Low back pain in pregnant wome

Pain of lumbosacral segment of the vertebral column and the pelvis concerns about 45% of all pregnant women. The change of the body posture during pregnancy is the result of gravity centre relocation, which affects the musculosceletal system. Development of the joint, ligament and myofascial dysfunctions, as well as the pain in the lumbosacral segment and the pelvis, are the most common reasons of spine pain. The aim of this review is to present the current state of knowledge about lumbar spine pain in pregnant women with special focus on the pain connected with muscular, joint and ligament disorders. Pregnancy is a serious burden for the female osteo-skeletal system. Lumbar pain with different location and intensification is the negative consequence of the position changes during pregnancy. Pharmacotherapy could be useful only in cases of intensive low back pain, with possible application of small spectrum of drugs that are safe during pregnancy. Physical therapy, including manual therapy, exercises, massage and techniques of local anesthesia are alternative methods in case of low back pain in pregnant women

Prognostic impact of combined fludarabine, treosulfan and mitoxantrone resistance profile in childhood acute myeloid leukemia

Background: The role of cellular drug resistance in childhood acute myeloid leukemia (AML) has not yet been established. The aim of the study was the analysis of the clinical value of ex vivo drug resistance in pediatric AML. Patients and Methods: A cohort of 90 children with de novo AML were assayed for drug resistance profile by the 3-4,5- dimethylthiazol-2-yl-2,5-difenyl tetrazolium bromide (MTT) assay and prognostic model of in vitro drug sensitivity was analyzed. Results: Children who relapsed during follow-up showed higher in vitro resistance of leukemic blasts to most of the drugs tested, except for cytarabine, cladribine, vincristine, mercaptopurine and thioguanine. A combined in vitro drug resistance profile to fludarabine, treosulfan and mitoxantrone (FTM score) was defined and it had an independent prognostic significance for disease free survival in pediatric AML. Conclusion: The combined fludarabine, treosulfan and mitoxantrone resistance profile to possibly may be used for better stratification of children with AML or indicate the necessity for additional therapy

Outcome of refractory and relapsed acute myeloid leukemia in children treated during 2005-2011 : experience of the Polish Pediatric Leukemia/Lymphoma Study Group (PPLLSG)

AIM OF THE STUDY: Recent studies showed relatively better outcome for children with refractory (refAML) and relapsed acute myeloid leukemia (relAML). Treatment of these patients has not been unified within Polish Pediatric Leukemia/Lymphoma Study Group (PPLLSG) so far. The goal of this study is to analyze the results of this therapy performed between 2005–2011. MATERIAL AND METHODS: The outcome data of 16 patients with refAML and 62 with relAML were analyzed retrospectively. Reinduction was usually based on idarubicine, fludarabine and cytarabine with allogenic hematopoietic stem cell transplant (alloHSCT) in 5 refAML and 30 relAML children. RESULTS: Seventy seven percent relAML patients entered second complete remission (CR2). Five-year OS and disease-free survival (DFS) were estimated at 16% and 30%. The outcome for patients after alloHSCT in CR2 (63%) was better than that of those not transplanted (36%) with 5-year OS of 34% vs. 2-year of 7% and 5-year DFS of 40% vs. 12.5%. Second complete remission achievement and alloHSCT were the most significant predictors of better prognosis (p = 0.000 and p = 0.024). The outcome of refAML children was significantly worse than relAML with first remission (CR1) rate of 33%, OS and DFS of 25% at 3 years and 53% at 2 years, respectively. All survivors of refAML were treated with alloHSCT after CR1. CONCLUSIONS: The uniform reinduction regimen of the documented efficacy and subsequent alloHSCT in remission is needed to improve the outcome for ref/relAML children treated within PPLLSG. The focus should be on the future risk-directed both front and second line AML therapy

