Biblioteki cyfrowe – główne kierunki rozwoju

Pozna

Konferencja "Polskie Biblioteki Cyfrowe" 2010 - Wstęp do materiałów konferencyjnych

Pozna

Przezskórne zamknięcie uszka lewego przedsionka wzapobieganiu udarom niedokrwiennym mózgu u pacjentów z migotaniem przedsionków, którzy mają przeciwwskazania do leczenia doustnymi antykoagulantami

Atrial fibrillation (AF) is associated with a five-fold increased risk for stroke due to cardioembolic events. Most strokes in patients with AF arise from thrombus formation in the left atrial appendage (LAA). Oral anticoagulation is a standard treatment of AF patients with high risk of stroke. However, the main drawbacks of oral anticoagulation are high risk of major bleeding and imperfect effectiveness dependent on a very narrow therapeutic range. In this article, based on two case reports, we describe a method of percutaneous closure of the LAA. We discuss indications, describe the procedure and mention possible complications. LAA closure seems to be a promising tool to prevent AF-related strokes in a selected group of patients.Migotanie przedsionków (atrial fibrillation – AF) zwiększa pięciokrotnie ryzyko wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu. Większość udarów w grupie osób z AF pochodzi ze skrzeplin, które tworzą się w uszku lewego przedsionka. U pacjentów obciążonych dużym ryzykiem standardem jest stosowanie terapii przeciwkrzepliwej. Leczenie to ma jednak istotne ograniczenia – zwiększa ryzyko poważnych krwawień, a jego skuteczność często jest nie najlepsza z powodu wąskiego zakresu terapeutycznego. W artykule przedstawiono nową metodę, tj. zamknięcie uszka lewego przedsionka techniką przezskórną, i opisano przypadki dwóch leczonych nią pacjentów. Autorzy określili wskazania do zabiegu, jego przebieg, a także możliwe powikłania. Przezskórne zamknięcie uszka lewego przedsionka jest obiecującą metodą zapobiegania udarom mózgu związanym z AF w wyselekcjonowanej grupie chorych

The prognostic value of contrast echocardiography, electrocardiographic and angiographic perfusion indices for prediction of left ventricular function recovery in patients with acute myocardial infarction treated by percutaneous coronary intervention

Background: Fast and effective culprit artery patency restoration is important in acute myocardial infarction (MI) but does not ensure that tissue perfusion related to a better prognosis in the long-term follow-up is achieved. In this study we compared the prognostic value of myocardial perfusion contrast echocardiography with other well-known electrocardiographic and angiographic indices of preserved tissue perfusion. Material and methods: We studied 114 consecutive patients, of whom 85 were male, aged 57.9 &#177; 11 years, within 12 hours of the onset of symptoms of their first anterior myocardial infarction. These were treated with primary PCI, after which PCI myocardial blush grading was assessed (MBG 0-1 no perfusion, 2-3 normal perfusion). One hour after PCI a reduction of > 50% in the sum of ST-segment elevation (&#931;ST 50%) was assessed as an indicator of perfusion restoration. During the first 24 hours continuous ECG monitoring recorded reperfusion arrhythmias (RA) and the time required for ST-segment reduction to exceed 50% in the single lead with the highest ST elevation (&#916;t ST 50%). On the next day of MI, after LVEF evaluation, real-time myocardial contrast echocardiography (RT-MCE) was performed to assess perfusion in dysfunctional segments. The reperfusion index as an average of the dysfunctional segment perfusion score was determined. Regional and global LV function was assessed again one month after MI. An LVEF increase of over 5% divided the patients into two groups: group A with LVEF improvement (72 pts) and group B without LVEF improvement (42 pts). Results: In group A baseline LVEF was 41.9 &#177; 7.1% and in group B it was 38.9 &#177; 7.4% (p = NS). The reperfusion indices were 1.59 and 0.78 (p < 0.001) respectively. MBG 2-3 occurred more often in group A (64%) than in group B (34%) p < 0.001. &#931; ST50% and &#916;t ST 50%, after determination of the cut point on the ROC curve (61 min), occurred in 47 and 48 patients in group A and 17 and 16 patients in group B respectively. The accuracy of the tests under discussion for LVEF prognosis was 76.3%, 64%, 63.2% and 64.9% for RT-MCE, MBG, SST50% and &#916;t ST 50% respectively. Conclusions: Myocardial perfusion echocardiography had a high prognostic value for the prediction of LV global function improvement. It turned out to be the best predictor among the other angiographic, echocardiographic and electrocardiographic markers

