Is there a progress in treatment of dyslipidemia in diabetes? : what are the results of ACCORD study?

W pracy przedstawiono wyniki badania ACCORD Lipid, dotyczącego skuteczności klinicznej w prewencji angiopatii i bezpieczeństwa leczenia skojarzonego dyslipidemii cukrzycowej za pomocą statyny i fibratu w porównaniu z monoterapią statyną. Badaniem objęto 5518 chorych na cukrzycę typu 2, leczonych simwastatyną i fenofibratem, w porównaniu z simwastatyną i placebo. Po średnio 4,7 roku trwania badania nie obserwowano istotnych różnic w zakresie punktów końcowych (zgonów sercowo-naczyniowych, zawałów serca i udarów mózgu) pomiędzy porównywanymi grupami. Korzystny trend terapii skojarzonej w zestawieniu z monoterapią statyną w postaci 31-procentowej redukcji incydentów sercowo-naczyniowych obserwowano w podgrupie chorych z obniżonym stężeniem cholesterolu frakcji HDL i podwyższonym stężeniem triglicerydów - profilem typowym dla aterogennej dyslipidemii. Wyniki badania ACCORD Lipid sugerują stosowanie terapii skojarzonej u pacjentów z odpowiednim profilem lipidowym.n this article ACCORD Study results, concerning clinical efficacy in preventing cardiovascular disease and safety of combined statin and fibrate treatment in patients with type 2 diabetes in comparison to statin monotherapy are presented. Study included 5518 patients with type 2 diabetes, treated with simvastatin and fenofibrate in comparison to simvastatin and placebo. After 4.7 years of treatment no significant differences in primary end points (cardiac death, myocardial infarction and stroke) were observed between compared groups. However, favourable trend of combined therapy in comparison to statin monotherapy in the subgroup of patients with low HDL-cholesterol and high triglycerides - lipid profile typical for atherogenic dyslipidemia - 31% decrease of cardiovascular end-points was observed. The results of ACCORD Lipid Study suggest combined therapy according to patients’ lipid profil

Algorithms in the management of lipid disorders in diabetes

W niniejszej pracy omówiono zasady postępowania w dyslipidemii u chorych na cukrzycę typu 2. Istotną rolę odgrywa obniżenie stężenia cholesterolu frakcji LDL, należy jednak dążyć do normalizacji całego profilu lipidowego. Modyfikacja stylu życia i ścisłe wyrównanie glikemii, a także kontrola stężenia lipidów i dostosowywanie dawek leków w celu uzyskania stężeń docelowych mają istotne znaczenie w uzyskaniu dobrego efektu terapeutycznego.In this paper we described the practical guidelines of diagnosis and treatment of diabetic dyslipidemia. The primary treatment goal is to decrease LDL-cholesterol concentration, however, normalization of the whole lipid profile is recommended. Life style modification, strict glycemic control, as well as serum lipids control and adjusting drugs dose to obtain goal levels is important in achieving good therapeutic effect

Algorithms in the management of lipid disorders in diabetes

W niniejszej pracy omówiono zasady postępowania w dyslipidemii u chorych na cukrzycę typu 2. Istotną rolę odgrywa obniżenie stężenia cholesterolu frakcji LDL, należy jednak dążyć do normalizacji całego profilu lipidowego. Modyfikacja stylu życia i ścisłe wyrównanie glikemii, a także kontrola stężenia lipidów i dostosowywanie dawek leków w celu uzyskania stężeń docelowych mają istotne znaczenie w uzyskaniu dobrego efektu terapeutycznego.In this paper we described the practical guidelines of diagnosis and treatment of diabetic dyslipidemia. The primary treatment goal is to decrease LDL-cholesterol concentration, however, normalization of the whole lipid profile is recommended. Life style modification, strict glycemic control, as well as serum lipids control and adjusting drugs dose to obtain goal levels is important in achieving good therapeutic effect

Treatment of dyslipidemia in diabetes — individualization of therapeutic strategies