Shunt systems in the treatment of hydrocephalus

The history of hydrocephalus treatment: The history of hydrocephalus operative treatment is very long, dating back to the times of Hippocrates (V century BC), who attempted to treat hydrocephalus by means of puncturing dilated cerebral ventricles. Along with general development of medicine, getting familiar with brain anatomy and physiology of cerebrospinal fluid circulation, and the development of new operational techniques in neurosurgery, a number of diverse hydrocephalus treatment methods had been introduced, but still it was a disease ending up with death or disability. A breakthrough moment, in which hydrocephalus treatment got revolutionized, was the day when a ventriculojugular shunt, with the use of a one-way flow stainless steel spring-ball valve, was first introduced in a six-month-old boy. Spitz and Nulsen reported this successful procedure in 1952. Since then, hydrocephalus treatment with the use of one-way shunt systems has become an approved and the most commonly used method of clinical management, which saves many patients’ lives, reduces their disabilities and lets them develop properly. The valve implantation made a huge progress in hydrocephalus treatment. However, shortly afterwards it turned out that these were imperfect systems leading to a variety of complications in patients. To date, in spite of a considerable progress in this field, a perfect valve has not been designed. Nowadays, the development of hydrocephalus surgical treatment takes two directions. The first is searching for an ideal valve, the other is improving neuroendoscopic techniques. Indications and contraindications for insertion of shunt systems: The valve implantation is indicated in the event of hydrocephalus diagnosis if: a) disease cause cannot be removed; b) there are no indications for endoscopic third ventriculostomy (ETV). Contraindications for the implantation of a valve are as follows: nervous system infections, bleeding to cerebral ventricles, severe systemic infections and skin infections. In order to reduce high intracranial pressure, a Rickham reservoir is initially implanted in infants or external ventricular drainage in older patients. Once cerebrospinal fluid is normalized and patient’s condition is stable, the valve can be implanted. Currently available shunts systems: Every shunt system is basically composed of three components: proximal catheter for access to cerebrospinal fluid (ventricular or lumbar), valve system, and distal catheter that diverts cerebrospinal fluid towards a drainage cavity (peritoneal or intracardiac). Most manufacturers offer a variety of shunt components and configurations. Available valve systems can be divided into four categories: 1) with respect to drain placement: a) ventriculoperitoneal shunt, b) ventriculoatrial shunt, c) lumboperitoneal shunt; 2) with respect to valvular mode of action: a) standard differential pressure valves, b) differential pressure valves with integral siphon-reducing devices, c) adjustable (programmable) valves, d) CSF flow-control valves; 3) with respect to valvular structure regulating flow: a) diaphragm valves, b) slit valves, c) miter valves, d) spring valves; 4) modifications and configurations of shunt system components. The choice of shunt systems: No unambiguous scientific criteria for the choice of the particular valve type exist. No such valve is obtainable, which could be better and effective than others. When one chooses a valve, he or she should make a precise clinical analysis of disease progression, focus on valve machinery and implantation method. Ventriculoperitoneal shunt insertion technique: Technically, it is a very easy procedure. However, it requires paying special attention because of possible numerous complications. The surgery should last as short as possible. Therefore, a sound knowledge of surgical techniques as well as shunt system construction and its working mechanism is required. Complications: Shunt complications can be categorized into three groups: 1) mechanical; 2) infectious; 3) functional failure. Postoperative care: Patient with valve transplant should be taken under neurosurgical, ophthalmological, and psychological care. We always try to inform our patients about symptoms of valve dysfunction. In order to determine if an implanted valve works well, we analyse patient’s clinical condition and ophthalmological, psychological, and imaging examination results.Historia operacyjnego leczenia wodogłowia: Historia operacyjnego leczenia wodogłowia jest bardzo długa, sięga czasów Hipokratesa (V wiek p.n.e.), który próbował leczyć