Depresja poudarowa - zaburzenie biologiczne czy psychopochodne?

W poglądach dotyczących etiologii depresji poudarowej (PSD) ścierają się dwa stanowiska. W części publikacji, opartych między innymi na danych wskazujących na związki depresji z miejscem udaru, lansuje się pierwotny biologiczny mechanizm PSD. W innych, zazwyczaj podnoszących rolę takich czynników, jak stopień niesprawności, wspierany jest psychologiczny mechanizm rozwoju PSD. W niniejszej pracy opisano kryteria rozpoznawcze, czynniki ryzyka i zasady leczenia PSD. Posłużyło to jako podstawa do rozważań nad obiema teoriami etiologicznymi. Jednak postrzeganie etiologii PSD zgodnie z tylko jedną z tych teorii wydaje się błędem. U większości chorych PSD rozwija się zapewne wieloczynnikowo. Uwzględnienie wszystkich czynników powinno prowadzić do lepszych algorytmów związanych z jej prewencją, wczesnym wykrywaniem i leczeniem

Risk factors of post-stroke depression

Identyfikacja czynników związanych z wystąpieniem depresji poudarowej ułatwiłaby wcześniejszą diagnozę, co pozwoliłoby wcześniej włączyć leczenie. Najczęściej sugerowane predykatory to: stopień niesprawności fizycznej, ciężkość samego udaru, obecność zaburzeń poznawczych. Dodatkowo, sugeruje się następujące czynniki ryzyka: dodatni wywiad psychiatryczny - zwłaszcza dotyczący depresji, samotność lub inne rodzaje niekorzystnej sytuacji rodzinnej, uszkodzenie przednich okolic mózgu - szczególnie lewostronne, udary lewopółkulowe, uszkodzenie okolicy jąder podstawy, współistniejąca afazja, zanikowe zmiany podkorowe poprzedzające udar, płeć żeńska. Mimo dużej liczby prac, w których badano to zagadnienie, nie udało się wyróżnić predykatorów o dużym stopniu prawdopodobieństwa. Wynika to między innymi z mnogości potencjalnych czynników ryzyka, z których większość jest analizowana w pojedynczych pracach.Identifying risk factors of post-stroke depression would be helpful for earlier diagnosis. This would enable earlier introduction of treatment. The most important predictors for post-stroke depression are: physical disability, stroke severity and cognitive impairment. Additionally suggested factors are: history of mental disorders (especially depression), solitude or another unsupportive familiar situation, lesion localised in frontal part of the brain (especially left side) or in left hemisphere, lesions localised in basal ganglia, aphasia, subcortical atrophy before stroke, gender (female). In spite of the fact that a lot of medical researches were done the most certain factors were not identified. This is due great number of potential risk mostly analyzed in separated publications

Post-stroke depression: review of selected problems and risk factors

Depresja po udarze mózgu uważana jest za przyczynę spowolnionego powrotu do zdrowia, pogorszenia funkcjonowania chorych i jakości ich życia poniżej poziomu wynikającego z dysfunkcji neurologicznych oraz za przyczynę podwyższonej śmiertelności. Szacuje się, iż jej występowanie dotyczy około 1/3 pacjentów po udarze (16-47%). Oznacza to w praktyce, że depresja jest zjawiskiem dość rozpowszechnionym w grupie chorych po przebytym udarze, chociaż czasami nieprawidłowo oszacowanym. Najczęstsze przyczyny złej oceny rozpowszechnienia depresji poudarowych to: problemy psychologiczne pacjenta, nieprawidłowe relacje między pacjentem a personelem medycznym oraz nadmiar funkcjonujących kryteriów diagnostycznych. Pewne zespoły po udarze, takie jak: zaburzenia lękowe, apatia (abulia), tzw. utrata psychicznej samoaktywacji, patologiczny śmiech i płacz, reakcja katastroficzna to najczęstsze jednostki naśladujące depresję poudarową. Wystąpienie depresji poudarowej wiąże się między innymi z umiejscowieniem udaru, płcią żeńską, wiekiem, stopniem niesprawności fizycznej i psychicznej, obciążeniem zaburzeniami nastroju w rodzinie lub w wywiadzie chorobowym oraz czynnikami psychologicznymi. Hipoteza postulująca, iż uszkodzenie lewopółkulowe potencjalnie miałoby się wiązać z częstszym występowaniem depresji poudarowej, doczekała się najobszerniejszego, jak dotychczas, piśmiennictwa. Jednak ani ta hipoteza, ani domniemane inne czynniki ryzyka nie znalazły jak dotąd pełnego potwierdzenia, prawdopodobnie ze względu na rozbieżności metodologiczne prac.Depression is linked to such post-stroke symptoms as: slower recovery, worse functional outcome, worse quality of life below level suitable for degree of disability and increased mortality. It is estimated that post-stroke depression (PSD) occurs in approximately one-third of stroke survivors (16-47%). It means in medical practice that PSD in very common after stroke but sometimes can be incorrectly estimated. The most common causes of misdiagnosis are: patient’s psychological distress, poor relationship between medical staff and patient and variety of criteria of depression. Such syndromes as: anxiety disorders, apathy (abulia), loss of psychic self-activation, pathological laughing and crying, catastrophe reaction are disturbances which can often be misdiagnosed with PSD. PSD is potentially linked to: place of ischaemic area, female sex, age, physical and mental disability, family or personal bias of affective disturbances and psychological factors. The most popular hypothesis, having most representative references, says that PSD is connected with left hemisphere injury. But neither this hypothesis nor other potentially risk factors have been fully confirm, perhaps because of methodical variety of approaches

