Analysis of memory dysfunction in OSAS patients

Wstęp: Powtarzające się epizody bezdechu podczas snu, a w wyniku tego hipoksemia, zaburzenia przepływu mózgowego i fragmentacja snu wpływają na codzienne funkcjonowanie chorego. Chorzy na OBS często przejawiają nadmierną senność, zaburzenia koncentracji uwagi i pamięci. Typowe dla chorych na OBS jest wyższe ryzyko wypadków komunikacyjnych. Badanie funkcji poznawczych przeprowadza się za pomocą diagnostyki neuropsychologicznej. Materiał i metody: W pracy przedstawiono wyniki badań neuropsychologicznych w grupie 22 chorych na OBS. Wyniki: Stwierdzono istotne korelacje pomiędzy wskaźnikiem bezdechów i spłycenia oddychania (AHI) a liczbą błędów w teście Bentona, w którym oceniano pamięć wzrokową odroczoną (r = 0,63; p < 0,005), oraz wynikami w Teście Powtarzania Cyfr, opartym na teście Wechslera, podczas którego badano pamięć świeżą (r = 0,49; p < 0,05). Nie stwierdzono korelacji pomiędzy średnią saturacją oraz saturacją minimalną a wynikami testów neuropsychologicznych. Analiza jakościowa błędów w teście Bentona oraz teście Bender-Gestalt nie przemawia za występowaniem organicznych zmian w zakresie ośrodkowego układu nerwowego. Wskaźnik AHI w przeprowadzonym badaniu był bardziej istotnym czynnikiem prognostycznym występowania zaburzeń percepcji niż nadmierna senność dzienna. Wnioski: Wskazane jest opracowanie swoistego zestawu testów, przede wszystkim neuropsychologicznych, w celu uzyskania pełniejszej diagnostyki zaburzeń pamięci i monitorowania przebiegu leczenia u chorych z OBS.Introduction: Hypoxia, reduced cerebral perfusion and sleep fragmentation as the result of recurrent apnea-related episodes in sleep apnea patients may have impact on mental performance such as memory and concentration. Increased number of traffic accidents has been observed in OSAS patients. Patients often complain of concentration and memory problems, as well as sleepiness. The diagnosis of perception processes requires neuropsychological diagnosis. Material and methods: 22 sleep apnea patients were involved in the study. Results: Correlation between the number of mistakes in Benton Test and AHI has been observed (r = 0.63; p < 0.005), as well as between AHI and memory in Number Repeating Test based on Wechsler-R (r = 0.49; p < 0.05). No correlations have been found between results of Benton Test and sleepiness scale. Mean saturation and lowest saturation didn&#8217;t show any correlation with neuropsychological tests. Qualitative analysis of mistakes in both Benton and Bender-Gestalt Tests did not suggest any organic changes in the brain. AHI seems to be more important predictor of memory dysfunction than sleepiness scale score. Conclusions: Specific tests, specially used in neuropsychological diagnosis, could be useful in the diagnosis of memory perception disorders and treatment effectiveness assessment in OSAS patients

Zaburzenia snu w chorobach wewnętrznych

Ryzyko zaburzeń snu w chorobach wewnętrznych wynika z: 1) zaburzeń homeostazy w następstwie niewydolności narządowej; 2) zajęcia procesem chorobowym ośrodkowego układu nerwowego; 3) objawów nocnych. Zaburzenia snu w chorobach układu oddechowego mogą być następstwem nocnych mikrowybudzeń związanych z hipoksemią, a ponadto wiążą się z objawami choroby, wtórnymi do zaburzeń mechaniki oddychania i wymiany gazowej. Przyczyny zaburzeń snu w czasie leczenia chorób zagrażających życiu (ICU Syndrome) na oddziale intensywnej opieki medycznej wynikają z następstw tych chorób oraz z techniki medycznej i form opieki stosowanych na tym oddziale. Sen w chorobach układu krążenia może być zaburzony objawami nocnymi w postaci bólu, duszności i częstomoczu. Dotyczy to głównie choroby niedokrwiennej serca. Również w przebiegu innych schorzeń sen może być zaburzony przez nocne objawy chorobowe. W chorobach przewodu pokarmowego są to: ból, refluks żołądkowo-przełykowy, biegunka lub nietrzymanie stolca. W schorzeniach reumatoidalnych główną przyczyną tych zaburzeń jest ból spoczynkowy. Wszystkie choroby nowotworowe mogą być przyczyną bezsenności u około 30-50% chorych, co oznacza ponad 2-krotnie większą częstość w porównaniu z populacją osób bez ciężkich chorób. Przyczyny bezsenności w tych przypadkach są bardzo złożone. Warunkiem fizjologicznego snu jest również fizjologiczna równowaga hormonalna organizmu i kontrola OUN, dlatego szczególna sytuacja dotyczy zakażeń OUN, które poprzez zaburzenie czynności podwzgórza zmieniają wzorzec sen/czuwanie. W całym postępowaniu terapeutycznym należy zawsze brać pod uwagę znaczenie, jakie w homeostazie ustrojowej mają zaburzenia snu, które mogą być wywołane przez chorobę somatyczną, a ponadto trzeba znać konsekwencje niedoboru snu

