zakrzepowo-zatorową, niezastawkowym migotaniem przedsionków, ostrymi zespołami wieńcowymi oraz protezami zastawkowymi. Na podstawie dostępnych wyników badań ran­domizowanych i obowiązujących wytycznych NOAC należy uznać za cenną grupę leków przeciwzakrzepowych, które znalazły zastosowanie w profilaktyce zatorowości systemowej w stale powiększającej się populacji pacjentów z nie­zastawkowym migotaniem przedsionków oraz profilaktyce i leczeniu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Antagoniści witaminy K, leki stosowane w kardiologii od ponad 50 lat, i mimo znanych ograniczeń stosunkowo bezpieczne w terapii długoterminowej, pozostają jedyną opcją leczenia u pacjentów z mechanicznymi zastawkami serca. Rola doustnych antykoagulantów w chorobie wieńcowej pozostaje tematem badań klinicznych, choć stosowanie terapii sko­jarzonej lekami przeciwzakrzepowymi i przeciw­płytkowymi wiąże się z istotnym wzrostem ryzyka powikłań krwotocznych.Oral anticoagulants belonging to the vitamin K antagonists (VKA: acenocomarol and warfa­rin) group have been clinically used since 1954 and despite proven efficacy their routine use is difficult due to delayed onset of action, narrow therapeutic window, multiple drug and dietary interactions and a need for continuing monitoring of INR. Significant differences were documented between patients and centers according time in therapeutic range (TTR) ratio — defined as the percentage of treatment time, during which INR is in the therapeutic range, a critical determinant of both efficacy and safety of the therapy. In the everyday clinical practice this index achieves 44%, which are much lower than TTR 66% reported in patients populations included to randomized trials. These drawbacks significantly limit the treatment efficacy and cause undertreatment of increasing populations of elderly patients who require oral anticoagulation. It is estimated that up to 40% of patients who have indications for antithrombotic treatment do not receive it at all. On the other hand unfractionated heparin and low molecular weight heparin is not a viable long-term alternative due to parenteral route of administration and long-term risk of osteoporosis. To novel oral anticoagulants (NOAC) belongs direct trombin inhibitors and direct inhibitors of Xa factor of coagulation cascade. Beyond fast onset of action they offer more predictive anticoagulant effect which in general need not be moni­tored. At first they have been tested in venous thromboembolism and pulmonary embolism and next their effectiveness was confirmed in the prevention of systemic embolism in patients with non-valvular atrial fibrillation. The application of NOAC in other indications, such as acute coronary syndromes or thrombosis prevention after valve replacement is nowadays the aim of clinical studies. Among described group of pharmaceutical agents three drugs have been introduced to the clinical practice in Europe: dabigatran (in clinical practice since 2008) which is a reversible trombin inhibitor (factor IIa of coagulation cascade) and inhibitors of Xa factor — rivaroxaban (since 2008) and apixaban (since 2011). This article reviews chosen randomized trials which were dedicated to the assessment of NOAC in patients with venous thromboembolic disease, non-valvular atrial fibrillation, acute coronary syndromes and valve prosthesis. On the basis of published data from randomized trials and current guidelines NOAC should be recognized as valued group of anticoagulants, which gained indications in prevention of systemic embolic events in the continuously getting grow population of patients with non-valvular atrial fibrillation and in the prevention and treatment of venous thromboembolic disease. Vitamin K antagonists, which are used in cardiology from above 50 years, despite known limitations are relatively safe in long-term therapy and remain the only option in the treatment of patients with mechanical valve prosthesis. The role of oral anticoagulants in coronary artery disease still remains the topic of clinical studies, although the application of combined therapy of anticoagulants with antiplatelet drugs implies the significant increase of bleeding complications

Krytyczne ostialne zwężenie pnia lewej tętnicy wieńcowej u 39-letniej kobiety leczonej przezskórną angioplastyką

Isolated critical stenosis of left main coronary artery (LMCA) due to atherosclerosis is very rare and affects about 0.2% ofpatients. We present the case of a 39-year-old, non-smoker women with risk factors for diseases of the cardiovascular systemin the form of hypercholesterolaemia and hypertension, in addition to positive family history and chronic oral contraception.Sick from occurring since atypical angina masked depressive symptoms, with a critical stenosis of LMCA and little suggestivesymptoms of ischaemia because of the existing collateral circulation

Wpływ rehabilitacji fizycznej na podatność tętnic u chorych po zawale serca

Wstęp: Właściwie dobrane ćwiczenia i trening fizyczny u pacjentów po zawale serca istotnie wpływają na redukcję sercowo-naczyniowych czynników ryzyka. Jednym z niezależnych czynników wpływających na śmiertelność są zaburzenia podatności dużych tętnic. Celem niniejszej pracy było określenie wpływu 6-tygodniowego treningu fizycznego na mechaniczne właściwości tętnic, w tym na prędkość fali tętna (PWV), u pacjentów po zawale serca. Metody: Badaną grupę stanowiło 119 chorych po przebytym pierwszym zawale serca, kwalifikowanych do II etapu rehabilitacji poszpitalnej. Trening rehabilitacyjny przeprowadzono tylko u 64 pacjentów (grupa 1). Pozostałych 55 osób (grupa 2) z różnych przyczyn nie uczestniczyło w programie rehabilitacji. U wszystkich chorych w badaniu wstępnym wykonano test wysiłkowy, badanie USG serca oraz nieinwazyjny pomiar PWV. Prędkość fali tętna mierzono za pomocą automatycznego urządzenia do szyjno-udowego pomiaru rozprzestrzeniania się fali ciśnienia tętna (system COMPLIOR). Pacjenci z grupy 1 odbywali program rehabilitacji kardiologicznej według modelu A lub B ustalonego na podstawie wstępnej wydolności. Czas trwania treningu rehabilitacyjnego wynosił 4-9 tygodni. Po tym okresie zarówno u chorych z grupy 1, jak i z grupy 2 ponownie wykonano test wysiłkowy oraz pomiar PWV. Dodatkowo w 6. miesiącu obserwacji w obu badanych grupach wykonano kontrolne pomiary PWV. Wyniki: Badane grupy były porównywalne pod względem danych demograficznych, lokalizacji zawału serca i sposobu leczenia. Funkcja lewej komory, średni czas trwania wysiłku oraz uzyskane obciążenie były w obu grupach podobne. Także wyjściowe, średnie wartości PWV były porównywalne w obu badanych grupach (12,8 ± 1,6 m/s vs. 12,2 ± 2,7 m/s). W grupie poddanej treningowi fizycznemu stwierdzono znamienną poprawę tolerancji wysiłku (z 6,46 ± ± 2,7 MET do 8,95 ± 2,16 MET). Również w grupie 1 wartości PWV istotnie się obniżyły (z 12,8 ± 1,6 m/s do 8,7 ± 1,8 m/s) i po upływie 6-miesięcznej obserwacji obniżone wartości PWV nadal się utrzymywały (8,4 ± 2,2 m/s). U pacjentów z grupy 2 nastąpiło tylko nieznaczne obniżenie wartości PWV (z 12,2 ± 2,7 m/s do 10,8 ± 2,3 m/s . Wnioski: U chorych po zawale serca kontrolowany trening fizyczny korzystnie wpływa na mechaniczne właściwości tętnic. Proponowany program rehabilitacji istotnie poprawia podatność dużych tętnic, prawdopodobnie poprzez poprawę funkcji śródbłonka. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 492–497