W pracy przedstawiono aktualne zasady leczeniadyslipidemii u chorych na cukrzycę na podstawiezaleceń ekspertów Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD). Pierwszorzędowym celem leczenia jest obniżenie stężenia cholesterolu frakcji LDL. Docelowe stężenie cholesterolu frakcji LDL u chorych nacukrzycę wynosi < 2,6 mmol/l, a u chorych z cukrzycąi chorobami układu krążenia 1,8 mmol/l. Pożądanestężenie cholesterolu frakcji HDL wynosi > 1,3 mmol/lu kobiet i > 1,0 mmol/l u mężczyzn, a stężenie triglicerydów < 1,7 mmol/l. Lekiem pierwszego rzutu w leczeniu dyslipidemii cukrzycowej są statyny, a w przypadku braku osiągnięcia poziomu docelowego za pomocą statyn — terapia skojarzona, jednak brak wyników skuteczności i bezpieczeństwa takiej terapii.In this paper treatment recommendations of diabeticdyslipidemia are presented, based on PTD guidelines.The goal of treatment in patients with diabetesis to decrease LDL-cholesterol level below 2.6 mmol/land in patients with diabetes and cardiovasculardisease below 1.8 mmol/l. Desirable values of HDL-Cis > 1.3 mmol/l in women and > 1.0 mmol/l in men,and of triglycerides < 1.7 mmol/l. Statin is fi rst linetreatment; if targets are not reached combined therapywith other lipid lowering drugs may be considered, butthis therapy has not been evaluated in CVD and safetyoutcome studies

Intima-media thickness correlates with features of metabolic syndrome in young people with a clinical diagnosis of familial hypercholesterolaemia