Prediction of exercise capacity in chronic obstructive pulmonary disease patients on the basis of maximum expiratory flow-volume curve

Wstęp: Chorzy na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) często wykazują upośledzoną tolerancję wysiłku. Wyrazem tego jest zmniejszona zdolność wysiłkowa, którą najlepiej określić wskaźnikiem maksymalnego zużycia tlenu (V&#8217;O2max). Zależność między spoczynkowymi wskaźnikami czynności płuc a wskaźnikami zdolności wysiłkowej była przedmiotem wielu badań, jednak dotychczas nie ustalono jednoznacznie wartości predykcyjnej tych wskaźników w przewidywaniu zdolności wysiłkowej u chorych na POChP. W miarę postępu POChP kształt krzywej MEFV się zmienia. Na skutek dynamicznej kompresji dróg oddechowych podczas natężonego wydechu krzywa ta staje się coraz bardziej wklęsła w kierunku osi objętości. Celem prezentowanej pracy była ocena przydatności nowego wskaźnika, jakim jest pole powierzchni pod krzywą maksymalnego przepływu wydechowego i objętości płuc [A(ex)], w przewidywaniu zdolności wysiłkowej (wyrażonej wskaźnikiem maksymalnego zużycia tlenu - V&#8217;O2max i maksymalnej pracy mechanicznej - Wmax).Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 41 chorych na POChP w stadium od łagodnego do ciężkiego (FEV1 57,2 &#177; 15,3%N). U każdego pacjenta wykonano badanie spirometryczne, wyliczono wskaźnik A(ex), a następnie przeprowadzono limitowane objawami badanie wysiłkowe o wzrastającym obciążeniu, określając V&#8217;O2max i Wmax. Wyniki: Średnia wartość (&#177; SD) A(ex) wynosiła 7,22 (&#177; 4,37), a w grupie A i B odpowiednio 9,38 (&#177; 4,54) i 4,20 (&#177; 1,71). Wartości A(ex) między grupą A i B różniły się znamiennie (p < 0,0002). Stwierdzono istotną korelację między A(ex) i V&#8217;O2max (r = 0,57; p = 0,0009) w całej badanej grupie. U chorych na ciężką postać POChP stwierdzono istotną korelację między A(ex) i Wmax (r = 0,50; p = 0,04). Wnioski: Pole powierzchni pod krzywą maksymalnego przepływu wydechowego i objętości płuc [A(ex)] może być dodatkowym wskaźnikiem przydatnym w ocenie stopnia ciężkości oraz przewidywania zdolności wysiłkowej chorych na POChP.Introduction: Patients with chronic obstructive pulmonary disease (COPD) often present reduced exercise tolerance. Limitation of exercise capacity in COPD is an essential feature, which can be accurately determined by incremental cycle ergometry. The relationship between resting lung function variables and exercise capacity has been studied extensively in COPD patients. A clear relationship between resting pulmonary function testing and exercise capacity has not been established. The present study was designed to assess the accuracy of new index such as area under the maximal expiratory flow-volume curve [A(ex)] in predicting exercise capacity (expressed by maximum oxygen uptake - V&#8217;O2max and maximal mechanical work - Wmax) in COPD patients. Material and methods: The study was performed on 41 patients with mild - to severe COPD (FEV1, 57.2 &#177; 15.3% predicted). Each subject underwent resting spirometry (area under the maximal expiratory flow-volume curve - A(ex) was calculated). Subsequently, they performed maximal incremental cycle ergometer exercise for determination of V&#8217;O2max, Wmax. Results: Significant correlation was found between A(ex) and V&#8217;O2max (r = 0.57, p < 0.001). In the group of severe COPD significant correlation was found between A(ex) and Wmax (r = 0.50 p < 0.05). Conclusions: In chronic obstructive pulmonary disease, the index - area under the maximal expiratory flow-volume curve - A(ex), could be useful in assesment of COPD severity and in predicting exercise capacity