Dysthymia

Dystymia jest jednostką chorobową, którą trudno jest precyzyjnie określić i rozpoznać. Zalicza się ją do zaburzeń nastroju. Charakteryzuje się głównie umiarkowanym obniżeniem nastroju, uczuciem przewlekłego zmęczenia i anhedonią, niespełniającymi kryteriów rozpoznania incydentu depresyjnego. Choroba ta może dotyczyć około 3–5% populacji ogólnej. Nieleczona dystymia prowadzi do obniżenia jakości życia pacjenta i negatywnie wpływa na jego funkcjonowanie społeczne. W terapii znajdują zastosowanie metody psychoterapeutyczne i farmakologiczne.Dysthymia is a disease very difficult to exactly define and to diagnose. It can be consider as a mood disorder. It is characterised by moderate mood depression, chronic fatigue and anhedonia which do not fulfill the criteria of depressive episode. Its prevalence is estimated as 3–5% of the general population. Not-treated dysthymia may be a cause of deterioration of the quality of life of the patient. It may have a negative influence on the patients’ social functioning. The psychotherapeutical and pharmacological methods can be used in the therapy of dysthymia

Screening trial for frequency of depressive and anxiety symptoms among students of Medical University of Gdańsk

Wstęp. W prezentowanej pracy podjęto problem rozpowszechnienia objawów depresyjnych i lękowych wśród studentów I i IV roku Akademii Medycznej w Gdańsku. Autorzy badali korelację objawów ze wsparciem rodziny i poczuciem obciążenia studiami oraz strategie, jakie respondenci wybierają, by radzić sobie z gorszym nastrojem. Oceniono również stosunek studentów do szukania porady specjalistycznej w sytuacji kryzysowej. Materiał i metody. Autorzy za pomocą ankiet przebadali 206 studentów Akademii Medycznej w Gdańsku (106 studentów I roku i 100 studentów IV roku), stosując skalę HADS w adaptacji M. Majkowicza, K. de Walden-Gałuszko i G. Chojnackiej-Szawłowskiej oraz kwestionariusz własny składający się z 7 pytań. Wyniki. Otrzymane średnie wartości punktacji w skali HADS dla lęku wynoszą 7,7 (± 4,3) na I i 6,5 (± 4,0) na IV roku; dla depresji odpowiednio 3,9 (± 3,7) i 3,75 (± 3,3). Wyniki powyżej 7 punktów dla lęku uzyskało 41,3% studentów, a dla depresji - 15,5% studentów. Najczęstszymi strategiami radzenia sobie z gorszym nastrojem są wśród studentów: towarzystwo przyjaciół (48,5%), uprawianie sportu (28,6%) i oparcie w rodzinie (26,7%). W wypadku zauważenia objawów depresji z żadnej pomocy specjalistycznej nie skorzystałoby 37% respondentów, natomiast do psychiatry udałoby się 12,3% studentów I i 23% studentów IV roku. Wnioski. 1. Badana grupa charakteryzuje się dość dużym stopniem skarg lękowych. Częstość skarg lękowych jest większa na I roku studiów w porównaniu z IV rokiem. Nasilenie skarg depresyjnych jest znacznie niższe. 2. Objawom lękowym i depresyjnym towarzyszą poczucie osamotnienia i obciążenia studiami. 3. W sytuacji obniżonego nastroju respondenci najczęściej stosują strategie „pozytywne” wymagające kontaktu społecznego. 4. Duża liczba studentów neguje potrzebę leczenia psychiatrycznego w depresjach.Background. The aim of this paper is to present frequency of depressive and anxiety symptoms among students of 1st and 4th year of Medical University of Gdańsk. We examined relation between those symptoms, family support and strain connected with studying. We also observed strategies students develop to cope with decreased mood. Finally we established students’ attitude towards mental health services. Material and methods. We examined 206 students of Medical University in Gdańsk (106 in 1st year and 100 in 4th year) using HADS scale adapted by M. Majkowicz, K. De Walden-Galuszko, G. Chojnacka-Szawlowska and our own questionnaire. Results. Average HADS results for anxiety were 7.7 (± 4.3) on 1st and 6.5 (± 4.0) on 4th year; the same value for depression were responsively 3.9 (± 3.7) and 3.75 (± 3.3). 