Background: Familial hypercholesterolaemia (FH) is a monogenic lipid metabolism disorder characterised by markedlyelevated serum low-density lipoprotein (LDL) cholesterol level due to a mutation in the LDL receptor gene. Clinical featuresof FH include premature atherosclerosis and coronary artery disease.Aim: To explore associations between noninvasive markers of atherosclerosis including intima–media thickness (IMT) andpulse wave velocity (PWV) and blood lipids, blood pressure (BP) and obesity in a group of young patients with FH.Methods: Study population included 36 patients aged < 35 years with the diagnosis of FH based on the Simon Broome Register criteria, and their 49 relatives who comprised the control group free of FH.Results: Mean IMT values were higher in FH patients than controls (0.60 ± 0.19 vs. 0.53 ± 0.07 mm, respectively, p < 0.05).Mean body mass index (BMI) and waist circumference were similar in patients and controls. The prevalence of carotid atheroscleroticplaques was significantly higher among FH patients (n = 6) than in controls (n = 1) (21.4% vs. 2.6%, p = 0.012). Arterial hypertension was present in 27.8% of patients with FH and 16.3% of subjects in the control group. Systolic blood pressure (SBP) in FH patients correlated significantly with age (r = 0.35), BMI (r = 0.48) and waist circumference (r = 0.47), and diastolic blood pressure (DBP) correlated with BMI (r = 0.42) and waist circumference (r = 0.41). PWV correlated significantly with age (r = 0.44), SBP (r = 0.63) and DBP (r = 0.52). We did not find any correlations between IMT and serumlipids, BP or obesity indices in FH patients.Conclusions: Our findings show a higher rate of arterial hypertension in young FH patients compared to their relatives freeof FH, with significant associations between BP and indices of obesity and arterial stiffness. Intensive lipid lowering and antihypertensive therapy along with a reduction in central fat may be considered a mandatory treatment strategy in young FH patients to prevent atherosclerosis and increased arterial stiffness.Wstęp: Rodzinna heterozygotyczna hipercholesterolemia (RHH) jest monogenowym zaburzeniem metabolizmu lipidów cechującymsię znacznym podwyższeniem stężenia cholesterolu LDL w wyniku mutacji w genie receptora LDL. RHH występuje z częstością ok.1/500 osób w populacji. W Polsce RHH dotyczy ok. 70 000 chorych, jednak znaczna ich część pozostaje niezdiagnozowana, a osobyz ustalonym rozpoznaniem często nie są leczone lub leczone nieadekwatnie. Charakterystyczne cechy kliniczne RHH obejmują podwyższenie stężenia cholesterolu całkowitego i cholesterolu LDL w surowicy, zmiany skórne o typie żółtaków ścięgien prostowników palców, ścięgna Achillesa, rąbek starczy oraz żółtaki powiek. Najgroźniejszym objawem klinicznym RHH jest przedwczesna miażdżyca naczyń wieńcowych i choroba niedokrwienna serca. Umieralność nieleczonych pacjentów z RHH jest znacznie większaniż osób zdrowych tej samej płci i wieku.Cel: W niniejszym badaniu oceniono związek między grubością błony intima–media (IMT) i prędkością fali tętna, nieinwazyjnymimarkerami miażdżycy naczyń a stężeniem lipidów, ciśnieniem tętniczym krwi i otyłością w grupie młodych pacjentów z RHH.Metody: Badaniem objęto 36 młodych pacjentów z rozpoznaniem RHH na podstawie kryteriów Simon Broome Register, w wieku < 35 lat i ich 49 krewnych bez RHH, stanowiących grupę kontrolną, dobraną pod względem wieku i płci. U wszystkich chorych przeprowadzono wywiad wg standardowego kwestionariusza, obejmujący dane na temat obecności choroby niedokrwiennej serca, chorób układu sercowo-naczyniowego, nałogu palenia tytoniu oraz sposobu leczenia.Wyniki: Średnie wartości IMT były wyższe u osób z RHH niż w grupie kontrolnej: 0,60 ± 0,19 vs. 0,53 ± 0,07 mm (p < 0,05).Średnie wartości wskaźnika masy ciała (BMI) i obwód pasa były podobne w obu grupach. Pacjenci z RHH cechowali się częstszym występowaniem blaszek miażdżycowych (n = 6) niż grupa kontrola (n = 1) (21,4% vs. 2,6%; p = 0,012). Nadciśnienie tętnicze występowało u 27,8% pacjentów z RHH i u 16,3% osób z grupy kontrolnej. Ciśnienie skurczowe u osób z RHH korelowało istotniez wiekiem (r = 0,35), BMI (r = 0,48) i obwodem pasa (r = 0,47), a ciśnienie rozkurczowe z BMI (r = 0,42) i obwodem pasa (r = 0,41).Prędkość fali tętna korelowała istotnie z wiekiem (r = 0,44), ciśnieniem skurczowym (r = 0,63) i rozkurczowym (r = 0,52). Nie zaobserwowano korelacji między IMT a stężeniem lipidów surowicy, ciśnieniem tętniczym lub wskaźnikami otyłości u pacjentów z RHH.Wnioski: Wyniki wskazują, że odsetek osób z nadciśnieniem tętniczym jest wyższy u młodych pacjentów z RHH niż u krewnych bez RHH oraz na obecność silnej korelacji między ciśnieniem tętniczym a wskaźnikami otyłości (takimi jak obwód pasa, BMI, współczynnik pas/biodra) oraz sztywnością naczyń. Intensywne leczenie hipolipemizujące i hipotensyjne, a także zmniejszenie otyłościbrzusznej wydają się ważnymi elementami leczenia młodych pacjentów z RHH w celu prewencji miażdżycy i sztywnienia naczyń

Serum pentraxin 3 concentration in patients with type 2 diabetes and nonalcoholic fatty liver disease

INTRODUCTION Nonalcoholic fatty liver disease (NAFLD) is common in patients with type 2 diabetes (T2D). Pentraxin 3 (PTX3), a marker of inflammation, is a cardiovascular risk factor. OBJECTIVES We examined clinical and biochemical factors associated with serum PTX3 concentrations in patients with T2D with and without NAFLD. PATIENTS AND METHODS Serum material was obtained from 116 patients with T2D (mean age, 59.1 years), including 79 patients with NAFLD. RESULTS Median (interquartile range) PTX3 level was 4.264 (2.293) ng/ml in patients with and 3.773 (3.223) ng/ml in patients without NAFLD (P = 0.93). In the whole group, PTX3 level was associated with total cholesterol, low‑density lipoprotein cholesterol (LDL‑C), apolipoprotein (apo) B100, apo C3, triglyceride (TG) concentrations, and waist circumference after adjustment for age and gender. As indicated by partial regression coefficient b, increase of independent variable LDL‑C by 1 mmol/l was associated with the rise of PTX3 by 1.2017 ng/ml, increase of apo B100 by 1 mg/dl with the rise of PTX3 by 1.0051 ng/ml, and increase of apo C3 by 1 μg/dl with the rise of PTX3 by 1.0012 ng/ml. In patients with T2D with NAFLD, total cholesterol, LDL‑C, TG, apo C3, and apo B100 were associated with PTX3. Associations of PTX3 with apolipoproteins were observed only in the NAFLD group. CONCLUSIONS Reported associations of PTX3 level add new insight into possible mechanisms of its atherogenic actions