wodogłowie przez nakłuwanie komór mózgu. Wraz z ogólnym rozwojem medycyny, poznawaniem anatomii mózgowia, fizjologii krążenia płynu mózgowo- rdzeniowego, rozwojem nowych technik operacyjnych w neurochirurgii wprowadzano wiele różnorodnych metod leczenia wodogłowia, ale nadal była to choroba kończąca się śmiercią lub kalectwem. Przełomowym momentem, który zrewolucjonizował leczenie wodogłowia, było zastosowanie u 6-miesięcznego chłopca połączenia komorowo-przedsionkowego przez żyłę szyjną wewnętrzną z użyciem zastawki sprężynowo-kulkowej o jednokierunkowym przepływie. Fakt ten został opisany w 1952 roku przez Spitza i Nulsena. Od tego czasu leczenie wodogłowia przy pomocy jednokierunkowych systemów drenujących, tzw. zastawek, stało się uznaną i najczęściej stosowaną metodą postępowania klinicznego, która uratowała życie, zmniejszyła kalectwo i uwarunkowała prawidłowy rozwój wielu pacjentom. Implantacja zastawek była olbrzymim postępem w leczeniu wodogłowia, ale wkrótce okazało się, że są to systemy niedoskonałe, powodujące wiele powikłań u pacjentów. Mimo dynamicznego rozwoju technologii zastawkowej, postępu w poznaniu mechanizmów powstania wodogłowia, fizjologii i patologii krążenia PMR nadal nie udało się skonstruować tzw. idealnej zastawki. W dalszym ciągu „idealna zastawka to brak zastawki”. Obecnie rozwój leczenia chirurgicznego wodogłowia przebiega w dwóch kierunkach: 1) poszukiwanie tzw. idealnej zastawki; 2) doskonalenie technik neuroendoskopowych. Wskazania i przeciwwskazania do implantacji systemów zastawkowych: Wszczepienie zastawki wskazane jest w przypadku rozpoznania wodogłowia, jeśli: 1) nie można usunąć jego przyczyny; 2) nie ma wskazań do endoskopowej wentrykulostomii III komory. Przeciwwskazaniem do wszczepienia zastawki są: infekcje układu nerwowego, krwawienia do układu komorowego, ciężkie zakażenia systemowe i zakażenia powłok. Celem zmniejszenia ciasnoty śródczaszkowej początkowo wszczepiamy drenaż komorowy zewnętrzny u starszych pacjentów lub zbiornik Rickhama u niemowląt. Po normalizacji płynu mózgowo-rdzeniowego i stabilizacji stanu pacjenta wymieniamy drenaż zewnętrzny na zastawkę. Typy systemów zastawkowych: Każdy system zastawkowy składa się z trzech elementów: drenu bliższego (komorowego lub lędźwiowego), mechanizmu zastawkowego i drenu obwodowego (otrzewnowego lub dosercowego). Biorąc pod uwagę dużą ilość dostępnych i stosowanych systemów zastawkowych, celem ułatwienia ogólnej orientacji można je podzielić na cztery grupy: 1) ze względu na lokalizację drenu bliższego i dalszego: a) komorowo-otrzewnowe, b) komorowo-przedsionkowe (dosercowe), c) lędźwiowo-otrzewnowe; 2) ze względu na mechanizm działania zastawki: a) zastawki działające na zasadzie różnicy ciśnień, b) zastawki działające na zasadzie różnicy ciśnień z wbudowanym urządzeniem zmniejszającym efekt syfonowy, c) zastawki programowane, d) zastawki regulujące przepływ płynu mózgowo-rdzeniowego; 3) ze względu na budowę mechanizmu regulującego przepływ: a) zastawki membranowe, b) zastawki szczelinowe, c) zastawki stożkowe, d) zastawki kulkowe; 4) modyfikacje elementów systemu zastawkowego. Wybór typu systemu zastawkowego: Nie ma jednoznacznych naukowych kryteriów wyboru określonego typu zastawki w leczeniu wodogłowia. Nie ma takiej zastawki, która przewyższałaby pozostałe typy skutecznością, czyli statystycznie istotną, mniejszą liczbą powikłań. Przy wyborze zastawki trzeba kierować się dokładną analizą kliniczną procesu chorobowego, znajomością mechanizmu funkcjonowania i techniki wszczepiania zwykle kilku typów zastawki, a także analizą piśmiennictwa dotyczącego wyników leczenia wodogłowia. Zabieg wszczepienia systemu zastawkowego komorowo-otrzewnowego: Jest to zabieg prosty technicznie, ale wymaga szczególnej staranności ze względu na dużą ilość możliwych powikłań. Powinien trwać jak najkrócej, a więc konieczna jest dobra znajomość techniki operacyjnej, budowy i działania wszczepianego mechanizmu zastawkowego. Powikłania: Powikłania występujące w czasie leczenia wodogłowia systemami zastawkowymi można podzielić na trzy grupy: 1) mechaniczne; 2) czynnościowe – niedostateczny drenaż, nadmierny drenaż PMR; 3) infekcyjne. Opieka pooperacyjna: Jeśli jest to możliwe, pacjent z zastawką powinien pozostać pod stałą opieką neurochirurga, a także okulisty i psychologa, ponieważ objawy niesprawności zastawki to nie zawsze ostre objawy ciasnoty śródczaszkowej. Staramy się dokładnie poinformować pacjenta o objawach dysfunkcji zastawki. Oceniając prawidłowe działanie zastawki, analizujemy stan kliniczny pacjenta, wyniki badania okulistycznego, badania psychologicznego i wyniki badań obrazowych