Risk factors of asymptomatic restenosis in patients with first anterior ST elevation myocardial infarction treated by primary percutaneous coronary intervention

Background: The issue of predicting coronary artery restenosis, especially silent, in patients following primary percutaneous coronary intervention (PCI) has been extensively studied, however, risk factors have not been fully defined. Aim: To asses the frequency of silent restenosis and its predictors in patients with anterior ST elevation myocardial infarction (STEMI) treated with primary PCI and implantation of bare metal stents (BMS). Methods: We recruited a cohort of 114 patients with first anterior STEMI treated with primary PCI within 12 hours of the onset of symptoms, and with the left anterior descending coronary artery occlusion (TIMI 0) and successful flow restoration (TIMI 3). A 12-lead ECG was performed before and 60 minutes after PCI. Troponin I and CK-MB were measured on admission and after six, 12 and 24 hours. Transthoracic echocardiography (TTE) was performed at discharge. Resting TTE and coronary angiography were performed after a six month follow-up in asymptomatic patients. Results: The frequency of silent restenosis in our study group was 23.9%. The best multivariate models in logistic regression of restenosis prediction were: lower end-systolic volume of the left ventricle assessed two days after infarction longer lesion and smaller reference diameter of the stented vessel. Conclusions: Silent restenosis in patients with first anterior STEMI treated by primary PCI with the use of BMS is still frequent. The best ways to identify patients with silent restenosis at six month follow-up, apart from the lower end systolic volume in the echocardiographic study, are longer narrowing in the infarct-related artery and lower reference diameter of the treated vessel. Kardiol Pol 2010; 68, 9: 987-993Wstęp: Ze względu na fakt, że wciąż zwiększa się populacja pacjentów z nawrotem zwężenia po pierwotnej angioplastyce wieńcowej (PCI), mimo adekwatnej farmakoterapii, problem określenia czynników ryzyka restenozy po skutecznej pierwotnej PCI jest w ostatnim czasie intensywnie badany. Nawrót zwężenia może powodować objawy kliniczne, jednak u wielu pacjentów jest bezobjawowy, co znacznie utrudnia diagnostykę i opóźnia wdrożenie właściwego leczenia. Cel: W niniejszej pracy w 6-miesięcznej obserwacji oceniano częstość i czynniki ryzyka wystąpienia bezobjawowej restenozy u chorych z pierwszym w życiu zawałem z uniesieniem odcinka ST (STEMI) ściany przedniej, leczonych pierwotną PCI z implantacją stentów nieuwalniających leku (BMS). Metody: Do badania włączono 114 osób z pierwszym w życiu STEMI ściany przedniej, z zamknięciem tętnicy przedniej zstępującej (TIMI 0), leczonych pierwotną PCI w ciągu 12 godzin od początku objawów, skutecznym udrożnieniu tętnicy (TIMI 3) i implantacją BMS. Badanie EKG wykonywano przed i 60 minut po PCI, wartości troponiny I i CK-MB oznaczano przy przyjęciu, a następnie po 6, 12 i 24 godzinach. Przezklatkowe badanie echokardiograficzne wykonano 2 dni po zawale - przed wypisem ze szpitala. Po 6-miesięcznej obserwacji u pacjentów bez objawów klinicznych ponownie wykonano spoczynkowe przezklatkowe badanie echokardiograficzne i angiografię tętnic wieńcowych. Wyniki: Częstość występowania bezobjawowej restenozy w badanej grupie pacjentów wynosiła 23,9%. W analizie wieloczynnikowej metodą logistycznej regresji najlepiej przewidywały nawrót zwężenia w tętnicy dozawałowej (IRA) - niska końcowoskurczowa objętość lewej komory oceniana 2 dni po zawale, dłuższa blaszka miażdżycowa i mniejsza średnica IRA. Wnioski: Częstość występowania bezobjawowego nawrotu zwężenia u pacjentów po pierwszym w życiu STEMI ściany przedniej leczonych skuteczną PCI z użyciem BMS jest wciąż wysoka. Najlepszymi czynnikami predykcyjnymi identyfikującymi chorych z nawrotem zwężenia, poza niską objętością końcowoskurczową lewej komory w badaniu echokardiograficznym, jest dłuższe zwężenie i mała średnica IRA. Kardiol Pol 2010; 68, 9: 987-99