Influence of growth and inflammatory factors on the development of nephropathy in patients with diabetes mellitus type 2

WSTĘP. W ostatnio opublikowanych badaniach wykazano istotną rolę czynników wzrostowych i cytokin prozapalnych w rozwoju nefropatii cukrzycowej. Celem pracy była ocena wpływu wybranych czynników wzrostowych i markerów stanu zapalnego na rozwój zmian w nerkach u pacjentów z nefropatią cukrzycową. MATERIAŁ I METODY. Badaniami objęto 50 chorych z nefropatią w przebiegu cukrzycy typu 2, w tym 25 poddano obserwacji prospektywnej trwającej 36 miesięcy. U wszystkich pacjentów oznaczono stężenie czynników zapalnych i wzrostowych we krwi oraz parametry wydolności nerek. WYNIKI. Chorzy z nefropatią cukrzycową charakteryzowali się istotnie wyższym stężeniem fibrynogenu, hsCRP, IL-6 i sTNF-RII w porównaniu z wartościami referencyjnymi. W badaniu wyjściowym stwierdzono, że podwyższone stężenia IL-6 i sTNF-RII wiązały się ze spadkiem wartości GFR (r = –0,3; p = 0,01 oraz r = –0,7; p < 0,0001). Po 36 miesiącach obserwacji wykazano związek stężenia hsCRP, sTNF-RII z albuminurią (r = 0,5; p = 0,008 i r = 0,5; p = 0,02) oraz VEGF z wartością GFR (r = –0,4; p = 0,03). WNIOSKI. W niniejszej pracy wykazano, że u chorych z nefropatią cukrzycową, w stosunku do wartości referencyjnych, występują istotnie wyższe stężenia markerów zapalnych. W badaniu prospektywnym wzrost wartości stężeń markerów zapalnych wiązał się z progresją nefropatii - obniżeniem GFR i wzrostem albuminurii.BACKGROUND. Presently published research points to an essential role of growth and pro-inflammatory cytokines in the development of diabetic nephropathy. The aim of the study was to evaluate influence of certain growth factors and inflammatory markers on the progression of kidney changes in patients with diabetic nephropathy. MATERIAL AND METHODS. Material included 50 patients with diabetic nephropathy, 25 out of them re-evaluated after 36 months. Inflammatory and growth factors were measured along with renal parameters in all patients. RESULTS. Patients with diabetic nephropathy were characterized with significantly higher values of fibrinogen, hsCRP, IL-6 and sTNF-RII in comparison to reference values. In the initial examination, increased concentrations of IL-6 and sTNF-RII were associated with decreased values of GFR (r= –0.3; p = 0.01, as well as r = –0.7; p < 0.0001). After 36 months of observation - an association was found between concentrations of hsCRP, sTNF-RII and albuminuria (r = 0.5; p = 0.008 and r = 0.5; p = 0.02); as well as between VEGF and GFR values (r = –0.4; p = 0.03). CONCLUSIONS. Research showed that patients with diabetic nephropathy in comparison to reference values had significantly higher concentrations of inflammatory markers. In the prospective examination - changes of inflammatory markers were associated with progression of nephropathy (decrease of GFR and increase of albuminuria)

Vitamin D receptor gene polymorphisms and the risk of coronary artery disease in a Polish population with type 2 diabetes mellitus and with normal glucose metabolism

