Ocena zaburzeń rytmu serca i przewodzenia przedsionkowo-komorowego u pacjentów po roku od zamknięcia ubytku przegrody międzyprzedsionkowej lub drożnego otworu owalnego metodą przezskórną

Wstęp: Celem pracy jest ocena zaburzeń rytmu serca i zaburzeń przewodzenia przedsionkowo- komorowego u pacjentów po roku od zamknięcia zapinką Amplatza ubytku przegrody międzyprzedsionkowej (ASD) lub drożnego otworu owalnego (PFO). Materiał i metody: Przeanalizowano i porównano 24-godzinne badania EKG metodą Holtera wykonane u 34 pacjentów (30 po zamknięciu ASD i 4 po zamknięciu PFO), wykonane bezpośrednio i 12 miesięcy po zabiegu. Wyniki: Średnie i minimalne częstości rytmu serca nie różniły się istotnie, częstości maksymalne zaś były istotnie wyższe. U 1 osoby w trakcie obserwacji wystąpiła zmiana rytmu prowadzącego z zatokowego na migotanie przedsionków. Liczba komorowych i nadkomorowych zaburzeń rytmu serca nie różniła się istotnie. U 2 pacjentek rejestrowano nasilenie nadkomorowych zaburzeń rytmu w okresie do 2 tygodni po zabiegu. U jednej z nich wykonano skuteczną ablację podłoża arytmii, drugą leczono b-blokerem. U 3 osób z migotaniem przedsionków rejestrowano pauzy 2–3,9 s podczas obu rejestracji. U 1 osoby z rytmem zatokowym wystąpiły pojedyncze pauzy, spowodowane przerwą wyrównawczą i zahamowaniem zatokowym. Rok po zabiegu u jednego pacjenta wystąpił również epizod nadkomorowego wędrowania rozrusznika. Wnioski: We wczesnym okresie po zabiegu przezskórnego zamknięcia ASD lub PFO u niektórych pacjentów może dochodzić do nasilenia nadkomorowych zaburzeń rytmu serca. Ich występowanie można tłumaczyć procesami gojenia na obrzeżach zapinki. W obserwacji rocznej nie dochodzi do zmian częstości rytmu zatokowego, wystąpienia istotnych klinicznie nowych zaburzeń rytmu serca ani zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Wyniki wymagają potwierdzenia na większej liczbie pacjentów. (Folia Cardiol. 2002; 9: 553–558

Ocena zaburzeń rytmu serca i przewodzenia przedsionkowo-komorowego u pacjentów po roku od zamknięcia ubytku przegrody międzyprzedsionkowej lub drożnego otworu owalnego metodą przezskórną

Wstęp: Celem pracy jest ocena zaburzeń rytmu serca i zaburzeń przewodzenia przedsionkowo- komorowego u pacjentów po roku od zamknięcia zapinką Amplatza ubytku przegrody międzyprzedsionkowej (ASD) lub drożnego otworu owalnego (PFO). Materiał i metody: Przeanalizowano i porównano 24-godzinne badania EKG metodą Holtera wykonane u 34 pacjentów (30 po zamknięciu ASD i 4 po zamknięciu PFO), wykonane bezpośrednio i 12 miesięcy po zabiegu. Wyniki: Średnie i minimalne częstości rytmu serca nie różniły się istotnie, częstości maksymalne zaś były istotnie wyższe. U 1 osoby w trakcie obserwacji wystąpiła zmiana rytmu prowadzącego z zatokowego na migotanie przedsionków. Liczba komorowych i nadkomorowych zaburzeń rytmu serca nie różniła się istotnie. U 2 pacjentek rejestrowano nasilenie nadkomorowych zaburzeń rytmu w okresie do 2 tygodni po zabiegu. U jednej z nich wykonano skuteczną ablację podłoża arytmii, drugą leczono b-blokerem. U 3 osób z migotaniem przedsionków rejestrowano pauzy 2–3,9 s podczas obu rejestracji. U 1 osoby z rytmem zatokowym wystąpiły pojedyncze pauzy, spowodowane przerwą wyrównawczą i zahamowaniem zatokowym. Rok po zabiegu u jednego pacjenta wystąpił również epizod nadkomorowego wędrowania rozrusznika. Wnioski: We wczesnym okresie po zabiegu przezskórnego zamknięcia ASD lub PFO u niektórych pacjentów może dochodzić do nasilenia nadkomorowych zaburzeń rytmu serca. Ich występowanie można tłumaczyć procesami gojenia na obrzeżach zapinki. W obserwacji rocznej nie dochodzi do zmian częstości rytmu zatokowego, wystąpienia istotnych klinicznie nowych zaburzeń rytmu serca ani zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Wyniki wymagają potwierdzenia na większej liczbie pacjentów. (Folia Cardiol. 2002; 9: 553–558

Zastosowanie echokardiografii endokawitarnej podczas ablacji podłoża migotania przedsionków