Porównanie wartości prognostycznej echokardiografii kontrastowej z elektrokardiograficznymi i angiograficznymi wskaźnikami oceny perfuzji w przewidywaniu poprawy funkcji skurczowej lewej komory u pacjentów z ostrym zawałem serca leczonych pierwotną interwencją wieńcową

Wstęp: Szybkie i skuteczne przywrócenie drożności tętnicy dozawałowej, a przede wszystkim trwałe przywrócenie perfuzji tkankowej, wiążą się z poprawą rokowania i lepszą funkcją skurczową lewej komory w obserwacji odległej w porównaniu z osobami z zaburzoną perfuzją. Celem przedstawionego badania jest porównanie wartości prognostycznej perfuzyjnej echokardiografii kontrastowej z innymi, ogólnie uznanymi elektrokardiograficznymi i angiograficznymi wskaźnikami oceny perfuzji tkankowej. Materiał i metody: Badaniem objęto kolejnych 114 pacjentów (85 M; 57,9 &plusmn; 11 lat) z pierwszym zawałem ściany przedniej (12 godzin od początku) leczonych PCI. Po udanej PCI dokonywano angiograficznej oceny perfuzji (MBG 0-1 brak perfuzji, 2-3 zachowana perfuzja), a następnie po 60 min wykonywano EKG w celu oceny stopnia redukcji sumy uniesień odcinka ST. Zmniejszenie sumy uniesień powyżej 50% (&#931;ST50%) było wskaźnikiem powrotu perfuzji. Przez pierwsze 24 godziny monitorowano 12-odprowadzeniowe EKG w celu rejestracji arytmii w czasie reperfuzji (RA) i czasu zmniejszenia uniesienia ST o ponad 50% w pojedynczym odprowadzeniu z najwyższym uniesieniem ST (&#916;tST50%). W 2. dobie zawału po oznaczeniu frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) oceniano perfuzję w segmentach dysfunkcyjnych, posługując się echokardiografią kontrastową (RT-MCE), a wskaźnik perfuzyjny (RPSI) stanowił średnią z wyników perfuzji segmentów dysfunkcyjnych. Regionalną i globalną kurczliwość LV oceniano ponownie po miesiącu, a na podstawie wzrostu LVEF o ponad 5% podzielono pacjentów na grupy A (z poprawą funkcji skurczowej; 72 osoby) i B (bez poprawy funkcji skurczowej; 42 osoby).Wyniki: W grupie A LVEF wynosiła 41,9% &plusmn; 7,1%, a w grupie B &#8212; 38,9 &plusmn; 7,4% (p = NS), natomiast wskaźnik RPSI odpowiednio: 1,59 i 0,78 (p < 0,001). Prawidłowa perfuzja oceniana angiograficznie (MBG 2-3) występowała częściej w grupie A (64%) w stosunku do grupy B (34%; p < 0,001). Wśród badanych pacjentów &#931;ST50% i &#916;tST50% po wyznaczeniu punktu odcięcia z krzywej ROC (61 min) wystąpiły u 47 i 48 pacjentów z grupy A oraz 17 i 16 z grupy B. Dokładność omawianych testów dla prognozowania poprawy funkcji LV wynosiła odpowiednio: 76,3%, 64%, 63,2% i 64,9% dla RT-MCE, MBG, &#931;ST50% i &#916;tST50%. Wnioski: W badaniu wykazano wysoką wartość prognostyczną echokardiografii perfuzyjnej w przewidywaniu poprawy globalnej funkcji skurczowej lewej komory, która okazała się najlepszym predykatorem wśród pozostałych wskaźników angiograficznych i elektrokardiograficznych