Surgical treatment of hydrocephalus with the use of neuroendoscopic techniques

The authors present a review of literature connected with treatment of hydrocephalus in children with a use of neuroendoscopic techniques. The history of neuroendoscopic procedures is divided into three, crucial for therapeutic reasons, periods: 1) pioneering stage, connected with the introduction of neuroendoscopic procedures in neurosurgery, which was characterized by a very high level of mortality and morbidity; 2) modern stage, when the whole technique of neuroendoscopic operative procedures were designed, after Hopkins discoveries; 3) contemporary stage, characterized by a refinement of neuroendoscopic equipment, virtual techniques, and decrease of morbidity and mortality level connected with neuroendoscopic procedures. Additionally, it could be found the description of basic neuroendoscopic equipment. The current qualification criteria for neuroendoscopic procedures are explained. Main neuroendoscopic procedures, which are used in operative treatment of hydrocephalus, are described in the paper. Regarding currently available neuroendoscopic equipment, neurosurgeons still have dissatisfying possibilities of haemostasis. That problem seriously limits a possibility of treatment hydrocephalus in a course of brain tumour with a use of neuroendoscopic treatment. Basing on literature and own experiences, the authors present clinical results and side effects of the operative treatment. The article is finished by future prospects for further development of neuroendoscopic procedures.W artykule autorzy prezentują przegląd aktualnego piśmiennictwa dotyczącego wykorzystania technik neuroendoskopowych w leczeniu wodogłowia u dzieci. W pracy można znaleźć krótki opis historii ich rozwoju z uwzględnieniem trzech kluczowych dla uzyskiwanych wyników terapeutycznych okresów: 1) pionierskiego, związanego z wprowadzaniem technik neuroendoskopowych do neurochirurgii, który charakteryzowały niezwykle wysoka śmiertelność i chorobowość wśród leczonych chorych; 2) nowożytnego, po opublikowaniu odkryć Hopkinsa, podczas którego opracowano podstawowe techniki zabiegów neuroendoskopowych; 3) współczesnego, który charakteryzują ciągłe udoskonalanie sprzętu neuroendoskopowego, rozwój technik wirtualnych, obniżenie śmiertelności i chorobowości związanych z zabiegami neuroendoskopowymi. Artykuł zawiera ponadto opis podstawowego sprzętu neuroendoskopowego używanego obecnie podczas zabiegów operacyjnych. Czytelnik może zapoznać się z aktualnie obowiązującymi zasadami kwalifikacji do zabiegów neuroendoskopowych, a dodatkowo znaleźć opisy podstawowych zabiegów neuroendoskopowych wykorzystywanych w leczeniu wodogłowia. Nadal nierozwiązanym problemem w przeprowadzaniu zabiegów neuroendoskopowych są ograniczone ze względu na aktualnie wykorzystywane instrumentarium możliwości hemostazy. Niedoskonałość dostępnego obecnie na rynku sprzętu neuroendoskopowego w sposób istotny decyduje o jedynie paliatywnym charakterze leczenia wodogłowia z wykorzystaniem technik neuroendoskopowych w przebiegu guzów mózgu. Wyniki leczenia operacyjnego oraz objawy uboczne są prezentowane w oparciu o dostępne piśmiennictwo i doświadczenia własne. Autorzy ukazują także kierunki dalszego rozwoju technik neuroendoskopowych i ich zastosowania w praktyce medycznej

From Immunosuppression to Immunomodulation – Turning Cold Tumours into Hot

Cancer cells employ various mechanisms to evade and suppress anti-cancer immune responses generating a “cold” immunosuppressive tumour microenvironment. Oncolytic viruses are a promising tool to convert tumour immunosuppression to immunomodulation and improve the efficacy of cancer treatment. Emerging preclinical and clinical findings confirm that oncolytic viruses act in a multimodal scheme, triggering lyses, immunogenic cell death and finally inducing anti-cancer immune responses. In this paper, we tested the local administration of a novel oncolytic adenovirus AdV-D24-ICOSL-CD40L expressing co-stimulatory molecules ICOSL and CD40L to induce the production of tumour infiltrating lymphocytes to the site of injection. Subsequently, in immunocompetent mouse models, we studied possible correlation between tumour infiltrates and anti-cancer efficacy. Described results showed that the delivery of oncolytic viruses encoding immunomodulatory transgenes in combination with anti-PD1 resulted in synergistic inhibition of both melanoma and mesothelioma tumours. Importantly anti-cancer effect positively correlated with cytotoxic CD8+ tumour-infiltrating lymphocytes exerting a central role in the tumour volume control thus generating beneficial outcomes that will undoubtedly provide new insights into possible future treatment strategies to combat cancer. Altogether our findings highlight the importance of oncolytic vectors able to modulate anti-cancer immune responses that can correlate with efficacy in solid malignancies

Novel Insights Into Mesothelioma Therapy: Emerging Avenues and Future Prospects

Malignant mesothelioma is a rare and aggressive cancer that develops in the thin layer surrounding the mesothelium and is mainly caused by asbestos exposure. Despite improvements in patient prognosis with conventional cancer treatments, such as surgery, chemotherapy, and radiotherapy, there are still no curative treatment modalities for advanced disease. In recent years, new therapeutic avenues have been explored. Improved understanding of the mechanisms underlying the dynamic tumor interaction with the immune system has led to the development of immunotherapeutic approaches. Numerous recent clinical trials have shown a desire to develop more effective treatments that can be used to fight against the disease. Immune checkpoint inhibitors, oncolytic adenoviruses, and their combination represent a promising strategy that can be used to synergistically overcome immunosuppression in the mesothelioma tumor microenvironment. This review provides a synthesized overview of the current state of knowledge on new therapeutic options for mesothelioma with a focus on the results of clinical trials conducted in the field