Wstęp: Echokardiografia endokawitarna (ICE) stosowana podczas ablacji migotania przedsionków (AF) pozwala osiągnąć dużą skuteczność i mały odsetek powikłań. W niniejszej pracy zaprezentowano pierwsze doświadczenia autorów związane z zastosowaniem ICE podczas ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RF). Metody: W lutym i lipcu 2004 r. wykonano 6 zabiegów ablacji RF tachyarytmii przedsionkowych z zastosowaniem ICE (EP Med Systems). Sondę ICE umieszczano w prawym przedsionku. Nakłucie transseptalne wykonano pod kontrolą fluoroskopii oraz ICE. Po wprowadzeniu prowadnika do lewego przedsionka (LA) podawano pacjentom bolus heparyny (100 jm./kg mc.) + 1000 jm./h (wszystkich pacjentów uprzednio co najmniej 3 miesiące leczono acenokumarolem, a 3 dni przed zabiegiem podawano im enoksyparynę). Ablacje przeprowadzano metodą elektroanatomiczną, elektrodą 4 mm. Aplikacje wykonano proksymalnie do ujść żył płucnych z nominalnymi nastawami generatora RF: temperatura 50-55°C, moc 25-35 W. Po pojawieniu się spontanicznego kontrastu redukowano moc, a przy braku efektu przerywano aplikacje. Aplikacje przerywano również natychmiast po pojawieniu się intensywnego kontrastu (shower of bubbles). Wyniki: U wszystkich pacjentów nakłucie transseptalne wykonano w sposób typowy. Nie wykazano anatomii atypowej. Efekt spontanicznego kontrastu obserwowano podczas aplikacji u wszystkich badanych. U 1 pacjenta objaw ten występował mimo zmniejszenia energii aplikacji. Kolejne aplikacje trwały 15-20 s i wykonano je przy użyciu niskiej energii. U tego samego chorego zaobserwowano w trakcie ablacji 2 balotujące skrzepliny o długości 2 mm i 5 mm wytworzone na elektrodzie Lasso. U żadnego z pacjentów nie wystąpiły po zabiegu powikłania zakrzepowo-zatorowe. Wnioski: Echokardiografia endokawitarna jest metodą istotnie uzupełniającą dotychczas stosowane podczas ablacji techniki obrazowania. Nawet przy niskiej energii aplikacji i prawidłowym leczeniu przeciwzakrzepowym istnieje ryzyko powstania spontanicznego kontrastu i drobnych skrzeplin

Arytmogenna kardiomiopatia prawej komory i zespół Brugadów u chorego z wielopoziomowym uszkodzeniem układu bodźcoprzewodzącego serca

W niniejszej pracy opisano przypadek 21-letniego mężczyzny z omdleniami i uczuciem kołatania serca w wywiadzie, u którego stwierdzono zaburzenia automatyzmu i przewodzenia w postaci bloku przedsionkowo-komorowego Io i okresowo IIo, blok prawej odnogi pęczka Hisa oraz napady częstostoskurczu przedsionkowego. Na podstawie badań nieinwazyjnych rozpoznano u chorego arytmogenną kardiomiopatię prawej komory (blok prawej odnogi pęczka Hisa, obecność późnych potencjałów, zachyłki w okolicy koniuszka i poszerzenie drogi napływu prawej komory). Podczas badania elektrofizjologicznego, poza stwierdzeniem wielopoziomowego uszkodzenia automatyzmu i przewodzenia, po podaniu ajmaliny obserwowano uniesienie odcinka ST w odprowadzeniach prawokomorowych. W 55 s od podania ajmaliny wystąpił częstoskurcz komorowy, a następnie migotanie komór, które przerwano za pomocą defibrylacji impulsem 360 J. Na podstawie testu pochyleniowego rozpoznano także mieszaną postać zespołu wazowagalnego. Pacjentowi wszczepiono kardiowerter-defibrylator z funkcją stymulacji dwujamowej. Przeprowadzono różnicowanie arytmogennej kardiomiopatii prawej komory z zespołem Brugadów. (Folia Cardiol. 2003; 10: 837–845

Arytmogenna kardiomiopatia prawej komory i zespół Brugadów u chorego z wielopoziomowym uszkodzeniem układu bodźcoprzewodzącego serca

W niniejszej pracy opisano przypadek 21-letniego mężczyzny z omdleniami i uczuciem kołatania serca w wywiadzie, u którego stwierdzono zaburzenia automatyzmu i przewodzenia w postaci bloku przedsionkowo-komorowego Io i okresowo IIo, blok prawej odnogi pęczka Hisa oraz napady częstostoskurczu przedsionkowego. Na podstawie badań nieinwazyjnych rozpoznano u chorego arytmogenną kardiomiopatię prawej komory (blok prawej odnogi pęczka Hisa, obecność późnych potencjałów, zachyłki w okolicy koniuszka i poszerzenie drogi napływu prawej komory). Podczas badania elektrofizjologicznego, poza stwierdzeniem wielopoziomowego uszkodzenia automatyzmu i przewodzenia, po podaniu ajmaliny obserwowano uniesienie odcinka ST w odprowadzeniach prawokomorowych. W 55 s od podania ajmaliny wystąpił częstoskurcz komorowy, a następnie migotanie komór, które przerwano za pomocą defibrylacji impulsem 360 J. Na podstawie testu pochyleniowego rozpoznano także mieszaną postać zespołu wazowagalnego. Pacjentowi wszczepiono kardiowerter-defibrylator z funkcją stymulacji dwujamowej. Przeprowadzono różnicowanie arytmogennej kardiomiopatii prawej komory z zespołem Brugadów. (Folia Cardiol. 2003; 10: 837–845