41.3% of students scored above 7 in anxiety, and 15.5% exceeded those score for depression. The most popular strategies students chose to deal with decreased mood were: social leisure activities (48.5%), sport (28.6%) and family support (26.7%). Thirty-seven percent of students would do nothing to solve their problems with depressed mood while 12.3% of 1st year students and 23% of 4th year students would seek psychiatrist’s advice. Conclusions. 1. Medical students have high anxiety level. Symptoms of anxiety are more frequent among 1st than 4th year students. Depressive complains are less common. 2. Anxiety and depressive symptoms are accompanied by loneliness and excessive strain related to studying. 3. Students prefer “positive” social leisure activities at the time of lowered mood. 4. Majority of students depreciate psychiatrist treatment in depression

Somatic diseases concomitant with neurotic disorders in the group of patients treated at the Neurosis Ward of the 1st Clinic of Psychiatric Diseases and Neurotic Disorders, Medical University of Gdańsk in 2000-2003

Introduction. There is a significant co-morbidity of somatic and mental disorders in patients treated by family doctors and other specialists. Material and methods. The group of patients diagnosed according to ICD-10 as ,,neurotic, connected with stress and somatoform disorders” were investigated at Neurotic Ward at Medical University in Gdańsk in 2000-2003. Number of patients: 117. Average age: 39.9 ± 11.0 years. Women: 90 (76.9%), average age: 40.9 ± 10.8 years. Men: 27 (23.1%), average age: 36.2 ± 10.9 years. Results. The comorbid somatic disorders occured in 57 patients (48.1%). There were 41 women (45.6%) free from any somatic disorders, 21 women (23.3%) had one somatic disorder, 14 women (15.6%) had two, 10 women (11.1%) had three and 4 women had four or more comorbid somatic disorders. In the group of men, there were 19 patients without any somatic disorders (70.4%), 4 patients (14.8) had one or two comorbid somatic disorders respectively. Conclusions. The incidence of comorbidity of neurotic and somatic disorders was not higher than in general population of Poland. The most common comorbidity of neurotic nad somatic disorders was observed for neurological and gastrointestinal disorders.Wstęp. Wśród chorych leczonych przez lekarzy rodzinnych i innych specjalistów znaczną grupę stanowią pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami psychicznymi. Materiał i metody. Badaniu poddano pacjentów leczonych na Oddziale Nerwic Akademii Medycznej w Gdańsku w latach 2000-2003, u których w trakcie pobytu zdiagnozowano według ICD-10 co najmniej jedno zaburzenie z grupy: "zaburzenia nerwicowe związane ze stresem i pod postacią somatyczną". Liczba pacjentów: 117. Średnia wieku 39,9 ± 11,0 lat. Kobiet było 90 (76,9%), średnia wieku: 40,9 ± 10,8 roku; mężczyzn było 27 (23,1%), średnia wieku: 36,2 ± 10,9 roku. Wyniki. Pięćdziesięciu siedmiu pacjentów (48,1%) miało dodatkowe schorzenia somatyczne. Grupa kobiet zdrowych somatycznie liczyła 41 osób (45,6%). Spośród chorych 21 (23,3%) pacjentek miało 1 schorzenie, 14 (15,6%) 2 schorzenia, 10 (11,1%) 3 schorzenia, 4 (4,4%) osoby po 4 i więcej schorzeń. W grupie mężczyzn 19 (70,4%) osób nie miało schorzeń somatycznych, po 4 (14,8%) osoby miały odpowiednio po 1 i 2 schorzenia. Wyniki. Oszacowana grupa pacjentów z zaburzeniami nerwicowymi przy porównaniu z ogólną populacją Polski nie prezentowała wyższego współwystępowania chorób somatycznych. W badanej przez autorów grupie chorych najwyższą współchorobowość z zaburzeniami nerwicowymi wykazywały choroby przewodu pokarmowego i schorzenia neurologiczne