Ocena progresji POChP na podstawie badania spirometrycznego i zdolności wysiłkowej

 INTRODUCTION: Chronic obstructive pulmonary disease (COPD) is characterized by an airflow limitation that is usually progressive. The progression of COPD expressed as the rate of an annual decline in FEV 1 is very heterogeneous. Exercise capacity in COPD patients is often diminished and becomes worsened over the time. The purpose of the study was to examine how the change in FEV 1 and exercise capacity would deteriorate over long-term observation.MATERIAL AND METHODS: A total of 22 men with COPD were examined. At the beginning the average age was 59 ± 8.1 years and the mean post-bronchodilator FEV 1 was 52 ± 14.9% predicted. Pulmonary function testing was performed at entry and then each year for 10 years, and exercise testing on a cycle ergometer was performed at entry and after 10 years.RESULTS: FEV 1 and maximum oxygen uptake (VO2max), maximum mechanical work (W max ), maximum minute ventilation (V Emax ) and maximum tidal volume (V Tmax ) declined significantly over the observation time. The mean annual decline in FEV 1 was 42 ± 37 mL, and the mean decline for VO 2max was 30 ± 15 mL/min/yr and 0.44 ± 0.25 mL/min/kg/yr. Regression analysis revealed that the changes in FEV 1 do not predict changes in VO2max. We observed a correlation between the annual change in V Emax and annual change in VO2max (r = 0.51 p &lt; 0.05). The baseline FEV 1 (expressed as a percentage of predicted and in absolute values) is the predictor of FEV 1 annual decline (r = 0.74 and 0.82; p &lt; 0.05).CONCLUSIONS: We observed over time deterioration in exercise capacity in COPD patients which is independent of decline in airflow limitation. The long term follow-up of exercise capacity is important in monitoring of COPD patients in addition to pulmonary function. WSTĘP: Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) charakteryzuje się trwałym ograniczeniem przepływu powietrza przez dolne drogi oddechowe, które zwykle postępuje. Tempo progresji POChP wyrażane wielkością rocznego ubytku natężonej objętości wydechowej pierwszosekundowej (FEV 1 ) jest bardzo zróżnicowane. Przewlekła obturacyjna choroba płuc powoduje zmniejszenie zdolności wysiłkowej, które zwykle pogłębia się w miarę upływu choroby. Celem pracy była ocena progresji POChP na podstawie wielkości rocznego ubytku FEV 1 oraz zdolności wysiłkowej wyrażonej maksymalną konsumpcją tlenu (VO 2max ) w okresie 10 lat obserwacji.MATERIAŁ I METODY: Grupę badaną stanowiło 22 mężczyzn chorych na POChP w wieku 59,4 ± 8,1 roku, u których wyjściowa wartość FEV 1 po leku rozszerzającym oskrzela wynosiła 52 ± 14,9%. Badania czynnościowe układu oddechowego były przeprowadzane na początku oraz co roku przez 10 lat. Badania wysiłkowe wykonano na początku i po 10 latach.WYNIKI: Wartość FEV 1 oraz wskaźniki uzyskane podczas badania wysiłkowego — maksymalne zużycie tlenu (VO2max), maksymalna praca mechaniczna (W max ), maksymalna wentylacja minutowa (V Emax ) oraz maksymalna objętość oddechowa (V Tmax ) uległy istotnym zmianom po 10 latach: FEV 1 obniżyło się średnio o 42 ± 37 ml na rok, a średni ubytek VO2max wynosił 30 ± 15 ml/min/roki 0,44 ± 0,25 ml/min/kg/rok. Nie stwierdzono korelacji między rocznym ubytkiem FEV 1 i rocznym ubytkiem VO2max. Wykazano dodatnią korelację między rocznym ubytkiem V Emax i rocznym ubytkiem VO 2max (r = 0,51 p &lt; 0,05). Wyjściowe FEV 1 (wyrażone jako % wartości należnej i w wartościach bezwzględnych) koreluje z rocznym ubytkiem FEV 1 (r = 0,74 i 0,82; p &lt; 0,05).WNIOSKI: Progresja POChP określana wielkością utraty FEV 1 w ciągu roku wykazuje bardzo zróżnicowane tempo. Wraz z czasem trwania choroby dochodzi do obniżenia zdolności wysiłkowej wyrażanej VO 2max i jest to niezależne od tempa utraty FEV1. Ocena progresji POChP może być zatem dokonywana nie tylko na podstawie badania czynnościowego układu oddechowego, ale także badań wysiłkowych.