WSTĘP. Witamina D odgrywa ważną rolę w zachowaniu prawidłowej gospodarki wapniowo-fosforanowej. Istnieją także dowody, że może ona modyfikować czynniki ryzyka choroby niedokrwiennej serca (CAD, coronary artery disease). Geny związane ze szlakiem metabolizmu witaminy D są dobrymi kandydatami w badaniach genetycznych nad CAD. Jednym z nich jest gen receptora witaminy D (VDR, vitamin D receptor). Wykazano na przykład związek jednego z licznych polimorfizmów tego genu (BsmI) z CAD w populacji niemieckiej, szczególnie w grupie chorych na cukrzycę typu 2. CEL. Poszukiwanie związku polimorfizmów FokI, ApaI, BsmI i TaqI genu VDR z CAD w populacji polskiej w grupie osób niespokrewnionych z chorymi na cukrzycę typu 2 oraz w grupie osób bez cukrzycy. MATERIAŁ I METODY. Do badania włączono 521 osób: 292 chorych na cukrzycę typu 2 oraz 229 osób bez cukrzycy. Chorobę niedokrwienną serca rozpoznano w obu grupach na podstawie badania ankietowego oraz dokumentacji medycznej. U osób włączonych do analizy przeprowadzono uprzednio genotypowanie w zakresie częstych polimorfizmów FokI, ApaI, BsmI i TaqI w genie VDR. Allele zdefiniowano, stosując metodę zmiennej długości fragmentów restrykcyjnych (RFLP, restriction fragment lenght polymorphism). Ponieważ warianty polimorfizmów ApaI, BsmI i TaqI genu były w silnej nierównowadze sprzężeń (linkage disequilibrium), można było przypisać z dużym prawdopodobieństwem trzypunktowe haplotypy dla wszystkich osób biorących udział w badaniu. Różnice w dystrybucji badano za pomocą testu c2. WYNIKI. W grupie chorych na cukrzycę typu 2 rozpoznano CAD u 35,93%, podczas gdy w grupie osób bez cukrzycy zdiagnozowano CAD u 26,32%. Nie stwierdzono znamiennych różnic między częstością CAD wśród nosicieli poszczególnych genotypów 4 badanych markerów w obu grupach oraz w analizie łącznej. Zaobserwowano natomiast, że nosiciele kombinacji trzypunktowych haplotypów bAT/baT rzadziej chorowali na CAD niż nosiciele wszystkich pozostałych kombinacji: w grupie chorych na cukrzycę typu 2 - 25,58% vs. 37,75%; p = 0,125, w grupie bez cukrzycy - 14,29% vs. 27,86%; p = 0,126 oraz 21,13% vs. 33,33%; p = 0,03 w analizie łącznej. WNIOSKI. Wyniki przedstawionego badania sugerują, że polimorfizmy genu VDR mogą wpływać na ryzyko zachorowania na CAD w populacji polskiej.INTRODUCTION. Vitamin D plays an important role in calcium and phosphates metabolism. There is evidence that this steroid modifies the risk factors of coronary artery disease (CAD). Thus genes that are involved in vitamin D metabolism are good candidates for CAD in genetic studies. One of those genes vitamin D receptor (VDR). For example, an association between one of many VDR polymorphisms (BsmI) and CAD was shown in a German population, particularly among patients with type 2 diabetes mellitus (T2DM). AIM. To search for the association of FokI, ApaI, BsmI, and TaqI polymorphisms of the VDR gene with CAD in two Polish cohorts of unrelated individuals: with and without T2DM. MATERIAL AND METHODS. Overall, we included 521 individuals into this analysis: 292 patients with T2DM and 229 without T2DM. The diagnosis of CAD in both groups was based on a questionnaire and patient medical records. All individuals included into the analysis were previously genotyped for frequent VDR polymorphisms: FokI, ApaI, BsmI, and TaqI. Alleles were defined based on restriction fragment length polymorphism method (RFLP). Since variants of ApaI, BsmI, and TaqI polymorpshisms were in very strong linkage disequilibrium, three loci haplotypes could be assigned to phase-unknown individuals with high degree of confidence. Differences in distribution were assessed by c2 test. RESULTS. In the group of T2DM patients, the diagnosis of CAD was established in 35.93% individuals, while in the group without T2DM this number was 26.32%. There was no difference between the carriers of the different genotypes of the four examined markers with respect to the frequency of CAD diagnosis of each group both separately or when analyzed jointly. We observed, however, that the carriers of bAT/baT three point haplotype combinations were diagnosed with CAD less frequently than the carriers of all other haplotype combination: 25.58% vs. 37.75%; p = 0.125 in T2DM group, 14.29% vs. 27.86% in the group without T2DM; p = 0.126 and 21.13% vs. 33.33%; p = 0.03 in the joint analysis of both groups, respectively. CONCLUSION. The results of our study suggest that polymorphisms of the VDR gene may influence the risk of CAD in a Polish population