Burnout syndrome among caregivers of children suffering from epilepsy

Zespół wypalenia jest to stan fizycznego i psychicznego wyczerpania powstający w wyniku działania długotrwałych uczuć negatywnych. Na zespół wypalenia narażone są osoby długotrwale zaangażowane w udzielanie pomocy (lekarze, terapeuci, pielęgniarki, opiekunowie). Celem niniejszej pracy była ocena nasilenia zespołu wypalenia wśród opiekunów dzieci chorujących na padaczkę. W ankietowym badaniu oceniono 99 opiekunów dzieci chorych na padaczkę, którzy wypełnili Kwestionariusz Wypalenia Maslach i Inwentarz Depresji Becka. U żadnego z badanych opiekunów nie zaobserwowano objawów depresji. Stwierdzono, że istnieje dodatnia korelacja pomiędzy czasem trwania choroby, wiekiem dziecka oraz wiekiem opiekuna a poziomem wyczerpania emocjonalnego. Osoby opiekujące się chorym dzieckiem samotnie, bez wsparcia rodziny, cechowały się wyższymi wartościami wyczerpania emocjonalnego oraz depersonalizacji, a także niższą samooceną.Burnout syndrome is a condition of physical and mental exhaustion resulting from chronic exposure to negative emotions. Subjects involved in helping others for a long time (e.g. doctors, nurses, caregivers etc.) are at risk of developing burnout syndrome. The aim of this study was to assess the intensity of the burnout syndrome among caregivers of children suffering from epilepsy. We assessed 99 caregivers of children. They were asked to fill in the Maslach Burnout Inventory and Beck’s Depresion Index. We have found no symptoms of depression in any of the caregivers. There is a positive correlation between time passed from the diagnosis, age of the child , age of the caregiver and the level of emotional exhaustion. Subjects taking care of a child lonely, without any familial support had higher results in subscales of emotional exhaustion and depersonalisation. They were also characterised by lower self-esteem as well

Activities of Daily Living, Depression, and Quality of Life in Parkinson’s Disease

This study examined whether activities of daily living (ADL) mediate the relationship between depression and health-related quality of life (HR-QOL) in people with Parkinson’s disease (PD). A cross-sectional, correlational research design examined data from 174 participants who completed the Geriatric Depression Scale (GDS-15), Parkinson’s Disease Questionnaire-39 (PDQ-39), and Unified Parkinson’s Disease Rating Scale-section 2 (UPDRS-section 2 [ADL]). Multiple Regression Analysis (MRA) was used to examine the mediator model. Depression and ADL significantly (p<.001) predicted HR-QOL, and depression significantly (p<.001) predicted ADL. Whilst ADL did not impact on the relationship between depression and HRQOL, there was a significant (p<.001) indirect effect of depression on HR-QOL via ADL, suggesting both direct and indirect (via ADL) effects of depression on HR-QOL. The magnitude of this effect was moderate (R2 = .13). People with PD who report depression also experience greater difficulty completing ADL, which impacts upon their HR-QOL. It is recommended that clinicians adopt a multidisciplinary approach to care by combining pharmacological treatments with psycho/occupational therapy, thereby alleviating the heterogeneous impact of motor and non-motor symptoms on HR-QOL in people with PD