Non-invasive ventilation in treatment of adults with chronic respiratory failure

Nieinwazyjna wentylacja mechaniczna (NIV) jest nowoczesną metodą leczenia przewlekłej niewydolności oddychania (CRF). Wraz z rozwojem medycyny oraz społeczeństwa określanego mianem „zachodniego” wzrasta liczba osób w podeszłym wieku, u których występuje kilka chorób przewlekłych mogących współistnieć, między innymi przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP). W populacji dorosłych pacjentów NIV znajduje zastosowanie w leczeniu chorób nerwowo-mięśniowych, między innymi stwardnienia zanikowego bocznego (ALS) czy rdzeniowego zaniku mięśni. Do pozostałych podstawowych wskazań należą choroby restrykcyjne (wśród nich kifoskolioza), choroby płuc (głównie POChP) oraz zespół bezdechu centralnego i zespół hipowentylacji osób otyłych (OHS). W poszczególnych wskazaniach, u różnych chorych, tryb i intensywność wentylacji mogą się istotnie różnić. Celem niniejszego opracowania jest upowszechnienie wiedzy na temat roli NIV w CRF u osób dorosłych. W pracy podjęto próbę syntezy aktualnej wiedzy na temat NIV. Zwrócono również uwagę na potencjalne patomechanizmy CRF w aspekcie NIV, które powinny stać się tematem przyszłych badań naukowych.Non-invasive mechanical ventilation (NIV) is a modern method of chronic respiratory failure (CRF) treatment. With the development of medicine and society known as “western”, the number of elderly people, in whom there is overlapping of chronic diseases such as COPD, is growing. In adult population NIV is used in the treatment of neuromuscular diseases such as amyotrophic lateral sclerosis (ALS) or spinal muscular atrophy. The other main indications include restrictive diseases such as kyphoscoliosis, pulmonary diseases with COPD which is the primary indication, and various forms of central apnea syndrome with epidemiologically essential role of obesity hypoventilation syndrome (OHS). In each of those indications, and in different patients, the mode and ventilation intensity may significantly differ. The aim of this review is to disseminate knowledge on the potential role of NIV in adults with CRF. This paper attempts to analyze the available knowledge concerning NIV in adults with CRF. Special attention is paid to the potential pathomechanisms which should become the subject of future research

Pulmonary function tests in the preoperative evaluation of lung cancer surgery candidates. A review of guidelines