Influence of growth and inflammatory factors on the development of nephropathy in patients with diabetes mellitus type 2

WSTĘP. W ostatnio opublikowanych badaniach wykazano istotną rolę czynników wzrostowych i cytokin prozapalnych w rozwoju nefropatii cukrzycowej. Celem pracy była ocena wpływu wybranych czynników wzrostowych i markerów stanu zapalnego na rozwój zmian w nerkach u pacjentów z nefropatią cukrzycową. MATERIAŁ I METODY. Badaniami objęto 50 chorych z nefropatią w przebiegu cukrzycy typu 2, w tym 25 poddano obserwacji prospektywnej trwającej 36 miesięcy. U wszystkich pacjentów oznaczono stężenie czynników zapalnych i wzrostowych we krwi oraz parametry wydolności nerek. WYNIKI. Chorzy z nefropatią cukrzycową charakteryzowali się istotnie wyższym stężeniem fibrynogenu, hsCRP, IL-6 i sTNF-RII w porównaniu z wartościami referencyjnymi. W badaniu wyjściowym stwierdzono, że podwyższone stężenia IL-6 i sTNF-RII wiązały się ze spadkiem wartości GFR (r = -0,3; p = 0,01 oraz r = -0,7; p < 0,0001). Po 36 miesiącach obserwacji wykazano związek stężenia hsCRP, sTNF-RII z albuminurią (r = 0,5; p = 0,008 i r = 0,5; p = 0,02) oraz VEGF z wartością GFR (r = -0,4; p = 0,03). WNIOSKI. W niniejszej pracy wykazano, że u chorych z nefropatią cukrzycową, w stosunku do wartości referencyjnych, występują istotnie wyższe stężenia markerów zapalnych. W badaniu prospektywnym wzrost wartości stężeń markerów zapalnych wiązał się z progresją nefropatii - obniżeniem GFR i wzrostem albuminurii. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 4: 118&#8211;124BACKGROUND. Presently published research points to an essential role of growth and pro-inflammatory cytokines in the development of diabetic nephropathy. The aim of the study was to evaluate influence of certain growth factors and inflammatory markers on the progression of kidney changes in patients with diabetic nephropathy. MATERIAL AND METHODS. Material included 50 patients with diabetic nephropathy, 25 out of them re-evaluated after 36 months. Inflammatory and growth factors were measured along with renal parameters in all patients. RESULTS. Patients with diabetic nephropathy were characterized with significantly higher values of fibrinogen, hsCRP, IL-6 and sTNF-RII in comparison to reference values. In the initial examination, increased concentrations of IL-6 and sTNF-RII were associated with decreased values of GFR (r= -0.3; p = 0.01, as well as r = -0.7; p < 0.0001). After 36 months of observation - an association was found between concentrations of hsCRP, sTNF-RII and albuminuria (r = 0.5; p = 0.008 and r = 0.5; p = 0.02); as well as between VEGF and GFR values (r = -0.4; p = 0.03). CONCLUSIONS. Research showed that patients with diabetic nephropathy in comparison to reference values had significantly higher concentrations of inflammatory markers. In the prospective examination - changes of inflammatory markers were associated with progression of nephropathy (decrease of GFR and increase of albuminuria). (Diabet. Prakt. 2010; 11, 4: 118-124