Streszczenie Przed planowanym operacyjnym leczeniem raka płuca należy dokonać oceny czynności układu oddechowego. Według aktualnych wytycznych w pierwszej kolejności powinno się dokonać pomiaru natężonej objętości wydechowej pierwszosekundowej (FEV 1 ) i zdolności dyfuzyjnej płuc dla tlenku węgla (DLco). Zabieg pneumonektomii można przeprowadzić, gdy wartość zarówno FEV 1 , jak i DLco przekracza 80% wartości należnej. Jeśli jeden z powyższych parametrów jest niższy niż 80% wartości należnej, należy na kolejnym etapie wykonać badanie wysiłkowe z pomiarem VO 2 max. Gdy VO 2 max jest &lt; 35% wartości należnej lub &lt; 10 ml/kg m.c./min, leczenie operacyjne jest obarczone dużym ryzykiem. Jeśli wartość VO 2 max mieści się w przedziale 35-75% wartości należnej lub wynosi 10-20 ml/kg m.c./min, należy wyliczyć należne pooperacyjne wartości FEV 1 , DLco (ppoFEV 1 , ppoDLco). Badanie wysiłkowe z oceną VO 2 max może być zastąpione testem marszowym wahadłowym lub testem wchodzenia po schodach. Pacjent w teście marszowym wahadłowym powinien pokonać dystans &gt; 400 m. Zdolność pokonania 3 kondy gnacji schodów w teście wchodzenia po schodach (12 m) kwa lifikuje do lobektomii. Chory planowany do pneumonektomii powinien pokonać różnicę wysokości równą 5 kondygnacjom (22 m). Słowa kluczowe: rak płuca, ocena przedoperacyjna, testy wysiłkowe. ANAESTHESIOLOGY AND INTENSIVE CARE Abstract Before planned surgical treatment of lung cancer, the patient&apos;s respiratory system function should be evaluated. According to the current guidelines, the assessment should start with measurements of FEV 1 (forced expiratory volume in 1 second) and DLco (carbon monoxide lung diffusion capacity). Pneumonectomy is possible when FEV 1 and DLco are &gt; 80% of the predicted value (p.v.). If either of these parameters is &lt; 80%, an exercise test with VO 2 max (oxygen consumption during maximal exercise) measurement should be performed. When VO 2 max is &lt; 35 % p.v. or &lt; 10 ml/kg/min, resection is associated with high risk. If VO 2 max is in the range of 35-75% p.v. or 10-20 ml/kg/min, the postoperative values of FEV 1 and DLco (ppoFEV 1 , ppoDLco) should be determined. The exercise test with VO 2 max measurement may be replaced with other tests such as the shuttle walk test and the stair climbing test. The distance covered during the shuttle walk test should be &gt; 400 m. Patients considered for lobectomy should be able to climb 3 flights of stairs (12 m) and for pneumonectomy 5 flights of stairs (22 m)

The role of interleukin 17 cytokine family in inducing allergic inflammation in the pulmonary tract

IL-17 family is a group of proinflammatory cytokines produced by activated memory T-cells. These cytokines play an important role in the development of cellular and humoral mechanisms of immunological responses lying at the basis of allergic disorders. The aim of this paper is to present the current knowledge on the role of interleukin 17 cytokine family in the pathogenesis of allergic disorders of the respiratory tract. IL-17A (as well as IL-17F) plays role in the development of airway hyperresponsiveness through activation of allergen-specific T-cells. Levels of IL-17A are elevated in sputum of asthmatic patients and correlate with airway hyperresponsiveness to methacholine. However, it remains fact, that the main effect of IL-17A in the pulmonary tract is recrutation of polymorphonuclear leukocytes, depending on CXC chemokine release from stromal cells. IL-17E evokes different immunological responses. This cytokine participates in the development of Th2-cell-dependent immunological response and the coexisting pathological tissue changes. These actions take place mainly through the induction of synthesis of the Th2 cell-derived cytokines (IL-4, IL-5, IL-13) and the development of eosinophilic inflammation. It is thought, that the character of the immunological response evoked by different cytokines of IL-17 family depends on the differences between the spatial structure of their fragments including disulfi de bridges and that these differences determine their receptor interactions and biological functions

The influence of sensitivity to fungal allergens on the development and course of allergic diseases of the respiratory tract

W badaniach epidemiologicznych i diagnostycznych, przeprowadzonych w ostatnich latach z zastosowaniem testów skórnych lub oceny stężenia sIgE, wykazano wzrost rozpowszechnienia nadwrażliwości na mykoalergeny. U chorych z atopią w znacznym stopniu nie wyjaśniono roli nadwrażliwości na alergeny grzybów zarówno w kontekście jej rozpowszechnienia, jak i znaczenia klinicznego. Chociaż reakcja alergiczna na alergeny grzybów jest ważnym czynnikiem powodującym powstanie objawów ze strony układu oddechowego, uważa się, że inne czynniki, takie jak zwiększone narażenie na metabolity grzybów - w tym mykotoksyny oraz inne substancje o działaniu immunosupresyjnym i drażniącym - mogą również mieć znaczenie. Nadwrażliwość na alergeny grzybów jest czynnikiem ryzyka rozwoju ciężkich postaci astmy oskrzelowej oraz potencjalnie zagrażających życiu zaostrzeń tej choroby, występowania ciężkiej niewydolności oddechowej i związanych z tym hospitalizacji na oddziałach IOM. Ostatecznie jednak nie wyjaśniono roli mykoalergenów jako kluczowego, egzogennego czynnika odpowiedzialnego za rozwój astmy oskrzelowej. Zgodnie z opinią niektórych badaczy, obecność nadwrażliwości na alergeny grzybów wiąże się ściśle z istnieniem odrębnego fenotypu ciężkiej postaci astmy oskrzelowej. Nie rozstrzygnięto, czy w tym fenotypie astmy stopień nasilenia objawów jest spowodowany kolonizacją dróg oddechowych przez niektóre gatunki grzybów, czy też jest wynikiem nadmiernej odpowiedzi układu immunologicznego na zarodniki grzybów obecne w powietrzu. W pracy przedstawiono krytyczny przegląd aktualnego stanu wiedzy na temat rozpowszechnienia zależnej od IgE nadwrażliwości na mykoalergeny oraz związków między jej występowaniem a rozwojem i przebiegiem chorób alergicznych na podstawie najnowszej literatury. Dokonano również próby oceny znaczenia tych związków dla rozwoju nowych metod leczenia chorób alergicznych układu oddechowego w przyszłości.Several epidemiological and diagnostic studies reported increasing prevalence of allergic reactivity to fungi assessed with the use of skin testing or IgE detection. The role of sensitization to fungi in relation to the prevalence and clinical importance in atopic patients remains largely unknown. Although an allergic reaction to fungal allergens is suggested as an important contributing factor in the development of respiratory symptoms, other mechanisms, such as increased exposure to fungal metabolites, mycotoxins and other compounds of immuno-supressant or irritant properties, may also be important. Sensitivity to fungal allergens has been recognized as a risk factor for the development and persistence of asthma, asthma severity and potentially fatal asthma exacerbations, the increased number of episodes of respiratory arrest and admissions to intensive care unit. Thus far, the role of fungi as the dominant exogenous trigger of asthma has not been completely explored. Some authors suggest, that sensitization to fungal allergens is related with specific phenotype of severe asthma. It remains to be clarified, whether this association is caused by colonization of the airways with fungi or an extreme response to exogenous spores. This review critically discusses the present state of knowledge on the prevalence of IgE-mediated allergy to fungi, as well as the contribution of sensitization to fungi to the allergic manifestations, on the basis of the recent literature. We also try to assess the importance of these connections for the future treatment of allergic disorders of the respiratory tract

A patient with desquamative interstitial pneumonia as a rare case of idiopathic interstitial pneumonia

Samoistne śródmiąższowe zapalenia płuc to niejednorodna grupa chorób o podobnych objawach klinicznych. Podstawą ich obecnie stosowanej klasyfikacji są w głównej mierze różnice w obrazie histologicznym, jednak istotnym dopełnieniem całości procesu diagnostycznego, pomagającym w ustaleniu precyzyjnego rozpoznania, jest obraz tomograficzny o wysokiej rozdzielczości. Jedną z rzadziej występujących form samoistnego śródmiąższowego zapalenia płuc jest złuszczające śródmiąższowe zapalenie płuc występujące częściej u mężczyzn obciążonych wywiadem nikotynowym w 4.&#8211;5. dekadzie życia. W pracy przedstawiono przypadek 50-letniego mężczyzny przyjętego na Oddział Pneumonologii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w celu dalszej diagnostyki przewlekającego się obustronnego zapalenia płuc, z objawami upośledzonej tolerancji wysiłkowej, produktywnym kaszlem i stanami podgorączkowymi. Na podstawie wykonanych badań dodatkowych, zgodnych z zalecanym algorytmem postępowania diagnostycznego, obejmujących również wideotorakoskopię z pobraniem wycinków tkankowych, dokonano ostatecznego rozpoznania złuszczającego śródmiąższowego zapalenia płuc. Po zastosowaniu steroidoterapii systemowej obserwowano remisję choroby.The idiopathic interstitial pneumonias are a heterogeneous group of diseases that have similar clinical symptoms. The new classification is based mainly on differences in histologic patterns, however high-resolution computed tomography is a significant tool that helps in making a firm diagnosis. Desquamative interstitial pneumonia is relatively rare form idiopathic interstitial pneumonia. It affects mainly men in their fourth or fifth decade of life who have a history of smoking. We report a case of 50-years-old man admitted to hospital for further diagnosis of prolonged bilateral pneumonia. His main complaints were fatigue, productive cough and subfebrile body temperature. Having performed additional diagnostic procedures including videothoracoscopy, what was in accordance with contemporary guidelines, we achieved a final diagnosis of desquamative interstitial pneumonia. Treatment with systemic corticosteroids resulted in disease remission